Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; θα λέγαν οι αρχαίοι πρόγονοι όταν θα αντίκριζαν τα χάλια του αστικού συστήματος. Διότι οι κυβερνώντες σ’ όλες τις δυτικές κοινωνίες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αναγνωρίζουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.
Οικονομική κρίση, ανταγωνισμοί και επιβράδυνση όλων των δεικτών παραγωγής και κατανάλωσης.
Υγειονομική κρίση, με τον covid να επελαύνει εξολοθρεύοντας χιλιάδες ανθρώπους, και τα δημόσια συστήματα υγείας να καταρρέουν από την υποχρηματοδότηση.

Κλιματική κρίση, με το περιβάλλον να κατατρώγεται από τους κερδοσκόπους.
Επισιτιστική κρίση, που πλήττει τους φτωχούς και τις φτωχές χώρες.

Με τον πόλεμο να βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης, με τη Ρωσία να ασφυκτιά και να επιτίθεται και τη δύση να αλυσοδένει τον ουκρανικό λαό. Κρίση πολιτιστική, ηθική, βαθειά και αξεπέραστη, που σαν θηλιά πνίγει κοινωνίες, συστήματα, δολοφονεί, καταστρέφει, ετοιμάζει ένα δυστοπικό αύριο και ένα ζοφερό σήμερα. Αν πριν λίγα χρόνια οι μαρξιστές μιλούσαν για τα εγγενή αδιέξοδα του καπιταλισμού θα αντιμετώπιζαν την κατηγορία του καταστροφολόγου.

Να όμως που τα πεισματάρικα γεγονότα μάς αποδείχνουν ότι το υπάρχον σύστημα δείχνει τα οριακά του σύνορα. Δείχνει όλες τις αντιφάσεις του με κραυγαλέο και αποκρουστικό τρόπο. Ακόμα και οι πρόσφατες αποκαλύψεις για το μαύρο χρώμα της εγχώριας ΕΥΠ έρχονται να σημειώσουν αυτό που ξέραμε. Πως δεν υπάρχει κανένα τέλος της ιστορίας, η πάλη των τάξεων συνεχίζεται. Οι αντιφάσεις του συστήματος πληθαίνουν και γίνονται πληγές, πύον, φλύκταινες. Μάταια οι πολιτικοί ηγέτες της δύσης συσκέπτονται, διασκέπτονται, αποφασίζουν κι αναιρούν τις αποφάσεις τους. Προσπαθούν να ρίξουν ένα κουρέλι πάνω στο βασιλιά που είναι γυμνός.

Κρίση, πόλεμος, φτώχεια, ανταγωνισμός. Στην ουσία έχουμε αλλεπάλληλους σπασμούς ενός κοινωνικού-οικονομικού συστήματος που σπαράζεται από εγγενείς αντιφάσεις, βρομάει και ζέχνει. Αλλά τι είναι αυτό που εμποδίζει τις μάζες να δουν κατάματα την αλήθεια και να δώσουν ένα τελειωτικό χτύπημα στο σύστημα που τους απομυζά, τους εκμεταλλεύεται, τους λιώνει οικονομικά και κοινωνικά, στέλνει τα παιδιά τους να γίνουν κρέας για τα κανόνια, βιάζει το περιβάλλον, τους λέει συστηματικά ψέματα για να πλουτίζει μια χούφτα ληστών;
Τι είναι αυτό που μπόρεσε στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου να χτίσει το σοσιαλισμό στη Ρωσία και την Κίνα και άλλες χώρες, να εμπνεύσει εκατομμύρια εργάτες, αγρότες και διανοούμενους, να χτίσει το σοσιαλιστικό όραμα και το αντιφασιστικό μέτωπο; Γιατί ενώ συντρέχουν οι αντικειμενικοί όροι λείπει ο υποκειμενικός παράγοντας.

Χρειάζεται το κόμμα, το κίνημα και το ρεύμα που θα οδηγηθεί σα γίγαντας απέναντι στο παλιό, το γερασμένο και ξεπερασμένο και θα χτίσει το νέο, το θαλερό, το καινούριο που θα αντιστοιχεί στις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας.
Μπορεί το παραπάνω να ακούγεται παλιομοδίτικο και χιλιοειπωμένο αλλά αποτελεί την πραγματική αλήθεια. Από τη Λατινική Αμερική ως την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, από την Ασία ως την καρδιά της Ευρώπης, οι εργάτες και οι λαοί αναζητούν σπασμωδικά έναν καλύτερο κόσμο που να τους σέβεται και να τους υπολογίζει. Όλοι οι αγώνες που ξεσπούν μετεωρίζονται ανάμεσα στη στάση και την αμηχανία, όσο σκληροί κι αν είναι. Όσο και αν φέρνουν σε δυσκολία τους κυβερνήτες και «τ’ άσπρα κολάρα». Αλλά στο βάθος αυτού του σκηνικού, σιγά-σιγά θα αχνοφαίνεται και θα λάμπει.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος