Το 1992 ο μεγαλοδράκουλας της δεξιάς, το απέθαντο ζόμπι, Μητσοτάκης δήλωνε προς την αστυνομία, “Εσείς είστε το κράτος”.
Ήταν η εποχή που ο καπιταλισμός εγκαινίαζε κι εδώ την πιο σκληρή του εκδοχή, το νεοφιλελευθερισμό. Τότε που σε συνεχή εναλλαγή και κολληγιά με τους σοσιαλθολούρες μετέτρεπαν τον εργαζόμενο σε “απασχολήσιμο” και άνεργο, το συνταξιούχο σε ζητιάνο, το σύστημα της δημόσιας υγείας , σε προθάλαμο γραφείου κηδειών.
Και ήξεραν, γιατί είναι δεκαετίες στο κουρμπέτι της καταστολής, πως έπρεπε να προμοτάρουν την ασυδοσία του ρόπαλου, της ανάποδης ασπίδας, της προβοκάτσιας, των φασιστοτραμπούκων και όλο αυτό να το βαφτίσουν και “Προστασίας του πολίτη”
Κι άρχισαν να φεύγουν ανεξέλεγκτοι οι “εξοστρακισμοί” και οι “εκπυρσοκροτήσεις”, τα ματωμένα ρόπαλα και οι φονικές κλωτσιές από τους πληρωμένους με το δημόσιο χρήμα “προστάτες” και τους παρατρεχάμενους τους φασίστες.
Κι από δίπλα συνασπίστηκαν και όλοι οι “νοικοκυραίοι”. οι αρουραίοι μιας θλιβερής αταραξίας βούρκου, που έκαναν τη δουλειά τους και το σταυρό τους, υποκλίσεις και γονυκλισίες, χειροκροτήματα και δανειοληψίες.
Κι από δίπλα η πέμπτη φάλαγγα μιας σάπιας ¨δημοσιογραφίας” που διαπομπεύει θύματα, θεωρητικοποιεί την τραμπουκιά και απαλλάσσει φονιάδες, μαχαιροβγάλτες και λαμόγια.
Έτσι φτάσαμε από τον Άλεξ, στη “ζαρντινιέρα”, στα μαχαιρώματα μεταναστών, στα στημένα dna, στο Φύσσα, στα πογκρόμ στις Σκουριές και στη Λευκίμμη, και στην άγρια δολοφονία του Ζακ, όπου οι νοικοκυραίοι χτυπούν δολοφονικά, η αστυνομία “πράττει τα δέοντα” και “σε όποιον αρέσει”, η εντεταλμένη δημοσιογραφία μιλάει για “αναγκαία αυτοάμυνα” και οι περαστικοί, αμέτοχοι και ατάραχοι, κοιτάμε τη δουλειά μας.
Και, κοιτώντας τη δουλειά μας, φτάσαμε στο σημείο μεγάλης “δικαίωσης” γιατί οι τοξικολογικές εξετάσεις του Ζακ Κωστόπουλου βγήκαν “καθαρές”. Γιατί δηλαδή, αν δεν ήταν “καθαρές”, θα υπήρχε λόγος το “πρεζόνι” να πεθάνει με κλωτσιές, να μεταφερθεί νεκρός με χειροπέδες, να διαπομπευτεί από τους βούρκους της οθόνης, να διασυρθεί και να ξαναδολοφονηθεί άγρια, εκατό φορές. Είναι σημαντικό,αλλά ως ένα σημείο, το τοξικολογικό πόρισμα γιατί είναι η αποκάλυψη όλων των κατασκευασμένων κατηγοριών και “ειδησέων” που πάτησαν ξεντρόπιαστα πάνω στην “τοξικολογική ενοχή” του κακοθανατισμένου Ζακ. Αλλά δεν είναι αυτό το οχυρό της κοινωνικής άμυνας. Το τοξικολογικό πόρισμα ενός ολόκληρου συστήματος δείχνει πως ο κατασταλτικός μηχανισμός του είναι δολοφονικός και τα κοινωνικά αντανακλαστικά, σάπια.
Τώρα οι “νοικοκυραίοι” κράτησαν μόνο το “καλά του κάνανε του πούστη” γιατί και ο “ανδρισμός” αυτής της κοινωνίας που ξεχειλίζει φασισμό και βούρκο, πρέπει να διαφυλαχτεί, ακόμη κι όταν βιάζει, βάζει χέρι σε παιδιά. μαχαιρώνει μετανάστες, εξοστρακίζει σφαίρες και τσακίζει τους αδύναμους κρίκους.
Ο φασισμός έχει μπουκάρει από παντού.