Αργήσαμε, σύντροφε. Αργήσαμε πολύ.
Πρέπει να πούμε το δικό μας τραγούδι.

Καλά το τι επανάσταση έπεσε αυτές τις μέρες δε λέγεται. Διακόσια παρά δυο χρόνια από την Επανάσταση του 1821, και η χώρα στα όρη, στα άγρια βουνά. Μπορεί φαΐ να μην έχουμε, υγεία να μην έχουμε, έχουμε όμως …επανάσταση. Όχι μια, όχι δυο.
Ανήμερα της εθνικής γιορτής στις 25 του Μάρτη, καβάλα στους Βουκεφάλες, φασιστοφρενείς, δεξιοί πολιτικοί και παπαδαριό, με τη σάρισα προτεταμένη, κάλπασαν διεκδικώντας τα πεπρωμένα της φυλής. Όχι, δεν διεκδικούσαν το μακρινό Αφγανιστάν, όπου αποδεδειγμένα έφτασε ο Μεγαλέξανδρος, ή την Περσία, όπου επίσης αποδεδειγμένα κάθισε ο Μεγαλέξανδρος. Την Περσία, που στο κάτω- κάτω έχει έτοιμα πετρέλαια και δεν θα χρειαζόμασταν νέες εξορύξεις. Όλοι μαζί οι ανωτέρω τραγούδησαν στους δρόμους, στους δήμους, στις παρελάσεις, στις εκκλησιές το «Μακεδονία ξακουστή».
Ποιμένας δε τις κάλεσε από την Ωραία Πύλη τους πιστούς του να τραγουδήσουνε τραγούδια «Απαγορευμένα, τραγούδια Αντάρτικα», (δεν παραποιούμε ούτε κεραία από τα λόγια του), δίνοντας το σύνθημα στους ψάλτες να μπουμπουνίσουν το «Αντάρτικο», Μακεδονία ξακουστή. Ύστερα, ντυμένος με όλα τα χρυσά άμφια, επιμανίκια, επιγονάτια, τους επιστήθιους σταυρούς, τη μίτρα και την ποιμαντορική ράβδο, αναχώρησε για να πάρει το όπλο του στα ανταρτικά.
Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε πόσοι από αυτούς που σήμερα κρώζουν για τη Μακεδονία …μας, θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή στην κακιά περίπτωση. Και πόσοι θα δωρίσουν τα χρυσαφικά τους για τα «παιδιά μας», τα παιδιά των άλλων δηλαδή, που θα πολεμάνε στην πρώτη γραμμή.
Επανάσταση όμως έκανε και το ΚΙΝΑΛ, από το συνέδριό του. Μη τρομάζετε, τραγουδιστική επανάσταση έκανε, όχι από την άλλη, την κανονική. Ξεκίνησαν με το «Μπέλλα Τσιάο». Τα φυσεκλίκια του Πέτρου Ευθυμίου, έλειπαν …από το συνολάκι της Φώφης. Συνέχισαν με το …απαγορευμένο «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο». Απαγορευμένο από την άλλη επαναστάτρια, την κόρη του τρώω από τα πνευματικά δικαιώματα, του μπαμπά. Θυμήθηκαν πως πρέπει «Λίγο Ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα». Λίγο ψηλότερα, αδέρφια, από το 3%, γιατί χανόμαστε.
Όλο το σκηνικό στημένο πάνω στις παλιές δόξες του αειμνήστου ΠΑΣΟΚ. Κουβέντα για το ΠΑΣΟΚ τού «μαζί τα φάγαμε», το ΠΑΣΟΚ της αρπαχτής και των σκανδάλων, το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ, της επιτροπείας και των μνημονίων. Μέχρι και ταινία για τον Ανδρέα Παπανδρέου πρόβαλαν, που συνοδεύτηκε από το σύνθημα που φώναζαν οι παρευρισκόμενοι: «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό». Ποιο ΠΑΣΟΚ; Ούτε το όνομά του δεν έχουν κρατήσει και είναι εδώ; Η φιέστα έκλεισε με το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες». Δεν έχουν άδικο. Τώρα ήρθε ο καιρός να καλλιεργούν μαρουλάκια στους μπαξέδες, αποχωρώντας από τον στίβο, τον πολιτικό.
Τη δικιά του επανάσταση κήρυξε και ο Κούλης, από την Πάτρα. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Κούλης επαναστάτησε εκεί γύρω στις αρχές Φλεβάρη και όχι με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου. Στόχος της κουλής επανάστασης …οι πλούσιοι. «Η ελευθερία του Τύπου σημαίνει σήμερα στον τόπο μας, ελευθερία για 15 πλούσιους ανθρώπους να διαδίδουν την γνώμη τους». «Σήμερα, η ανησυχία αυτή αποδεικνύεται ακόμα πιο βάσιμη». Τα πρώτα εισαγωγικά ανήκουν σε δανεισμένη φράση από τον Π. Μπακογιάννη. Τα δεύτερα είναι ολότελα δικιά του ανησυχία. Πάει κι αυτός. Διάβασε τους κλασσικούς. Μαρξ και Μπακογιάννη.
Και συνέχισε: «Αυτές οι πρακτικές θα τελειώσουν. Και θέλω πάλι εδώ, από την Πάτρα, να στείλω ένα ακόμη ξεκάθαρο μήνυμα. Όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να χρησιμοποιήσουν τα μέσα τους για να ασκήσουν πίεση στην επόμενη κυβέρνηση ώστε να προωθήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα να το ξεχάσουν».
Και ξαφνικά ξεκαθαρίσαμε τις σκέψεις μας. Πρώτον, ονόματα όπως Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Μαρινάκης και τα άλλα παιδιά, είναι κάτι φτωχαδάκια, που δεν χρησιμοποιούν τα μέσα τους για την προώθηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων. Δεύτερον ο Κούλης είναι αριστερός. Εδώ κάνει τον αριστερό, ο Αλέξης. Στον Κούλη θα κολλήσουμε;
Πολλή επανάσταση μας έπεσε. Γκώσαμε.

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος