28 Φλεβάρη, ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 11 π.μ.

Θυμάσαι τον εαυτό σου 28 χρόνων; Θυμάσαι τα όνειρα, τα γλέντια, τους έρωτες;*

Ή ταν 28 ετών, φοιτητής στο ΠΑΜΑΚ, ερωτεύτηκε την ψυχολογία και ξεκίνησε μαθήματα σαν σύμβουλος ψυχικής υγείας στην Αθήνα. Επέστρεφε με το τρένο στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη τη νύχτα, της 28^ης Φεβρουαρίου 2023. Λίγες ώρες μετά, το μήνυμα αναζήτησης στα social media, «το παιδί αγνοείται μετά το τραγικό ατύχημα…». Θυμάσαι το παιδί σου, να γυρίζει στο σπίτι μετά από μακρινό ταξίδι, θυμάσαι τις αγκαλιές, τα χαμόγελα;

Ήταν 27 χρονών, υπάλληλος Δήμου, έβαλε τη στολή, έκανε εργασίες σε ένα παλιό φρεάτιο βάθους 7 μέτρων στον Πειραιά, θυμήθηκαν οι δήμαρχοι ξαφνικά, βλέπεις, τα αντιπλημμυρικά έργα, στο όπως-όπως, στις καθυστερήσεις του αγώνα. Η δουλειά θα γινόταν με σύμπραξη του Δήμου με έναν εργολάβο. Το έδαφος ξαφνικά υποχωρεί και βρίσκεται καταπλακωμένος από πέτρες και χώματα, χρειάστηκαν 3 ώρες για να τον βγάλουν ειδικά κλιμάκια της ΕΜΑΚ, κατέληξε στο Τζάνειο, δε γινόταν να τα καταφέρει, δεν είναι πια μαζί μας.

Ήταν 50 ετών, μετανάστρια, δούλευε σε ένα κρεοπωλείο στο Μεσολόγγι. Την κάλεσαν να καθαρίσει μέσα στο βράδυ, εκτός ωραρίου, είναι προς το συμφέρον του εργάτη να μην υπάρχουν ωράρια, το ψήφισε ο υπουργός Εργασίας. Εκεί που καθάριζε τις μηχανές, πιάστηκαν τα μαλλιά της, δε μπορούσε να απεγκλωβιστεί, η συνέχεια φρικτή. Το κοριτσάκι της, 17 ετών, ήταν μπροστά. Θυμάσαι να είσαι 17; Θυμάσαι που κοίταγες σχολές, που ονειρευόσουν να πας σε άλλη πόλη να μην έχεις τη μάνα σου πάνω από το κεφάλι σου;

Είναι 52 ετών, εργάτης, στα ναυπηγεία της Σαλαμίνας, 10 ώρες δουλειά την ημέρα, χωρίς ρεπό, σε μια τέτοιων απαιτήσεων δουλειά, στα όρια του μεσήλικα. Ο εργολάβος τον έστελνε σε 2 εταιρείες, οι υπερωρίες γράφονταν στο χιόνι, 7 ημέρες την εβδομάδα, για πολύ καιρό. Η ζωή του ήταν κάθε γράμμα από το τελευταίο εργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Τέρμα «φιλεργατικό» το είπε ο υπουργός, καθώς έτσι θα μπορούσε να βγάλει παραπάνω λεφτά. Η κούραση τον λύγισε, τραυματίστηκε, μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας, έχασε τα δάκτυλά του, ποιος θα τον προσλάβει τώρα, ιδιαζόντως άτυχος θα έλεγε ένας άλλος υπουργός. Θυμάσαι τον πατέρα σου να γυρίζει σπίτι με μαυρισμένα χέρια να πηγαίνει να τα πλύνει άρον άρον για να κάνετε μαζί κατασκευές, για να σε βοηθήσει να φτιάξεις το κάστρο της πλεϊμομπίλ;

Ήταν 25 ετών, με καταγωγή από την Αλβανία, ήταν η πρώτη μέρα εργασίας του, θα ξεκινούσε εργασίες στο αποχετευτικό δίκτυο της ΔΕΥΑΑ στο Αγρίνιο. Κάποια στιγμή, ο εκσκαφέας τον παρασέρνει και τον εγκλωβίζει σε μια κολόνα, μέσα σε λίγα λεπτά χάνει τις αισθήσεις του, δε θα τις ξαναβρεί ποτέ. Θυμάσαι την λαχτάρα και το καμάρι όταν έστελνες το παιδί σου πρώτη μέρα για δουλειά; Το τηλέφωνο που περίμενες ότι όλα πήγαν καλά; Την χαρά που σε κέρναγε με το πρώτο της μεροκάματο;

Είναι 30 ετών, αναπληρώτρια νηπιαγωγός, μπες-βγες από την τάξη, κάποια στιγμή δεν πρόσεξε, βγήκε κάπως βιαστικά, πάτησε ανάμεσα στο κενό μετά την πόρτα και στο σκαλοπάτι, το πόδι της γύρισε. Ασθενοφόρο, ΚΑΤ, εγχείρηση, τρεις μήνες εκτός υπηρεσίας. Ναι μάτια μου, αλλά οι αναπληρώτριες/ές δικαιούνται έως 15 ημέρες αναρρωτικής άδειας. Από εκεί και μετά …πάει η προϋπηρεσία και ο μισθός. Οπότε, μια και δυο, επέστρεψε στο νηπιαγωγείο με τις πατερίτσες. Τι; Μίλησε κανείς για αξιολόγηση των κτιριακών υποδομών; Μίλησε η υφυπουργός: «όταν δέχθηκε να εργαστεί ήξερε τους όρους εργασίας».

Είναι 31 ετών, αναπληρώτρια νηπιαγωγός, μένει στην Πάτρα, πριν λίγες μέρες ανέλαβε (λόγω άδειας ανατροφής) το ολοήμερο τμήμα νηπιαγωγείου στα Μέγαρα. Πηγαινοέρχεται καθημερινά από την Πάτρα στο Αίγιο, προαστιακός-Κιάτο κι από εκεί στα Μέγαρα, στο νηπιαγωγείο, με την ψυχή στο στόμα. Και τούμπαλιν. Αναζητά συναδέλφους που κάνουν την ίδια διαδρομή για να μοιραστούν τη βενζίνη. Τι; Μίλησε κανείς για βελτίωση της ποιότητας στο σχολείο την οποία θα φέρει η ατομική αξιολόγηση;

Είναι χαμηλοσυνταξιούχος δημοσιογράφος, έμενε με το γιό της ο οποίος είναι άτομο με αναπηρία, σε ένα διαμέρισμα που βγήκε σε πλειστηριασμό για 15.000 ευρώ! Ένα ξημέρωμα, τα ΜΑΤ μπήκαν στο σπίτι της πριονίζοντας την πόρτα, συνέλαβαν την ίδια και το γιό της και τους πέταξαν στο δρόμο, έτσι απλά.

Όλα τα παραπάνω είναι πέρα για πέρα πραγματικά γεγονότα. Εκτός από το έγκλημα στα Τέμπη, τα επόμενα τέσσερα έγιναν μέσα σε λίγες ημέρες και το τελευταίο 4 εβδομάδες μετά, ενδιάμεσα είχαμε άλλους 2 νεκρούς εργάτες στο Βόλο, 2 ακόμα ναύτες στον Πειραιά έπεσαν στη θάλασσα την ώρα που καθάριζαν ένα πλοίο και γλίτωσαν το θάνατο από καθαρή τύχη κι άλλη μια νηπιαγωγός με σπασμένο πόδι στα σκαλοπάτια Νηπιαγωγείου του Ζωγράφου, ενώ ένα ολόκληρο σχολικό κτίριο (στου Ζωγράφου) προκύπτει ότι εδώ και δεκαετίες είχε πρόβλημα στατικότητας.

Η εργασία στον καπιταλισμό είναι ένας ακροβατισμός, μας καλούν να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα κέρδη τους και τη ζωή μας. Κι αν καμιά φορά στραβώσει η φάση, δεν πειράζει, αναλώσιμοι είμαστε, θα αντικατασταθούμε. Ζήτημα τύχης είναι και οι ιδιωτικοποιημένες συγκοινωνίες. Πάμε κι όπου βγει.

Είμαστε όλοι σχοινοβάτες, περπατάμε σε μια λεπτή γραμμή, κάτω μας το χάος, γύρω μας απαιτήσεις, deadlines, φωνές, εγκύκλιοι, απειλές, εκβιασμοί και ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας, οι κερδοφόροι ορίζοντες. Κάποιοι, μας κοιτούν από ψηλά, μας κουνούν το δάχτυλο και ανυπομονούν να υποχωρήσουμε και να αξιολογηθούμε για να αποδείξει το κράτος πόσο δουλεύει. Η «δικαιοσύνη» τους αθωώνει το δολοφόνο και τον παιδοβιαστή, όμως χαρακτηρίζει τρομοκράτη όποιον πετάει χαρτάκια έξω από το σπίτι του. Από το ύψος της οικονομικής τους θέσης πιστεύουν ακράδαντα ότι ο ταξικός ανταγωνισμός αφορούσε άλλους αιώνες, σήμερα δεν υπάρχουν πια εργάτες, εκμετάλλευση, κερδοφορία με κάθε τρόπο, ταξικός πόλεμος με κάθε ρίσκο. Όμως όχι.

28 Φλεβάρη: δείχνουμε τη δύναμή μας!

Απέναντι στον οδοστρωτήρα που μας θέλει μοναχικά άτομα-εύκολα χειραγωγούμενα, η συλλογική μας δύναμη είναι η μόνη μας ελπίδα. Κι αυτή τη δύναμη πρέπει να τη δείξουμε εκεί που μετριέται. Στην απεργία και στο δρόμο. Στον αγώνα με ρίσκο, που θα συγκρούεται για να νικήσει, όχι σε κινητοποίηση ρουτίνας για να ψελλίσει μια διαμαρτυρία ή κρίκο στο πλάνο κομματικών σχεδιασμών.

Το πρώτο πράγμα που διακυβεύεται σήμερα είναι οι ίδιες οι ζωές μας. Η ίδια η επιβίωση μας σε ένα εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον όλο και πιο επικίνδυνο, με τα δημόσια νοσοκομεία να οδηγούνται στη διάλυση. Στην εκπαίδευση ζητάμε σχολικά κτίρια ασφαλή και λειτουργικά, πλήρη έλεγχο από τις αρμόδιες υπηρεσίες και άμεση αντιμετώπιση κάθε επικίνδυνης κτιριακής υποδομής.

Το δεύτερο είναι το δικαίωμα στη ζωή, όχι στην επιβίωση, στη ζωή. Κι αυτό σημαίνει ζωή με δικαιώματα, μόνιμη εργασία για όλες και όλους με μισθούς αξιοπρέπειας και με δικαιώματα. Γι’ αυτό ζητάμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, ίσα δικαιώματα για όλες/ους, διορισμό-μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.

Το τρίτο είναι ο στόχος της απόλυτης υποδούλωσής μας. Η υποδούλωση των εκπαιδευτικών που διδάσκουν μέσα στις τάξεις από μια διοικητική γραφειοκρατία η οποία αυτό που μισεί περισσότερο απ’ όλα είναι να διδάσκει. Η λύση «να αξιολογηθώ – να τελειώνω» δεν υπάρχει. Εδώ και 3 δεκαετίες, από τότε που ψηφίστηκαν οι πρώτοι νόμοι για την ατομική αξιολόγηση, ο δάσκαλος «τελειώνει» όταν αφυπηρετεί. Μέχρι τώρα, με το κεφάλι ψηλά, κρατώντας τους αξιολογητές έξω από την τάξη του. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε με απεργία-αποχή, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις έξω από τα σχολεία.

Το τέταρτο είναι το καθολικό δικαίωμα στην παιδεία και στην υγεία. Ενάντια στις πολιτικές της άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησής τους. Γι’ αυτό διεκδικούμε να μην καταργηθεί το άρθρο 16, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το πέμπτο είναι το σχολείο. Η σχέση μας με τα παιδιά, το παιδαγωγικό μας έργο. Η δυνατότητα ενός φτωχού παιδιού να αφυπνιστεί, να φωτίσει το πνεύμα του. Να νιώσει πως έχει δικαιώματα. Ότι έχει δικαίωμα να αμφισβητεί. Ότι έχει δικαίωμα να σπουδάσει. Αυτό είναι που τους ενοχλεί, με αυτό το λογαριασμό θέλουν να τελειώνουν. Γι’ αυτό και θέλουν να μας υποτάξουν. Γι’ αυτό και μεις θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε καθημερινά μέσα κι έξω από τα σχολεία μας, για μια εκπαίδευση που να μας διδάσκει να σκεφτόμαστε, όχι να υπακούμε!

Γιατί όσο υπάρχουν δάσκαλοι που στέκονται όρθιοι, δε θα υπάρξουν λαοί γονατισμένοι…

* Το πρώτο μέρος της ανακοίνωσης αποτελεί διασκευή ανάρτησης του Κυκλοθυμικού, στο λογαριασμό του στο Facebook.