Μιλώντας, προ ημερών, στο πλαίσιο του συνεδρίου The Global Boardroom των «Financial Times», ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να παρουσιάσει ως ευεργετικές για τους εργαζόμενους τις «μεταρρυθμίσεις» που έχει ήδη αποφασίσει η κυβέρνησή του, αλλά και όσες σχεδιάζει.

Παράλληλα ο Κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε ασφαλιστική μεταρρύθμιση, περιγράφοντας τα όσα η κυβέρνηση σχεδιάζει: «Ναι, μια δεύτερη φάση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού που πρέπει να γίνει και αφορά το σύστημα των επικουρικών συντάξεων, το οποίο θέλουμε μερικώς να ιδιωτικοποιηθεί. Αυτό που εξηγούμε στους νέους είναι ότι θα έχουν μεγαλύτερο έλεγχο όσον αφορά την επικουρική σύνταξή τους. Είναι καλύτερο να γνωρίζεις πόσα χρήματα βάζεις στην άκρη για τη σύνταξή σου. Έτσι, προχωρώντας σταδιακά, δημιουργείται και μία επιπλέον δεξαμενή χρημάτων που θα επενδυθεί στην ελληνική οικονομία. Σε πρώτη φάση θα είναι μικρή αλλά σε βάθος 10, 20 ετών, θα έχει σαφώς μεγαλύτερο αποτύπωμα».

Φυσικά το ότι η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη έχει στα σχέδιά της τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών ασφαλίσεων δεν είναι κάτι νέο.

Είναι το γνωστό σχήμα που είχε κωδικοποιήσει η Παγκόσμια Τράπεζα στην έκθεσή της με τίτλο «Averting the Old Age Crisis» (Ιανουάριος 1994), σύμφωνα με το οποίο προβλεπόταν ένα σύστημα «τριών πυλώνων: 1) ένα υποχρεωτικό σύστημα, το οποίο χρηματοδοτείται από τους φόρους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται μια ελάχιστη βάση σύνταξης, 2) ένα υποχρεωτικό σύστημα καταβολής εισφορών, όπου κάθε εργαζόμενος συμβάλλει με τρόπο ανάλογο του σημερινού, 3) ένα συμπληρωματικό σύστημα ατομικών εισφορών, το οποίο επενδύεται στη χρηματιστηριακή αγορά».

Αυτά όλα βασίζονταν στο πείραμα που έκαναν οι πιο ακραίοι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού στη Χιλή κατά τη δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ. Μάλιστα, ο τότε αναπληρωτής τομεάρχης Δικαιοσύνης της Ν.Δ. Κώστας Καραγκούνης είχε δηλώσει χωρίς δισταγμό ότι «αυτό είναι το πιο επιτυχημένο μοντέλο ασφάλισης και ο πρώτος που το εφάρμοσε ήταν ο δικτάτορας Πινοσέτ».

Βέβαια ο λόγος που τα «παιδιά του Σικάγου», δηλαδή η ομάδα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, ταξίδεψαν τότε από τις ΗΠΑ στη Χιλή, ήταν ότι ένα τέτοιο «μοντέλο» απαιτούσε συνθήκες σκληρής καταστολής των εργατικών διεκδικήσεων. Οσο για την «αποτελεσματικότητά» του, αρκεί κανείς να θυμηθεί ότι όταν η χούντα της Χιλής ιδιωτικοποίησε το 1981 όλες τις συντάξεις, φρόντισε να εξαιρέσει τις συντάξεις των στρατιωτικών και των αστυνομικών.

Τώρα, κάτω από τις συνθήκες του ιδιότυπου κράτους έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί εξαιτίας της πανδημίας, επιχειρείται να περάσει και στη χώρα μας το λεγόμενο «κεφαλαιοποιητικό» σύστημα, δηλαδή η μετατόπιση των δαπανών της κοινωνικής ασφάλισης από τους εργοδότες στους εργαζόμενους και η μετάθεση των εσόδων από τις ασφαλιστικές εισφορές στον ιδιωτικό τομέα.

Κάτω από τον παραπειστικό όρο «επικουρική ασφάλιση», κρύβεται στην πραγματικότητα η πρόθεση της κυβέρνησης να απαλλάξει τους εργοδότες (όπως έχει υποσχεθεί) από το μεγαλύτερο μέρος των σχετικών δαπανών, αλλά και να στηρίξει τις ιδιωτικές εταιρείες που θα αναλάβουν να «κεφαλαιοποιήσουν» τις «εθελοντικές» εισφορές των εργαζομένων που υποτίθεται ότι θα προσβλέπουν σε «επικουρικές», δηλαδή συμπληρωματικές απολαβές συνταξιοδότησης.