Το φρούριο του Επταπυργίου (Γεντί Κουλέ) βρίσκεται στο ΒΑ άκρο των τειχών της πόλης της Θεσσαλονίκης. Στη σημερινή του μορφή το κτιριακό συγκρότημα αποτελείται από το βυζαντινό φρούριο και τα νεώτερα κτίσματα των φυλακών που χτίστηκαν εντός και εκτός του φρουρίου. Ονομάστηκε Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ) την περίοδο της Τουρκοκρατίας αντιγράφοντας την ονομασία του Επταπυργίου της Κων\πολης  (Yedi Kule) φρούριο του 15ου αιώνα. Γύρω στο 1890 οι Τούρκοι θα το μετατρέψουν σε φυλακές. Γυναικείες, αντρικές και στρατιωτικές και θα προστεθούν καινούργια κτίσματα. Από τότε και για 99 χρόνια θα γίνει μια από τις σκληρότερες φυλακές της χώρας μέχρι το 1989 όταν οι τελευταίοι 340 ποινικοί κρατούμενοι του Γεντί Κουλέ θα μεταφερθούν στις νέες φυλακές Θεσσαλονίκης και το συγκρότημα θα αποδοθεί στο Υπ. Πολιτισμού. Η λειτουργία των φυλακών στο Επταπύργιο επέφερε την κατασκευή νέων κτισμάτων μέσα και έξω από αυτό. Ο εσωτερικός του χώρος διαιρέθηκε σε πέντε αυλές με ακτινωτές μάντρες, οι οποίες συγκλίνουν σε κεντρικό φυλάκιο. Σε κάθε μια από τις τρεις αυλές αντιστοιχεί ένας διώροφος θάλαμος κρατουμένων και ένα φυλάκιο. Στις άλλες δυο αυλές υπάρχουν η εκκλησία των φυλακών και διάφορα βοηθητικά κτίσματα. Στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ της Ν. πλευράς του φρουρίου και του προτειχίσματος του κατασκευάστηκαν τα κτίρια διοίκησης, βοηθητικοί χώροι, οι γυναικείες φυλακές Α. και το κτίριο της απομόνωσης Δ. Στη ΒΔ γωνία του φρουρίου κατασκευάστηκαν τα κτίρια των στρατιωτικών φυλακών.

Το Γεντί Κουλέ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της Θες\νίκης, κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία της και είναι στενά δεμένο με τους αγώνες του λαού μας για λευτεριά, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Από την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας αλλά και νωρίτερα, της Γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου μέχρι και τη χούντα των συνταγματαρχών, εδώ στις φυλακές του Γεντί Κουλέ θα φυλακιστούν, θα βασανιστούν, θα εκτελεστούν χιλιάδες αγωνιστές, κομμουνιστές, αριστεροί, δημοκράτες, ΕΠΟΝίτες, αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, νέοι και γέροι, άντρες, γυναίκες, εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι. To 1918 βρίσκονται στο Γεντί Κουλέ 800 άντρες κρατούμενοι και 13 γυναίκες. Το 1926 θα φυλακιστεί εδώ ο Νίκος Ζαχαριάδης ο κατοπινός Γ.Γ. του ΚΚΕ. Την περίοδο 1932-1933 εδώ θα φυλακιστεί ο Μάρκος Βαφειάδης. Την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας οι φυλακές και τα ξερονήσια της χώρας θα γεμίσουν κομμουνιστές ανάμεσα τους φυσικά και το Γεντί Κουλέ. Στη Γερμανική Κατοχή στις 19 Αυγούστου 1941 εδώ οι Γερμανοί θα εκτελέσουν τον πατριώτη Γιώργο Πολυχρονάκη, που είναι ο πρώτος Έλληνας που εκτελείται στη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς. Ανήκει σε ένα από τα δυο δίκτυα που έκρυβαν και φυγάδευαν συμμάχους στρατιώτες. Στις 28 Δεκεμβρίου 1941 θα εκτελεστούν εδώ 30 όμηροι.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1942 θα εκτελεστεί εδώ ο 26χρονος ΕΑΜιτης Χρήστος  Ευστρατιάδης. Στο Γερμανικό Στρατοδικείο θα πει: «Σκοτώστε με μα η Ελλάδα θα ζήσει και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ληστεύετε και τυραννάτε θα εκδικηθούν το θάνατο μου».  Όταν ακούσει την καταδίκη του σε θάνατο θα φωνάξει: «Ζήτω ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού λαού». Το φθινόπωρο του 1941 ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη η παράνομη οργάνωση Γερμανών αξιωματικών και στρατιωτών «Γερμανικός Αντιφασιστικός Μαχητικός Σύνδεσμος». Ιδρυτής ο ταγματάρχης Δρ. Γεώργιος Έκκερτ, διοικητής των μετεωρολογικών σταθμών στη Θεσσαλονίκη. Ο ταγματάρχης μαζί με τον  Αντιφασιστικό Σύνδεσμο θα απελευθερώσουν σημαντικό αριθμό κρατουμένων Ελασιτών και άλλων αγωνιστών κρατούμενων στο Γεντί Κουλέ. Στη διάρκεια της Κατοχής περίπου 500 πατριώτες θα εκτελεστούν από τους Ναζί στο  Γεντί Κουλέ. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ θα αρχίσει ένα ανελέητο κυνηγητό των αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Τον Απρίλιο του 1945 στο Γεντί Κουλέ θα στοιβάζονται σε τρία δωμάτια μαζί με φυματικούς και συφιλιδικούς 240 αγωνιστές. Αρχές Δεκεμβρίου 1945 θα υπάρχουν 353 κρατούμενοι αγωνιστές και στο τέλος του Δεκεμβρίου 1945 θα φτάσουν τους 498.Την περίοδο του εμφυλίου επειδή τα τακτικά ποινικά δικαστήρια δεν κρίθηκαν επαρκή για να τρομοκρατήσουν το λαϊκό κίνημα μπήκε σε ισχύ το περιβόητο Γ’ Ψήφισμα «περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευόμενων τη δημόσια τάξη και την ακεραιότητα της χώρας», αναστάλθηκαν όλα τα άρθρα του Συντάγματος, που κατοχύρωναν τις προσωπικές ελευθερίες, καταργήθηκαν όλα τα ένδικα μέσα, καθορίστηκαν αρμόδια δικαστήρια τα έκτακτα στρατοδικεία και θεσπίστηκε η ποινή του θανάτου για τα πολιτικά εκγλήματα.

Ακολουθεί ο νόμος 509 το Δεκέμβρη 1947 που είναι επέκταση του παλιότερου νόμου 4229/29 του γνωστού ιδιώνυμου. Το ΚΚΕ όπως και όλες οι δημοκρατικές οργανώσεις βγαίνουν εκτός νόμου, επιβάλλει και αυτός την ποινή του θανάτου και την αρμοδιότητα των εκτάκτων στρατοδικείων και καταργούνται τα ένδικα μέσα. Την 1η Ιουλίου 1946 ιδρύεται το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Οι πρώτοι που θα εκτελεστούν με βάση το Γ’ Ψήφισμα θα εκτελεστούν στο Γεντί Κουλέ στις 16 Ιουλίου 1946. Είναι οι Θεοχάρης Σαπρανίδης και Γιώργος  Καλέμος  δυο αγρότες, κομμουνιστές από το Κιλκίς, νέοι ως 35 χρονών σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου που θα δώσει μεγάλη έμφαση στην εκτέλεση.  Από δω και πέρα οι εκτελέσεις γίνονται καθημερινότητα. Από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ θα πάρουν την Κούλα Ελευθεριάδου μέλος του ΚΚΕ, Γραμματέα της Αχτιδικής Επιτροπής Ανατολικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης στις 6 Μαΐου 1947 και θα την τουφεκίσουν στο πευκοδάσος του Αγ. Παύλου σε ηλικία 23 ετών μαζί με τον Γρ. Ελευθεριάδη. Στην εκτέλεση το παρόν θα δώσει ο ίδιος ο βασιλικός επίτροπος ο περιβόητος Ταμβακάς.  Η Κούλα Ελευθεριάδου λίγο πριν την εκτέλεση θα πει στον Ταμβακά: «Ταμβακά θα πληρώσεις για τα εγκλήματά σου! Ζήτω το ΚΚΕ». Η Κούλα δεν πέθανε αμέσως, γιατί μερικοί στρατιώτες δεν της έριξαν. Τη χαριστική βολή την έδωσε ο ίδιος ο Ταμβακάς. Στις 28 Αυγούστου 1947 αρχίζει στη Θεσσελονίκη η μεγάλη δίκη της ΟΠΛΑ στην οδό Αγίας Σοφίας στον πέμπτο όροφο του κτιρίου όπου σήμερα στεγάζονται τα ΙΕΚ Παστέρ. Από τους 67 αγωνιστές που δικάζονται, 52 θα καταδικαστούν σε θάνατο και τελικά θα εκτελεστούν 47 σε τρία γκρουπ  «εις τον συνήθην τόπο των εκτελέσεων όπισθεν του Επταπυργίου», όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής.

Η πρώτη ομάδα των 10 θα εκτελεστεί  Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 1947, 6:40 το πρωί. Ανάμεσα τους ο Αλβανός Ακίνδυνος, ψυχή και νους  της ΟΠΛΑ στη Θεσσαλονίκη, που εμψύχωνε τους συντρόφους του με αντάρτικα τραγούδια. Την Τρίτη, 21 Οκτωβρίου, εκτελείται η δεύτερη ομάδα των 13. Και την Πέμπτη 23 Οκτωβρίου θα εκτελεστούν οι υπόλοιποι 24. Ανάμεσά τους και μια γυναίκα η μοναδική. Η Ευθυμία Πατσιά, που την παλικαριά της και το ψυχικό της σθένος  δεν θα της τα συγχωρήσουν οι παρακρατικές συμμορίες της δεξιάς και θα δολοφονήσουν αργότερα το ανήλικο παιδί της. Η Ευθυμία Πατσιά θα εκτελεστεί δίπλα-δίπλα δεμένη με τις ίδιες χειροπέδες με τον καθηγητή Τηλέμαχο Βασδέκη, καθηγητή φιλόλογο στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης  που θα τον εκτελέσουν με τις πυτζάμες. Η Ευθυμία Πατσιά πριν την εκτελέσουν θα ζητήσει να χορέψει και πράγματι θα την αφήσουν να ρίξει μια στροφή. Εδώ θα εκτελεστεί στις 12 Δεκεμβρίου 1947 ο Νίκος  Μητσόπουλος κομμουνιστής από τις Συκιές, που σ` ένα του γράμμα προς τον αδερφό του που έχει διασωθεί, του γράφει: «Κι εμένα και αν με σκοτώσουν οι φασίστες δε θα πει πως θα χαθεί ο κόσμος…». Στις 25 Νοέμβρη 1947 ξεκινάει μια άλλη δίκη παρωδία στη Θεσσαλονίκη. Η δίκη της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας στην αίθουσα Ψυχαγωγίας του Στρατιώτη στο Γ’ Σώμα Στρατού. Δικάζονται 72 αγωνιστές, ανάμεσά τους 5 γυναίκες. Καταδικάζονται σε θάνατο 30 και εκτελούνται τελικά 19 σε δυο γκρουπ. Στις 16 Δεκέμβρη 1947 ημέρα Τρίτη εκτελούνται οι πρώτοι δέκα και στις 18 Δεκεμβρίου οι υπόλοιποι εννέα. Στις 10 Φεβρουαρίου 1948 ο ΔΣΕ θα επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη. Η επίθεση δεν θα πάει καλά. Πολλοί αντάρτες θα πιαστούν αιχμάλωτοι. Για να τους εξευτελίσουν, στις 13 Φεβρουαρίου 1948 θα τους διαπομπεύσουν στους δρόμους της πόλης και στις 24 Μαρτίου 1948, 52 από αυτούς, ανάμεσά τους και δυο γυναίκες θα τουφεκιστούν στο Γεντί Κουλέ. Στις 6 Μαΐου 1948 θα εκτελεστούν εδώ 11 κομμουνιστές ανάμεσά τους και μια γυναίκα η Αλίκη Βέτα δικηγόρος, αντάρτισσα του ΕΛΑΣ  Θεσσαλονίκης. Aπό  εδώ θα περάσει ο Γιάννης  Δρουσιώτης φοιτητής της Γεωπονικής, ΕΠΟΝίτης που θα βασανιστεί άγρια και θα γλιτώσει τελευταία στιγμή το απόσπασμα γιατί όντας Κύπριος, ήταν Άγγλος υπήκοος. Στο  Γεντί Κουλέ θα φυλακιστεί το 1948 ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Τον Ιανουάριο του 1949 καταδικάζεται σε θάνατο και εδώ θα παραμείνει μελλοθάνατος ως το 1951. Εδω όμως, μια μέρα πριν το τρίτο γκρουπ των 24 της ΟΠΛΑ, στις 22 Οκτωβρίου 1947 θα εκτελεστεί και ένας από τους μεγαλύτερους ναζί εγκληματίες πολέμου στην Ελλάδα. Ο διαβόητος Φρίτς Σούμπερτ που από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία άφησε ένα αιματοβαμμένο μονοπάτι. Υπεύθυνος για το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη (2 Σεπτέμβρη 1944) και τη σφαγή των Γιαννιτσών (14 Σεπτέμβρη 1944)

Ο Σούμπερτ είναι ένας από τους ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα, ναζί εγκληματίες πολέμου, που τιμωρήθηκαν και εκτελέστηκαν στη χώρα μας για τα εγκλήματά τους, αφού το μοναρχοφασιστικό κράτος της δεξιάς, είναι απασχολημένο την ίδια περίοδο με το να κυνηγά και να δολοφονεί αριστερούς και κομμουνιστές. Τον Σεπτέμβριο του 1949 παρ` όλο που ο εμφύλιος έχει τελειώσει, υπάρχουν σ` όλη τη χώρα πάνω από 25.000 πολιτικοί κρατούμενοι χωρίς βέβαια καμιά κυβέρνηση να τους έχει αναγνωρίσει την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου. Πολλοί από τους φυλακισμένους κρατούνται από το Δεκέμβριο του 1944. Το 60% είναι αγρότες, το 7% γυναίκες, το 15% νέοι μέχρι 25 χρονών. Περισσότεροι από 500 πολιτικοί κρατούμενοι είναι γέροι πάνω από 60 χρονών. Στο Γεντί Κουλέ παραμένουν 450 πολιτικοί κρατούμενοι. Το 1950 κάτω από την πίεση του ελληνικού λαού και της παγκόσμιας κοινής γνώμης θα εκδοθεί ο νόμος Ν.1504 που θα επιτρέπει την αναθεώρηση των αποφάσεων των εκτάκτων στρατοδικείων. Όμως σαν  αναθεωρητικοί δικαστές θα δικάζουν οι ίδιοι που δίκαζαν και στα έκτακτα στρατοδικεία, οπότε οι αποφάσεις σε πολλές περιπτώσεις παρέμεναν ίδιες. Χάρη σε καταδίκους δίνεται εξαιρετικά σπάνια Το Συμβούλιο Χαρίτων σαν πρωταρχικό στοιχείο για τη χορήγηση χάρητος εξετάζει αν ο κατάδικος αποκήρυξε τις ιδέες του. Ακόμα όμως και όταν το Συμβούλιο Χαρίτων εκδίδει τελικά χάρη απορρίπτεται πολλές φορές από το βασιλιά. Και παρ` όλο που ο εμφύλιος έχει τελειώσει, η τρομοκράτηση  του ελληνικού λαού συνεχίζεται. Οι έκτακτοι νόμοι και τα έκτακτα στρατοδικεία διατηρούνται και μάλιστα ξεθάβεται ο  φασιστικός νόμος της δικτατορίας του Μεταξά 375/1936 «Περί κατασκοπείας» που μ` αυτόν εκτελέστηκε και ο Μπελογιάννης. Στις 5 Μαρτίου 1951, στις 5:30 το πρωί θα τουφεκιστεί στο Γεντί Κουλέ ο 22χρονος Νίκος Νικηφορίδης. Σε ηλικία 15 χρονών θα οργανωθεί στην ΕΠΟΝ. Θα εξοριστεί αρχικά στην Ικαρία και τον Απρίλιο του 1948 στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Στη Μακρόνησο θα βασανιστεί άγρια στη «χαράδρα των τρελλών».  Δεν θα υπογράψει δήλωση. Μετά την καταδίκη του Νικηφορίδη σε θάνατο, ένα τεράστιο διεθνές κύμα κατακραυγής θα ξεσηκωθεί ενάντια στην απόφαση, ενώ ανάμεσα στα τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας που στέλνονται στην ελληνική κυβέρνηση ξεχωρίζουν του Αλμπερτ Αινστάιν, των τιμημένων με Νόμπελ Φυσικής Ζολιό-Κιουρί, του λόρδου Μπέρτραντ Ράσελ, του Πάμπλο Νερούντα , της ιδιαιτέρας της βασίλισσας της Αγγλίας κ.α. Ο  Νικηφορίδης θα εκτελεστεί.  Η βασίλισσα Φρειδερίκη με απανθρωπιά και κυνισμό που  συναγωνίζεται τους ναζί θα υποσχεθεί στη μητέρα του Νικηφορίδη ότι δεν θα εκτελεστεί και μάλιστα 10 μέρες μετά την εκτέλεση θα του δώσει χάρη!! Μαζί με τον Νικηφορίδη θα εκτελεστούν και έξι αντάρτες του ΔΣΕ που κρατούνταν ως τότε στις φυλακές του Επταπυργίου. Την περίοδο του εμφυλίου θα δημιουργηθεί ένα άτυπο νεκροταφείο στο χώρο όπου θάβονταν οι εκτελεσμένοι αγωνιστές χωρίς όνομα, χωρίς πλάκα, χωρίς μνήμα. Την περίοδο της κυβέρνησης Πλαστήρα οι συγγενείς των εκτελεσμένων θα δημιουργήσουν ένα πραγματικό νεκροταφείο, το οποίο όμως μετά την πτώση της κυβέρνησης Πλαστήρα θα καταστραφεί με απόφαση του διοικητή του Γ’ Σώματος  Στρατού, ο οποίος θα στείλει μπουλντόζα που θα ισοπεδώσει το νεκροταφείο και μάλιστα θα διατάξει να σπείρουν από πάνω κριθάρι!!! Ακόμα και σήμερα παραμένει άγνωστος, ο ακριβής αριθμός των εκτελεσμένων και που είναι θαμμένοι. Το καθεστώς που επικρατούσε στις φυλακές της χώρας για τους πολιτικούς κρατουμένους ήταν απάνθρωπο, τυραννικό και τρομοκρατικό. Μάλιστα  λαμβάνονταν ειδικά μέτρα για να γίνεται η ζωή των πολιτικών κρατουμένων αφόρητη. Επανειλημμένα το Υπουργείο έχει στείλει στις Δ\σεις των φυλακών εμπιστευτικές εγκυκλίους που συνιστούν σειρά περιοριστικών, καταπιεστικών και τρομοκρατικών μέτρων κατά των κρατουμένων. Το επισκεπτήριο επιτρεπόταν μόνο 4 φορές το μήνα και μόνο αν ο επισκέπτης είχε το ίδιο επώνυμο με τον κρατούμενο. Έτσι για παράδειγμα ετεροθαλή αδέρφια, αδερφές που είχαν το επώνυμο του συζύγου, στενοί συγγενείς που δεν είχαν το ίδιο επώνυμο δεν μπορούσαν να επισκεφθούν τους συγγενείς τους.  Απαγορευόταν στους κρατουμένους να βλέπουν τα ανήλικα παιδιά τους, παρά μόνο αν είχαν ειδική άδεια που όμως σπάνια δινόταν. Στους κρατουμένους επιτρεπόταν να στείλουν γράμμα κάθε δέκα μέρες και μόνο μέχρι 20 γραμμές επιστολόχαρτου, που φυσικά λογοκρινόταν και καμιά φορά δεν έφτανε και ποτέ. Στις φυλακές του Επταπυργίου απαγορευόταν οποιοδήποτε έντυπο (εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία κλπ) απαγορευόταν να πλένουν οι κρατούμενοι τα ρούχα τους αλλά τα έπλενε συνεργείο ποινικών που όμως τα έπλεναν ανακατεμένα υγειών και αρρώστων. Απαγορευόταν ακόμα τα γλυκά, το τίναγμα κουβερτών, οι ξυριστικές μηχανές. Η περίθαλψη ήταν από ελάχιστη και πρωτόγονη έως ανύπαρκτη.  Η δυνατότητα βαριά άρρωστοι να μεταφέρονται σε νοσοκομείο ή σανατόριο ουσιαστικά δεν υπήρχε. Για να χορηγηθεί δίαιτα σε άρρωστο ή για να μεταφερθεί σε αναρρωτήριο του ζητούν να αποκηρύξει τις πολιτικές του ιδέες. Κάποιος φύλακας-νοσοκόμος  Ασπασίδης δεν απολύμανε καν τις σύριγγες και τις βελόνες των ενέσεων.  Αυτήν την περίοδο στις φυλακές του Επταπυργίου θα αφήσουν όνομα για τη βαρβαρότητα και το σαδισμό τους ο Δ\ντης  Κοκκινάκης και οι φύλακες Κομνηνός, Ξυπόλητος. Αλλά και στα χρόνια της χούντας πάνω από 100 αγωνιστές, δημοκράτες θα φυλακιστούν εδώ. Την άνοιξη του 1974 κάποιοι μεταφέρονται στις καινούργιες (μόλις τότε είχαν χτιστεί) στρατιωτικές φυλακές των Διαβατών. Το καλοκαίρι του 1974 απελευθερώνονται και οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα μας.

 Οι φυλακές του Επταπυργίου, Γεντί Κουλέ όπως έχουν περάσει στη μνήμη του λαού μας, είναι ένας τόπος που έχουν χυθεί ποταμοί αίματος και δακρύων. Γι` αυτό είναι ίσως και οι πιο πολυτραγουδισμένες φυλακές της χώρας μας. Καμιά άλλη φυλακή δεν τραγουδήθηκε τόσο. Ο Μάρκος Βαμβακάρης θα γράψει το 1936 το «Αντιλαλούνε οι  φυλακές». Ο Απόστολος Καλδάρας θα γράψει το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» το οποίο στην πρώτη του στροφή έλεγε «νύχτωσε και στο Γεντί» και όχι «το σκοτάδι είναι βαθύ», που το 1949 θα απαγορευτεί. Ο Γιώργος Μητσάκης «Τα κάστρα του Γεντί Κουλέ» που πρωτοτραγουδήθηκε το 1960, κ.α. Σήμερα που η ιστορία ξαναγράφεται από σφαγείς λαών, συνεργάτες κατακτητών και πληρωμένους κονδυλοφόρους, σήμερα που μιλάνε για τη θεωρία των δυο άκρων και καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται, απευθυνόμενοι στο λαό και την αριστερά, έχει μεγάλη σημασία να ξαναθυμηθούμε τις ατέλειωτες θυσίες των κομμουνιστών και του λαϊκού μας κινήματος. Και ποιοι μιλάνε; Αυτοί που οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής είτε συνεργάστηκαν με τον κατακτητή ή την κοπάνησαν στο Κάιρο και στο Λίβανο όπου οργάνωναν αντιΕΑΜικές συνωμοσίες. Μιλά για βία η παράταξη που την ανέβασαν στην εξουσία τα κανόνια των εγγλέζων του Σκόμπυ και οι ναπάλμ των Αμερικάνων. Η παράταξη που φυλάκισε, εξόρισε βασάνισε με τα πιο φρικτά βασανιστήρια, τουφέκισε χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, αριστερούς, κομμουνιστές. Την ίδια ώρα που τουφέκιζε το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, άφηνε ελεύθερο τον αρχιδολοφόνο ναζί εγκληματία Χανς  Ζάμπελ το σφαγέα του Διστόμου. Την ώρα πού δίκαζε τον Μανώλη Γλέζο για κατάσκοπο άφηνε ελεύθερο τον Μαξ  Μέρτεν «χασάπη» των εβραίων της Θεσσαλονίκης και τον Γκύντερ Κόλβες σφαγέα του Κρητικού λαού κ.α. και έβγαζε νόμους 3933\1959,4016\1959 όπου σταματούσε κάθε δίωξη εναντίον Ναζί εγκληματιών. Μιλάει για βία και τα δύο άκρα η παράταξη που έκανε το Καραμανλικό εκλογικό πραξικόπημα του 1961 όπου στις εκλογές  βίας και νοθείας είχαν ψηφίσει οι πεθαμένοι και τα δέντρα, αυτοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, οι εκπρόσωποι του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας που από τα σπλάχνα του ξεπήδησε η αμερικανοκίνητη φασιστική χούντα των συνταγματαρχών, υπεύθυνη για τα πιο μεγάλα εγκλήματα, μακέλεψε τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, οργάνωσε το πραξικόπημα στην Κύπρο και άνοιξε το δρόμο στην τουρκική εισβολή. Η παράταξη που δολοφόνησε τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Τεμπονέρα. Μιλάνε για βία οι κυβερνήσεις των μνημονίων που στέλνουν τα ΜΑΤ και χτυπάνε τις καθαρίστριες, που επιστρατεύουν απεργούς, που κάθε απεργία την βγάζουν παράνομη, που απολύουν χιλιάδες δημοσίους  υπαλλήλους, που έχουν στείλει στην ανεργία πάνω από 1,5 εκατ. Έλληνες .

Όλες οι μεγάλες πανεργατικές κινητοποιήσεις χτυπήθηκαν άγρια από την αστυνομία με χημικά, τραυματισμούς, προσαγωγές, συλλήψεις εκατοντάδων διαδηλωτών. Αυτοί που υποθήκευσαν το μέλλον του ελληνικού λαού για γενιές ολόκληρες, αυτοί που την τελευταία τριετία λήστεψαν με την πιο άγρια φορολογία 16 δις. ευρώ από τον ελληνικό λαό, αυτοί που βγάζουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια του κόσμου, αυτοί που κόβουν το ρεύμα σε νοικοκυριά που δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτοί που ξεπουλάνε για ψίχουλα την περιουσία του ελληνικού λαού σαν να είναι τσιφλίκια τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, ορυκτό πλούτο, δάση, παραλίες, νησιά. Σήμερα μπορεί να βρίσκεται στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κατ’ όνομα μόνο αριστερό κόμμα και μπορεί ο πρωθυπουργός και κυβερνητικά στελέχη να καταθέτουν στεφάνια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και να επισκέπτονται  το μουσείο Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα αλλά το κάνουν μόνο και μόνο για ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου της αριστεράς γιατί στην πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από τις ιδέες και τα οράματα της αριστεράς. Η κυβέρνηση αυτή ακολουθεί ακριβώς τα βήματα των προηγούμενων, μνημόνια, παραπέρα λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, φοροληστρική πολιτική. Δένουν τη χώρα μας ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα του  Αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού σπρώχνοντας την πατρίδα μας και το λαό μας σε ολοένα και πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Η μεγαλύτερη όμως εκδούλευση που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα και στην κυρίαρχη τάξη είναι η δυσφήμηση της αριστεράς, η δυσφήμηση του αριστερού λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος.

                                                                                                Θανάσης Κοντοφάκας