Η απεργία που κήρυξαν οι ηγεσίες των συνομοσπονδιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ για τις 30 Μάη, έπειτα από τον πολύμηνο λήθαργο, ήταν αναμφίβολα πολύ κατώτερη της αναγκαιότητας που πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση.

Επιβεβαιώνει μάλιστα για μια ακόμα φορά την παρατεταμένη κρίση και υποχώρηση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος. Το τελευταίο στιγμιότυπο της ταξικής πάλης στις 30/5 αποτυπώνει για μια ακόμα φορά τις μακρόχρονες και βαθιές πληγές που αφήνει πάνω στο εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα η πολιτική των αυταπατών και της καπηλείας της «Αριστεράς» από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Συνάμα η σημερινή κρίση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος υπογραμμίζει την πολύχρονη και δηλητηριώδη επίδραση του ρεφορμισμού ως συνέπεια της κυριαρχίας των δυνάμεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που αναπαράγουν την πολιτική και την ιδεολογία των κυριάρχων αστικών κομμάτων.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως το περιεχόμενο της περίφημης «Κοινωνικής Συμμαχίας», της πρόσφατης σύμπραξης δηλαδή ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΕΒΕΕ – ΕΣΕΕ και επιμελητηρίων, στη δημιουργία της οποίας πρωτοστάτησε με ιδιαίτερη θέρμη η ηγεσία της ΓΣΕΕ, δεν εκφράζει ούτε κατ’ ελάχιστο τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, απέναντι στη βάρβαρη αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική. Αντίθετα αποτελεί έκφραση της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής του σ/κ στην κυρίαρχη κυβερνητική πολιτική, συνθηκολόγησης προς τα κελεύσματα και τις απαιτήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας. Κανένα συμφέρον δεν έχει η εργατική τάξη, η οποία βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς και ανελέητης φτώχειας και εξαθλίωσης, να παλέψει από κοινού με τους λεγόμενους «παραγωγικούς φορείς» για τη «δίκαιη ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για την «υγιή επιχειρηματικότητα» και την «ανταγωνιστικότητα». Πίσω από αυτές τις διακηρύξεις κρύβει η άρχουσα τάξη τους διακαείς πόθους της να συντρίψει και τα τελευταία ψήγματα εργασιακών κατακτήσεων που έχουν απομείνει όρθια. Το μόνο καινούργιο στοιχείο που εισάγεται με το αφήγημα της «Κοινωνικής Συμμαχίας» είναι η γύμνια της πολιτικής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που, μπροστά στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος, κηρύσσουν με χυδαιότητα και κυνισμό τη συνθηκολόγηση και την άνευ όρων παράδοση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων αφοπλισμένων, στις απαιτήσεις του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ανοίγοντας το δρόμο στην πιο βάρβαρη και ληστρική καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Υποταγή – φυγή – απεργοσπασία!

Μπροστά στο διπλό πρόβλημα της υποχώρησης του μαζικού κινήματος και στη συνθηκολόγα γραμμή που χαράσσουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αποτυπώνεται – κύρια από το ΝΑΡ – μια ακόμα βαθιά, διαλυτική τομή.

Με αφορμή την περιβόητη «Κοινωνική Συμμαχία» οι δυνάμεις του ΝΑΡ βρήκαν την ευκαιρία να κηρύξουν τη φυγή φτάνοντας μέχρι την ανοιχτή απεργοσπασία! Η Γενική Απεργία στις 30 Μάη συνάντησε, ανάμεσα στα άλλα, και το διασυρμό και την κατασυκοφάντηση κύρια από τις δυνάμεις του ΝΑΡ, που ανοιχτά και χωρίς περιστροφές καλούσαν τους εργαζόμενους όχι μόνο να καταγγείλουν την «κοινωνική συμμαχία» μα και να καταψηφίσουν ανοιχτά την απεργία στις 30/5. Ιδού τι έγραφαν οι «αντικαπιταλιστές» του ΝΑΡ, στο «ΠΡΙΝ» αλλά και στα ηλεκτρονικά μέσα. «Στις 30/5 καλούμε τον κόσμο του αγώνα να ακυρώσει το αντεργατικό σχέδιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας» (…) Όχι όμως ως μια άλλη απεργιακή συγκέντρωση, αντικειμενικά συμπληρωματική στην «απεργία» τους. Αλλά ως κίνηση ενάντια στη δράση αυτή και τους φορείς της». «(…)η φιέστα αυτή με την εργοδοσία δεν είναι απεργία. Το ταξικό εργατικό κίνημα δεν πρέπει να την ψηφίσει στα σωματεία» δήλωνε λίγες μέρες πριν την απεργία, κεντρικό συνδικαλιστικό στέλεχος του ΝΑΡ. «(…)να μην ηγεμονεύσουν οι λογικές ακολουθητισμού στο όνομα του “ταξικού χρωματισμού” της», σημείωνε με «νόημα» το ΝΑΡ τσουβαλιάζοντας οργανώσεις, δυνάμεις, ταξικούς αγωνιστές, συλλογικότητες και σωματεία χαρακτηρίζοντάς τους «παρακολουθητές» των ηγεσιών των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Ο κατάλογος της αντιδραστικής αυτής ρητορικής είναι μακρύς.

Μέχρι λοιπόν και τις παραμονές της απεργιακής κινητοποίησης αναμασούσαν τα πιο χυδαία ιδεολογήματα με τα οποία δηλητηριάζει η άρχουσα τάξη τις συνειδήσεις των εργαζομένων, κάνοντας λόγο για «χαμένα μεροκάματα», αναπαράγοντας τη λογική της υποταγής και των «χαμένων αγώνων». Η γραμμή αυτή του ΝΑΡ οδήγησε σειρά στελεχών του να καταψηφίσουν ανοιχτά την απεργία σε πρωτοβάθμια σωματεία και να συναθροιστούν με τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΜΕΤΑ(ΣΥΡΙΖΑ). Όσες όμως «ταξικές» και «αντικαπιταλιστικές» κορώνες κι αν εκτοξεύσει το ΝΑΡ, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει πως στην πράξη διάβηκε το «Ρουβίκωνα» περνώντας στην απεργοσπασία.

Διασυρμός της απεργίας

Η στάση αυτή αποτελεί δυσφήμιση και διασυρμό του πιο ισχυρού όπλου που διαθέτει στα χέρια της η εργατική τάξη, της απεργίας. Ταυτόχρονα διασύρει τα ίδια τα σωματεία, μετατρέποντάς τα στην πραγματικότητα σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Νομιμοποιεί στη συνείδηση των εργαζομένων την αποχή από την απεργία και την αποστράτευση από το πεδίο των αγώνων, με πρόσχημα κάθε φορά το «ξεπουλημένο πλαίσιο» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Προσφέρει ταυτόχρονα πολύτιμες υπηρεσίες στην ντόπια άρχουσα τάξη και στην αντίδραση, επιτρέποντάς της να επιβάλλει ανεμπόδιστα την πολιτική της με το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε ρόλο παρακολουθητή, αναμένοντας πότε θα «μπορέσει χωρίς τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ».

Αν λοιπόν το τωρινό πλαίσιο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι «εργοδοτικό» και οι ηγεσίες τους «αστικοποιημένες» και αντιδραστικές, όπως εν πολλοίς είναι, ποια στάση θα τηρήσουν οι «αντικαπιταλιστές» του ΝΑΡ στην επόμενη απεργιακή κινητοποίηση; Ενόψει μάλιστα της ψήφισης των νέων αντιλαϊκών μέτρων της 4ης αξιολόγησης και με το πιθανό ενδεχόμενο μιας νέας απεργιακής κινητοποίησης κηρυγμένης από τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ποια ακριβώς γραμμή θα προβάλει το ΝΑΡ; Αν είναι συνεπές με την πολιτική που χάραξε, τότε οφείλει να καλέσει τα σωματεία να αντιταχθούν σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση που κηρύσσουν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ όσο σ’ αυτές θα ηγεμονεύουν οι συγκεκριμένες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις. Εκτός κι αν φαντάζονται, μετατρέποντας τη βούλησή τους σε πραγματικότητα, πως είναι τέτοια η κατάσταση του εργατικού κινήματος και πως υπάρχει εκείνο το κρίσιμο «ταξικό» ρεύμα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που μπορεί να προσπεράσει την ηγεμονία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην ηγεσία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, και να την αντιμετωπίσει με οργανωτικούς όρους.

Μέσα ή έξω από τα συνδικάτα;

Ο πυρήνας του προβλήματος βρίσκεται στο γνωστό και ταυτόχρονα χρεκοπημένο δίλημμα που προβάλλουν κατά περιόδους, με κυμαινόμενη ένταση, ορισμένες δυνάμεις του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού» πόλου μέσα στο σ/κ, όπως μας θυμίζει στο τελευταίο φύλλο το «ΠΡΙΝ» (27/5), ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Πολλές φορές οι δυνάμεις αυτές «ανακάλυψαν» τις «συμβιβασμένες, αστοποιημένες, αντιδραστικές, ανυπόληπτες» ηγεσίες της κορυφής του συνδικαλιστικού κινήματος. Και κάθε φορά ανακάλυπταν «τομές» στο συνδικαλιστικό κίνημα, τις οποίες αξιοποιούσαν για να προβάλουν τη γραμμή της οργανωτικής διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος, άλλες φορές με τη μορφή των περιβόητων «κόκκινων συνδικάτων», άλλοτε ως «ανεξάρτητα κέντρα αγώνα». Τελευταία μάλιστα το ΝΑΡ, αντιγράφοντας σαν κακέπτυπο και καρικατούρα το ΠΑΜΕ, έστησε τη λεγόμενη «πρωτοβουλία για συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων». Την ίδια καινοφανή σύλληψη είχε και το ΣΕΚ, ο έτερος πόλος του «αντικαπιταλιστικού μετώπου» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στήνοντας τον δικό του «Συντονισμό Πρωτοβάθμιων σωματείων ενάντια στα μνημόνια», επιβεβαιώνοντας πως όλα αυτά τα εγχειρήματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανακύκλωση των δικών τους δυνάμεων που τους χωρίζει τεράστιο χάσμα από τον πραγματικό κόσμο της εργασίας.

Κοινός παρονομαστής όλης αυτής της αδιέξοδης γραμμής είναι η άρνηση της πάλης μέσα στα υπάρχοντα σωματεία και συνδικάτα ενάντια στις δυνάμεις του ρεφορμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, που αποτελούν διαχρονικά την κύρια έκφραση στα συνδικάτα. Έτσι στην τωρινή συγκυρία το ΝΑΡ διερωτάται «τι κάνουμε όμως απέναντι σε αυτό το αντιδραστικό σχέδιο; Για πόσο θα καθορίζει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός το αν και πότε θα απεργήσουμε;». Πίσω από τις «ταξικές» παραινέσεις του ΝΑΡ πως «Οι ταξικές δυνάμεις δεν πρέπει να υποταχθούν στο δυσμενή συσχετισμό» κρύβεται η παλιά και σκουριασμένη γραμμή του αναχωρητισμού από τα συνδικάτα. Διατυπώνεται μάλιστα πολύ εύληπτα και με αρκετή «ταξική πυγμή» πως «το μπλοκ της 12 Γενάρη πρέπει να σηκώσει το γάντι και να δώσει αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους. Να προχωρήσει σε απεργία «από τα κάτω» (…) Να συγκροτήσει το δικό του κέντρο αγώνα». (σσ Στις 12 Γενάρη μια σειρά σωματείων πλήρως ελεγχόμενων από το ΠΑΜΕ, προχώρησαν σε απεργιακή κινητοποίηση. Σε αυτή οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσέτρεξαν να προσκολληθούν, βλέποντας ταξικές μάχες «από τα κάτω» και «χωρίς τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ».) Πρέπει να υπενθυμίσουμε πως οι ίδιες δυνάμεις που σήμερα καλούν σε αναχώρηση και φυγή, τη δεκαετία του 1980, στα πλαίσια του ΚΚΕ, συναγελάζονταν με όλη τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε κοινά προεδρεία προβάλοντας από κοινού με τη σοσιαλδημοκρατία κάθε λογής ρεφορμιστικά πλαίσια και αιτήματα ταξικής συνεργασίας. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν κατά την τελευταία πενταετία τα στελέχη του ΝΑΡ προσυπέγραφαν από κοινού με τις δυνάμεις του – καλπάζοντος – ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ κοινά ρεφορμιστικά πλαίσια για την περίφημη «διαγραφή του χρέους με κοινωνικοποίηση και εργατικό έλεγχο».

Φυσικά οι ίδιες δυνάμεις στοιχήθηκαν και στοίχησαν σωματεία στα οποία δρουν, πίσω από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και την περίφημη «έντιμη διαπραγμάτευση» και το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα του 2015 που επέβαλε το τρίτο μνημόνιο.

Οι ίδιες δυνάμεις διέβλεπαν στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ «αλλαγές στους συσχε­τισμούς προς ριζοσπαστική κατεύθυν­ση», την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την κυβέρνηση.

Μήπως όμως τότε η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν ήταν ξεπουλημένη και συμβι­βα­σμένη; Άραγε τότε υπηρετούσε τα πραγ­ματικά συμφέροντα των εργαζο­μένων και της εργατικής τάξης; Και αν ναι, σε ποια καμπή της ταξικής πάλης άλλαξε ο ρόλος της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ;

Σήμερα και μπροστά στην υποχώρηση του μαζικού κινήματος, διαπιστώνουν πως «άνθρακες ο θησαυρός» στις ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων του σ/κ κι έτσι ανασκάλισαν τις παλιές και γνώριμες σ’ αυτούς θεωρίες που μόνο ως φυγο­μαχία μπορούν να θεωρηθούν.

Συνδικάτα μαζικά – αγωνιστικά! Ταξική ανασυγκρότηση του σ/κ

Τα συνδικάτα ως μορφή οργάνωσης των εργαζομένων και της εργατικής τάξης αποτελούν το βασικό εργαλείο πάλης και διεκδίκησης. Η σημερινή τους κατά­σταση ιδιαίτερα όπως αυτή εκφρά­ζεται και στις ηγεσίες του σ/κ είναι άμεση αντανάκλαση του πραγματικού συσχε­τισμού δύναμης στη βάση τους.

Σχετίζονται με το βάθος και τη διείσδυση που έχει η κυρίαρχη ιδεολογία στη συνείδηση των εργα­ζομένων. Από αυτή την άποψη κάθε συνεπής ταξική συν­δικαλιστική δύναμη οφείλει πρώτιστα να παλεύει για την ανατροπή αυτής της κυριαρχίας.

Το Μ-Λ ΚΚΕ μέσα από τις παρατάξεις του, την ΕΡΓ.Α.Σ., τον Εκπαιδευτικό Όμιλο και τα συνδικαλιστικά σχήματα που συμμετέχει, σταθερά και αταλά­ντευτα εδώ και τρεις δεκαετίες προβάλλει τη γραμμή της αδιάκοπης, ανυποχώρητης και ατα­λάντευτης πάλης με τη γραμμή του ρεφορμισμού και του κυβερνητισμού μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Α­ξιο­ποιούμε όλη τη συσσωρευ­μένη εμ­πει­ρία, αρνητική και θετική, από την πολύ­χρονη και πρωτοπόρα δράση και πάλη των κομμουνιστών, των αριστερών και ταξι­κών δυνάμεων μέσα στο εργατικό κίνημα. Έχουμε πλήρη συναίσθηση των τεράστιων δυσκολιών που υπάρχουν.

Απέναντι στην απομαζικοποίηση των συνδικάτων και την αποσυσπείρωση των εργαζομένων απ’ αυτά κάθε συνεπής ταξική δύναμη οφείλει να δουλεύει με διπλό στόχο.

Απ’ τη μια πλευρά συμβάλλοντας στην ενίσχυση και ισχυροποίηση των συνδι­κάτων σε αγωνιστική κατεύ­θυνση και ταυτόχρονα με την πάλη ενάντια στην πολιτική της ηττοπάθειας και της υποταγής.

Ακόμα κι αν οι σημερινοί συσχετισμοί είναι μαύροι και αντιδρα­στικοί, το κύριο μέτωπο πάλης μας στρέφεται στην ανατροπή αυτών προς όφελος της ταξικής και πραγματικά Αριστερής πτέρυγας, για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που να υπηρετεί τα πραγματικά συμ­φέροντα της εργα­τικής τάξης και των εργαζομένων.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση και με αυτό τον προσανατολισμό όλες οι τίμιες, αριστερές και συνεπείς ταξικές δυνάμεις πρέπει να συστρατευθούν χωρίς αμφιτα­λαντεύσεις και φυγοπονία θέτοντας σαν κύριο μέλημα και στόχο τη συγκρότηση ενός ενιαίου, ισχυρού και μαζικού παν­εργατικού – παλλαϊκού μετώπου για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – ιμπεριαλιστών – ολιγαρχίας.

 

Ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ