Η φύση δεν εκδικείται. Της είμαστε παντελώς αδιάφοροι.
Σκουληκαντέρες και παράσιτα πάνω στο στρογγυλό μήλο της Γης της.
Αν ήθελε να εκδικηθεί, έχει τον τρόπο της.
Θα ξυπνούσε ένα από τα κοιμισμένα της ηφαίστεια και θα εκτόξευε πυρωμένα μέταλλα ώσπου να λιώσουν τα βουνά και να γίνει η θάλασσα βραστήρας.
Θα γκρέμιζε ένα από τα ρήγματα των σωθικών της και δεν θα άφηνε ο Εγκέλαδος πέτρα πάνω στην πέτρα.
Το ότι δεν τo κάνει σε μια κλίμακα τελειωτική – ακόμα – είναι γιατί η φύση δεν είναι παρανοϊκή, ούτε ηλίθια, ούτε μικρόψυχη, ούτε γελοία, ούτε ανίκανη, ούτε ξεπουλημένη.
Μάθαμε να πιπιλάμε την καραμέλα της εκδικήτρας φύσης ή ακόμη χειρότερα, τη γελοιότητα των «ακραίων καιρικών φαινομένων» και κρύβονται πίσω από τη φαιδρότητα όλοι οι βιαστές και οι σοδομίτες των βουνών, όλοι οι μαφιόζοι των χωματερών, όλοι οι αθωωμένοι εμπρηστές των δασών, τα κλεφτρόνια των καταπατήσεων, μηχανικοί και εργολάβοι των αυθαιρέτων, νομοθέτες των νομιμοποιήσεων, οι εξαγορασμένοι πολεοδόμοι και πίσω απ’ όλους αυτούς, ακόμα πιο κρυμμένοι και αθέατοι κi απενοχοποιημένοι οι πολιτικοί νάνοι, οι τσιριχτοί πλασιέδες των «αναπτύξεων», οι ξεπουλητάδες πατριώτες και οι μικροκομματικοί τους τσάτσοι.
Δεν φταις εσύ, βροχή μου, για το καινούργιο θανατικό.
Όπως δεν φταίει ο αέρας που οι ανεμοφτερούδες κομματιάζουν τους ροζ πελεκάνους.
Όπως δεν φταίει η θηλειά για τους αυτοκτονημένους.
Θα μπορούσες να είσαι μόνο μια ανακούφιση στην καλοκαιρινή κάψα.
Μια μεγαλειώδης νεροποντή που θα αναπλήρωνε τα ατμισμένα νερά των ποταμών.
Ένας ορυμαγδός κεραυνών που θα τον κατάπιναν τα αλεξικέραυνα δέντρα.
Κι όμως η καταιγίδα, στα καμένα και παρατημένα, έγινε θάνατος, και μάλιστα αποσιωπημένος από τα μπουκωμένα ΜΜΕ, λάσπη στο Δήλεσι και στις οθόνες και ξεβρασμένα φίδια.
Από πότε η αλητεία βαφτίστηκε ανικανότητα;
Η πολιτική δεν είναι επιλεκτικά ανίκανη.
Ικανοί στην υποτέλεια και ανίκανοι στη στοιχειώδη προστασία, ικανοί στην πολυτέλεια των λίγων και ανίκανοι στη δυστυχία των πολλών, είναι αντίφαση. Αυτά δεν είναι ικανότητες και μειονεξίες, είναι πολιτικές επιλογές.
Η φύση, δεν εκδικείται. Ζυγιάζεται πάνω στην πολιτική αλητεία και τη μικροψυχία και τις επιλογές τους και βρίσκει τα ίσα της. Θα τα βρει και χωρίς εμάς.
Ξέρει πως είμαστε τόσο ελάχιστοι, που εύκολα μας τυλίγουν σ’ ένα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο, μας χώνουν σε μια κάλπη και μας ταπώνουν με μια μάσκα.

Νίνα Γεωργιάδου