Στην Κατοχή οι Ναζί κράτησαν ανοιχτή τη λυρική σκηνή, αδιαλείπτως, για να επιβάλλουν την αντίληψη πως όλα είναι μια χαρά, πως και η ναζιστική κατοχή είναι μια κανονικότητα και πως η ζωή συνεχίζεται. Έτσι, όταν έσπαγαν το χέρι του σαλταδόρου για μια φρατζόλα ψωμί, οι τενόροι στα ψιλά και οι βαρύτονοι στα μπάσα, κάλυπταν τα ουρλιαχτά του πραγματικού κόσμου.
Το δημόσιο σχολείο, δεκαετίες τώρα όπως και τα δημόσια νοσοκομεία, στέκεται όρθιο χάρη στο φιλότιμο των δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες.
Χρόνια τώρα, το δημόσιο σχολείο τρέχει, μπάζει, ξεπαγιάζει, ασφυκτιά μέσα σε μια τρελή γραφειοκρατία, σε εξουθενωτικά προγράμματα ασύνδετων, κατακερματισμένων πληροφοριών και στις εντολές του κάθε παλαβού, μωροφιλόδοξου μικροπολιτικάντη καριερίστα που τον βαφτίζουν υπουργό παιδείας. Βέβαια δεν αυτενεργεί, γιατί δεν έχει και το μπόι της αυτενέργειας. Εντολές εκτελεί, μέσα σ’ ένα σύστημα συντριβής κάθε στοιχείου που συντελεί σε μια κοινωνία ανθρώπινη.
Στη σχολική ζωή η παιδικότητα απαγορεύεται με ωράρια εξουθένωσης και παραλογισμού, η εφηβεία συντρίβεται σ’ έναν άγριο ανταγωνισμό για μια θέση στον ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης για να μεταναστεύσει, αμέσως μετά ή να επιδείξει το πτυχίο στο βιογραφικό για delivery.
Την τελευταία δεκαετία, αυτοί που παρέδωσαν τον τόπο και το λαό σε μια ενορχηστρωμένη χρεοκοπία, έκλεισαν τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων κι έκαναν την οικοδόμηση ενός σχολείου, υπόθεση εργολαβικής αρπαχτής.
έβαλαν λουκέτο στον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, κι άνοιξαν μια κάνουλα δημόσιου χρήματος σε ημέτερους εκδότες, απείλησαν με συστήματα ” αξιολόγησης” για να κόψουν και τις πενταροδεκάρες επιχορήγησης για κιμωλίες και κόλλες αναφοράς,προπαγάνδισαν
χωρίς ντροπή την επιχείρηση αναζήτησης χορηγών, κι έβαλαν λουκέτο σε δεκάδες σχολικές μονάδες, ως ασύμφορη υπόθεση για να περισσεύουν τα κρατικά μασούρια για τις πιο παρασιτικές και αμαρτωλές τσέπες.
Στην υπηρεσία τους, οι χρεοκόποι του τόπου και του λαού, έχουν μια δράκα
εντεταλμένων δημοσιογραφίσκων, ανορθόγραφων, με κάθε έννοια, που εκφωνούν ως δελτία τα σημειώματα των εργοδοτών τους και σχολιάζουν, με τη φτήνια Σεφερλικού χιούμορ και λεξιλόγιου πεζοδρομίου.
Τώρα, σ’ αυτή τη συγκυρία του μαζικού θανατικού, με όρους ασφυκτικού εγκλεισμού, με τα παιδιά που πριν λιποθυμούσαν απ’ την πείνα, να μην φαίνονται, χωμένα σε ανήλιαγα υπόγεια, τους έπιασε ο πόνος της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, της δημιουργικής απασχόλησης, της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, της καλλιέργειας του νου και του πνεύματος.
Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, συγκάτοικοι στην τρέλα, δεν είναι μόνο πως όλα τα παιδιά δεν έχουν laptop ή smartphone, δεν είναι μόνο πως χιλιάδες γονείς έμειναν τώρα χωρίς δουλειά και σε λίγο , όχι το ίντερνετ, ούτε το ρεύμα δεν θα μπορούν να πληρώσουν, δεν είναι μόνο ότι η εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι υπόθεση καλωδίου, θέλει μάτια, χέρια, στόμα και καρδιά, αλλά και ότι οι κουτοπόνηροι της φάλτσας κανονικότητας, δοθείσης της ευκαιρίας, θα διευρύνουν το δικό τους όραμα, το δικό μας εφιάλτη, για ένα σχολείο, χωρίς κτίρια, χωρίς βιβλία, χωρίς δασκάλους, χωρίς ψυχή.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
