Είναι γνωστό πως η πράξη επαληθεύει ή απορρίπτει τα γραφόμενα της θεωρίας. Είναι η ζώσα πράξη που “χειροκροτεί” ή “μουτζώνει” τη θεωρία και αποτελεί το τεκμήριο της αλήθειας.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στο θεσσαλικό κάμπο τον τελευταίο καιρό με τις πλημμύρες. Είχε πολυδιαφημιστεί το αγαπημένο δόγμα των φιλελευθέρων για το επιτελικό κράτος. Τούτο ήταν μικρό, ευέλικτο, τόσο αναγκαίο ώστε να αφήνει χώρο για τα κοράκια της αγοράς και τις ύαινες των τραπεζών. Ώσπου ήρθε η θεομηνία και σκόρπισε τις αγοραίες αηδίες σαν πούπουλα στον αέρα.

Οι αγρότες ζητούν από το κράτος βοήθεια, οι ιδιώτες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας, ο στρατός ήρθε για συνδρομή, οι δήμοι εμφανίστηκαν, οι δικαστές έπιασαν δουλειά. Δεν θα λησμονήσουμε τη βοήθεια του κόσμου και τη λαϊκή αλληλεγγύη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το ζήτημα είναι πως ό,τι σχετίζεται με τον σχεδιασμό και υλοποίηση των έργων που θωρακίζουν τον κόσμο μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, απορρέει από τη σύλληψη των κρατικών φορέων. Αστικών και μη! Βούλιαξε λοιπόν το επιτελικό κράτος στα νερά του Πηνειού. Ας βρουν άλλη ιδέα.

Ο σχολιαστής