“Είπαμε να φέρουμε αυτή τη θετική ενέργεια στην Ελλάδα ρε παιδί μουυυυυυυυυ”

Όταν ακούς αυτό σαν εισαγωγή, μάλλον ήρθε η ώρα να περιμένεις τα χειρότερα: Τέσσερις Έλληνες YouTubers μετρούν 1.000 ευρώ με φόντο μια πισίνα σε ένα ακριβό προάστιο της Αθήνας με στόχο να τα μοιράσουν σε εργαζόμενους διανομείς, γιατί το είδαν από έναν Αμερικανό YouTuber και “πάμε να φέρουμε αυτή τη θετική ενέργεια στην Ελλάδα ρε παιδί μουυυυυυ”.

Ασφαλώς σε πολλές περιπτώσεις το περιεχόμενο στο YouTube χαρακτηρίζεται από αφέλεια, παραγωγή περιεχομένου αμφίβολης ποιότητας, επιφανειακές αναζητήσεις, εύπεπτο υλικό και κυρίως, τόνους ναρκισσισμού και απύθμενης ματαιοδοξίας στον βωμό των views. Σε αντίθεση, άλλωστε, με αυτό που εκτιμούν οι χρήστες της πλατφόρμας, δεν παύει να αντανακλά αξίες, συσχετισμούς, αντιλήψεις που βρίσκονται στον «πραγματικό» κόσμο και να τις αναπαράγει στα Avatar των καναλιών και των λογαριασμών του Youtube. Η μεταχείριση ωστόσο ενός εργαζόμενου ανθρώπου σαν ζώο σε τσίρκο, η βροχή από χειροκροτήματα-likes και η (έστω πρόσκαιρη) αποθέωση του θηριοδαμαστή με τα 50ευρα συνθέτει μια σκοτεινή, δυστοπική, απαισιόδοξη εικόνα που ξεπερνά κατά πολύ το ίδιο το Project και τις φιλοδοξίες για engagement που έχουν “οι Άλλοι” (κατά τραγική ειρωνεία, έτσι ονομάζεται η συγκεκριμένη ομάδα youtubers).

Ακόμη πιο εξοργιστικό και από τα αποθεωτικά σχόλια που κατά κύριο λόγο έχει λάβει η συγκεκριμένη «παραγωγή» (σημεία των καιρών), είναι ακριβώς η επιλογή του συγκεκριμένου επαγγελματικού κλάδου ως «εκθέματος». Τουλάχιστον 10 νεκροί οδηγοί  έχουν καταγραφεί τα τελευταία 2 χρόνια εν ώρα εργασίας (για να μπορεί ο μέσος Influencer να επαινεί πως “μας προσέχουν περισσότερο από τις μανάδες μας” όπως λέει αναπολώντας την μητρική στοργή ένας από τους 4 του βίντεο), ανασφάλιστοι, πολλές φορές πληρώνουν από την τσέπη τους τον εξοπλισμό, ακόμη και τη βενζίνη τους. Δεν λείπουν και οι καταγγελίες πως μένουν απλήρωτοι τις μέρες που το κατάστημα δεν “τζιράρει” αρκετά. Αλλά είπαμε, μη γινόμαστε μίζεροι, «πάμε να φέρουμε αυτή τη θετική ενέργεια στην Ελλάδα ρε παιδί μουυυυυυυ”.

Η αντιπαράθεση για την έννοια και την πρακτική της “φιλανθρωπίας” δεν είναι φυσικά κάτι πρωτοφανές, οπότε προλαβαίνοντας και την (συνηθισμένη) ανταπάντηση σημειώνουμε: “Μικροπρέπεια” είναι να πετάς φιλοδωρήματα για λίγο engagement. “Μιζέρια” είναι να οπτικοποιείς και να παράγεις περιεχόμενο από το τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας “του άλλου” για να θρέψεις με like τΟν εγωισμό σου. “Κρίση εκ του ασφαλούς” είναι να εξαργυρώσεις τα 1.000 ευρώ της “φιλανθρωπίας” σου με subsciptions, διαφημίσεις, μεγαλύτερο κοινό (και αγορά) για το κανάλι σου.

Ας ξεχάσουμε για λίγο την ψηφιακή φιλανθρωπία, και ας θυμηθούμε την ανάγκη να έρθουμε κοντά στο συνάνθρωπο μας, να κατανοήσουμε το πρόβλημά του, να σταθούμε αλληλέγγυοι και όχι “φιλάνθρωποι”. Διαφορετικά,  «πάμε να φέρουμε αυτή τη θετική ενέργεια στην Ελλάδα ρε παιδί μουυυυυυυ”.