Πασχίζει να δημιουργήσει την εντύπωση πως θα ακολουθήσει, τώρα που «βγήκαμε από τα μνημόνια», μια φιλολαϊκή, φιλεργατική πολιτική παροχών, με το ζήτημα της ψηφισμένης, από την ίδια, ακύρωσης της περικοπής των συντάξεων ν’ αποτελεί το μεγάλο κυβερνητικό όπλο ασύστολης ψηφοθηρίας.

Το πλαίσιο όμως της κυβερνητικής πολιτικής, όπως αποτυπώνεται στον κρατικό Προϋπολογισμό που ψηφίζεται σε λίγες μέρες, είναι δεδομένο. Αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με τη χωρίς προηγούμενο φορομπηξία, αιματηρή λιτότητα, δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, για να επιτευχθούν τα θηριώδη πλεονάσματα και να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών. Και στο περιθώριο, δημιουργείται και ο λεγόμενος “δημοσιονομικός χώρος”.

Με ένα λαό, φτωχοποιημένο και εξαθλιωμένο, η κυβέρνηση επιχειρεί μια αναδιανομή της φτώχειας. Κόβει από τον ένα, δίνει ψίχουλα στον άλλο. Λεηλατεί όλο το λαό με τους φόρους, και μετά “επιστρέφει” σε κάποιες λεηλατημένες κοινωνικές ομάδες κάποια από τα κλεμμένα. Κριτήριό της δεν είναι η άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, όπως υποκριτικά υποστηρίζει, αλλά η εκλογική αποδοτικότητα του κάθε επιδοματικού της μέτρου. Ο δεύτερος στυλοβάτης της μνημονιακής βαρβαρότητας, ο Κυρ. Μητσοτάκης, πλειοδοτεί σε νομιμοφρροσύνη απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ντόπια πλουτοκρατία. Εμφανίζεται σαν ο σταθερός, αξιόπιστος και αποτελεσματικότερος εγγυητής των συμφερόντων τους, υποσχόμενος προσήλωση στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και απρόσκοπτη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Ουσιαστικά, οι εξαγγελίες των δύο συγκλίνουν ή και ταυτίζονται. Οι διαφορές τους είναι δυσδιάκριτες. Οι ομοιότητές τους είναι πολλές και ουσιαστικές. Ξέφρενη αντιλαϊκή επίθεση, υποσχέσεις -προεκλογικού χαρακτήρα- πενιχρών παροχών στο λαό, προκλητικές παροχές και ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, πειθήνια συμμόρφωση και υποταγή σε ΗΠΑ και ΕΕ.

Γι’ αυτό και τα δυο κόμματα, που εκπροσωπούν το σημερινό δίπολο εξουσίας, εντείνουν τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από τα πραγματικά προβλήματα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτική ένταση και πόλωση με ασήμαντες αφορμές και ανούσια ζητήματα, στήνουν ένα άθλιο προεκλογικό σκηνικό φτηνής αντιπαράθεσης.

Είναι κοινή επιδίωξη να συγκαλύψουν το γεγονός πως η ουσιαστική ταύτισή τους στην υλοποίηση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής είναι το κύριο στοιχείο, πως οι διαφοροποιήσεις το δευτερεύον. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο κόμματα, υπηρέτες της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού, από τη μια, και το λαό, από την άλλη.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος