Φαντάστηκε ποτέ κανείς ένα ψαροχώρι να γίνεται πόλη, χάρη σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό; Το Δεδεαγατς, της Οθωμανικής κυριαρχίας, “το Δέντρο του Παππού” όπου ένας δερβίσης ζούσε και χόρευε κάτω από ένα δέντρο, φιλοξένησε το Γαλλικό Σταθμό των τρένων κι έγινε, απ’ το χωριό με τις βελανιδιές που έφταναν ως τη θάλασσα, μια όμορφη πόλη που ενώνει τη Δύση με την Ανατολή, την Ευρώπη με την Ασία.

Η μήτρα αυτής της πόλης, το ιστορικό της αποτύπωμα, ο Σταθμός των τρένων που τη γέννησε αφέθηκε στην εγκατάλειψη και την ερήμωση.
Μοιράζομαι με τους φίλους από Αλεξανδρούπολη τον καημό της ιστορίας τους, που ποδοπατιέται από αυτούς ακριβώς που ορίζονται για να τη σέβονται και να την αναδεικνύουν.
Σ’ αυτή τη χώρα ζούμε έναν πρωτοφανή αυτοχειριασμό. Ένα χαρακίρι ξεπουλήματος και ερήμωσης.
Μακάρι, Φίλοι του Γαλλικού Σταθμού Αλεξανδρούπολης, σύντομα να μοιραστώ τη χαρά της αποκατάστασης, αντί τη θλίψη της ερήμωσης.

Νίνα Γεωργιάδου