Η αυτοανακήρυξη του νέου ανδρεικέλου των ΗΠΑ, Χουάν Γκουαϊδό, σε προσωρινό πρόεδρο της Βενεζουέλας, υπήρξε το έναυσμα για την κλιμάκωση των πιέσεων της Δύσης στη κυβέρνηση Μαδούρο, ώστε να αποδεχθεί την αντιδημοκρατική φαρσοκωμωδία και να αποχωρήσει.

Η ταχύτητα με την οποία ο Λευκός Οίκος αναγνώρισε τον Γκουαϊδό, φανερώνει ότι, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποια «θαρραλέα» πρωτοβουλία του ίδιου, αλλά για αμερικάνικη οδηγία. Οι ΗΠΑ έχουν κατορθώσει να σύρουν μαζί τους τον Καναδά, τις εξαρτημένες μπανανίες της «Ομαδά της Λίμα», τη Βραζιλία του ακροδεξιού Μπολοσονάρου, την Αργεντινή του Μάκρι, την Κολομβία και μια σειρά άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, η Βρετανία ευθυγραμμίστηκε αμέσως, ενώ η Ε.Ε μέσω της Ύπατης Εκπροσώπου Φεντερίκα Μογκερίνι και εν’είδη τελεσίγραφου απαιτεί την άμεση προκήρυξη εκλογών απειλώντας ότι  θα αναγνωρίσει το ανδρείκελο των ΗΠΑ. Με τη στάση αυτή, διαλύεται και για τους πιο αφελείς ο μύθος της δήθεν πιο διαλακτικής και δημοκρατικής Ευρώπης σε σχέση με τις ΗΠΑ, ειδικά του Τραμπ.

Η ελληνική κυβέρνηση καταφεύγει για άλλη μια φορά στην αγαπημένη της τακτική της διγλωσσίας. Δεν διαφοροποιήθηκε και ουσιαστικά ταυτίστηκε με την ανακοίνωση Μογκερίνι. Παράλληλα βάζει διάφορους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση Μαδούρο για εσωτερική κατανάλωση. Ταυτόχρονα η ΝΔ και ο πρόεδρός της, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη διφορούμενη αυτή στάση και δηλώνουν στους ιμπεριαλιστές ότι, αυτοί αναγνωρίζουν σβέλτα και χωρίς ταλαντεύσεις τον μη εκλεγμένο Γκουαϊδό.

Στην καλύτερη περίπτωση, οι ιμπεριαλιστές της Δύσης απαιτούν «δίκαιες» εκλογές, δηλαδή εκλογές όπου το αποτέλεσμα θα είναι προκαθορισμένο υπέρ του εκλεκτού τους. Από την εποχή Τσάβες, η αντίπολίτευση στη Βενεζουέλα καταγγέλει διαρκώς τις εκλογικές διαδικασίες στις οποίες συντρίβεται. Υπάρχει όμως μια μοναδική περίπτωση στην οποία δεν παραπονέθηκε: Ήταν οι εκλογές για την Εθνική Αντιπροσωπεία, τις οποίες κέρδισε πριν μερικά χρόνια. Μπορεί άραγε κανείς με στοιχειώδη σοβαρότητα και δημοκρατική συνείδηση να πάρει στα σοβαρά τον αντιδημοκρατικό θίασο των επίδοξων πραξικοπηματιών της αντιπολίτευσης; Σε κάθε περίπτωση, η τακτική των απανωτών καταγγελιών των εκλογικών διαδικασιών έχει αναγκάσει την κύβερνηση της Βενεζουέλας στη θέσπιση ενός από τα πιο αδιάβλητα εκλογικά συστήματα διεθνώς, όπου η ψήφος συνδέεται μέχρι και με το δακτυλικό αποτύπωμα.

Όμως η Βενεζουέλα δεν είναι χωρίς διεθνή στηρίγματα. Στο έκτατο συμβούλιο ασφαλείας που πραγματοποιήθηκε μετά από αμερικάνικο αίτημα, ο Ρώσος εκπρόσωπος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ της κυβέρνησης Μαδούρο, καταγγέλοντας την ίδια τη σύγκλιση και κατηγορώντας τις ΗΠΑ για διενέργια πραξικοπήματος, στα πλαίσια της πάγιας τους πολιτικής επιβολής αλλαγής καθεστώτων, όπως είπε. Ίδια στάση κράτησε και η Κίνα με τις δύο χώρες να καταδικάζουν για τα δικά τους συμφέροντα την επιβολή επιπλέον κυρώσεων, γνωρίζοντας πως η επιβολή των φερέφωνων των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα θα τους αποστερούσε κάθε έρεισμα στη χώρα αυτή. Αξιοσημείωτη είναι και η στάση της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία  υποστηρίζει την κυβέρνηση Μαδούρο.

Όπως έκαναν και δεκαετίες πριν ενάντια στη Χιλή του Αλιέντε, οι ΗΠΑ από τη μία κάνουν λόγο για την οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα και τις επιπτώσεις της στο λαό, από την άλλη μεθοδεύουν νέες κυρώσεις προκειμένου ακριβώς να επιδεινώσουν αυτή την κατάσταση και να υποχρεώσουν το λαό της να παραδοθεί. Η απόφαση τερματισμού εισαγωγής πετρελαίου από την  Βενεζουέλα, θα είναι ισχυρότατο πλήγμα, καθώς οι ΗΠΑ αποτελούν μέχρι στιγμής τον μεγαλύτερο αγοραστή. Πέρα όμως απ’ αυτό, η κυβέρνηση Μαδούρο καταγέλλει ότι, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να κατάσχουν τις εγκαταστάσεις της Citgo, θυγατρικής της κρατικής πετρελαϊκής PDVSA της Βενεζουέλας. Ενώ στο εσωτερικό, ο ψευτοπρόεδρος Γκουαϊδό ισχυρίζεται ότι θα ορίσει νέο διοικητικό συμβούλιο στην PDVSA! Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση Μαδούρο να προετοιμαστεί, αποπειράθηκε να αποδεσμέυσει τα αποθεματικά χρυσού της χώρας από την Τράπεζα της Αγγλίας, για να εισπράξει την άρνηση του οργανισμού. Η κυβέρνηση Μαδούρο αντιμετωπίζει πλέον μια κατάσταση πλήρους κατάλυσης της διεθνούς νομιμότητας εις βάρος της.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, οι ΗΠΑ διαμηνύουν συνεχώς ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, εννοώντας ασφαλώς αυτό μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Αυτή και μόνο η απειλή καταδεικνύει την υποκρισία του αιτημάτος για δήθεν «ελεύθερες» εκλογές και στην ουσία το ακυρώνει.

Όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση Μαδούρο στέλνει κάποια αντιφατικά μηνύματα. Από τη μία έχει διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, από την άλλη μιλάει για συνέχιση των επαφών. Κατηγορεί δικαίως τον Γκουαϊδό ως μαριονέττα των ΗΠΑ και πραξικοπηματία πλην όμως δηλώνει έτοιμη για διάλογο μαζί του. Ασφαλώς, αυτό έχει να κάνει και με την προσπάθεια να κερδίσει πόντους σε επικοινωνιακό επίπεδο και να αποκρούσει τις φαιδρές κατηγορίες  περί αδιάλλακτης δικτατορίας. Είναι όμως αμφίβολο το πόσο νόημα έχουν όλα αυτά, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα. Αυτό που μάλλον επείγει τώρα, είναι η κυβέρνηση Μαδούρο, θύμα της ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης να οργανώσει την άμυνα του λαού και να αντισταθεί στα επεμβατικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, και είναι βέβαιο ότι, ακόμη και τμήματα του λαού που διαφωνούν μαζί της θα ανταποκριθούν στον αγώνα για τη συντριβή των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών.