Αντιστέκομαι, όπως οι ελιές της πατρίδας μου,

σκληρές σαν τα κόκαλα τ’ αντρειωμένου,

που τους λείπουν οι μαύρες
μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας·
που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα,
αδιαφορούν για τις θύελλες,

αναπνέουν τις αστραπές
και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους
χυμούς ειρήνη και φως.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ημερολόγιο, Τα Ποιήματα, τ.2, Τρία Φύλλα, Αθήνα 1984