Οι πολιτικές εξελίξεις στη Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την ανάδειξη του Νίκολας Μαδούρο στη θέση του προέδρου το 2013, χαρακτηρίζονται από την πίεση και αστάθεια που προκαλούν στη χώρα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και η ξενόδουλη δεξιά αντιπολίτευση με τα αλλεπάλληλα -και πολλές φορές τραγελαφικά- πραξικοπήματα που οργανώνουν, τους οικονομικούς περιορισμούς κλπ.
Από κει και πέρα το ζήτημα είναι πώς αντιμετωπίζει την πραγματικότητα αυτή ο Νίκολας Μαδούρο και το κόμμα του το PSUV, ένα κόμμα που έχει αναφορά στον σοσιαλισμό στον τίτλο του.
Η δεξιά αντιπολίτευση διαρκώς αναδιοργανώνεται υπό την προστασία των Αμερικάνων, για να προχωρήσει σε νέες προσπάθειες ανατροπής της κυβέρνησης με απώτερο σκοπό την επιστροφή της Βενεζουέλας στην εποχή της αμερικάνικης επικυριαρχίας.

Και όμως, μετά από αμέτρητα καταφανή και χονδροειδή πραξικοπήματα, όπως αυτά που πρωταγωνίστησε ο Γκουαϊδό, αλλά και με την οικονομική πραγματικότητα να οδεύει σε αδιέξοδο για το λαό της Βενεζουέλας, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κινείται ενάντια στην ξενόδουλη αντιπολίτευση και τα αφεντικά της, επιδιώκοντας συνολικές λύσεις στα προβλήματα, παρά αναζητά το διάλογο και τους συμβιβασμούς μαζί τους, αναπαράγοντας έτσι τα αδιέξοδα και επιδεινώνοντας τη θέση των πλατιών λαϊκών μαζών.
Μάλιστα το τελευταίο διάστημα η συμβιβαστική αυτή πολιτική, συνοδεύτηκε από έντονες καταγγελίες και πολιτικές επιθέσεις εκ μέρους του Νίκολας Μαδούρο και του κρατικού μηχανισμού προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, που αποφάσισε να αποχωρήσει από το συνασπισμό με το PSUV διαφωνώντας ακριβώς με αυτή την πολιτική. Αυτή η αρνητική εξέλιξη ήταν έντονη κατά τις τελευταίες εθνικές εκλογές.

Στα πλαίσια αυτής της συμβιβαστικής πολιτικής θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο διάλογος που ξεκίνησε στο Μεξικό την 13η του Αυγούστου μεταξύ της κυβέρνησης και της ενωτικής πλατφόρμας της αντιπολίτευσης, με παρατηρητές, τη Ρώσικη Ομοσπονδία και τα βασίλεια της Νορβηγίας και της Ολλανδίας. Η διαδικασία υποστηρίζεται από τα 33 κράτη της Κοινότητας Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής. Ο διάλογος στην πρώτη φάση του κατέληξε σε υπογραφή μνημονίου κατανόησης και θα συνεχιστεί αυτές τις μέρες από την 3η μέχρι την 6η Σεπτεμβρίου.
Το μνημόνιο ορίζει ως στόχο: «να επιτευχθεί συμφωνία μέσω έντονης, διεξοδικής, σταδιακής και ειρηνικής διαπραγμάτευσης, για να θεσμοθετηθούν καθαροί κανόνες πολιτικής και κοινωνικής συνύπαρξης με απόλυτο σεβασμό στο Εθνικό Σύνταγμα». Έχει επίσης κάποιες φράσεις όπως «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί, αν δεν έχουν όλα συμφωνηθεί», ωστόσο αλλού αφήνει τη δυνατότητα «μερικών συμφωνιών».

Η εκτίμηση από τη μεριά της κυβέρνησης φαίνεται να είναι ότι εφόσον το μνημόνιο υπογράφτηκε και από τις πιο ακραίες αντιπολιτευτικές δυνάμεις, αυτό ισοδυναμεί με αναγνώρισή της από αυτές, οπότε και διαμορφώνεται το τοπίο για να μπει τέλος στην ανώμαλη κατάσταση που δημιουργούσε η προσπάθεια για λειτουργία παράλληλου με την κυβέρνηση θεσμικού κέντρου, όπως του Γκουαϊδό για παράδειγμα.
Είναι φανερό πως οι προσδοκίες αυτές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ειδικά όταν αφορούν μια αντιπολίτευση που με την αμέριστη στήριξη της ολιγαρχίας έχει ομολογημένο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του PSUV και παίρνει γραμμή και ολική στήριξη από τις ΗΠΑ και τη διεθνή αντίδραση.
Παράλληλα με αυτήν την εξέλιξη, το PSUV διεξήγαγε δικές του εσωτερικές εκλογές ανά περιφέρεια και δήμο, για να ορισθούν οι υποψήφιοί του για τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες. Σε γενικές γραμμές επικράτησαν οι υποψήφιοι που ήδη βρίσκονται στις αντίστοιχες θέσεις για τις οποίες διεκδικούν το «χρίσμα», δηλαδή αυτοί που μάλλον προκρίνονται από τον κομματικό μηχανισμό. Αντίθετα, διάφοροι υποψήφιοι οι οποίοι προέρχονται από τοπικά λαϊκά κινήματα και οργανώσεις και θεωρούνται πιο αριστερής πλεύσης είδαν τις ελπίδες τους να διαψεύδονται είτε κατά την ψηφοφορία, είτε πιο πριν κατά τη διαδικασία της έγκρισης των υποψηφιοτήτων τους.

Οι εκλογές αυτές δεν ήταν χωρίς επεισόδια. Σε περιφέρειες όπως οι Ζούλια, Χουακίρο, Λάρα, Μερίδα και Ταχίρα, υπάρχουν αναφορές για βίντεο με βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών για το χρίσμα. Καταγγελίες υπάρχουν για εξαγορά ψήφων και πιέσεις στους εργαζόμενους του δημοσίου στις περιφέρειες Αραγκούα, Μονάγκας, Σούκρε και Μιράντα. Υπενθυμίζουμε ότι σε περίπτωση που αληθεύουν, αυτά αφορούν τις εσωτερικές εκλογές στο PSUV, το κυβερνών κόμμα του Νίκολας Μαδούρο. Σε αυτήν την περίπτωση πόσο τραγική θα είναι η υπογραφή μνημονίου κατανόησης με τους δεξιούς αμερικανόδουλους, περί πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους και άλλα διάφορα…
Ο δήμαρχος του Μπολιβάρ στη περιφέρεια της Ταχίρα, Ουίλιαμ Γκόμεζ κατηγορεί τον κομματικό μηχανισμό ότι προωθεί για τοπικούς άρχοντες υποτακτικούς υποψήφιους.

Παράλληλα επισημαίνεται ότι ο έλεγχος των μηχανισμών παροχής καυσίμου και προμηθειών σε μια κατάσταση ελλείψεων, δίνει το πλεονέκτημα στους υποψηφίους που είναι ήδη αξιωματούχοι και τους θέτουν σε λειτουργία.
Δυστυχώς φαίνεται το PSUV να θωρακίζει το μηχανισμό του όχι απέναντι στη Δεξιά και την οικονομική ολιγαρχία, αλλά απέναντι σε αυτούς που αναζητούν λύσεις κόντρα στην πολιτική που διαιωνίζει τις ελλείψεις και διαφωνούν με πολιτικές όπως αυτές των γνώριμων …Ειδικών Οικονομικών Ζωνών…
Πάνω σε όλα αυτά, ήρθαν και οι πλημμύρες της 26ης του Αυγούστου, για να υπενθυμίσουν την πραγματικότητα σε αυτούς που την αγνοούν, με χιλιάδες κόσμου να επηρεάζονται και τη χώρα να κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 90 ημέρες.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος