Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από το θάνατο του αγωνιστή καλλιτέχνη Βαγγέλη Λιάρου (1949-2012), γνωστού με το καλλιτεχνικό όνομα Άλκης Αλκαίος. Ίσως τα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου, ότι ο Άλκης Αλκαίος ήτανε ένας ποιητής που παρίστανε τον στιχουργό, να είναι τα πιο εύστοχα προκειμένου να περιγράψουν το συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Πράγματι, οι στίχοι του αγαπήθηκαν όσο λίγοι, γνώρισαν καθολική επιτυχία και συντροφεύουν τον ελληνικό λαό στις χαρές και στις λύπες του. «Ρόζα», «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», «Ερωτικό (Με μια πιρόγα)», «Το κακοήθες μελάνωμα», «Πατησίων και Παραμυθιού γωνία», το «Πρωινό τσιγάρο», το «Κιφ», αποτελούν μονάχα μερικές από τις επιτυχίες του δημοφιλούς στιχουργού. Ο Άλκης Αλκαίος είχε την δυνατότητα να συνδέεται με τις παραδόσεις, την ιδιοσυγκρασία, τις αγωνίες του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα μέσα από το στίχο του διαμόρφωνε πρότυπα που αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες της καθημερινότητας με αγωνιστική στάση ζωής και αισιοδοξία.

 Ο Βαγγέλης Λιάρος άλλωστε δεν ήταν κάποιος καλλιτέχνης του γλυκού νερού. Συνδέθηκε από νεαρή ηλικία με το αριστερό, κομμουνιστικό κίνημα, με τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας. Ήδη από τις αρχές της πορείας του με το τραγούδι «Φλεβάρης 1848» έδειξε τις ισχυρές του αριστερές καταβολές και την επιρροή του από ποιητές όπως ο Πάμπλο Νερούδα. Ταυτόχρονα ήταν άνθρωπος της ζωντανής δράσης. Για τον αντιδικτατορικό του αγώνα συνελήφθη, βασανίστηκε άγρια και οι πληγές αυτών των βασανιστηρίων του δημιούργησαν σοβαρότατα νευρολογικά και κινητικά προβλήματα.

 Ο Άλκης Αλκαίος κατάφερε και μπήκε στην μεγάλη καρδιά του λαού μας επειδή συνδέθηκε με τις αγωνίες και τους πόθους του, αποδεικνύοντας πως η τέχνη μπορεί και μεγαλουργεί όταν γειώνεται με τις ανησυχίες του λαού.

Μιχάλης Μ.

Ακούστε το “Φλεβάρης 1848”

σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου

και σε στίχους Άλκη Αλκαίου

με τη Μαρία Δημητριάδη

“Φλεβάρης 1848”: στίχοι

Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι 
ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου  
ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου 
θα πρέπει να ’ναι γιομάτο από λιοπύρι

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου  
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου 
ωστόσο ασίγαστη θε να ’ναι σαν τη γη σου 
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου

Ναϊμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη  
ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι 
ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι 
που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω  
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες 
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες 
απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο

ο σχολιασμός από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία