Οι πολλαπλές ανακοινώσεις για απεργία μέσα στον Νοέμβρη από την ΑΔΕΔΥ και το ΕΚΑ στις 14 Νοέμβρη και στη συνέχεια της ΓΣΕΕ για 28 Νοέμβρη, που ακολούθησαν τις αρχικές του ΠΑΜΕ για 8 Νοέμβρη και σωματείων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την 1η Νοέμβρη, οι οποίες στη συνέχεια τροποποιήθηκαν, ήλθαν να επιτείνουν τις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα για τη διεξαγωγή μαζικού απεργιακού αγώνα.

Αντί τα συνδικάτα να επικεντρωθούν στην κρίσιμη προσπάθεια πώς ενιαία να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι, πώς να απεργήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων, ξεπερνώντας τα εμπόδια συμμετοχής στην απεργία για να είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας τους, το όλο θέμα με ευθύνη των κύριων συνδικαλιστικών παρατάξεων και συνδικαλιστικών οργάνων μετατέθηκε σε μια αποσυνθετική αντιπαράθεση για την ημερομηνία της απεργίας, που υπονομεύει την ίδια την πραγματοποίηση της απεργίας και πολύ περισσότερο την επιτυχία της.

Μπροστά σ’ αυτήν τη θλιβερή τροπή που ενισχύει ανάμεσα στους εργαζόμενους τάσεις απαξίωσης των συνδικάτων και συμπεριλαμβάνει και την πλήρη αδιαφορία και υπονόμευση του ουσιαστικού ζητήματος πώς θα πραγματοποιηθεί και οργανωθεί μια αληθινά μαζική εργατική απεργία, θέλουμε να σταθούμε σ’ αυτό το τελευταίο και να υπογραμμίσουμε μια σημαντική διάστασή του.

Όταν προκηρύσσεται απεργία από τα επίσημα συνδικαλιστικά όργανα, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει στην πράξη η πραγματοποίησή της, η πραγματοποίησή της με την έννοια της μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία;

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν εργαζόμενο να διεκδικήσει τα δίκαια αιτήματά του συμμετέχοντας στην απεργία;

Πώς μπορεί να επιτευχθεί μια μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία σε μια εποχή που καταπατούνται ασύστολα τα δικαιώματα των εργαζομένων, η ανεργία “τσακίζει κόκαλα”και η εργοδοτική απειλή με απόλυση, η εργοδοτική τρομοκρατία για συμμετοχή σε απεργία επικρέμεται σαν άμεση απειλή πάνω από τους εργαζόμενους που θέλουν να απεργήσουν;

Το ερώτημα είναι σίγουρα επίκαιρο, και προέρχεται συχνότερα από τους νέους εργαζόμενους – όπου η πίεση στους εργασιακούς χώρους είναι τόσο μεγάλη, που ακόμα και η απουσία μιας μέρας από τη δουλειά φαντάζει πράγμα ακατόρθωτο.

Κατ’ αρχήν, για να κηρυχθεί μια απεργιακή κινητοποίηση χρειάζεται μια συνδικαλιστική οργάνωση, που θα διατυπώσει τα αιτήματα, θα οργανώσει γύρω από αυτά τον απεργιακό αγώνα και θα καλύψει συνδικαλιστικά τους εργαζόμενους. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικά, ώστε να φτάσει σ’αυτούς το μήνυμα της κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα οι άνεργοι, οι άνθρωποι που έχουν χάσει τις δουλειές τους, βρίσκονται ξαφνικά αποκλεισμένοι από τις συνδικαλιστικές διαδικασίες, καθώς είναι συνδικαλιστικά ανοργάνωτοι και μολονότι τα αιτήματα των κινητοποιήσεων τους αφορούν άμεσα. Αλλά ακόμα και όσοι εργάζονται, δεν είναι πάντοτε αυτονόητο ότι είναι εγγεγραμμένοι σε σωματεία: υπάρχουν πολλά επαγγέλματα και κλάδοι που δεν έχουν καν σωματεία, κι αυτή είναι μια κατάσταση που ενισχύεται κατά κόρον από τους εργοδότες. Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση, όταν τα σωματεία υπάρχουν, αλλά είναι σχεδόν “ανενεργά” – δεν συσπειρώνουν τους εργαζόμενους και δεν καταφέρνουν να τους οργανώσουν απέναντι στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας. Είναι η περίπτωση που τα σωματεία απαξιώνονται, καθώς ταυτίζονται στη συνείδηση του κόσμου με τις σημερινές τους ηγεσίες και κάθε αγώνας οργανωμένος απ’ αυτά μοιάζει μάταιος.

Σε περιόδους που η εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία έχει γίνει ο κανόνας, που η κυβέρνηση θεσμοθετεί και στηρίζει κάθε ενέργεια καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων, και, από την άλλη πλευρά, όταν οι εργαζόμενοι αναζητούν διακαώς λύση και διέξοδο από τον εργασιακό μεσαίωνα που τους επιβάλει η εργοδοσία, η κυβερνητική πολιτική και ΕΕ, η απάντηση βρίσκεται στη συσπείρωση, στη συλλογική διεκδίκηση, τελικά στη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. Η συμμετοχή σε ένα σωματείο ή ακόμα και η δημιουργία ενός σωματείου εκ του μηδενός, είναι το κρίσιμο βήμα προς τη μαζική πάλη. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, διαφαίνεται η σημασία των σωματείων, η αναγκαιότητα να συμμετέχουν σ’ αυτά όλοι οι εργαζόμενοι, ώστε να γίνει η φωνή τους δυνατότερη. Η αναγκαιότητα με τη μαζική συμμετοχή στα σωματεία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συλλογικά να διαμορφώνουν και να καθορίζουν τα αιτήματα, τον τρόπο οργάνωσης και τη μορφή των αγώνων τους για τη διεκδίκησή τους. Τότε μόνο οι απεργίες θα είναι μαζικές, μαχητικές, αποτελεσματικές.

Η ένταξη των εργαζομένων σε συνδικάτα, η δημιουργία συνδικάτων σε εργασιακούς χώρους και κλάδους όπου δεν υπάρχουν είναι ένα καίριο ζήτημα που προβάλλει επιτακτικό με αφορμή και την απεργία της 14 Νοέμβρη, αλλά και κάθε φορά που είναι να διεκδικήσουν αιτήματά τους και να οργανώσουν ένα αγώνα γι’ αυτά. Η μαζική συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζόμενων είναι η πρώτη και στοιχειώδης προϋπόθεση για να υπερασπίσουν τα άμεσα συμφέροντά τους.