Όταν η μαύρη αντίδραση έχει την κυβερνητική εξουσία

 Ιούνιος 2018

80.000 άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους της Βιέννης εναντίον των σχεδίων της κυβέρνησης Κουρτς να παραταθεί η εργάσιμη ημέρα έως και στις 12 ώρες. Ο ίδιος ο Κουρτς δηλώνει πως παραμένει το 8ωρο αλλά με μεγαλύτερη ευελιξία!! Η κατάργηση του κοινωνικού κράτους και η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα γίνεται πράξη στην καρδιά της Ευρώπης. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωνε, ανερυθρίαστα, σε δημόσια ομιλία του, πως το 8ωρο και η σταθερή εργασία σε έναν συγκεκριμένο τομέα είναι… ξεπερασμένα, ενώ η Νέα Δημοκρατία και η Χρυσή Αυγή δεν δίστασαν να καταψηφίσουν ψήφισμα για την προστασία του οκταώρου. Ο Κουρτς εκτός των άλλων εφαρμόζει σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, άλλο ένα σημείο που βρίσκει σύμφωνη την αξιωματική αντιπολίτευση σύμφωνα με τις κατά καιρούς δηλώσεις στελεχών της.

Δεκέμβριος 2018

Ο λαός της Ουγγαρίας διαδηλώνει ενάντια στο λεγόμενο «νόμο της σκλαβιάς», που επιβάλλει συνθήκες δουλείας, καθώς επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτήσουν μέχρι και 400 ώρες υπερωριακής απασχόλησης ετησίως από τους εργαζόμενούς τους, για τις οποίες θα μπορούν να καθυστερήσουν να τους πληρώσουν έως και τρία χρόνια. Επί της ουσίας δηλαδή το 5ήμερο – 40ωρο τη βδομάδα γίνεται 6ήμερο – 48ωρο. Παράλληλα με τον «νόμο της σκλαβιάς», η ουγγρική Βουλή υπερψηφίζει και την ίδρυση νέων διοικητικών δικαστηρίων, με δικαστές διορισμένους απευθείας από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Τα δικαστήρια αυτά που θα υπάγονται στην κυβέρνηση, θα εκδικάζουν διαφορές ανάμεσα σε ιδιώτες και στο ουγγρικό δημόσιο, ενώ θα επιλαμβάνονται και ευαίσθητων θεμάτων όπως ο εκλογικός νόμος, οι διαμαρτυρίες και θέματα διαφθοράς, προοπτική που αποδυναμώνει το Ανώτατο Δικαστήριο και θεσμοθετεί παραδικαστικό καθεστωτικό μηχανισμό. Λίγο νωρίτερα η ίδια κυβέρνηση είχε επιδοθεί σε «κυνήγι αστέγων», απαγορεύοντας σε ανθρώπους να διαμένουν τη νύχτα σε δημόσιους χώρους και δίνοντας τη δυνατότητα στους άνδρες της αστυνομίας να επεμβαίνουν και να συλλαμβάνουν αστέγους.

Ο Ορμπάν που ανήλθε στην εξουσία το 2010, εφαρμόζει σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, ελέγχει ασφυκτικά τα περισσότερα ΜΜΕ, διατυπώνει οξύμωρα έναν «φιλοευρωπαϊκό» ευρωσκεπτικισμό επικαλούμενος ιδεολογήματα περί αποκλειστικά χριστιανικής Ευρώπης, ενώ έχει αλώσει μεταξύ άλλων την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη.

Τον Σεπτέμβριο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, βουτηγμένο στην υποκρισία, αποφάσισε να επιβληθούν κυρώσεις εναντίον της ουγγρικής κυβέρνησης για παραβίαση θεμελιωδών αρχών της ΕΕ. Έκτοτε, εννοείται, ούτε φωνή ούτε ακρόαση!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ιταλός Ματέο Σαλβίνι και το κόμμα του Λέγκα του Βορρά, άνοιξε πρόσφατα πόλεμο εναντίον των καταστημάτων μεταναστών, θέλοντας να περιορίσει το ωράριο λειτουργίας τους. Ο Σαλβίνι, παρά τις μέχρι πρότινος πομπώδεις δηλώσεις περί αντιευρωπαϊσμού και εναντίον του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλώνει πια πως «θέλει μόνο να σώσει την Ευρώπη» και πως «η κυβέρνησή του δεν έχει σχέδια αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Η «Ευρώπη των λαών» αυτή που τόσα χρόνια η κυβέρνηση Τσίπρα ευαγγελίζεται και προσπαθεί να χτίσει, όχι μόνο «των λαών» δεν έγινε στα χρόνια της κρίσης, αλλά αποδείχθηκε ακόμα πιο περίτρανα ο καλύτερος ενορχηστρωτής της πιο βάρβαρης επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα! Κι αν όλο το ακροδεξιό συνονθύλευμα πρόβαλλε λαϊκίζοντας, για χρόνια, ως αντισυστημικό, φορώντας ένα αντιευρωπαϊκό προσωπείο, δεν άργησε, όπου ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης να πετάξει το μανδύα του ευρωσκεπτικισμού και να ταχθεί στο πλευρό των Γιούνκερ, Μέρκελ και λοιπών. Δεν άργησε να αποδειχθεί συστημικότερο του συστήματος και καλύτερος υπηρέτης των συμφερόντων της ολιγαρχίας κάθε χώρας, να πάρει μέτρα που πλήττουν τους αδύνατους, να περάσει αντιδραστικούς νόμους και να καταστείλει σφοδρά κάθε αντίδραση. Ας μην ξεχνάμε και τη δική μας Χρυσή Αυγή που ακόμα και στην αντιπολίτευση, δεν ξεχνά να στηρίζει συστηματικά το εφοπλιστικό και όχι μόνο κεφάλαιο, και να χτυπάει κυριολεκτικά και μεταφορικά τους απεργιακούς αγώνες.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η κυβέρνηση Μπολσονάρο, πρόσφατα εκλεγμένη (τον περασμένο Οκτώβρη), στα χνάρια κι αυτή του Τραμπ, τάζει στην κυριολεξία γη και ύδωρ σε μεγαλοβιομήχανους που τρίβουν τα χέρια τους για την εκμετάλλευση της γης του Αμαζονίου. Γη στην οποία ζουν γηγενείς φυλές και η οποία βρισκόταν μέχρι τώρα υπό ειδικό καθεστώς προστασίας. Την ίδια στιγμή που έχει ταχθεί ενάντια στη ζούγκλα του Αμαζονίου, ο Μπολσονάρο προωθεί μια άλλη ζούγκλα …αυτή στους χώρους δουλειάς και την κοινωνία συνολικά. Ενδεικτικές πάνω σε αυτό είναι δηλώσεις του, όπως: «Είμαι υπέρ των βασανιστηρίων», «οι περιθωριακοί κομμουνιστές θα είναι παράνομοι στην πατρίδα μας», «Δεν θα απασχολούσα άνδρες και γυναίκες με τον ίδιο μισθό», «Είναι ντροπή να είσαι εργοδότης σε αυτήν τη χώρα, με τόσο πολλά δικαιώματα για τους εργαζόμενους», καθώς και η πρόθεσή του για απελευθέρωση της αγοράς των όπλων και για παραχώρηση δικαιώματος οπλοκατοχής και οπλοχρησίας των πολιτών σε περιπτώσεις αυτοάμυνας ή προστασίας της περιουσίας τους.

Μέσα σε αυτή την ακροδεξιά υστερία, τα δεξιά κόμματα ανά τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης βέβαια της ΝΔ) μετατοπίζουν την ατζέντα τους σε σκληρότερες θέσεις είτε στα πλαίσια μιας ακροδεξιάς και αντιδραστικής πλειοδοσίας και προκειμένου να μη χάσουν ψηφοφόρους είτε γιατί απλά βρήκαν ευνοϊκότερες συνθήκες και ευήκοα ώτα για να ξεδιπλώσουν τις πραγματικές τους θέσεις.

Όσο για τις δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» που κόπτονται κατά καιρούς για τα δικαιώματα των λαών σε Βενεζουέλα, Βόρεια Κορέα, Ιράν και αλλού, που νοιάζονται για τους λαούς που καταπιέζονται από το Σαντάμ, τον Καντάφι, ή τον Μιλόσεβιτς παλαιότερα, που οργανώνουν και στηρίζουν «πορτοκαλί επαναστάσεις»… Αυτές τώρα σωπαίνουν…

Σοφία Σ.

(από το νέο τεύχος του περιοδικού “Πορεία”)