Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας (και κάποιες υποτιθέμενες αριστερές οργανώσεις) που θέλουν να αποκαταστήσουν τη διεθνή δικαιοσύνη στο επίπεδο των συνόρων των κρατών, έχουν διαμορφώσει ένα καταπληκτικό επιχείρημα το οποίο χοντρικά λέει: Το Καστελόριζο βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 500 χλμ. από την Αθήνα, και μικρότερη των 7 χλμ. από τον πλησιέστερο τουρκικό οικισμό. Δεν είναι λογικό να εγείρονται αξιώσεις από την Τουρκία μόνο και μόνο λόγω της γεωγραφικής αυτής εγγύτητας;

Στην πραγματικότητα, το «επιχείρημα» αυτό αποτελεί όνειδος και κατάντια στην ιστορία της διεθνούς διπλωματίας και, φυσικά, στην ιστορία της παγκόσμιας λογικής. Καταγράφουμε, με δημιουργική αφαίρεση, κάποιους λόγους:
α) Τα σύνορα αποτυπώνουν στον χάρτη συσχετισμούς δύναμης την περίοδο της χάραξής τους. ΔΕΝ υπάρχει δικαιοσύνη στη συζήτηση αυτή. Η Ελβετία ΔΕΝ έχει θάλασσα. Τι να κάνουμε λοιπόν, να κόψουμε και να της δώσουμε ένα κομμάτι από την Ιταλία;
β) Και, προφανώς, η Τουρκία που έχει έκταση 783.652 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ΔΕΝ μπορεί να ισχυρίζεται πως επιχειρεί να αναιρέσει κάποια τέτοιου είδους «ιστορική αδικία» όταν διεκδικεί έστω και μια βραχονησίδα (για να μην πούμε όλα τα Δωδεκάνησα) από την Ελλάδα, χώρα 132.049 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
γ) Αλήθεια, που οδηγεί, αν όχι στην παράνοια, ένα σκεπτικό που λίγο-πολύ εισηγείται να εγκαταλείπουμε τις εσχατιές (επειδή, ακριβώς, κείνται μακράν), για να τις παραχωρήσουμε στις «εγγύτερες» σε κάθε περίπτωση χώρες;

Κατά πρώτον, εκείνος που μετράει ότι το Καστελόριζο απέχει λιγότερο από 7 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη τουρκική πόλη, γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει ότι το Καστελόριζο παρεμπιπτόντως απέχει, επίσης, λίγοτερο από 7 χιλιόμετρα από τη γειτονική του νήσο Ρω;

Κατά δεύτερον, εκείνος που υπολογίζει ότι το Καστελόριζο απέχει περισσότερο από 500 χλμ. από την Αθήνα, γιατί δεν μπαίνει στον κόπο να μετρήσει ότι το Καστελλόριζο απέχει, επίσης, περισσότερο από 500 χλμ. από την Άγκυρα;

Κατά τρίτον, εκείνος που αναγνωρίζει έστω και ένα μόριο λογικής ή δικαιοσύνης στην εκούσια παραχώρηση των εσχατιών της μιας χώρας προς την άλλη, με ποιο κριτήριο αποφασίζει ποια θα είναι η χώρα που θα παραχωρεί και ποια η χώρα που θα δέχεται εδάφη; Αμφότερες γαρ οι χώρες έχουν εσχατιές.

Τέλος, εκείνος που αναγνωρίζει έστω και ένα μόριο λογικής ή δικαιοσύνης στην εκούσια παραχώρηση των εσχατιών της μιας χώρας προς την άλλη, δεν καταλαβαίνει πως οι «εσχατιές» ΔΕΝ έχουν τέλος; Διότι ακόμη κι αν χαρίζαμε σήμερα το ακριτικό Καστελόριζο, αύριο θα γινόταν εσχατιά της χώρας η Ρόδος.

οι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος