Χτες εκανε βολτα ο Τσαρλς Μπουκοφσκι σ αυτη τη γειτονια, με τις καδραρισμενες φατσες που πισω μας ανατελλει ηλεκτρονικα ενας ηλεκτρονικος ηλιος ή κατι πιο ηλεκτρονικα σοφιστικε.
Ο Μπουκοφσκι, με τους αθυροστομους στοχασμους του, τα βαρυτιμα ποιηματα, τη βωμολοχα ανατροπη, τον ακαταμαχητο κυνισμο κι ενα βιογραφικο. Σα να ζητουσε δουλεια μεσα σ αυτη τη γειτονιά των καρφωμενων πεταλουδων και των ηλεκτρονικων εξεγερσεων.
Να ναι καλα οι φιλοι που σκαλιζουν στο ληξιαρχειο των σπουδαιων.
Τον Μπουκοφσκι μου τον συστησες εσυ. Οπως ολα σχεδον τα ανατρεπτικα της ζωης μου.
Απο τοτε που χαθηκες, ειναι σα να χαθηκαν κι οι πιθανοτητες ανατροπων.
“Λοιπον, ζουμε μια ζωη σαν τις ζωες ολων των αλλων. Ας γελασουμε με τις πιθανοτητες μας” Μπουκοφσκι, Ταχυδρομειο.
Λοιπον, ζουμε αναμεσα στα καμενα, τα πνιγμενα, τα χρεωκοπημενα, τα τσεκουρια που εγιναν γραβατες, τους πλασιεδες πατριδων, τα στυλατα τιποτα, τις ελπιδες πακεταρισμενες σε ναφθαλινη, τις ανεκφραστες χρυσοποικιλτες Παναγιες των εικονων και τις κουρελιαρες κλαιουσες των πεζοδρόμιων.
Ας γελασουμε με τις πιθανοτητες μας.
Οποιος διαβασει Μπουκοφσκι, νοιωθει δυο πραγματα.
Το αμερικανικο ονειρο να κοπανιεται και να γινεται σκονη που καψαλιζεται στη δαδα της μαρμαρωμενης Λευτεριας, Και μαζι να γινεται σκονη ολη “η ιδιοφυϊα του πληθους”, που αποδεχεται, χειροκροτα και μετα πεθαινει.
Νοιωθει και τη λιμπιντο να μην ειναι μονο κατι αναμεσα στα ποδια και το αιμα, που το ξορκιζουν οι παπαδες και το ευλογουν οι συμβασεις για την αναπαραγωγη αλλα μια πεταλουδα.
Οι πολλοι την καρφωνουν σε συλλεκτικα καδρα και την ξερουν μονο αποξηραμενη και νεκρη.
Καποιοι λιγοι, σαν τον Μπουκοφσκι, τη γουσταρουν ζωντανη και ιπταμενη. Κι αν τυχον την βρουν εγκλωβισμενη στη λαθος μερια του παράθυρου, την παιρνουν στις χουφτες τους και την αφηνουν να πεταξει στον αερα.
Ο Μπουκοφσκι εφαγε πολυ ξυλο, διενυσε πολλα χιλιομετρα, παρατηρησε απο πολυ κοντα πολλους ανθρωπους, εκανε πολυ ερωτα και μελετησε πολυ την κουτοπονηρια της εξουσιας.
Γεννημένοι έτσι, να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
………………………….
Με νοσοκομεία τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους να χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
Νίνα Γεωργιάδου
Διάβασε και αυτό:
e-prologos.gr
