ΓΑΖΑ

του Εδουάρδο Γκαλεάνο 

(Γραμμένο πριν 15 χρόνια)

Για να δικαιολογήσει τον εαυτό της η τρομοκρατία του Κράτους, κατασκευάζει τρομοκράτες:  σπέρνει μίσος για να θερίσει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι το μακελειό στη Γάζα, το οποίο οι δράστες του ισχυρίζονται ότι αποσκοπεί να βάλει τέλος στους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει.

Από το 1984, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, τα νερά τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Ούτε καν να επιλέξουν τους κυβερνήτες τους δεν έχουν δικαίωμα. Όταν ψηφίζουν εκείνον που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια παγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ. Για να εξιλεωθούν ο σαλβαδορένιοι για το παράπτωμά τους, ζουν από τότε βουτηγμένοι στο αίμα κάτω  από στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν την αξίζουν όλοι.

Είναι παιδιά της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που εκτοξεύουν οι πολιορκημένοι της Γάζας μαχητές της Χαμάς στα εδάφη που κάποτε ήταν παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή τα σφετερίστηκε. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των παράτολμων πράξεων που αρνείται το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ. Κραυγές χωρίς αποτελεσματικότητα, ενώ ο εξαιρετικά αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ, αρνείται εδώ και χρόνια το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρχει. Πια μόνο  λίγη Παλαιστίνη απομένει. Λίγο λίγο το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.

Οι έποικοι εισβάλλουν και πίσω από αυτούς οι στρατιώτες διορθώνουν τα σύνορα. Οι σφαίρες μετονομάζουν την υφαρπαγή, σε νόμιμη αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μην αυτοαποκαλείται αμυντικός πόλεμος. Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να αποφύγει να εισβάλλει η Πολωνία στη Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλλε στο Ιράκ για να αποτρέψει το Ιράκ να εισβάλλει στον κόσμο. Σε κάθε έναν από τους αμυντικούς του πολέμους, το Ισραήλ καταβροχθίζει κι άλλο κομμάτι της Παλαιστίνης και τα γεύματα συνεχίζονται. Η καταβρόχθιση δικαιολογείται με τίτλους ιδιοκτησίας, παραχωρημένους από τη Βίβλο και από τα δύο χιλιάδες χρόνια διωγμών που υπέφερε ο εβραϊκός λαός…

Το Ισραήλ είναι η χώρα που δε συμμορφώνεται ποτέ με τις συστάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, είναι η χώρα που περιφρονεί το διεθνές δίκαιο και είναι επίσης η μοναδική χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια. Ποιος της έδωσε το δικαίωμα να αρνείται όλα τα δικαιώματα; Από που έρχεται η ατιμωρησία με την  οποία το Ισραήλ εκτελεί τη σφαγή στη Γάζα; Η ισπανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να βομβαρδίσει ατιμώρητα τη Χώρα των Βάσκων για να εξαλείψει την ΕΤΑ, κι ούτε η βρετανική κυβέρνηση θα μπορούσε να ισοπεδώσει την Ιρλανδία για να εξαφανίσει τον ΙΡΑ. Μήπως και η τραγωδία του Ολοκαυτώματος συνεπάγεται μια πολιτική αιώνιας ατιμωρησίας; Ή μήπως αυτό το πράσινο φως πηγάζει από την άνευ όρων εξουσία που παραχωρούν στο Ισραήλ οι υπήκοοί του;

Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και περισσότερο εξοπλισμένος στον κόσμο γνωρίζει καλά ποιον σφαγιάζει. Δε σκοτώνει από λάθος. Σκοτώνει από φρίκη. Τα θύματα άμαχοι ονοματίζονται παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα με το λεξιλόγιο άλλων ιμπεριαλιστικών πολέμων. Στη Γάζα, στις δέκα παράπλευρες απώλειες οι τρεις είναι παιδιά. Και έπειτα υπάρχουν χιλιάδες ακρωτηριασμένοι, θύματα μιας τεχνολογίας του ανθρώπινου διαμελισμού, που η στρατιωτική βιομηχανία δοκιμάζει με επιτυχία σε αυτήν την επιχείρηση εθνοκάθαρσης.  Κι όπως πάντα, πάντα το ίδιο: στη Γάζα εκατό προς ένα. Για κάθε εκατό νεκρούς παλαιστίνιους ένας ισραηλινός.

«Επικίνδυνοι άνθρωποι», προειδοποιεί ο άλλος βομβαρδισμός, υπό την ευθύνη των μαζικών μέσων χειραγώγησης, που μας προσκαλούν να πιστέψουμε ότι μια ζωή ισραηλινή αξίζει όσο εκατό παλαιστινιακές ζωές. Και αυτά τα ίδια μέσα μας προσκαλούν επίσης να πιστέψουμε ότι είναι ανθρωπιστικές οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ, και ότι μία πυρηνική δύναμη που ονομάζεται Ιράν είναι αυτή που εξαφάνισε από το χάρτη τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η επονομαζόμενη διεθνής κοινότητα υπάρχει; Είναι κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ εμπόρων, τραπεζιτών και πολεμοχαρών; Είναι κάτι παραπάνω από το καλλιτεχνικό όνομα που δίνουν οι ΗΠΑ στον εαυτό τους όταν παίζουν θέατρο?

Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας η διεθνής υποκρισία λάμπει μια ακόμα φορά. , Όπως πάντα, η αδιαφορία, οι κούφιες δηλώσεις, οι κενοί περιεχομένου λόγοι, οι υπερφίαλες διακηρύξεις, οι διφορούμενες θέσεις αποδίδουν φόρο τιμής στην ιερή ατιμωρησία. Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας οι αραβικές χώρες νίπτουν τας χείρας. Όπως πάντα. Και όπως πάντα, οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τα χέρια τους. Η παλιά Ευρώπη, τόσο ικανή για ομορφιά και διαστροφή, χύνει ένα δυο δάκρυα ενώ κρυφά γιορτάζει αυτό το αριστουργηματικό παιχνίδι. Γιατί το κυνήγι των εβραίων ήταν πάντα  μια ευρωπαϊκή συνήθεια. Αλλά εδώ και μισό αιώνα αυτό το ιστορικό χρέος το πληρώνουν οι παλαιστίνιοι, που είναι κι αυτοί σημίτες και που ποτέ δεν ήταν και δεν είναι αντισημίτες. Αυτοί πληρώνουν, με διαρκές και ηχηρό αίμα, ένα ξένο χρέος.

Μετάφραση: Ε.Μ.