Επιμέλεια: Χρήστος Κάτσικας

Σήμερα στις 10 πμ δικάζεται ο Ηλίας. Ο Ηλίας, ο δάσκαλος, ο συναγωνιστής. Δικάζεται γιατί υποστήριζε τους φτωχούς. θα καθίσει στο εδώλιο για μια ακόμα φορά, «κατηγορούμενος» για τη δράση του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς και την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας.

«Αθώος» ή «Ένοχος», δεν ξέρω τι θα βγει… Ο Ηλίας, έτσι κι αλλιώς, πάντα παρών θα είναι στις δράσεις ενάντια σε πλειστηριασμούς, εξώσεις, διακοπές ρεύματος ή διόδια, στους ωραίους αγώνες που θα στήσουμε για ψωμί και δουλειά, μόρφωση και υγεία, στέγη, ρεύμα και νερό για όλους όσους ζουν σ’ αυτό τον τόπο! Γιατί τα λόγια του μεγάλου δασκάλου πάντα άσβεστα στη μνήμη του θα ‘ναι: “Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΔΑΝΙΚΟ”!

Ολοι πρέπει να είμαστε εκεί!
Και κυρίως πρέπει να είμαστε απέναντι στο νέο γύρο λεηλασίας και εξευτελισμού που προανήγγειλε ο Γεωργιαδης (αλλά μας είχε εξηγήσει διεξοδικά ο Τσακαλώτος πρώτος για να μην ξεχνιόμαστε)
Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές!

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα παλιότερο κείμενο του Θανάση Τσιριγώτη για μια άλλη δίκη του Ηλία Σμήλιου.

Ώστε ο δάσκαλος Ηλίας Σμήλιος παραπέμπεται σε δίκη γιατί «υποκίνησε μία ομάδα 100 περίπου ατόμων που φωνασκούσαν, εμποδίζοντας την πρόοδο του πλειστηριασμού» και γιατί «εμπόδισε με βία τον ελεύθερο συναγωνισμό και κατέκλεισε(!) την αίθουσα του Ειρηνοδικείου και οδήγησαν στην ματαίωση του πλειστηριασμού». Για φαντάσου!

Δηλαδή την ώρα που τα κοράκια της αγοράς εκποιούσαν το βιος μιας ζωής, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να κάθεται ήσυχος και να παρακολουθεί από το σπίτι του τους τηλεοπτικούς σκουπιδοντενεκέδες.

Δηλαδή όταν οι τράπεζες εφορμούν στη λαϊκή κατοικία, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να περπατάει αμέριμνος στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Δηλαδή όταν η αγορά αποφασίζει το ξεσπίτωμα, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να αναμασά το «τι με νοιάζει εμένα» και να χαϊδεύει ένα άρρωστο «εγώ».

Ύστερα να πάει στην τάξη του και να κλίνει σ’ όλες τις πτώσεις τις λέξεις αξιοπρέπεια, αγώνας και αλληλεγγύη, τυφλός για όσα συμβαίνουν γύρω του και κουφός στο βογκητό των ανθρώπων. Ένα διχασμένο κορμί, μία σερνόμενη αντίφαση, ένας ασπόνδυλος δάσκαλος, δείγμα προς αποφυγή.

Αντ’ αυτού ο δάσκαλος Ηλίας προτίμησε να βγει στον δρόμο, να ενωθεί με άλλους «δραστήριους δυσαρεστημένους», να σταθεί στο πλευρό των αδύναμων ανθρώπων και στο ύψος των περιστάσεων.

Δηλαδή να σαρκώσει το επάγγελμά του και να κοιμάται ήσυχος τα βράδυα χωρίς να τον «τύπτει» η συνείδησή του.

Να γιατί είμαστε δίπλα στο δάσκαλο Ηλία.

Να γιατί λέμε «No passaran» στους δαίμονες της αγοράς.

Γιατί έτσι πρέπει να ζουν οι δάσκαλοι…

Θανάσης Τσιριγώτης, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ