Η χελώνα αισθάνεται ασφάλεια άμα κλείνεται στο καβούκι της. Απομονώνεται και θωρακίζεται. Το ίδιο περίπου αισθάνεται ο «ήρωάς» μας όταν διακηρύσσει υψηλόφωνα, αυτάρεσκα, εγωκεντρικά και εντέλει ανόητα ότι «δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Την ίδια στιγμή αγοράζει και πουλάει σ’ ευρώ, είναι άνεργος ή παίρνει ψίχουλα αντί για αξιοπρεπές μεροκάματο, του ’φαγαν τη σύνταξη και την ασφάλεια, χαρατσώνεται ποικιλότροπα, πληρώνει διόδια, βλέπει τα παιδιά του να γίνονται σύγχρονοι είλωτες, κυκλοφορεί σε κακούς δρόμους, ακουμπάει το ρατσισμό, σκοντάφτει στους χωροφύλακες, ακούει το πολιτικό προσωπικό αστών και ρεφορμιστών να τον περιγελά, «λούζεται» έναν παρακμιακό πολιτισμό, βλέπει την «πατρίδα» του να τον μισεί ή να τον μετατρέπει σε μετανάστη και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Ωστόσο ο «ήρωάς» μας είναι βράχος ακλόνητος. Δεν ασχολείται με την πολιτική.

Μόνο που ασχολείται αυτή μαζί του. Σαν το ψάρι που αγκιστρώθηκε, αλλά «δε δίνει σημασία στ’ αγκίστρια». Η χαρά των «από πάνω», των κρατούντων, των μπουρζουάδων. Η ευχαρίστηση των κυρίαρχων, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων. Διότι η έννοια του πολίτη δεν είναι υποκειμενικό γεγονός. Υποκειμενικό είναι η στάση και η δράση του, η ένταξή του σε πολιτικό σχηματισμό, η ένταση των συμπεριφορών του. Η πολιτική είναι αντικειμενικό μέγεθος. Σαν τον ήλιο, τη βροχή, την καταιγίδα. Δεν είναι θέμα θέασης, αλλά υπάρχει «έξω από εμάς», είτε το θέλουμε, είτε όχι. Στην αρχαία Αθήνα, την εποχή της αστικής δημοκρατίας, όποιος δε μετείχε στα κοινά ήταν «όχι απράγμων αλλά αχρείος», δηλαδή άτιμος, και ο ιδιώτης (κατ’ αντιπαραβολή με το πολίτης) ήταν συνώνυμο του βλάκα και του ηλίθιου (πράγμα που πέρασε στο αγγλικό λεξιλόγιο με το γνωστό idiot=άνους).

Το τελευταίο διάστημα, όταν περίσσεψε η επίθεση, ο βρόγχος του μνημονίου και η ιμπεριαλιστική βουλιμία, πλήθυναν οι «απολίτικοι μάγκες». Αυτοί που απέχουν από τα κοινά, που περιγελούν τους αγώνες, που περιφρονούν τις αγωνίες, που ταυτίζουν τον αστικό κοινοβουλευτικό θίασο με τη δράση των δραστήριων δυσαρεστημένων και επίτηδες μπερδεύουν τα «ημίψηλα της βουλής» με το «εργατικό κασκέτο».

Αρκετές φορές οι απολίτικοι βλαχοδήμαρχοι προτείνουν την αποχή. Όχι την πολιτική στάση που σημαίνει πολεμάω αλλιώς, αλλά τον πολιτικό αναχωρητισμό, το σύγχρονο Αγυρτισμό, το «δε με μέλλει», τον ωχαδελφισμό και τον αντικοινωνικό εγωισμό. Oι απολίτικοι από συνήθεια ή σκοπιμότητα είναι μια επικίνδυνη πολιτική και κοινωνική κατηγορία. Είναι η απάθεια όπου χρειάζεται η συμπάθεια, οι ριψάσπιδες όπου χρειάζονται μαχητές, η κερκόπορτα όπου χρειάζονται άπαρτα τείχη, το σαράκι του κινήματος. Oι απολίτικοι στην «αγριεμένη» ή χαριτωμένη τους έκφραση είναι ένα κατακάθι και μια πληγή, ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντασης και πολέμου. Όταν ο εχθρός επιτίθεται, ο «κοιτάζω την πάρτη μου» είναι ­αντικειμενικά­ με τον εχθρό, είναι πέμπτη φάλαγγα, προδότης και σαν τέτοιος πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται. Σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές περιόδους όταν τα διλήμματα εισορμούσαν σ’ όλους τους πόρους της ζωής, σαν φουσκονεριά οι απολίτικοι και πολύ περισσότερο οι θεωρητικοί και οι κήρυκές τους, λειτουργούσαν σαν προπομπός των εχθρικών στρατευμάτων για να σπάσουν το ηθικό των μαχητών. Η σύγχρονη ανεμελιά σ’ όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ακόμα και στην ­τάχα­ ουδέτερη τέχνη, πρέπει να κριτικάρεται ανελέητα, αμείλικτα, ως το βάθος.

O απολίτικος είναι το γόνιμο υπέδαφος του σύγχρονου φασισμού. Ας μη γελιόμαστε.

Στο βάθος της μεγάλης πορείας των απολίτικων παραμονεύει ο φασισμός. O αρχηγός της Χρυσής Αυγής χαμογελάει χαιρέκακα.

Θανάσης Τσιριγώτης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ