Συμπληρώνονται εφέτος 100 χρόνια από τη δημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Στις 17 Νοέμβρη του 1918, συνήλθε στον Πειραιά, το ιδρυτικό συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ), που στο 3ο συνέδριό του, το 1924, μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Το ΚΚΕ γεννήθηκε σαν ώριμος καρπός όλης της νεοελληνικής κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης, ιδιαίτερα σαν αποτέλεσμα της κρίσης που δημιούργησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και κάτω από την ισχυρή επίδραση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Ρωσίας. Αυτό ήταν ένα μεγάλο, ιστορικό ορόσημο, που σημάδεψε βαθειά όλη την παραπέρα πορεία όχι μόνο του προλεταριάτου της Ελλάδας, αλλά και των άλλων εργαζομένων της πόλης και του χωριού, όλου του λαού και του έθνους μας.

Για πρώτη φορά η εργατική τάξη αποκτά το επαναστατικό πολιτικό της κόμμα, τον εκφραστή των ταξικών της συμφερόντων και τίθεται σε ημερήσια διάταξη η «πάλη των τάξεων», η προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, με α­πώτερο σκοπό την πραγματοποίηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ίδρυση του ΚΚΕ στάθηκε η αφετηρία μιας μεγάλης, δύσκολης αλλά και ένδοξης πορείας του κομμουνιστικού κινήματος, που κράτησε κοντά τέσσερις δεκαετίες, ως το1956, χρονιά που επιβλήθηκε πραξικοπηματικά στην καθοδήγηση του ΚΚΕ ο ρεβιζιονισμός.

Στην πορεία αυτή, το Κόμμα προχωρούσε στην επαναστατική μαρξιστικό- λενινιστική του ωρίμανση, ανιχνεύοντας όλο και καινούργιους δρόμους, συσσωρεύοντας διαρκώς και νέες εμπειρίες, μέσα από επιτυχίες και αποτυχίες, με το λαϊκό κίνημα, πότε σε άνοδο και πότε σε υποχώρηση, αντιμέτωπο συνεχώς με τις παντοειδείς επιθέσεις της κυρίαρχης αστικής τάξης και των διωκτικών και προπαγανδιστικών μηχανισμών της, αλλά και σε διαρκή πάλη με τις αντιμαρξιστικές- αντιλενινιστικές τάσεις κάθε απόχρωσης μέσα στους ίδιους τους κόλπους του. Η πάλη αυτή ανάμεσα στην επαναστατική κατεύθυνση και στην οππορτουνιστική κατεύθυνση διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή ολόκληρη την ιστορία του ΚΚΕ.

Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ΚΚΕ (1918-1931) χαρακτηρίστηκαν από την αδυναμία χάραξης μιας σωστής τακτικής και στρατηγικής για την επανάσταση στην Ελλάδα, από έντονο φραξιονισμό-διαλυτισμό (λικβινταρισμό) στα ηγετικά του κλιμάκια και ένα πνεύμα απομονωτισμού από τις πλατιές λαϊκές μάζες και την εργατική τάξη. Παρ’ όλα αυτά έδωσε τη συμβολή του σε μια σειρά εργατολαϊκούς αγώνες και σε σημαντικά ζητήματα, με κυριότερα τη Μικρασιατική εκστρατεία και το Προσφυγικό. Παρά τα προβλήματα της εσωκομματικής ζωής, το ΚΚΕ συνέβαλε καθοριστικά στη μαρξιστική προσέγγιση της κοινωνίας και της ελληνικής ιστορίας και άνοιξε πρωτοπόρους δρόμους για την ελληνική εργατική τάξη και την εγχώρια διανόηση, η οποία συνθλιβόταν στις συμπληγάδες της «Μεγάλης Ιδέας» και της προγονοπληξίας από τη μια, και της μίμησης της Δύσης από την άλλη.

Η συμβολή

Το ΚΚΕ από την ίδρυσή του προσπάθησε να συνδεθεί με τα πλέον πρωτοπόρα και μαχητικά κοινωνικά τμήματα, να φωτίσει με υλιστικό τρόπο όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να αντιπαλέψει τους αντιλαϊκούς στόχους της ελληνικής αστικής τάξης και των Αγγλογάλλων πατρώνων της.

♦ Σήκωσε ψηλά τη σημαία της πάλης ενάντια στην οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας μας και για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αγωνίστηκε ε­νά­ντια στον ξένο, πριν απ’ όλα, τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και αργότερα ξεσκέπασε τις πολεμικές προετοιμασίες της χιτλερικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας.

♦ Αντιτίθεται στην ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στη νεαρή σοβιετική εξουσία.

♦ Αντιπαλεύει τον τυχοδιωκτισμό της Μικρασιατικής εκστρατείας.

♦ Παρά τις διώξεις και τα ιδιώνυμα, το κόμμα οργανώνει τη δράση του στα εργατικά συνδικάτα, τον στρατό και τους χώρους ζωής της εργατικής τάξης.

♦ Αναδεικνύει πρωτοπόρα τα δικαιώματα της γυναίκας, των νέων ανθρώπων, το διαχωρισμό εκκλησίας-κρά­τους, τη δημόσια υγεία και παιδεία, την ανάγκη προστασίας των αναπήρων, των ανηλίκων παιδιών και της μητρότητας, σε ευθεία αντίθεση με την εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων.

♦ Άνοιξε ένα νέο δρόμο για όλες τις ομάδες της διανόησης που μέχρι τότε αντέγραφαν δουλικά την Ευρώπη, ώστε να ασχοληθούν με τα ελληνικά πράγματα, προσανατόλισε και ενέπνευσε μία ολόκληρη γενιά λογοτεχνών και ευρύτερα διανοούμενων.

♦ Πάνω απ’ όλα όμως ανέδειξε τον ιστορικό και πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης ως «τάξης για τον εαυτό της».

Η μπολσεβικοποίηση

Το ΚΚΕ αποφασίζει να διαρρήξει τις σχέσεις του με την προδοτική Β’ Διεθνή, να προσχωρήσει στη Γ’ Διεθνή (1920) και να γίνει μέλος της ως Ελληνικό Τμήμα της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (1924).

Η ένταξη του ΚΚΕ στην Γ’ Διεθνή και η στενή σύνδεσή του με την πορεία της ΕΣΣΔ, προσέδωσαν στο νεαρό -τότε- κόμμα, το οποίο δεν είχε και την εμπειρία των κομμάτων του αναπτυγμένου καπιταλισμού, πρόσθετα πολιτικά εφό­δια για να αντιπαλέψει το ισχυρό δίλημμα στη χώρα μας «Βενιζέλος ή Βασιλιάς» και να ατσαλώσει παραπέρα τα μέλη και στελέχη του στη διάρκεια του μεσοπολέμου.

Η αποφασιστική στροφή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ δίνεται το 1931 με την Έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς προς τα μέλη του ΚΚΕ και την ανάδειξη του Ν. Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα, που έβαλε ένα τέλος στην πολύχρονη ταλαιπωρία του κόμματος από τον φραξιονισμό και τον διαλυτισμό και άνοιξε το νέο κεφάλαιο της «μπολσεβικοποίησης» του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου με ανοιχτό το μέτωπο της καπιταλιστικής κρίσης, της ανόδου του φασισμού και των έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, το ΚΚΕ κρατάει ανοιχτό τον ταξικό προσανατολισμό του και το ατσάλωμα των μελών του, με κορυφαίο το ζήτημα της μη υπογραφής δήλωσης αποκήρυξης του κομμουνισμού, γεγονός τεράστιας πολιτικής σημασίας. Καθοδηγεί τους μεγάλους συνδικαλιστικούς – ταξικούς αγώνες, με κορυφαίο αυτόν του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.

Ταυτόχρονα απευθύνει κάλεσμα για ενιαία αντιφασιστική δράση (1936). Στην 6η Ολομέλεια του 1934 αλλά και στο 6ο Συνέδριο (1935) και με τη βοήθεια της Γ’ Διεθνούς – κόντρα στις τροτσκιστικές επιρροές- ορίζει ότι «η επικείμενη επανάσταση των εργατών και αγροτών στην Ελλάδα θα έχει αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα με τάσεις γρήγορης μετατροπής σε προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση».

Η αντιφασιστική πάλη

Η μεταξική δικτατορία (4/8/1936) επιφύλαξε ιδιαίτερο μίσος ενάντια στα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ. Πολλά μέλη και στελέχη του κόμματος εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν, η παρανομία συνεχίστηκε, ενώ ο μεταξικός φασισμός παράδωσε στους Γερμανούς δεκάδες φυλακισμένους κομμουνιστές.

Μπροστά στην επίθεση των Ιταλών φασιστών το γνωστό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη αποτελεί τίτλο τιμής για την επαναστατική, εθνικοαπελευθερωτική δράση του ΚΚΕ. Η ανιδιοτελής στάση του κόμματος που θέτει τα μέλη του στον αντιφασιστικό αγώνα, αγκαλιάζεται από το λαό και τη νεολαία. Η ιταλική επίθεση και λίγο αργότερα η γερμανική επέλαση, βρίσκουν το ΚΚΕ στην πρωτοπορία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Την ώρα που η αγγλόφιλη άρχουσα τάξη το έβαζε στα πόδια, το ΚΚΕ καλούσε το λαό να οργανωθεί και να αντισταθεί. Το εγερτήριο σάλπισμα του κόμματος, που είχε σαν βάση τη λαϊκή ενότητα και σαν στόχο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την αντιφασιστική νίκη, βρήκε πλατιά απήχηση στη χώρα και καθιέρωσε το ΚΚΕ σαν την ηγετική δύναμη του αγώνα του λαού ενάντια σε κάθε σκλαβιά, στους ξένους δυνάστες και στα ντόπια όργανά τους.

Αυτοί που σήμερα υποτιμούν, στρεβλώνουν και παραχαράζουν την πολιτική του ΚΚΕ -όπως κάνουν οι τροτσκιστές, το ΝΑΡ και το ΚΚΕ- στην πραγματικότητα θέλουν να κόψουν την ιστορία στα σημερινά μέτρα τους και να μειώσουν μία ανεκτίμητη συνεισφορά του επαναστατικού ΚΚΕ.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας

Η δημιουργία του ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη 1941) αποτελεί τομή στην πορεία του κομμουνιστικού κόμματος. Η δημιουργία του ΕΑΜ και αργότερα του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, προσέδωσαν τεράστια ακτινοβολία και οργανωτική ώθηση στο ΚΚΕ. Όχι μόνο απέδειξε τον βαθύ πατριωτικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα του, αλλά ένωσε γύρω του τους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά της χώρας μας. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών που οργανώθηκαν στις τάξεις του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Το ακατάβλητο θάρρος και η μαχητικότητα των μελών του ΚΚΕ αποτελούσε πηγή έμπνευσης στον απελευθερωτικό αγώνα.

Δίπλα στα παραπάνω, η ΕΑΜική Λαϊκή Αλληλεγγύη για να μην πεινάσει ο λαός μας στην κατοχή, οι απελευθερωμένες περιοχές με την Αυτοδιοίκηση και τη Λαϊκή Παιδεία.

Δεν είναι τυχαίο ότι κοντά ογδόντα χρόνια μετά, ολόκληρη η Αριστερά και κάθε τίμιος άνθρωπος ανατρέχει στην ΕΑΜική εποποιία, που αποτελεί αστείρευτη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

Η δημιουργία του ΕΑΜ, σε συνδυασμό με τις στρατιωτικές επιτυχίες του Κόκκινου Στρατού στην ΕΣΣΔ, αλλά και τη φυγή στο εξωτερικό των περισσότερων αστών πολιτικών παραγόντων, και τη μετατροπή άλλων σε συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, που στελέχωσαν την κατοχική κυβέρνηση, οδήγησαν το ΚΚΕ- ΕΑΜ στο τέλος του πολέμου, να έχει κερδίσει πολιτικά τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να βρίσκεται «προ των πυλών» της εξουσίας.

Η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη από αδιάκοπους αγώνες και θυσίες των κομμουνιστών για το καλό του λαού και του τόπου. Για τους αγώνες τους υπέρ των εργαζομένων, οι κομμουνιστές δέχτηκαν τις πιο σκληρές διώξεις από την πλευρά των κυρίαρχων τάξεων. Οι διωγμοί των κομμουνιστών πήραν μόνιμο, μαζικό και εξοντωτικό χαραχτήρα. Τα περισσότερα χρόνια της ύπαρξής του το ΚΚΕ τα πέρασε στην παρανομία και ποτέ δε μπόρεσε να αναπτύξει τη δραστηριότητά του κάτω από συνθήκες ομαλές, «κανονικές», ακόμα και μ’ αυτά τα αστικοδημοκρατικά μέτρα. Τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ ήταν ο στόχος των κάθε λογής καταπιεστικών, τρομοκρατικών μέτρων της αστικής τάξης. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελεστικά αποσπάσματα. Οι κομμουνιστές αντιμετώπισαν τις διώξεις και τα μέτρα της αντίδρασης με αγωνιστική αδιαλλαξία και αρνήθηκαν να υποταχθούν. Χιλιάδες απ’ αυτούς αντιμετώπισαν το εκτελεστικό απόσπασμα με το κεφάλι ψηλά. Είναι αυτό μια πειστική απόδειξη για το τι είδους αγωνιστές διαπαιδαγωγούσε το κομμουνιστικό κόμμα.

Το ΚΚΕ στάθηκε ο πρωτοπόρος αγωνιστής για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, ο πρωτεργάτης σε όλους τους μεγάλους εθνικολαϊκούς ξεσηκωμούς, στην απαράμιλλη ΕΑΜική εθνική αντίσταση 1941-1944, στην ηρωική αντίσταση του λαού της Αθήνας και του Πειραιά μπροστά στην ένοπλη αγγλική επέμβαση του Δεκέμβρη του 1944, στην ηρωική ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας ενάντια στους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και το μοναρ­χοφασισμό στα 1946-1949 και σ’ όλους τους κατο­πινούς αγώνες ενάντια στην αμερικανοκρατία. Στους δύο αυτούς μεγάλους ένοπλους αγώνες υπήρχε η δυνατότητα να κατακτηθεί αποφασιστική νίκη και να επιτευχθεί η άνοδος των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία. Όμως αυτή η δυνατότητα δεν αξιοποιήθηκε και η νίκη χάθηκε εξαιτίας της λαθεμένης, οππορτουνιστικής πολιτικής, που εφάρμοσαν οι καθοδηγήσεις του ΚΚΕ στις αντίστοιχες περιόδους.

Τα γεγονότα έδειξαν πως το ΚΚΕ, παρά τους τίτλους τιμής που κέρδισε με το ίδιο το αίμα των μελών και οπαδών του, παρά την τεράστια ανάπτυξη και τη μαζικοποίησή του, ιδιαίτερα στην περίοδο της κατοχής και μετά, ωστόσο, αν και διατήρησε τα γενικά χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού μαρξιστικού – λενινιστικού κόμματος, δεν μπόρεσε να ολο­κληρώσει αυτά τα χαρακτηριστικά, να γίνει ένα κόμμα αληθινά προλεταριακό, ικανό να συνδέσει τη γενική αλήθεια του μαρξισμού-λενινισμού με τη συγκεκριμένη πρακτική της χώρας μας. Ο οππορτουνισμός που κυριάρχησε, με τη μια ή την άλλη μορφή, στην καθοδήγησή του, αποτέλεσε την τροχοπέδη που εμπόδισε, ώστε οι αγώνες του να στεφθούν με τη νίκη.

Ακριβώς αυτή η κατάσταση επέτρεψε ώστε η επέμβαση που εκδηλώθηκε με την πραξικοπηματική οργάνωση της περιβόητης «6ης Ολομέλειας της ΚΕ» τον Μάρτη του 1956 να περάσει, και στο ΚΚΕ να επιβληθεί ο ρεβιζιονισμός, που του ξερίζωσε την επαναστατική ψυχή, το εκφύλισε και το μετέτρεψε σε ένα ρεβιζιονιστικό κόμμα.

Μία θετική αποτίμηση του επαναστατικού ΚΚΕ

Απέναντι στο «παλιό» ΚΚΕ, στις πρώτες τέσσερις δεκαετίες της επαναστατικής δράσης του, οι σημερινοί κομμουνιστές και κάθε αγωνιστής οφείλει να υιοθετήσει μία αντικειμενική στάση.

Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας και ειδικότερα του εργατολαϊκού κινήματος είναι στενά συνδεδεμένη με τη διαδρομή του επαναστατικού ΚΚΕ και καμία παραχάραξη ή διαστρέβλωση δεν μπορεί να παρακάμψει αυτό το γεγονός. Παρά τα λάθη που διέπραξε στην πορεία της δράσης του, το ΚΚΕ ήταν ένα επαναστατικό κόμμα ως την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια του 1956, και αυτό που κύρια το χαρακτηρίζει είναι η θετική προσφορά του.

► Για τέσσερις δεκαετίες το ΚΚΕ πρόσφερε ανε­κτίμητες υπηρεσίες στο λαό μας. Χάρη στην κομμουνιστική δράση οι ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού διαδόθηκαν πλατιά και ρίζωσαν στην εργατική τάξη και στα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Το ΚΚΕ πρόβαλε και διέδωσε ανάμεσα στο λαό το πρόγραμμα μιας δημοκρατικής και σοσιαλιστικής αναγέννησης της νεοελληνικής κοινωνίας που, σε συνδυασμό με την ακτινοβολία της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης, έδωσε σάρκα και οστά στο σοσιαλιστικό όραμα και ελπίδα σε όλο τον προοδευτικό κόσμο.

► Με τον πρωτοπόρο ρόλο του στους αγώνες για το ψωμί, τη δουλειά, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στο λαό και τον τόπο.

► Το επαναστατικό ΚΚΕ γαλούχησε ολόκληρες γενιές με το αναγκαίο αγωνιστικό πνεύμα της αδιάλλακτης πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τους ντόπιους λακέδες τους. Μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ ατσαλώθηκαν χιλιάδες αγωνιστές έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους για την υπόθεση του λαού πλουτίζοντας έτσι τις καλύτερες παραδόσεις του λαού μας.

► Η εξάπλωση των επαναστατικών ιδεών επηρέασε βαθύτατα τον κόσμο της τέχνης και της επιστήμης που παράδερναν στον ξένο μιμητισμό και την προγονοπληξία και προσανατόλισε θετικά και γόνιμα τους διανοούμενους της αρχής του 20ού αιώνα, ώστε «να δουν τον κόσμο» με διαφορετικό τρόπο.

► Το ΚΚΕ έδειξε στο λαό μας τη σημασία της οργανωμένης πάλης και τη δύναμη της οργάνωσης και καλλιέργησε στα ίδια του τα μέλη την πίστη στην οργάνωση, στο κόμμα. Αυτό έκανε το κόμμα ικανό να δρα σαν ένα οργανωμένο και ενιαίο σύνολο με μεγάλη αποτελεσματικότητα και να πραγματοποιεί στη ζωή τα πιο σύνθετα πολιτικά και πρακτικά καθήκοντα.

► Το ΚΚΕ διαπαιδαγώγησε τα μέλη του στο πνεύμα της κομμουνιστικής κομματικότητας, που σήμαινε πως κάθε μέλος του οφείλει να θέτει σε πρώτη μοίρα τα συμφέροντα του λαού και του κόμματος και σε δεύτερη τα ατομικά του συμφέροντα.

► Το ΚΚΕ έγινε από μία στενή ιδεολογικοπολιτική ομάδα ένα μεγάλο, μαζικό κόμμα που έφθασε στα πρόθυρα της εξουσίας γιατί ανέπτυξε μία μεγάλη σε ένταση και έκταση δουλειά μέσα στο λαό και γιατί μπόρεσε να συνδεθεί με τα προβλήματα, τις αγωνίες και τους αγώνες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Γιατί συνδύαζε τον αγώνα για τα καθημερινά προβλήματα του λαού με τον στρατηγικό στόχο μιας άλλης κοινωνίας.

Σε όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται μερικά από τα βασικότερα στοιχεία της θετικής κληρονομιάς που μας άφησε το επαναστατικό ΚΚΕ. Κληρονομιά την οποία οφείλουμε να διαφυλάξουμε, να διδαχθούμε απ’ αυτήν, αλλά και να την εμπλουτίσουμε, να την αναπτύξουμε παραπέρα και να τη μετασχηματίσουμε στο σήμερα.

Οφείλουμε ταυτόχρονα να διδαχθούμε από τα λάθη του ΚΚΕ και να εφαρμόσουμε τη μέθοδο της κριτικής-αυτοκριτικής στις σημερινές συνθήκες, ώστε να ξαναστήσουμε στα πόδια της την επαναστατική πρωτοπορία και να ξαναχτίσουμε το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα.

Για τα λάθη του επαναστατικού ΚΚΕ

Τα λάθη του επαναστατικού ΚΚΕ πρέπει να τα κρίνουμε με σοβαρό τρόπο. Ούτε «παγωμένα» στον ιστορικό χρόνο, αλλά ούτε με την ασφάλεια του σήμερα, με το μάτι και τη συνείδηση που μας δίνουν οι τωρινές γνώσεις μας (αυτές που μπορέσαμε να κατακτήσουμε χάρη και στα λάθη αυτά και τις εμπειρίες που μας πρόσφεραν). Οφείλουμε να έχουμε ένα ιστορικό διαλεκτικό κριτήριο, μελετώντας τις συνθήκες της εποχής και την πορεία ωρίμανσης του ΚΚΕ και οπωσδήποτε να τα εξετάζουμε πολιτικά. Πέρα από τα αντικειμενικά, αναπόφευκτα λάθη που συνόδευαν το κόμμα στην πορεία ωρίμανσής του, υπήρξαν μεγάλα πολιτικά λάθη και αρνητικές καταστάσεις που μπορούσαν να αποφευχθούν και δεν αποφεύχθηκαν, προξενώντας μεγάλες ζημιές στο κόμμα και στο κίνημα.

► Παρά τη σύνδεσή του με τις εργατολαϊκές μάζες, στις κύριες στιγμές της ιστορίας του, στις περιόδους ακριβώς που είχε γνωρίσει τη μεγαλύτερη ανάπτυξη, η ηγεσία του ΚΚΕ ανέπτυξε μία λαθεμένη πολιτική, με κύριο χαρακτηριστικό την έλλειψη εμπιστοσύνης στις εσωτερικές λαϊκές δυνάμεις, στην ικανότητά τους να τα βγάλουν πέρα με τους ξένους ιμπεριαλιστές και τα ντόπια στηρίγματά τους και να κατακτήσουν την αποφασιστική νίκη. Αυτό ουσιαστικά χαρακτήριζε την πολιτική του ΚΚΕ τόσο στην περίοδο της γερμανοχιτλερικής κατοχής, όσο και στην περίοδο του ένοπλου αγώνα ενάντια στον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό το 1946-1949.

► Στην κατοχή, η πολιτική της καθοδήγησης του ΚΚΕ κυριαρχούνταν από την αντίληψη πως «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τους Άγγλους». Γι’ αυτό ο αγώνας δεν κατευθυνόταν στην κατάληψη της εξουσίας και στο διώξιμο όλων των ξένων κατακτητών, αλλά στην προετοιμασία της λεγόμενης «ειρηνικής μεταπολεμικής εξέλιξης». Αυτό το σφάλμα οδήγησε στις προδοτικές συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας και τελικά στη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας.

► Μετά τη Βάρκιζα και ενώ ο μοναρχοφασισμός αιματοκυλούσε το λαό και τη χώρα, ο πολιτικός στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν η επίτευξη ενός συμβιβασμού με τους Άγγλους και την εσωτερική αντίδραση. Είναι αυτός ο λόγος που ο ένοπλος αγώνας του 1946-1949 χρησιμοποιήθηκε όχι σαν η ανώτατη μορφή πάλης για την κατάληψη της εξουσίας, αλλά σαν ένα μέσο πίεσης για να εξαναγκασθεί η εσωτερική αντίδραση να αποδεχθεί μία «έντιμη δημοκρατική λύση».

Το πρόβλημα των λαθεμένων πολιτικών που εφάρμοσε η ηγεσία του ΚΚΕ συνδέεται στενά με μια σειρά σημαντικά προβλήματα, όπως είναι το πρόβλημα της διαμόρφωσης ενός μαρξιστικού-λενινιστικού καθοδηγητικού πυρήνα του κόμματος, το πρόβλημα της θεωρητικο-πολιτικής κατάρτισης του καθοδηγητικού στελεχικού δυναμικού, αλλά και γενικά των μελών του κόμματος. Το πρόβλημα της ταξικής σύνθεσης του κόμματος και των οργάνων του. Συνολικά το πρόβλημα της κομματικής οικοδόμησης με πυρήνα την εφαρμογή των λενινιστικών αρχών συγκρότησης του κόμματος, των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως μία δοκιμασμένη λειτουργία της κομματικής ζωής.

Μετά τον εμφύλιο (Δεκαετία 1950-1960)

Ύστερα από τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, το 1949 και στα ερείπια μιας μισοκατεστραμμένης χώρας αναπτύσσονται μεγάλοι οικονομικοί και πολιτικοί αγώνες. Το ΚΚΕ, μέσα σε συνθήκες μεγάλων διώξεων και ακραίου αντικομμουνισμού, με το βασικό του ανθρώπινο δυναμικό στην προσφυγιά, στις εξορίες και την παρανομία, αναγκάζεται να αναπροσαρμόσει την τακτική του, δίνοντας βάρος στην ανασύνταξη των δυνάμεών του.

Το Μάρτη του 1952 εκτελείται ο Ν. Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, απαράμιλλο δείγμα αυτοθυσίας και ηρωισμού, και ένα μεγάλο λαϊκό κύμα ενάντια στην αμερικανοκρατία ξεδιπλώνεται σε όλη τη χώρα.

Στις παραμονές της κακόφημης και προδοτικής 6ης Ολομέλειας (1956) και στις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη, η Αριστερά, στο πλαίσιο του συνασπισμού της νόμιμης Δημοκρατικής Ένωσης που συγκρότησε με τις δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, κατακτάει μία σοβαρή πολιτική νίκη, ενώ η ΕΔΑ στις εκλογές του 1958 αναδείχνεται δεύτερο κόμμα. Παρά τη δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΚΚΕ, τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν το βαθύ πολιτικό αποτύπωμα που άφησαν οι παρακαταθήκες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στη Μεγάλη Δεκαετία του 1940-1950. Ωστόσο, στο εσωτερικό του κόμματος και ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας στον ένοπλο εμφύλιο καλλιεργούνταν συστηματικά η λαθολογία, η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός και η συνθηκολόγηση, παρά το ακατάβλητο πνεύμα που έδειχνε ο απλός κόσμος της Αριστεράς και του ΚΚΕ, σ’ όλο το μετεμφυλιακό πολιτικό διάστημα.

Ήταν αυτός ο βασικός λόγος που τρόμαζε το αστικό πολιτικό σύστημα και την αμερικανοκρατία (που ακολούθησε μετά τους Άγγλους) και οι οποίοι προσπαθούσαν δίπλα στη Δεξιά και το παλάτι να οικοδομήσουν έναν άλλο αστικό, αξιόπιστο πολιτικό πόλο, ως εναλλαγή. Τον βρήκαν στην Ένωση Κέντρου και στον δοκιμασμένο αντικομμουνιστή Γ. Παπανδρέου.

Η 6η Ολομέλεια – ο ρεβιζιονισμός και η αντίσταση των κομμουνιστών

Όπως σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, έτσι και στα πολιτικά χρονικά του ΚΚΕ, υπάρχει μία ημερομηνία-σταθμός. Η στροφή και η μετάλλαξή του σε ένα ρεβιζιονιστικό κόμμα ξεκινά με την αντικομματική εξέγερση και το πογκρόμ της Τασκένδης που οργάνωσαν και καθοδήγησαν οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, το Σεπτέμβρη 1955, και ολοκληρώνεται με την «6η πλατειά ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ». Λίγο μετά το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, πραγματοποιείται, στις αρχές του Μάρτη 1956, μια πραξικοπηματική επέμβαση στο εσωτερικό του ΚΚΕ, που εκφράστηκε με την καθαίρεση της νόμιμης ηγεσία του, και την οργάνωση μιας παρασυναγωγής, της περιβόητης 6ης ολομέλειας, κάτω από την υψηλή εποπτεία του εκπροσώπου του ΚΚΣΕ, Κουουζίνεν. Σκοπός της ήταν να επιβληθεί στο ΚΚΕ η «στροφή» και το «νέο πνεύμα», δηλαδή η ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου και να επιβληθεί μια καθοδήγηση υπάκουη στη χρουστσιωφική κλίκα. Αυτό και έγινε.

Έτσι η διορισμένη καθοδηγητική κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη με τη ρεβιζιονιστική γραμμή που επεξεργάστηκε και την πλατφόρμα που πρόβαλε, προσπάθησε να μετατρέψει το ΚΚΕ από κόμμα της προλεταριακής επανάστασης σε κόμμα της «εθνικοδημοκρατικής αλλαγής» και ύστερα, μέσα από διάφορες θεωρίες για «βαθμιαίο ξήλωμα της αμερικανοκρατίας», έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντιαμερικάνικου- αντινατοϊκού- αντιιμπεριαλιστικού α­γών­α και προσανατόλισε το λαϊκό κίνημα στην επιδίωξη μιας «δημοκρατικοποίησης» του συστήματος της υποτέλειας.

Οι ρεβιζιονιστές πρόβαλαν τη θεωρία του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος», που σκόρπιζε αυταπάτες, αφόπλιζε τις λαϊκές δυνάμεις, έσπερνε το λεγκαλισμό και το πνεύμα της προσαρμογής στην αστική νομιμότητα.

Οι ρεβιζιονιστές συντονίστηκαν με την αντισταλινική- αντισοσιαλιστική εκστρατεία της κλίκας του Χρουστσιώφ. Υιοθέτησαν τις πιο ποταπές συκοφαντίες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και θέλησαν να εμφανίσουν το παρελθόν της ΕΣΣΔ σα μια σκοτεινή περίοδο, γεμάτη λάθη, παραβιάσεις αρχών και τρομερά μαζικά εγκλήματα. Με τον ίδιο τρόπο επεχείρησαν να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Καταδίκασαν τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και ξεσήκωσαν μια μανιασμένη καμπάνια για τα «λάθη» του ΚΚΕ.

Χιλιάδες κομμουνιστές πολιτικοί πρόσφυγες που ζούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι πιο μεγάλες οργανώσεις του ΚΚΕ, όπως της Τασκένδης στη Σοβιετική Ένωση και της Τσεχοσλοβακίας, αρνήθηκαν να υποταχθούν στις «αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας», ενώ μαζική και ενεργητική ήταν η αντίσταση των κομμουνιστών, μελών του ΚΚΕ και σε άλλες χώρες, όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία. Παράλληλα στη Ελλάδα, σ’ όλους τους χώρους όπου δρούσαν κομμουνιστές, στην εξορία, στις φυλακές και την ΕΔΑ, υψώθηκε ένα κύμα πολιτικής διαμαρτυρίας ενάντια στο «νέο πνεύμα» που ξερίζωνε την επαναστατική καρδιά του ΚΚΕ, και βαθμιαία ξεδιπλώθηκε ένας οξύς και παρατεταμένος ιδεολογικός αγώνας, που κάλυψε τα πιο βασικά προβλήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος

Την ίδια ώρα που μιλούσαν οι ρεβιζιονιστές για το «νέο», δημοκρατικό υποτίθεται πνεύμα, διέγραφαν παράνομα χι­λιάδες κομμουνιστές στην προσφυγιά επειδή αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα και σε συνεργασία με τις κρατικές αρχές των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης εξαπέλυσαν κάθε είδους διώξεις ενάντια στους κομμουνιστές που παρέμειναν πιστοί στην επαναστατική κατεύθυνση.

Ύστερα από το πραξικόπημα της 6ης Ολομέλειας οι ρεβιζιονιστές εξαπέλυσαν μια συκοφαντική επίθεση ενάντια στον Ν. Ζαχαριάδη. Στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν η «αποκάλυψη και διόρθωση των λαθών», όπως υποκριτικά υποστήριζαν, αλλά το χτύπημα του επαναστατικού πνεύ­ματος, που, εξακολουθούσε να εκφράζει το ΚΚΕ με επι­κεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη, ως το Μάρτη του 1956.

Παρά τα σοβαρά λάθη που διέπραξε ο Ν. Ζαχαριάδης, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στην προετοιμασία, οργάνωση και διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα 1946-1949, δεν έπαψε να είναι ένας επαναστάτης ηγέτης. Και γι’ αυτό, έγινε στόχος των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, που πραξικοπηματικά τον ανέτρεψαν και τον διέγραψαν από την ηγεσία του ΚΚΕ, και με μέτρα κατασταλτικά τον απομόνωσαν από το κόμμα του και από τους κομμουνιστές της Ελλάδας, τον υπέβαλαν σε διωγμούς και τελικά, για να τον εξοντώσουν, τον εξόρισαν στα βάθη της Σιβηρίας, όπου και πέθανε κάτω από αφάνταστες στερήσεις και κακουχίες.

Δώδεκα χρόνια αργότερα η κλίκα των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη διασπάται σε δύο κόμματα (12η Ολομέλεια του 1968) που απηχούν το Μπρεζνιεφικό και το Ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, αφού είχαν επιτελέσει τη «βρώμικη δουλειά», δηλαδή την καταστροφή και τη μετάλλαξη του επαναστατικού ΚΚΕ σ’ έναν σαπισμένο οργανισμό, ανίκανο να εμπνεύσει και να οργανώσει τη λαϊκή πάλη.

Tο ΚΚΕ σήμερα

Μετά την ιστορική στροφή στην 6η Ολομέλεια, άλλοτε μαζί και άλλοτε χώρια, η δικέφαλη αναθεώρηση υπονόμευσε ανοιχτά τους λαϊκούς αγώνες. Στη δεκαετία του ’60 γίνεται ουρά της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου. Αφοπλίζει την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, καλλιεργώντας την αυταπάτη πως δεν θα γίνει πραξικόπημα, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο για την επιβολή του αμερικανοκίνητου στρατιωτικο-φασιστικού πραξικοπήματος και την εγκαθίδρυση της επτάχρονης δικτατορίας.

Την ίδια πολιτική εφάρμοσε η καθοδήγηση του ΚΚΕ και μετά τη μεταπολίτευση του 1974, όταν κυριαρχήθηκε από τις αυταπάτες σχετικά με το χαρακτήρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου.

Η πολιτική του ΚΚΕ εξελισσόταν σε όλο και πιο δεξιά κατεύθυνση, για να κορυφωθεί με το κοινό πόρισμα των ΚΚΕ- ΕΑΡ (πρόγονο του ΣΥΡΙΖΑ), με βάση ένα πρόγραμμα που ξεπερνούσε τα «παλιά» ευρωκομμουνιστικά πρότυπα και έφερνε το «νέο» γκορμπατσοφικό αέρα της «ανανέωσης». Κορυφαία εκδήλωση της ηθικής κατάπτωσης και του πολιτικού εκφυλισμού του ΚΚΕ, την περίοδο αυτή, υπήρξε η σύμπραξή του, στα πλαίσια του ενιαίου τότε Συνασπισμού, με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και, αμέσως μετά, στην «Οικουμενική» του Ζολώτα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα, το ένα ρεύμα του ρεβιζιονισμού, αφού μεταλλάχθηκε πλήρως σε ένα αποκομμουνιστικοποιημένο, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην κυβέρνηση, υπηρετώντας πιστά τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία.

Το άλλο ρεύμα, κρατάει από το επαναστατικό ΚΚΕ τις σημαίες και τα σύμβολα, χωρίς ίχνος όμως κομμουνιστικής πολιτικής. Η ιδεολογικοπολιτική γραμμή που τώρα προβάλλει αναπτύχθηκε σταδιακά στη δεκαετία του ’90, ύστερα από την παταγώδη χρεωκοπία του ρεβιζιονισμού και της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, που τόσο εξύμνησαν, και πήρε την πιο ολοκληρωμένη της μορφή στα τελευταία συνέδρια του ΚΚΕ από το 18ο ως το 20ό. Μια πλατφόρμα που σηματοδοτεί το πέρασμα του ΚΚΕ από τον δεξιό στον «αριστερό» οππορτουνισμό – ρεβιζιονισμό.

Από εκεί που ήταν κήρυκες των αναρίθμητων ρεβιζιονιστικών ψευτοσταδίων, τώρα αρνούνται γενικευτικά κάθε λενινιστικό στάδιο της επανάστασης, υποστηρίζοντας πως κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του κόσμου, η επανάσταση θα είναι παντού σοσιαλιστική. Με βάση τις νέες θεωρίες τους απορρίπτουν σα λαθεμένη τη γενική γραμμή της Τρίτης Διεθνούς, το Πρόγραμμα του 6ου Συνεδρίου της το 1928, τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της το 1935 και τη γραμμή των αντιφασιστικών μετώπων, τις θέσεις του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β Παγκόσμιου Πολέμου και όχι μόνο.

Στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν αναγορεύσει την Ελλάδα σε «ιμπεριαλισμό», ενώ αρνούνται και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία», νεκρανασταίνοντας τις θέσεις του τροτσκισμού που τις έχει κάνει πλέον σημαία της η ηγεσία του ΚΚΕ. Συγκαλύπτοντας από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τη βαθειά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή αλλά στην εδραίωσή της.

Καπηλεύονται την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ και παρουσιάζονται σαν «συνέχειά» της, αλλά τα γεγονότα δεν παύουν να επιβεβαιώνουν πως το σημερινό ΚΚΕ αποτελεί συνέχεια όχι της επαναστατικής, αλλά της ρεβιζιονιστικής γραμμής που χαντάκωσε το κίνημα. Η μετάλλαξη αυτής της γραμμής από δεξιό σε «αριστερό» οππορτουνισμό αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, έχει τις ίδιες και χειρότερες επιπτώσεις και αναπαράγει τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.

Εμπνεόμενοι από τις επαναστατικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος συνεχίζουμε τον ασίγαστο αγώνα μας για

Δουλειά – Ειρήνη – Δημοκρατία – Εθνική Ανεξαρτησία- Σοσιαλισμό

Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας γεννήθηκε μέσα από τους κόλπους του επαναστατικού ΚΚΕ. Δημιουργήθηκε από την πρωτοβουλία επαναστατών κομμουνιστών, που ατσαλωμένοι στις γραμμές και τους ηρωικούς αγώνες του ΚΚΕ, στα πεδία των μαχών, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά, κράτησαν ψηλά τη σημαία, όταν μετά το 1956 οι ρεβιζιονιστές την πέταξαν στη λάσπη.

Το βασικό συμπέρασμα για το Μ-Λ ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να είναι ένα: Η πάλη που ξεκίνησαν δημόσια οι μαρξιστές – λενινιστές της Ελλάδας το 1964 για την αποφασιστική ρήξη με το ρεβιζιονισμό και τους φορείς του, για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, πρέπει να οδηγηθεί ως το τέλος.

Ανασκοπώντας σήμερα, με την ευκαιρία της 100ής επετείου της ίδρυσης του ΚΚΕ, την κύρια ιστορική διαδρομή του, επιβεβαιώνουμε το πιο σημαντικό δίδαγμα που προσφέρει αυτή η διαδρομή: Την αναγκαιότητα ύπαρξης του κομμουνιστικού κόμματος, του λενινιστικού τύπου κόμματος της εργατικής τάξης. Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε την ιστορία του ΚΚΕ είναι να δυναμώσουμε την πάλη για την οικοδόμηση ενός τέτοιου κόμματος και για τη συσπείρωση στις γραμμές του όλων των κομμουνιστών μαρξιστών – λενινιστών.

Το Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τον ένα αιώνα από την ίδρυση του ΚΚΕ και το μισό αιώνα από τη δημιουργία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, που αποτέλεσε την απευθείας συνέχεια του ΚΚΕ ύστερα από τον ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό του, αντλώντας διδάγματα από τους πλούσιους επαναστατικούς αγώνες τους για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας, για τη Λευτεριά, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό.

Εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ οφείλουμε:

► Να συνεχίσουμε αδιάλλακτα τον αγώνα μας για την ολοκληρωτική απαλλαγή της χώρας μας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Ο ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σε αυτές τις δυνάμεις, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της.

► Σε μία περίοδο έντασης του αντικομμουνισμού με παλιά και νέα μυθεύματα, να μελετάμε βαθειά την ιστορία του επαναστατικού κινήματος παγκόσμια και στη χώρα μας και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Η άρχουσα τάξη προσπαθεί μανιασμένα να σβήσει και να στρεβλώσει την πρόσφατη ιστορία, να τη φέρει στα μέτρα της, να κάνει το άσπρο – μαύρο, να εξισώσει τον φασισμό με τον κομμουνισμό και να μηδενίσει το «ιστορικό κοντέρ». Οι επαναστάτες, οι εργάτες, η νεολαία και ο λαός πρέπει να αντλούν από την ιστορία όλα εκείνα τα όπλα για τη σημερινή φάση της ταξικής πάλης. Οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο λαό μας και να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Απέναντι σ’ όλους όσους περιφρονούν το λαό και τα «χούγια» του εμείς οφείλουμε, σαν τον Ανταίο, να ξαναγυρίζουμε στις ανεξάντλητες λαϊκές πηγές, να συλλέγουμε και να μετασχηματίζουμε τις αγωνίες του, να στηρίζουμε και να συμβάλουμε στο σωστό προσανατολισμό των αγώνων που αναπόφευκτα θα ξεσπούν.

► Με οδηγό την ταξική πάλη στον 20ό αιώνα πρέπει να υπερασπίσουμε το «Κ» και την ιδέα της εργατικής τάξης σαν πρωτοπόρας κοινωνικής δύναμης. Υπερασπίζουμε την πρωτοπόρα θεωρία του Κομμουνισμού, του μαρξισμού – λενινισμού στις σημερινές συνθήκες κόντρα στο σάπιο και παρακμασμένο αστικό σύστημα. Απέναντι σε «θεωρίες» που κήρυξαν το τέλος της εργασίας και της εργατικής τάξης εφευρίσκοντας νέες πρωτοπορίες (πχ περιθώριο, λούμπεν κλπ) εμείς, το Μ-Λ ΚΚΕ, λέμε πως ο κοινωνικός πλούτος γεννιέται από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους ευρύτερα. Η εργατική τάξη μπορεί να δικαιώσει την ιστορική αποστολή της όταν ενωθεί και ανατρέψει τη διπλή κυριαρχία, του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων στηριγμάτων του.

► Οφείλουμε να εργαστούμε για την ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών και όλων των πραγματικών κομμουνιστών για ν’ ανοίξει ο δρόμος για ένα μεγάλο επαναστατικό ΚΚΕ. Για να γίνει αυτό πρέπει να ηττηθεί ο ρεβιζιονισμός και κάθε εχθρικό προς το κομμουνιστικό κίνημα ρεύμα, να κερδηθεί η ηγεμονία των επαναστατικών ιδεών σε πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.

► Ζήτω τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ

► Ζήτω τα 54 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος

► Όλοι στον αγώνα για

Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό

Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ