ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ – αντιτετράδια της εκπαίδευσης

 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΛΜΕ – ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Απορρίπτουμε τα πλαστά διλήμματα. Οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να νικήσουν!

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΣΤΡΩΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Στις ευρωεκλογές τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, γνώρισαν τη λαϊκή αποδοκιμασία, όπως όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα την κρίσιμη δεκαετία των μνημονίων. Αυτή είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη για όσους, προς όφελος του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, εφάρμοσαν μια από τις πιο βάρβαρες πολιτικές, όπως στη χώρα μας, με τα αλλεπάλληλα μνημόνια, τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους, τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα. Από το 2010 ως το 2015, πέντε κυβερνήσεις διαδέχτηκαν η μια την άλλη μέσα σε συνθήκες πολιτικής κρίσης και αστάθειας, συμπαρασύροντας στον ένα ή στον άλλο βαθμό όλα τα κόμματα, φορείς και πρόσωπα που ενέργησαν σύμφωνα με τις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ, που επέβαλαν και διαχειρίστηκαν τα πρωτοφανή αντιλαϊκά προγράμματα. Το ΠΑΣΟΚ κάτω από το βάρος του πρώτου μνημονίου καταποντίστηκε και από τα απομεινάρια του άλλα αλλάζουν ονόματα, σαν τα πουκάμισα [ΕΛΙΑ, ΔΗ.ΣΥ, ΚΙΝ.ΑΛ] για να ξορκίσουν το αμαρτωλό παρελθόν, άλλα μεταναστεύουν στο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αισθάνονται ότι πάνε και μακριά, και άλλα πετιούνται στα αζήτητα σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Η ΝΔ, που αντίστοιχα σήκωσε το κύριο βάρος του δευτέρου μνημονίου, βρέθηκε το 2012 απομονωμένη από το λαό, να εισπράττει την πλατιά αποδοκιμασία και να καθηλώνεται εκλογικά στο 18,8% και ο Σαμαράς, μετά τρία χρόνια, να παραγκωνίζεται σαν πικραμένος αναχωρητής.

Τώρα η ΝΔ έρχεται με τον αέρα του νικητή, έτοιμη ξανά για την κυβερνητική εξουσία. Το ποια είναι η ΝΔ ο ελληνικός λαός το έζησε στο πετσί του για πολλά χρόνια, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι το κόμμα που εκφράζει με τον πιο σταθερό τρόπο τη συντηρητική δεξιά γραμμή, ο βασικός στυλοβάτης των κυριάρχων τάξεων και του μεγάλου κεφαλαίου, είναι το κόμμα που με τον πιο σταθερό τρόπο εκφράζει τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη χώρα μας, το καθεστώς της ξένης εξάρτησης και υποτέλειας, της εθελοδουλίας και της ξενοδουλείας, που βαρύνεται με σωρεία σκανδάλων, με την αυταρχική διακυβέρνηση, με το χτύπημα του λαϊκού κινήματος, με διώξεις και δολοφονίες, με κρατική βία και τρομοκρατία. Που αποτέλεσε το κύριο στήριγμα της πολιτικής που ασκήθηκε από τις κυρίαρχες τάξεις σε όλη την κρίσιμη δεκαετία που διανύουμε, ο βασικός πυλώνας της μνημονιακής υποδούλωσης, της ταπεινωτικής εποπτείας και του νεοαποικιακού ελέγχου. Αν βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι γιατί έπεισε πως άλλαξε, παρά την όποια «ανανέωση» στα πρόσωπα, ούτε γιατί έχει την αναμφισβήτητη στήριξη ισχυρών μερίδων κεφαλαίου και κυριάρχων μέσων ενημέρωσης, που άλλωστε πάντα είχε. Ούτε φυσικά, όπως θρασύτατα σιγοψιθυρίζουν τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ότι ο λαός είναι αχάριστος και ξεχνά… Είναι γιατί αυτή έπεσε στα πόδια της σαν ώριμο φρούτο από το ΣΥΡΙΖΑ, που με την πολιτική του έθρεψε τους καρπούς που έρχεται τώρα η ΝΔ, στηριγμένη από τους μηχανισμούς του μεγάλου κεφαλαίου, να δρέψει.

Πρώτα απ΄ όλα, με την πολιτική του απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στις ογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις που έκφρασαν το διάχυτο κύμα οργής και αγανάκτησης απέναντι στα αντιλαϊκά μνημόνια τα πρώτα χρόνια ΄10-΄12. Η διασπορά των εκλογικών αυταπατών, των εύκολων εκλογικών λύσεων, η καλλιέργεια των ψευδαισθήσεων, οι υποσχέσεις της «πρώτη φορά αριστερής διακυβέρνησης»,  λειτούργησαν σαν κυματοθραύστης των κινητοποιήσεων, τις καταλάγιασαν και τις έσπασαν. Τα αντιμνημονιακά φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ χρεοκόπησαν και το τυπικό, πλήρες και οριστικό πέρασμά του στο τόξο των μνημονιακών δυνάμεων έγινε με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, όταν μαζί ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα άλλα, μιας χρήσης, κόμματα, είπαν «Ναι σε όλα». Όχι μόνο δεν καταργήθηκαν τα μνημόνια «με ένα άρθρο σε μια μέρα», όχι μόνο δε θίχτηκε τίποτε από το προηγούμενο μνημονιακό οικοδόμημα, αλλά προστέθηκε ένα νέο πακέτο χρέους και μέτρων, με νέους φόρους και χαράτσια, με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, με αντεργατικά μέτρα και ρυθμίσεις, που μαζί με τα προηγούμενα κατατρώνε κάθε μέρα τον ελληνικό λαό. Τη στιγμή που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αγκομαχούσαν να εφαρμόσουν την πολιτική των αφεντικών τους, ήρθε από τον πάγκο η χρυσή εφεδρεία με το προσωπείο της αριστερά και πρόσφερε τις υπηρεσίες που κάθε ρεφορμιστική δύναμη, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές, προσφέρει στο αστικό σύστημα.  Έδωσε στη ΝΔ το επιχείρημα πως «τίποτε άλλο δε μπορούσε να γίνει», πως όλα αυτά ήταν αναπόφευκτα, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αριστερά» στον ίδιο δρόμο βαδίζουν. Σκόρπισε στο λαό τη μοιρολατρική αποδοχή, την παθητικότητα και την απογοήτευση, όλα δηλαδή τα στοιχεία που πάνω τους ανθούν και στερεώνονται οι συντηρητικές αξίες που κυρίαρχα εκφράζει η ΝΔ. Αν τώρα τα πρωτοπαλίκαρα της κυβέρνησης Σαμαρά, ο Μητσοτάκης, ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης, που με κόπο συγκρατούν τη ρεβανσιστική τους διάθεση, ελεεινολογούν και χλευάζουν την αριστερά, πανηγυρίζουν για τη «χρεοκοπία» της είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε  αυτό το δικαίωμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά, παριστάνει την αριστερά,  δυσφημεί την αριστερά. Η αριστερά δεν υπογράφει μνημόνια, δεν κόβει μισθούς και συντάξεις, δεν εξαπατά το λαό. Η αριστερά δεν παραχωρεί «γη και ύδωρ» στους ξένους δυνάστες, δεν υπογράφει συμφωνίες Πρεσπών που της υπαγορεύουν οι ιμπεριαλιστές, δεν κλείνει Αμυγδαλέζες για να ανοίξει Μόριες, δεν προσδένεται στο φιλοπόλεμο άρμα των ΗΠΑ, δεν εκχωρεί στρατιωτικές βάσεις, δε συμμαχεί καθ΄ υπαγόρευση με τους φασίστες του Ισραήλ και τους δικτάτορες της Αιγύπτου, ούτε υπογράφει με τους ακροδεξιούς αντικομμουνιστικές διακηρύξεις στην ΕΕ. Η πραγματική αριστερά δε διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα, παλεύει για να το ανατρέψει! Παλεύει μαζί με το λαό για να στηρίξει το λαό, για δουλειά, για τα λαϊκά δικαιώματα και τις λαϊκές ανάγκες, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, για την πραγματική δημοκρατία, για την ειρήνη στην περιοχή, για την ανεξαρτησία της χώρας από κάθε κηδεμόνα, για να βγει η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, παλεύει για το σοσιαλισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αριστερά ούτε όταν εκλιπαρούσε να μπει στο αστικό κοινοβούλιο σαν «αριστερό» συμπλήρωμα, ούτε όταν συγκυβερνούσε μαζί με τη ΝΔ και το ΚΚΕ στη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη ή και με το ΠΑΣΟΚ στη συγκυβέρνηση Ζολώτα.

Ο κόσμος της πραγματικής αριστεράς δεν υποκύπτει στα διλήμματα και τους εκβιασμούς της κάλπης. Γιατί, για την πραγματική αριστερά και τη μαρξιστική κοσμοθεωρία, οι ιστορικές και κοινωνικές εξελίξεις δεν μπορεί απλοϊκά να ορίζονται ως το αποτέλεσμα της βούλησης κάποιων ηγετών. Τον ιστορικό τροχό κινεί η πάλη των τάξεων. Το τι συμβαίνει και τι θα συμβεί στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα θα κριθεί από το επίπεδο των συσχετισμών και της ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος! Μόνο έτσι μπορεί πραγματικά να ερμηνευτεί κάθε κοινωνική μεταβολή. Για όλες τις κατακτήσεις απαιτήθηκαν μεγάλοι εξωκοινοβουλευτικοί αγώνες. Η κοινοβουλευτική επικύρωση όλων των αιτημάτων υπήρξε πάντα το αποτέλεσμά τους. Όποιος παρακάμπτει αυτή την αλήθεια και «ξεχνάει» τα όσα προηγήθηκαν κάθε θετικού για το λαό μέτρου, όποιος αποκρύπτει σήμερα τη σημασία των λαϊκών αγώνων, είναι στην πραγματικότητα  εχθρός των λαϊκών συμφερόντων.  Οι εργαζόμενοι πρέπει να χτίσουμε τη σκέψη μας πάνω στη μεγάλη αλήθεια, πως τίποτα δε χαρίστηκε – όλα κατακτήθηκαν με αγώνες!

Η συνέχιση και η επέκταση της αντιλαϊκής μνημονιακής πολιτικής που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το αποτέλεσμα της υποχώρησης του κινήματος, που σηματοδότησε η άνοδός του στην εξουσία και η αμαύρωση της αριστεράς από τους λαθρεπιβάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή ακριβώς η υποχώρηση του κινήματος και ταυτόχρονα η δικαίωση της δεξιάς πολιτικής από δυνάμεις με «αριστερούς» τίτλους, είναι που δίνουν το «δικαίωμα» στα αποθρασυνόμενα στελέχη της ΝΔ να περιγράφουν με τις ακραίες δηλώσεις τους ένα ακόμη πιο δυσοίωνο μέλλον. Αν ο Μητσοτάκης έρχεται υποσχόμενος  τον κόσμο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας, όπου οι εργαζόμενοι χωρίς οκτάωρα, χωρίς πενθήμερα, χωρίς δικαιώματα, θα είναι η καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική κερδοφορία, είναι γιατί αναβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα που του γέμισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εμπόδιο στη δεξιά του Μητσοτάκη, αλλά το βασικό τροφοδότη της. Οι διαχωριστικές γραμμές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μπροστά στις εκλογές είναι τεχνητές. Οι προεκλογικές τους υποσχέσεις, όταν δεν είναι ψεύτικες, είναι ψίχουλα. Κι ακόμη και τα ψίχουλα ελέγχονται από το ασφυκτικό πρόγραμμα επιτήρησης και ενισχυμένης εποπτείας για τα επόμενα 40 χρόνια. Οι οικονομικοί Προϋπολογισμοί της χώρας ελέγχονται και εγκρίνονται πρώτα από το διευθυντήριο των Βρυξελλών. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν στα ξένα αφεντικά τους πως δε θα παρεκκλίνουν από τους δημοσιονομικούς στόχους, θα τηρήσουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες, θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις της υποτέλειας των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων νόμων τους,  τα πλεονάσματα του 3,5 % μέχρι το 2022, το δημοσιονομικό κόφτη που κόβει δημόσιες δαπάνες αυτόματα όταν παρεκκλίνει η χώρα από το πρόγραμμα.

Οι κάλπες των ευρωεκλογών δεν δημιούργησαν τους αρνητικούς συσχετισμούς, απλά τους φωτογράφησαν. Για τους ίδιους λόγους οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών δεν μπορούν από μόνες τους να «ανατρέψουν» αυτούς τους αρνητικούς συσχετισμούς. Τη «δεξιά επέλαση» δεν μπορεί να τη σταματήσει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πολύ απλά είναι αυτή που τη δικαίωσε και την αναγέννησε, που κάθε μέρα της στρώνει το δρόμο!  Φρένο στη δεξιά αντιδραστική πολιτική μπορούν να βάλουν μόνο οι λαϊκοί αγώνες. Αυτό είναι το μεγάλο «δίλημμα» που έχει να απαντήσει και στην κάλπη ο κόσμος της αριστεράς. Πρέπει με την ψήφο και τη στάση του να διατρανώσει και να ενισχύσει αυτή την αλήθεια, που οι δυνάμεις της δεξιάς, του ρεφορμισμού και της σοσιαλδημοκρατίας θέλουν να θάψουν. Κάθε άλλη ψήφος θα είναι «χαμένη»!

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΡΙΖΑΪΚΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Τέσσερα χρόνια επιβολής μνημονιακής βαρβαρότητας δεν σβήνονται, δεν παραγράφονται με κούφιες δημαγωγίες. Καμιά κίβδηλη εικόνα «επιτυχιών» και νέων υποσχέσεων, καμιά υποκριτική αυτοκριτική δεν μπορεί να σταματήσει, πολύ περισσότερο να αναστρέψει το κύμα πλατιάς λαϊκής δυσαρέσκειας. Και ο «απολογισμός» και το «πρόγραμμά» τους, και όσα έπραξαν και όσα υπόσχονται, τους τοποθετούν απέναντι από το λαό. Το μόνο που απομένει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για να συγκρατήσει εκλογικές δυνάμεις και να σταθεροποιήσει τη θέση τής εναλλακτικής πολιτικής δύναμης στο σημερινό δίπολο κυβερνητικής διαχείρισης, είναι η καλλιέργεια φόβου. Η προπαγάνδα της συμπυκνώνεται στο νέο παραπλανητικό αφήγημα «να μην ξαναγυρίσουμε στις μαύρες μέρες των μνημονίων». Κάτι που το ταυτίζει αποκλειστικά με την κυριαρχία και την επάνοδο της ΝΔ στην κυβερνητική εξουσία. Μοναδική τάχα διέξοδος η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ. Και πασχίζει να επιβάλει σαν αλήθεια το ψευδολόγημα περί του «τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας» αν στην κυβέρνηση παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το πρόγραμμα που προβάλλει τώρα, αν αφαιρέσουμε κάποιες ανέξοδες και αμφίβολες προεκλογικές υποσχέσεις, είναι ένα πρόγραμμα που ορίζεται αυστηρά από το πλαίσιο της περιβόητης «ενισχυμένης εποπτείας», που μοιάζει τόσο με το αντίστοιχο της ΝΔ, ώστε να εγκαλείται από αυτήν για αντιγραφές. Οι «μαύρες μέρες των μνημονίων» είναι εδώ και θα είναι εδώ, με τελικό υπεύθυνο τον Τσίπρα, την κυβέρνησή του, την κοινοβουλευτική του ομάδα, που στάθηκε αρραγής σε όλες τις κατάπτυστες διαδικασίες και ψηφοφορίες επιβολής των εκατοντάδων σκληρών μνημονιακών διατάξεων. Γιατί έχουν δεσμευτεί απολύτως για την επιβολή της «ενισχυμένης εποπτείας», «ενός στιβαρού μεταπρογραμματικού πλαίσιου εποπτείας, που θα καταστήσει δυνατή τη στενή παρακολούθηση της οικονομικής, δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής κατάστασης στην Ελλάδα, καθώς και της εξέλιξής της». Αυτό είναι το αδιαμφισβήτητο αποτύπωμα και της δικής τους αντιλαϊκής διακυβέρνησης. Η αδυσώπητη πραγματικότητα μιας ρημαγμένης, πτωχευμένης Ελλάδας και ενός λεηλατημένου λαού που θα παρακολουθούνται στενά και θα εποπτεύονται έως ότου αποπληρωθούν τα δάνεια της υποδούλωσης. Κάποιες δεκαετίες ακόμη…

Καμιά κανονικότητα δεν έχει επιστρέψει. Και αποτελεί μεγάλο θράσος, μεγάλη πρόκληση για το λαό, ο ισχυρισμός πως η χώρα έχει δήθεν «ανακτήσει το δικαίωμά της να ορίζει τις τύχες και το μέλλον της».  Η πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν, μετά τον τρίτο «μεταμνημονιακό» έλεγχο, δεν αφήνει περιθώρια για νέα παραμυθολογία. Οι δανειστές δεν ανέχονται καμιά παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα. Κουνούν το δάχτυλο ακόμη και γι΄ αυτά τα ψηφοθηρικά ψίχουλα. Επισημαίνουν αυστηρά τον «εκτροχιασμό» 22 προαπαιτούμενων! Και απαιτούν επαναφορά και συμμόρφωση στη διατεταγμένη δημοσιονομική τάξη. Δεν πρόκειται για κάτι τωρινό, για κάτι που προέκυψε ξαφνικά, για κάποιους ακραίους συντηρητικούς κύκλους στις Βρυξέλλες, όπως υψώνει τους τόνους ο Τσίπρας, σε μια φτηνή απέλπιδα δημαγωγική προσπάθεια δήθεν αντάρτικου. Είναι οι εταίροι του, αυτοί οι ίδιοι που τον επευφημούσαν και τον επιβράβευαν όταν το πολιτικό του κεφάλαιο δεν είχε συρρικνωθεί, όταν ήταν ο αδιαμφισβήτητος διεκπεραιωτής των εντολών τους.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα, όταν οι κάλπες κλείσουν; Το αποτέλεσμα φαίνεται προεξοφλημένο, όπως και η άσκηση σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής από τη ΝΔ. Ο Μητσοτάκης και όσοι τον πλαισιώνουν δεν κρύβονται. Θεωρούν μάλιστα πλεονέκτημά τους την ωμή, χωρίς προσχήματα, προβολή ενός αντιδραστικού προγράμματος εδραίωσης και κλιμάκωσης της αντεργατικής αντικοινωνικής επίθεσης και άγριας καταστολής [κατάργηση του Ασύλου, επαναφορά της ομάδας Δέλτα, αλλαγή στον ποινικό κώδικα κλπ]. Υπόσχονται ασυδοσία, φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, πάσης φύσεως «διευκολύνσεις» στο μεγάλο κεφάλαιο, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στους «επενδυτές», στην ολοκληρωτική επιβολή των ξένων πολυεθνικών στη χώρα μας. Διαβεβαιώνουν κατηγορηματικά τους δανειστές για μια Ελλάδα – ξέφραγο αμπέλι, όπου οι «μεταρρυθμίσεις» – εντολές τους θα διεκπεραιώνονται απρόσκοπτα, πάνω στο έδαφος μιας ανελέητης λιτότητας, διατήρησης και επέκτασης των συνθηκών εργασιακής ανασφάλειας και ανυπαρξίας στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, παραπέρα συρρίκνωσης των μισθών και συντάξεων, νέων περικοπών στους κρίσιμους για τη ζωή του λαού τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας. «Τα προγράμματα ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ είναι το εξής ένα. Το θέμα είναι ποιο θα εμπιστευτείς. Θα εμπιστευτείς το πραγματικό προϊόν να στο βγάλει πέρα, ή θα εμπιστευτείς το κατά μίμηση προϊόν και μάλιστα της τελευταίας στιγμής;», αποσαφηνίζει κυνικά ο γνωστός Παπαδημητρίου του ΣΚΑΪ και νυν υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ. Οι «αυθεντικοί», οι «ικανοί διαχειριστές» έρχονται με φόρα να αποτελειώσουν τη «δουλειά». Δεν μπορούν να συγκρατηθούν. Και οι «αγορές» πανηγυρίζουν, σε μια «έκρηξη αισιοδοξίας», για την επόμενη ημέρα. Και ο αμερικανός πρέσβης, Τζ. Πάιατ, ο «ειδικός» να οργώνει ανεξέλεγκτα τη χώρα, να διατάσσει και να επιβάλλει τα αμερικανικά συμφέροντα, συναντά τον αυριανό πρωθυπουργό  για να του δώσει τη σκυτάλη της υποταγής στις ΗΠΑ, αυτήν που «επάξια» κρατούσε μέχρι τώρα ο Τσίπρας. Έτσι συμβαίνει πάντα… Οι «εκλεκτοί» των ισχυρών έρχονται και παρέρχονται.  Αυτοί που μένουν ίδιοι είναι οι ισχυροί, οι ιμπεριαλιστές, οι δανειστές της ΕΕ, οι ΗΠΑ, που λεηλατούν τη χώρα και το λαό μας,  χρησιμοποιώντας το εγχώριο πολιτικό προσωπικό.

Μόνο αν ο λαός ορθώσει και πάλι το ανάστημά του μπορεί να μην είναι προεξοφλημένη η υλοποίηση της επιθετικής αυτής αντιλαϊκής πολιτικής,  μπορεί να τους σταματήσει, να δημιουργήσει συνθήκες επανακατάκτησης δικαιωμάτων και κατακτήσεων, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο που θα το ορίζει ο ίδιος, για να μην είναι η επόμενη μέρα δική τους!

Έξω από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική

Με όλες τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της ΕΕ, ιδιαίτερα των τελευταίων 10 ετών, σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, που χτύπησε ιδιαίτερα τις χώρες του Νότου, επιταχύνθηκε ο ρυθμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων, επιβλήθηκε ένας νέος εργασιακός Μεσαίωνας, μια αιματηρή εξοντωτική λιτότητα στην εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, προκειμένου το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του και να εξασφαλίσει καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά κέντρα. Ταυτόχρονα, το Προσφυγικό πυροδότησε εσωτερικές συγκρούσεις και αποσυνθετικές διεργασίες στην ΕΕ. Τόσο τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά μέτρα στην Ευρώπη εναντίον των προσφύγων που μπόρεσαν να φτάσουν εκεί, όσο και η στρατοκρατική θωράκιση στις «πύλες εισόδου» και η προσφυγή στη νατοϊκή περιφρούρηση της Μεσογείου και του Αιγαίου, σηματοδότησαν την ένταση της πολιτικής αντίδρασης και του εκφασισμού στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, που πάει χέρι-χέρι με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα απανωτά κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων, με τους ευρωτρομονόμους και τα αντικομμουνιστικά μνημόνια.

Στο όνομα της ασφάλειας, επιβλήθηκε στην καρδιά της Ευρώπης στρατιωτικός νόμος, η Γαλλία κηρύχθηκε σε κατάσταση «πολέμου» και παρόμοια μέτρα πάρθηκαν και σε άλλα κράτη της ΕΕ. Βγάζοντας το στρατό και τα τεθωρακισμένα στους δρόμους, καθηλώνοντας και επιδιώκοντας να εκφοβίσουν με τρομοσενάρια τους λαούς, διεγείροντας τις εθνικιστικές και ρατσιστικές προκαταλήψεις και υποδαυλίζοντας την ξενοφοβία, στρώνουν έτσι στην πράξη το δρόμο στην άνοδο των φασιστικών δυνάμεων και της ακροδεξιάς, που συμμετέχουν ήδη σε κυβερνήσεις συνασπισμού των ευρωπαϊκών αντιδραστικών δυνάμεων σε πολλές χώρες της ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, μετά και την απόφαση του δημοψηφίσματος για αποχώρηση της Βρετανίας, το οικοδόμημα της ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ, ύστερα από 60 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, κλονίζεται, εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή, απειλείται με διάσπαση. Αυτό που εμφανίστηκε από τους θιασώτες και προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού, στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη, σαν κάτι σταθερό και αδιατάρακτο, ο διαβόητος «ευρωμονόδρομος», η «Ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση» στην οποία όφειλαν οι ευρωπαϊκοί λαοί να υποταχθούν, καταρρίπτεται με πάταγο από τις εξελίξεις, σαν κάτι σάπιο, ασταθές και προσωρινό.
Καμία «τάξη» και σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στην πιο άγρια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης και εξοντωτικής λιτότητας, που προωθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα, τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων.
Οι λαοί, παρά τα αναρίθμητα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και επιθέσεις, στα αντεργατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες, ενώ ιδιαίτερη σημασία είχαν στις συνθήκες αυτές οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των αντιμεταναστευτικών κηρυγμάτων και τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, και στη χώρα μας. Παρά την πολύχρονη, αντιδραστική φιλοευρωπαϊκή προπαγάνδα αστών και ρεφορμιστών, πλατιές λαϊκές μάζες αφυπνίζονται και συνειδητοποιούν πως η ΕΕ, που στο όνομά της έγιναν τόσες θυσίες από την πλευρά τους, είναι ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός, που στρέφεται ενάντια στους λαούς και γίνεται θηλιά για την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα λαϊκά στρώματα. Τώρα, που όλο και περισσότεροι κατανοούν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να χρυσώσει το χάπι πλασάρει και αναμασά το σοσιαλδημοκρατικό παραμύθι για την «Ευρώπη των προοδευτικών δυνάμεων», κατακεραυνώνοντας δήθεν τη «νεοφιλελεύθερη Ευρώπη». Όλη αυτή η προπαγάνδα της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού για τις «προοδευτικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις» έρχεται ακριβώς να συγκαλύψει και να εξωραΐσει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και να καλλιεργήσει την απατηλή ιδέα, πως είναι δυνατόν η σημερινή ΕΕ να μετεξελιχθεί και να μεταμορφωθεί από αντιδραστικός εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και βασικός μοχλός των Γερμανών και των Γάλλων ιμπεριαλιστών, σε εκπρόσωπο και εκφραστή μιας «άλλης», φιλειρηνικής, δημοκρατικής και προοδευτικής Ευρώπης. Το ίδιο κάνει, με άλλα λόγια, και το νεόκοπο κόμμα του Βαρουφάκη. Η δε ηγεσία του ΚΚΕ, παραπέμποντας τη λύση όλων των προβλημάτων στη μελλοντική «λαϊκή εξουσία», όχι μόνο δεν κάνει αγώνα για άμεση έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ), αλλά αντίθετα υποστηρίζει πως ο αγώνας του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση (που βασική της έκφραση είναι ακριβώς η πρόσδεση της χώρας μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ) θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”! Όταν αποκαλύπτεται πως το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας παίρνει τη μορφή μιας απροκάλυπτης ξενοκρατίας, όπου Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε οικονομική μπανανία, η ηγεσία του ΚΚΕ διαγράφει κάθε αναφορά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και καταπίεση και στρέφει τα πυρά της ενάντια σε όσους μάχονται για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Εξωραΐζει έτσι προκλητικά το σημερινό σύστημα της εξάρτησης και της υποτέλειας, παραγνωρίζει και συγκαλύπτει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία του ιμπεριαλισμού και τον αφήνει στο απυρόβλητο.

Κάθε εργαζόμενος, δημοκράτης και πατριώτης, κάθε αριστερός αγωνιστής, ιδιαίτερα κάτω από το φως των οδυνηρών οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων των τελευταίων χρόνων, οφείλει να παλέψει για να φύγει η Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Η υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτήρηση από τους κηδεμόνες της ΕΕ και του ΔΝΤ κατέδειξε το ρόλο δυνάστη που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός και αποκάλυψε το χαρακτήρα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την ξενόδουλη πολιτική των αστικών κομμάτων, που εξασφαλίζει με τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και τα συμφέροντα των ξένων προστατών της που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της. Η βαριά δοκιμασία που εξακολουθεί να περνά ο λαός μας, μια δοκιμασία από τις μεγαλύτερες στη μεταπολεμική ιστορία του, πηγάζει από αυτήν την κατάσταση. Ο αδιάκοπος αγώνας ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της υποτέλειας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης, είναι ο μόνος δρόμος και η πραγματική διέξοδος,  για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για Δουλειά, Ειρήνη, Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό.
Επειδή μια σειρά αντιδραστικές, ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη και τη χώρα μας εμφανίζονται να υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ και να δημαγωγούν ασύστολα στο όνομα των εθνικών συμφερόντων, αυτό δε σημαίνει πως θα απαρνηθούμε τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για το γκρέμισμα της κυριαρχίας της ΕΕ και για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, θα ήταν μεγάλο σφάλμα αν τα εκατομμύρια των εργαζομένων στις χώρες της ΕΕ που στρέφονται ενάντιά της ή τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ, τους χαρίζαμε στους ευρωπαίους εθνικιστές και στους ντόπιους φασίστες. Σταθερά και αποφασιστικά, όπως παλεύουμε και στη χώρα μας, συνδέοντας αυτόν τον αγώνα με ριζικές εσωτερικές κοινωνικές αλλαγές, έτσι και σε κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, υποστηρίζουμε το ίδιο σύνθημα από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, παλεύοντας να μην εγκλωβιστεί η λαϊκή αγανάκτηση και ο αγώνας για την έξοδο από την ΕΕ σε αστικά, εθνικιστικά και φασιστικά κόμματα, αποκαλύπτοντας πως αυτά όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την υπεράσπιση των πραγματικών εθνικών και ταξικών συμφερόντων των λαών, αλλά είναι η έκφραση ενός αντιδραστικού εθνικισμού, μιας σοβινιστικής και αντιμεταναστευτικής υστερίας, εργαλείο στα χέρια τυχοδιωκτικών κύκλων, που θέλουν να υποδαυλίσουν το μίσος ανάμεσα στους λαούς, να τους σύρουν σε καταστροφικές περιπέτειες, διαιωνίζοντας την πιο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών τους.

 ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΡΑΝΩΣΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ 

• Ενάντια  στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση! Για την υπεράσπιση του  Δημόσιο Δωρεάν Σχολείου για όλα τα παιδιά, μέχρι τα 18 τους χρόνια, ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα και θρήσκευμα!

• Για Σταθερή και Μόνιμη εργασία! Για διορισμό όλων των αναπληρωτών.

• Για συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, με ήττα του κυβερνητισμού, του ρεφορμισμού, της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που αποτελούν τους καλύτερους υπηρέτες και τα φερέφωνα αναπαραγωγής της αντιδραστικής πολιτικής στην εκπαίδευση. Με  δυνάμωμα της πραγματικά Αριστερής και ταξικής πτέρυγας, με αλλαγή συσχετισμών. Για σωματεία υπεράσπισης της εργασίας και του Δημόσιου Σχολείου, με ζωντανές και δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις!

• Για Ένα – Ενιαίο Συνδικάτο των Εκπαιδευτικών [ΟΛΜΕ-ΔΟΕ]!

• Για Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις! Για επανάκτηση όλων όσων χάσαμε την τελευταία δεκαετία [ωράριο, αμοιβές, εργασιακά δικαιώματα κλπ].

• Αντιτασσόμαστε αποφασιστικά στα αντιδραστικά σχέδια κυβερνήσεων – ΕΕ – ΟΟΣΑ, που επιχειρούν να μετατρέψουν το Δημόσιο Σχολείο σε όλο και πιο ελιτίστικο, για λίγους και εκλεκτούς! Σε σχολείο του ανταγωνισμού, της αξιολόγησης και της ιδιωτικοποίησης.

 

 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ – αντιτετράδια της εκπαίδευσης 28/6/2019

—————-Δείτε και αυτό: