1) Προβλέψεις για το 2019

Οι προβλέψεις του 2019 για την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας, δεν είναι καλές. Ο αμερικανικής έμπνευσης «μετρητής φόβου VIX» (sic) δείχνει πως τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στις παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές, υποβαθμίζουν τις αισιόδοξες προβλέψεις, η δε «αγορά» προεξοφλεί ήδη μία μικρή (1,9-2,1% από 2,9% το 2018, και αυτή λόγω της Κίνας) ή και ακόμα ελάχιστη ανάπτυξη για το 2019. Τουλάχιστον 19 χρηματοοικονομικοί δείκτες που παρακολουθούν επί 30 χρόνια τις επενδύσεις, την καταναλωτική εμπιστοσύνη, τις πωλήσεις διαρκών αγαθών, τη βιομηχανική παραγωγή, τα ποσοστά ανεργίας, τον πληθωρισμό, κ.λπ., στις χώρες του G7 (HΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερµανία, Ιταλία, Καναδάς, Ιαπωνία), εκπέμπουν σήµατα συναγερμού, εκτιμώντας πως η σοβαρή απώλεια της δυναµικής της παγκόσμιας οικονομίας θα μετουσιωθεί σε σοβαρή επιβράδυνση το 2019.
Η ναυαρχίδα των χρηματιστηριακών αγορών, η Wall Street, κατέγραψε για το σύνολο του 2018, τη μεγαλύτερη πτώση από το 2008! Ενδεικτικά, ο Δεκέμβρης του 2018 υπήρξε ο χειρότερος όλων των εποχών για την αμερικανική αγορά, με ξεπουλήματα μετοχών, ομολογιών, κ.α. χρεογράφων, μεγαλύτερα και από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης του 1929! Την ίδια στιγμή, ο πανευρωπαϊκός δείκτης Stoxx- 600 διολίσθησε κατά περισσότερο από 13% το 2018. Τι σημαίνουν όλ’ αυτά;

2) Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις

Οι οικονομικοί αναλυτές με μεγάλη δόση σοβαροφάνειας, αναφέρονται στους γνωστούς εμπορικούς πολέμους, τα επιτόκια της Fed και της ΕΚΤ, τις αναταράξεις στο Brexit, τις εξελίξεις στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, την ενεργειακή αστάθεια, τις χαλαρές πιστωτικές συνθήκες, την ανατίμηση του ευρώ, τις επιπτώσεις των δασμών στην Κίνα, της πολιτικής αβεβαιότητας στις «αναδυόμενες αγορές» όπως η Βραζιλία και το Μεξικό, τις πληθωριστικές τάσεις, τα υψηλά επίπεδα χρέους και δημοσιονομικών ελλειμμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη, τις γεωστρατηγικές εξελίξεις, κ.α., σαν δήθεν παράγοντες που δημιουργούν την κρίση και αποστερούν τα κέρδη από τα πλανητικά μονοπώλια. Στο πρόσφατο μίνι κραχ (ξεπούλημα μετοχών) της Wall Street του Δεκέμβρη τα μονοπώλια έχασαν πάνω από 550 δις δολάρια. Την ίδια ώρα στην Ευρώπη οι μετοχές των ευρωπαϊκών τραπεζών έχουν καταγράψει απώλειες 25% το 2018, κοστίζοντας στους μετόχους σχεδόν 400 δις δολάρια! Οι ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες δέχονται τα σοβαρότερα πλήγματα ως απόρροια του εμπορικού πολέμου. Βαρύ επίσης είναι το πλήγμα ιδίως στις αναδυόμενες αγορές, οι οποίες υπέφεραν από το ισχυρό δολάριο καθώς είναι εκτεθειμένες σε μεγάλο χρέος εκφρασμένο στο αμερικανικό νόμισμα. Πάνω από τις μισές μετοχές παγκοσμίως μπήκαν σε παρατεταμένη ύφεση το Δεκέμβρη. Ωστόσο, οι ίδιοι αναλυτές επιμένουν πως τα «συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης» (έχουν ενεργοποιηθεί και αν στις ΗΠΑ η Fed ανεβάσει ακόμα παραπάνω τα επιτόκια, τότε η αµερικανική οικονοµία θα υποχρεωθεί σε ακόμα πιο απότομη προσγείωση!

3) Τα μονοπώλια απειλούν

Με τη σειρά τους, τα μονοπώλια απειλούν πως αν δεν υπάρξουν κέρδη το 2019, δεν θα προχωρήσουν σε επενδύσεις, «παρκάροντας» τα θηριώδη αποθεματικά τους σε ασφαλείς προορισμούς, εκτοξεύοντας την παγκόσμια ανεργία στα 207 εκατ. ανθρώπους (Έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας-ILO σε 187 χώρες), μειώνοντας τα μεροκάματα και τους μισθούς, ελαστικοποιώντας τα ωράρια εργασίας, κηρύσσοντας lock out, κλπ, έτσι ώστε να ισοσκελίσουν τις ζημιές τους. Οι Τράπεζες, τα βιομηχανικά υλικά, οι τηλεπικοινωνίες, οι πρώτες ύλες και η ενέργεια δέχθηκαν τις μεγαλύτερες συνέπειες του εμπορικού πολέμου, με ετήσιες απώλειες της τάξης του 20%-25% και με αντίστοιχες απολύσεις προσωπικού. Η ανεξέλεγκτη εμπορική –και όχι μόνο- πολιτική του Τραμπ, με το σύνθημα «Η Αμερική Πρώτα» έχει κάνει άνω-κάτω τις εμπορικές συμφωνίες, δημιουργώντας αμηχανία στους επενδυτές και απόγνωση στους εργαζόμενους.

4) Κίνδυνοι και ευκαιρίες για το καπιταλιστικό σύστημα

Εκθέσεις επί εκθέσεων, αναλύσεις, εκκλήσεις για αποφυγή του νομισματικού και εμπορικού πολέμου, οικονομικά συνέδρια, ανοιχτά πάνελς, Σύνοδοι των G7 των G20 του ASEAN του ΠΟΕ, έκτακτα Συνέδρια της Διαφρικανικής Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου, της Ευρω-Αφρικανικής Συμφωνίας, του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, της Ολοκληρωμένης και Προοδευτικής Διειρηνικής Συνεργασίας (Comrehensive and Progressive Trans-Pacific Partnership, CPTTP), κλπ., κλπ., επιχειρούν να ξορκίσουν την κρίση και να επαναφέρουν τον εξορθολογισμό του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κάποιοι μάλιστα τη θεωρούν ως την ιδανική ευκαιρία για να οικοδομήσουν μία ισχυρότερη και ανθεκτικότερη ανάπτυξη. Και φυσικά όλες μα όλες οι προτάσεις καταλήγουν στη γνωστή επωδό της αύξησης των δημοσιονομικών αποθεμάτων, της θέσπισης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της αποκατάστασης της παραπαίουσας νομισματικής πολιτικής.

5) Ο κόσμος της εργασίας αποδέκτης των δεινών της κρίσης

Κι όλ’ αυτά σε βάρος του κόσμου της εργασίας και κυρίως στις μειώσεις του μισθού, στην ελαστικοποίηση του ωραρίου, στην κατεδάφιση των κοινωνικών παροχών, στην περικοπή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην ελαχιστοποίηση των συντάξεων.
Βεβαίως δεν παύουν υποκριτικά να διακηρύσσουν πως καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες για την ασφάλεια των εργαζομένων από τις επικείμενες τεχνολογικές αλλαγές που θα μπορούσαν να μεταβάλουν ριζικά τη φύση της εργασίας.

6) Η αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων

Μέσα λοιπόν σε αυτό τον κυκεώνα των «μετρητών φόβου», των «συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης» (sic), της bear market (πτωτική αγορά), της bull market (ανοδική αγορά), του sell-off (ξεπούλημα), των leading indicators (δεικτών ανόδου), των lagging indicators (δεικτών πτώσης), των traders (παικτών χρηματιστηριακής αγοράς), του QE (φθηνό χρήμα), των rebounts (επανάκαμψη), της «επενδυτικής αμηχανίας», κλπ., δηλαδή παραμέτρων που επινοεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα για την απόδοση των οικονομικών φαινομένων, αναδύεται μία και μοναδική αλήθεια: ότι η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ιδιοποίηση αυτού του κοινωνικού προϊόντος δισεκατομμυρίων εργατών από μερικές χιλιάδες δισεκατομμυριούχους, είναι η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής. «…Η κρίση εκφράζεται πρώτ’ απ’ όλα με το γεγονός ότι τα εμπορεύματα δεν πουλιούνται, γιατί έχουν παραχθεί περισσότερα απ’ όσα μπορούν ν’ αγοράσουν οι βασικοί καταναλωτές, οι λαϊκές μάζες, που η αγοραστική ικανότητά τους σε συνθήκες κυριαρχίας κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής, είναι περιορισμένη σε εξαιρετικά στενά πλαίσια. Τα «περισσεύματα» των εμπορευμάτων γεμίζουν τις αποθήκες. Οι κεφαλαιοκράτες περιορίζουν την παραγωγή και απολύουν τους εργάτες. Κλείνουν εκατοντάδες και χιλιάδες επιχειρήσεις. Η ανεργία αυξάνει αλματικά. Πλήθος μικροπαραγωγοί της πόλης και του χωριού καταστρέφονται. Η μη πούληση των παραχθέντων εμπορευμάτων, έχει σαν συνέπεια την εξάρθρωση του εμπορίου. Διαταράσσονται οι πιστωτικές σχέσεις. Οι κεφαλαιοκράτες δοκιμάζουν οξεία ανεπάρκεια μετρητών για τις πληρωμές. Στα Χρηματιστήρια ξεσπούν κραχ, πέφτουν ακατάσχετα οι τιμές των μετοχών των ομολογιών και των άλλων τίτλων. Ξεσπά ένα κύμα χρεοκοπιών βιομηχανικών επιχειρήσεων, εμπορικών και τραπεζικών οίκων…» (Πολιτική Οικονομία Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, έκδ. 1952)

7) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη (παραγωγικές δυνάμεις)

Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη στο Ιντερνέτ, τη ρομποτική, το 3D printing και την τεχνητή νοημοσύνη, οδηγούν σε μία απαξίωση των έμψυχων παραγωγικών δυνάμεων. Οι κοινωνίες έχουν αρχίσει να αντιδρούν σ’ αυτή την τεχνολογική έκρηξη. Οι αντιδράσεις προς το παρόν δεν είναι βίαιες, αλλά είναι εμφανείς. Η ανάπτυξη αυτών των τεχνολογιών -που επενδύθηκαν πρώτα και κύρια σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και εισβολές σε βάρος ανεξαρτήτων κρατών-, συντελέσθηκε πάνω στη βάση της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, πάνω στη βάση των απολύσεων, της δυστυχίας και της εξαθλίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, πάνω στη βάση ενός τεράστιου μεταναστευτικού ρεύματος, πάνω στη βάση της πρωτοφανούς καταστροφής του περιβάλλοντος. Γιατί το πολιτικό περιεχόμενο των κατά καιρούς ιδεολογημάτων της παγκόσμιας αντίδρασης δεν είναι άλλο από την ισχυροποίηση των δεσμών εξάρτησης εκατοντάδων ασθενέστερων εθνών και χωρών από μία μικρή ομάδα ιμπεριαλιστικών κρατών, την καταδυνάστευση και εκμετάλευση των εργατολαϊκών στρωμάτων από την κυρίαρχη αστική τάξη και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απομύζηση εργατικής δύναμης από τα μεγαθήρια του πολυεθνικού κεφαλαίου και τις ισχυρές οικονομίες μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών. Κανένας εξορθολογισμός δεν υπάρχει σε αυτό το μισαλλόδοξο, διεφθαρμένο, απάνθρωπο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.

8) Οι αξεπέραστοι νόμοι της καπιταλιστικής παραγωγής

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της ανείπωτης εκμετάλλευσης, πέρα από τους νόμους της υπεραξίας, της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, της ανισομετρίας στην ανάπτυξη των διαφόρων κρατών, της καπιταλιστικής συσσώρευσης, της ταξικής πάλης, του χάσματος φτωχών-πλούσιων, της αναρχίας στη παραγωγή, του αναπόφευκτου των κρίσεων και των πολέμων, τίποτα άλλο δεν ισχύει. Και αυτοί οι ίδιοι νόμοι επικράτησαν, μετά τις «παγκοσμιοποιημένες» φωτοχυσίες για την είσοδο στη νέα χιλιετία, για την επανένωση της ενιαίας παγκόσμιας καθολικής καπιταλιστικής αγοράς, για την «ειρηνική περίοδο», σήμερα, όπου γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι ήδη βιώνουμε ένα «κραχ διαρκείας» του 21ου αιώνα.

9) Το καθεστώς των συνεχών κρίσεων

Οι κρίσεις, που καθώς φαίνεται, η εμφάνισή τους θα γίνεται ολοένα και συχνότερη εξ αιτίας της τεράστιας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που δημιουργούν καθημερινά τεράστια αποθέματα απούλητων εμπορευμάτων και χρηματικά πλεονάσματα που δεν μπορούν να επενδυθούν, αποτελεί μία επιπλέον αιτία σοβαρών τριβών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών. Και θα πρέπει να τονίσουμε με έμφαση και παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνήσεων των ισχυρών, ότι στο διάστημα 1990-2018, η παγκόσμια οικονομία συνταράχθηκε από μία μακριά αλυσίδα κρίσεων. Το 1991, η Βρετανία υποχρεώθηκε σε υποτίμηση του νομίσματός της, ενώ μερικούς μήνες αργότερα η Ιαπωνία δέχεται την μεγαλύτερη χρηματιστηριακή κατάρρευση, που την καθήλωσε οικονομικά. Το 1992, το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα κλονίζεται εξαιτίας της ροής των επενδυτικών κεφαλαίων προς τις χαμηλότοκες αμερικανικές τράπεζες. Το 1994-95 η οικονομία του Μεξικού καταρρέει επίσης, ενώ το 1997 οι «ασιατικές τίγρεις» (Μαλαισία, Ν. Κορέα, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, Ινδονησία, Χόνγκ Κόνγκ) εξαφανίζονται σαν «οικονομικό είδος» μετά τη απόσυρση τεράστιων κεφαλαίων των «θεσμικών επενδυτών», δηλ. των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Τις συνέπειες αυτής της κρίσης δέχεται και η ήδη χειμαζόμενη οικονομία της Ιαπωνίας, η οποία έκτοτε δεν συνέρχεται. Λίγο αργότερα, έρχεται η σειρά των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Το Μεξικό, η Χιλή, η Αργεντινή, το Περού συγκλονίζονται από την οικονομική δυσπραγία. Στην επόμενη χρονιά, το 1999, η κρίση τσακίζει την Ρωσία που υποτιμά το ρούβλι κατά 50% και ζητά επειγόντως τη στήριξη του ΔΝΤ. Η Γερμανία τραντάζεται καθώς έχει επενδύσει πάνω από 40 δις δολάρια στη ρωσική οικονομία. Στα μέσα της ίδιας χρονιάς, η Βραζιλία υποτιμά και αυτή το πέσο κατά 40%. Δύο χρόνια μετά η Αργεντινή χρεοκοπεί, ενώ το ΔΝΤ καταβάλλει τεράστια ποσά για να διασώσει την παραπαίουσα Βραζιλία από τον κίνδυνο κατάρρευσης. Εξ άλλου η εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου στα ύψη, επέφερε ιδιαίτερα οξυμένη κρίση στις χώρες που δεν διαθέτουν ενεργειακούς πόρους και κυρίως στις χώρες της Ευρώπης.

10) Η κρίση (ξανά)χτυπά τις ΗΠΑ

Το 2001-2004 η παρατεταμένη οικονομική κρίση χτυπά την καρδιά του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, τις ίδιες τις ΗΠΑ, με σοβαρό αντίχτυπο σε όλες τις οικονομίες του Πλανήτη. Η «Νέα Οικονομία» του διαδικτύου καταρρέει τινάζοντας στον αέρα τις φρούδες ελπίδες των απολογητών της. Την ίδια περίοδο ο Μπους εκμεταλλευόμενος το προβοκατόρικο χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη και με το πρόσχημα της τρομοκρατίας κηρύσσει τον «πόλεμο μακράς διαρκείας» κατά του «άξονα του Κακού», διατυπώνοντας το δόγμα του «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Έτσι, η στροφή της αμερικάνικης οικονομίας προς την πολεμική βιομηχανία και τη στρατιωτικοποίηση ώστε να εκτονωθεί η κρίση, ήρθε να αποδείξει ανάγλυφα τον σύμφυτο με το χαρακτήρα του συστήματος τρόπο της προσωρινής υπέρβασης των κρίσεων. Παρά την προσωρινή ανακούφιση μέσω των κολοσσιαίων εξοπλιστικών προγραμμάτων, η κρίση στο εσωτερικό των ΗΠΑ εξακολούθησε –και εξακολουθεί- να σοβεί, φθάνοντας στην καταστροφική της εκδήλωση, το 2008, με την πτώση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που όπως είπαμε, οφείλεται στη κατάρρευση των αμερικανικών ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (subprime). Η κρίση αυτή συμπαρέσυρε δεκάδες τράπεζες των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρώπης καθώς είχαν επενδύσει στα αμερικάνικα «τοξικά» ομόλογα.

11) Εμφανής ο κίνδυνος νέας μεγάλης καταστροφικής κρίσης

Σήμερα, με τη συνεχιζόμενη διεθνή ύφεση, εξακολουθεί ο στροβιλισμός της χρηματιστηριακής «επενδυτικής» φρενίτιδας σε «βαριά» και άλλα χαρτιά (ομόλογα, μετοχές, αμοιβαία, και κάθε άλλου είδους τραπεζικά «παράγωγα»). Και δεν αναφερόμαστε καθόλου στις παράνομες δραστηριότητες (ναρκωτικά, πορνεία, λαθροδιακίνηση, παράνομα στοιχήματα, τζόγος, κ.α), ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ακόμα και το χρέος των διαφόρων κρατών, το οποίο σαν υλική υπόσταση έχει ήδη φαγωθεί από τα κράτη-χρεώστες (κατά κύριο λόγο φτωχά), κυκλοφορεί πλέον –μέσω των τραπεζών- με τη μορφή των κρατικών ομολόγων που παραχώρησε ο χρεώστης στον πιστωτή-δανειστή. Όλ’ αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια, αφορούν ένα φανταστικό/άυλο χρήμα που δανείζεται συνεχώς (επίμονη μόχλευση) σαν επενδυτικό κεφάλαιο από τον ένα στον άλλο, μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος (τράπεζες, χρηματιστήρια, μεσιτικά γραφεία, ασφαλιστικές εταιρείες, κομπραδόροι, κ.α.). Αυτό το άυλο χρήμα εμπλουτισμένο με εκατοντάδες ή και χιλιάδες τραπεζικών «παραγώγων», που δεν αντιπροσωπεύουν πραγματική παραγωγή εμπορευμάτων, δημιουργεί κατά την κίνησή του μία αλυσίδα από «φούσκες» που με τη σειρά τους τροφοδοτούν τις αλλεπάλληλες επιμέρους μικρές ή μεγάλες κρίσεις.

12) Η θέση του Κ.Μάρξ για το άυλο χρήμα

Ο Μάρξ ξεκαθαρίζει με αποστομωτική ακρίβεια αυτή τη λειτουργία του αύλου χρήματος: «…εφόσον η συσσώρευση αυτών των χαρτιών εκφράζει τη συσσώρευση σιδηροδρόμων, ορυχείων, ατμοπλοίων κ.λπ. εκφράζει τη διεύρυνση του πραγματικού προτσές αναπαραγωγής, μαρτυρεί τη διεύρυνση αυτής της κινητής ιδιοκτησίας. Αλλά σαν διπλότυπα εμπορευμάτων, τη στιγμή που κυκλοφορούν τα ίδια τα εμπορεύματα σαν κεφαλαιακές αξίες, είναι απατηλά και το ποσό της αξίας τους μπορεί να πέφτει και ν΄ ανεβαίνει εντελώς ανεξάρτητα από την αξιακή κίνηση του πραγματικού κεφαλαίου, τίτλους του οποίου αποτελούν. Το μέγεθος της αξίας τους, δηλ. η τρέχουσα τιμή τους στο χρηματιστήριο έχει κατ΄ ανάγκη την τάση ν΄ ανεβαίνει όταν πέφτουν τα επιτόκια, εφόσον η πτώση τους -ανεξάρτητα από την ιδιόμορφη κίνηση του χρηματικού κεφαλαίου- είναι απλή συνέπεια της τάσης του ποσοστού κέρδους να πέφτει, έτσι που αυτός ο φανταστικός πλούτος σαν αξιακή έκφραση για το καθένα από τα υποπολλαπλάσια του μέρη καθορισμένης αρχικής ονομαστικής αξίας, ακριβώς για το λόγο αυτό αυξάνει στην πορεία ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Τα κέρδη και οι ζημιές από τις διακυμάνσεις των τιμών των τίτλων αυτών ιδιοκτησίας, καθώς και η συγκεντροποίησή τους στα χέρια βασιλιάδων των σιδηροδρόμων κ.λπ. από τη φύση του πράγματος είναι όλο και περισσότερο το αποτέλεσμα του κερδοσκοπικού παιχνιδιού που εμφανίζεται στη θέση της εργασίας, σαν ο πρωταρχικός τρόπος απόκτησης κεφαλαίου και που μπαίνει επίσης στη θέση της άμεσης βίας. Αυτός ο τρόπος φανταστικής χρηματικής περιουσίας δεν αποτελεί μόνο ένα πολύ σημαντικό μέρος της χρηματικής περιουσίας των ιδιωτών αλλά και του κεφαλαίου των τραπεζιτών όπως έχουμε ήδη αναφέρει…» (Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. ΙΙΙ).

13) Η απάντηση της εργατικής τάξης

Θα πρέπει τέλος να σημειώσουμε ότι η ανακούφιση για κάποιες περιόδους που παρατηρήθηκε στις οικονομίες μερικών ισχυρών καπιταλιστικά κρατών, έγινε σε βάρος της εργατικής τάξης, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στην εξαρτημένη περιφέρεια με όξυνση της εκμετάλλευσης και της εντατικοποίησης, με ακόμα μεγαλύτερη μείωση των τιμών των προϊόντων της δουλειάς τους. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, όλ’ αυτά τα χρόνια, απέργησαν, διαδήλωσαν, αγωνίστηκαν, μάτωσαν, για να μην περάσουν τα μέτρα της νεοφιλελεύθερης επέλασης, των συγχωνεύσεων και των εξαγορών, της φορομπηχτικής πολιτικής, της μονόπλευρης λιτότητας, της ακρίβειας και της φτώχειας, με δυο λόγια όλων των καταστροφικών αποτελεσμάτων της πολύχρονης κρίσης.
Ο ιμπεριαλιστές δυνάστες, με την αμέριστη βοήθεια των αστικών κομμάτων της εξαρτημένης περιφέρειας, έχουν καταφέρει να σπείρουν την απογοήτευση στους λαούς υποβάλλοντας την ιδέα πως δεν υπάρχει άλλη προοπτική ανάπτυξης πέρα από την καπιταλιστική. Νομίζουν πως οι λαϊκές συνειδήσεις έχουν ισοπεδωθεί, πως το κίνημα έχει ηττηθεί, πως οι λαοί έχουν υποταχθεί. Η αντικομμουνιστική τους προπαγάνδα επιχειρεί να μεταδώσει την τελεσίδικη ήττα του σοσιαλισμού, το ανέφικτο μιας άλλης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στη χώρα μας η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα Ευρωπαίων και Αμερικάνων, ήταν καθοριστική. Στην πιο κρίσιμη μνημονιακή περίοδο (2012-13), όταν οι κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη από τη λαϊκή κατακραυγή, κατάφερε να υπονομεύσει, να αφοπλίσει να διασπάσει την άνοδο του εργατολαϊκού κινήματος, καλλιεργώντας αυταπάτες για μία δήθεν «αριστερή» διακυβέρνηση, την οποία απεμπόλησε αμέσως μετά την αναρρίχησή του στην κυβερνητική εξουσία, σπέρνοντας την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και την αποστράτευση σε ένα μεγάλο τμήμα προοδευτικών ανθρώπων που πίστεψαν στο «αριστερό» εγχείρημα του. Αυτό τον ιδεολογικοπολιτικό αφοπλισμό, εκμεταλλεύτηκε η αντίδραση, δυσφημώντας στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ όλη την Αριστερά και θεωρώντας πως οι κομμουνιστικές ιδέες νικήθηκαν οριστικά.
Ωστόσο, τίποτα δεν έχει κριθεί. Κι αν αυτή η –πολύχρονη αλήθεια- υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος επιχειρείται να εκληφθεί σαν ήττα από τους διάφορους ηττοπαθείς αριστερούς της φράσης, το ίδιο το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα με τις ανεξέλεγκτες κρίσεις, την απάνθρωπη εκμετάλλευση, την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, τους αέναους πολέμους, τα κύματα προσφυγιάς, τη δύσοσμη διαφθορά, την αποκρουστική διαπλοκή, δεν την αφήνει. Μόνο του σκάβει το λάκκο του, βοηθώντας την πραγματική κομμουνιστική Αριστερά να ανασύρει από το βυθό, απαστράπτουσα, αναλλοίωτη και διαυγή την κομμουνιστική κοσμοθεωρία.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ