Πολλές οι αιτίες της μετανάστευσης. Κάποιοι άνθρωποι έφτασαν εδώ, πιστεύοντας κυριολεκτικά στο θαύμα της Ευρώπης:

Είμαι η μητέρα δύο άρρωστων παιδιών.

Κάθε μητέρα μεγαλώνει το μωρό της και είναι υπερήφανη για αυτό από την πρώτη ημέρα. Όταν φιλάει το μωρό της, το μωρό της ανταποδίδει το φιλί και αυτή είναι η απόλυτη ευτυχία γι “αυτήν. Όταν μεγαλώνει το παιδί, το παρακολουθεί να παίζει με τα άλλα παιδιά. Παρατηρεί ότι μεγαλώνει και αναπτύσσεται. Αυτές είναι οι χαρές μιας μητέρας.

Έχω μεγαλώσει τα δύο παιδιά μου κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Καθημερινά προσευχόμουν για αυτά. Αλλά ενώ το σώμα της τετράχρονης κόρης μου μεγάλωνε, το μυαλό της δεν ακολουθούσε. Και το ίδιο συνέβη με το αγόρι μου. Αγαπώ τα παιδιά μου. Αλλά η κοινωνία μας ταπεινώνει επειδή είναι διαφορετικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όλοι περίμεναν ο σύζυγός μου να ξαναπαντρευτεί, γιατί εγώ γέννησα μωρά με νοητική υστέρηση.

Δεν γνώριζα καν ότι θα παντρευόμουν. Ήμουν τόσο μικρή που το να παντρευτώ ήταν για μένα σαν να παίζω κούκλες, και το ίδιο ήταν για όλα τα άλλα συνομίλικά μου κορίτσια.

Όταν άρχισα να μαθαίνω να ζω ως ζευγάρι , συνειδητοποίησα ότι ήμουν έγκυος και όταν αγκάλιασα τη Mariam μου (τα ονόματα άλλαξαν) για πρώτη φορά, άκουσα τα σχόλια των ανθρώπων – κυρίως από τα πλησιέστερα πρόσωπα γύρω μου. Αποκαλούσαν το μωρό μου «ανάπηρο», «ανώμαλο», και αυτές οι λέξεις με πλήγωναν.

Για να βρούμε ιατρική βοήθεια για τα προβλήματα ανάπτυξης του παιδιού μας και να ξεφύγουμε από τον στιγματισμό τους και τα οδυνηρά σχόλια από την οικογένειά μας αποφασίσαμε να ξεφύγουμε πρώτα στο Ιράν και μετά στην Τουρκία.

Προσπαθήσαμε να βρούμε την κατάλληλη θεραπεία για την κόρη μας για τέσσερα χρόνια. Για τα τρία πρώτα χρόνια, κανείς δεν μπορούσε να μας πει τον λόγο της ασθένειάς της. Τέλος, ανακάλυψαν ότι είχε εγκεφαλική βλάβη.

Ο Μαριάμ μου … είναι γεμάτη συναισθήματα, γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα, γεμάτη αθωότητα. Ο κόσμος της είναι απλός, αλλά καθαρός. Η άποψή της για τη ζωή είναι διαφορετική. Ακόμη και όταν τα ταπεινωτικά χέρια στηρίζονται στους ώμους της, αισθάνεται ότι είναι αθώα, χέρια γεμάτα συμπάθεια.

Όταν βλέπω ότι πηγαίνει κοντά σε λουλούδια, χαίρομαι γιατί ίσως απολαμβάνει το περιβάλλον της, αλλά στη συνέχεια γίνεται επιθετική. Αυτές οι σκηνές γίνονται αγκάθια που τρυπούν τα μάτια μου.

Κάθε μητέρα χαίρεται να βλέπει το μωρό της να μπουσουλάει, αλλά εγώ δεν ένιωσα τέτοια χαρά, αφού ήταν σαν ένα νεκρό σώμα σε μια γωνιά μέχρι που έγινε δύο χρονών. Κάθε μητέρα θέλει να κρατήσει το χέρι του μωρού της και να το μάθει να περπατά, αλλά εγώ άγγιζα τις αδύναμες αρθρώσεις της και εκείνη φώναζε από τον πόνο.

Μητέρες αυτής της γής! Μητέρες που έχετε παιδιά!

Μεγάλωσα αυτό το κορίτσι 9 μήνες στην κοιλιά μου. Πεθύμησα τον θάνατό του, όταν το γέννησα. Περάσαμε μια μακρά περίοδο μετά τη γέννησή της, τρώγοντας ξερό ψωμί με νερό, προσευχόμενοι να βελτιωθεί, να γίνει η χαρά μας, να γίνει ευτυχία για μας και εκείνη ευτυχισμένη.

Έχω ζήσει με τέτοιο πόνο. Οι Τούρκοι γιατροί μας είπαν ότι δεν υπήρχε ελπίδα για τη θεραπεία της Mariam.

Και τότε, στην Τουρκία, ένας άλλος σπόρος φυτεύτηκε και άρχισε να μεγαλώνει. Έχω μεγαλώσει τον Amir γεμάτη ελπίδα. Αν και κοιτάζοντας τη Mariam έκλαιγα κάθε μέρα, ο σύζυγός μου, σκούπισε τα δάκρυα μου, έβαλε το χέρι στην κοιλιά μου και μου έδωσε ελπίδα. Πόσες νύχτες δεν παρακάλεσα για την υγεία των παιδιών μου … αλλά σε αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο, οι κραυγές της ψυχής μου δεν ακούστηκαν.

Αυτή η μητέρα, μετά από 9 μήνες και 6 ημέρες πόνων, της είπαν για άλλη μια φορά τα ίδια νέα: Έχει ένα άρρωστο μωρό.

Πέρασα δυο χρόνια γεμάτα ελπίδα, λέγοντας στον εαυτό μου ότι ίσως δεν ήταν αλήθεια, ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Οι γιατροί στην Τουρκία μας είπαν ότι είχε το ίδιο πρόβλημα με την Mariam. Ο εγκέφαλός του δεν θα αναπτυχθεί και οι μύες του σώματός του δεν θα λειτουργήσουν καλά. Ωστόσο, υπήρξε μια θεραπεία γι αυτόν, ειδικά επειδή ήταν μικρότερος από το Mariam, αλλά αυτή η θεραπεία δεν ήταν δυνατή στην Τουρκία. Για αυτό έπρεπε να προχωρήσουμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Είχαμε ζήσει ως πρόσφυγες στην Τουρκία για τέσσερα χρόνια. Ήμασταν ζητιάνοι στην πόρτα του καθενός. Κάθε μέρα επισκεπτόμασταν τους γιατρούς. Ωστόσο, δεν γνωρίζαμε τη γλώσσα τους και δεν είχαμε διερμηνέα.

Περιπλανηθήκαμε για μέρες για να βρούμε τα νοσοκομεία, καθώς δεν γνωρίζαμε τις διευθύνσεις, για να καταλάβουμε στο τέλος ότι ήμασταν στην Τουρκία για το τίποτα. Είδαμε ότι όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για μας. Μαζέψαμε λοιπόν ό,τι είχαμε, κρατήσαμε τα χέρια των παιδιών μας και ξεκινήσαμε τη μετανάστευσή μας προς την Ευρώπη.

Τώρα αναρωτιόμαστε: Είναι αυτή πραγματικά η Ευρώπη; Αυτή είναι η ήπειρος της ελπίδας; Πού είναι αυτό το έντονο φως που ήρθαμε εδώ για να βρούμε για τα παιδιά μας; Οχι! Εδώ το φως της καρδιάς μας δεν έλαμψε. Η Ευρώπη έσβησε τις ελπίδες μας και είμαστε παγιδευμένοι στο σκοτάδι.

Για τέσσερις μήνες τώρα κάθε μέρα πηγαίνουμε στους γιατρούς στη Μυτιλήνη. Φαίνεται ότι τα παιδιά μας είναι εικόνες, που μπορούν να διαγνωσθούν από μια γρήγορη ματιά. Χωρίς να έχουμε κάνει κάποια εξέταση, μας λένε ότι για το πρόβλημα των παιδιών μας δεν υπαρχειι θεραπεία. Είναι σαν να πηγαίνετε στον γιατρό, να του λέτε ότι έχετε πονοκέφαλο και ο γιατρός να σας λέει: «Πού είναι ο πόνος σας, δεν το βλέπω». Κανείς δεν απαντά στις ερωτήσεις μας. Νοιώθουμε σαν μπάλες πινγκ-πονγκ. Πετάμε από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, για το τίποτα.

Αν έχετε γονείς, εάν είστε πατέρας ή μητέρα, αν αγαπάτε κάποιον γύρω σας, θα μας καταλάβετε. Θα καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις έναν σπόρο του σώματός σου, που μεγαλώνει για να γίνει ένας άνθρωπος , να είναι απλώς ζωντανός αλλά να μην ζει. Κάθε μέρα βλέποντας την κατάσταση των παιδιών μας θέλουμε να πεθάνουμε.

Δεν ήρθαμε εδώ για χρήματα ή πολυτέλειες αλλά για τους γιατρούς. Για μας, το να έχουμε μόνο μια φωλιά για να μας προστατεύσει από το κρύο και να ζήσουμε με τα υγιή παιδιά μας θα ήταν αρκετό.

Σε αναζήτηση μιας φωλιάς …

Πηγή: mplokia.gr