γράφει ο Γιώργος Σόφης

Στις 31 Μάρτη του 1946 διεξάχθηκαν οι βουλευτικές εκλογές, που με μια έννοια αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα που έσπασε και προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας. Οι εκλογές αποτέλεσαν την κορυφή του παγόβουνου και όχι την αιτία της εμφύλιας σύγκρουσης. Η πραγματική αιτία της ταξικής αυτής σύγκρουσης ήταν η βάρβαρη δολοφονική πολιτική της άρχουσας τάξης, κατ’ εντολή των Εγγλέζων αρχικά και των Αμερικάνων κατόπιν ιμπεριαλιστών, που με τη στρατιωτική τους επέμβαση επιχείρησαν και τελικά κατάφεραν να υποτάξουν το αριστερό και δημοκρατικό κίνημα στη χώρα μας και να επιβάλουν ένα καθεστώς ξενοδουλείας που συνεχίζεται και σήμερα.

Με το παρακάτω σημείωμα θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε ορισμένες ιστορικές αλήθειες για τις αιτίες που οδήγησαν στην αποχή του 1946 για να φανεί και το πώς χρησιμοποιούνται τα ιστορικά γεγονότα από διάφορες πλευρές για να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση.

1. Η συμφωνία της Βάρκιζας και οι εκλογές

Ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της συμφωνίας, που μόνο εγκληματική μπορεί να χαρακτηρισθεί για το δημοκρατικό και αριστερό κίνημα της χώρας, η συμφωνία αυτή πρόβλεπε ορισμένες συνθήκες για την εφαρμογή της. Ανάμεσα στις δεσμεύσεις αυτές ήταν, πρώτον να προηγηθεί το δημοψήφισμα για να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω απ’ το πολιτειακό ζήτημα (το ζήτημα της επαναφοράς ή όχι της βασιλείας) και μετά να γίνουν οι εκλογές. Δεύτερον έπρεπε να δημιουργηθεί ο λεγόμενος εθνικός στρατός στον οποίο θα συμμετείχαν και οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, ενώ ταυτόχρονα θα απομακρύνονταν ορισμένες ομάδες δοσίλογων, απ’ αυτόν. Στην πράξη όμως έγιναν τα ακριβώς αντίθετα, αφού και οι εκλογές προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, αλλά και ο κορμός του κυβερνητικού στρατού στελεχώθηκε από διάφορα αποβράσματα και συνεργάτες των Γερμανών.

Φυσικά καμία απόφαση δεν μπορεί να παρθεί απ’ την ελληνική κυβέρνηση χωρίς την έγκριση της απ’ τους Εγγλέζους που έλυναν και έδεναν στη χώρα. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ορισμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν περίτρανα ποιος έκανε κουμάντο στον τόπο.

• Στις 7 Απρίλη του 1945, με εντολή του πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις λόρδου Μπάλφουρ, παύεται από πρωθυπουργός ο Ν. Πλαστήρας, ενώ λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβρη του 1945, η Βρετανική κυβέρνηση ρίχνει και τον Π. Κανελλόπουλο, όπως ο ίδιος ομολογεί 30 χρόνια αργότερα σε συνέντευξη στην εφημερίδα Βήμα (12.12.76).
• Σε έγγραφο που είδε πολύ αργότερα το φως της δημοσιότητας, ο Άγγλος οργανωτής του ελληνικού στρατού Ρόλλινγκς, προειδοποιεί ότι «ουδείς νόμος ή διάταγμα θα υπογράφεται δια στρατιωτικά θέματα, προ της λήψεως των επ’ αυτών σχολίων του αρχηγού της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής»!
• Επίσης αντί για τη δημιουργία του εθνικού στρατού, με την άμεση εποπτεία των Βρετανών, συγκροτήθηκε ο στρατός με την τοποθέτηση σε όλες τις θέσεις κλειδιά φασιστών, δωσιλόγων, και στελεχών της μυστικής οργάνωσης ΙΔΕΑ, γνωστής και από τα μετέπειτα χρόνια μέχρι το φασιστικό πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου του 1967.

Ο απολογισμός του τρομοκρατικού αυτού οργίου που εξαπέλυσαν τα φασιστοειδή, με την καθοδήγηση των Άγγλων ιμπεριαλιστών μέσα σε ένα χρόνο απ’ τη συμφωνία της Βάρκιζας, ήταν 1289 δολοφονίες αγωνιστών, 6671 τραυματισμοί, 31632 λεηλασίες, 18767 φυλακίσεις, 84931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου και 265 βιασμοί και πράξεις βίας κατά γυναικών (εφημερίδα «Ελεύθερη Ελλάδα» 19.3.1946).

2. Οι συνθήκες των εκλογών

Το 1946 μπαίνει χωρίς να διαφαίνεται καμία αλλαγή στο πολιτικό τοπίο της χώρας. Η κατάσταση καθημερινά χειροτερεύει. Η δεξιά παράταξη, στηριγμένη στα δεκανίκια του αγγλικού ιμπεριαλισμού, προχωράει στις εκλογές παρωδία. Για το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί αντιδρά ακόμα και μερίδα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η εφημερίδα «Ελευθερία» (9/1/46) με άρθρο της καταγγέλλει το όργιο τρομοκρατίας της δεξιάς παράταξης την οποία χαρακτηρίζει ως συμμορία.

Ο πρωθυπουργός Σοφούλης υποβάλλει ένα δειλό αίτημα στα εγγλέζικα αφεντικά του για εκκαθάριση του στρατού από τους συνεργάτες των Γερμανών, που απορρίπτεται όμως απ’ τον Άγγλο πρεσβευτή Λήπερ, που έπαιζε το ρόλο του υπερ-πρωθυπουργού στη χώρα. Τολμά επίσης να κάνει πρόταση για αναβολή των εκλογών, που απορρίπτεται ασυζητητί απ’ τον Άγγλο υπουργό εξωτερικών Μπέβιν.

Ένας- ένας οι συνεργάτες του Σοφούλη τον εγκαταλείπουν με αφορμή τις εκλογές παρωδία. Πρώτα παραιτείται ο υπουργός εξωτερικών Σοφιανόπουλος, που καταγγέλλει ότι «είναι αδύνατον να γίνουν ελεύθερες εκλογές, αν δεν δοθεί γενική αμνηστία και δεν σταματήσει η τρομοκρατία από τα κρατικά όργανα».

Στις 9 Μάρτη του 1946 παραιτείται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Καφαντάρης, μαζί με 11 υπουργούς της κυβέρνησης, αποκαλεί τις εκλογές κωμωδία και δηλώνει ότι η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στην αγγλική κυβέρνηση, ενώ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μερκούρης -που επίσης είχε παραιτηθεί- δηλώνει στην εφημερίδα «Βήμα» ότι «η πλειοψηφία της χωροφυλακής έχει συμμαχήσει με τους Χίτες».

Αυτό ήταν λοιπόν το κλίμα του μοναρχοφασιστικού οργίου της περιόδου εκείνης που οδήγησε την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, στην απόφαση να απόσχουν απ’ τις εκλογές- παρωδία που αποφάσισε και οργάνωσε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι υποτακτικοί του.

Ποιος λοιπόν είναι αυτός που οδήγησε στην ανοιχτή ρήξη στη χώρα; Ποιος είναι αυτός που προκάλεσε την αποχή και άνοιξε το δρόμο στην εμφύλια σύγκρουση;

Στα ερωτήματα αυτά η απάντηση είναι μία και καθαρή. Όλο το κλίμα προετοιμάστηκε απ’ τον αγγλικό ιμπεριαλισμό και απ’ τους ντόπιους λακέδες του. Όποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα διαπράττει εγκληματικά σφάλματα. Είναι γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης συνεχίζοντας την πολιτική της ξενοδουλείας, επιχειρούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα που προηγούμενα περιγράψαμε, διαψεύδοντας ακόμα και τα δικά της στελέχη εκείνης της περιόδου που προσπάθησαν να διατηρήσουν ένα έστω και περιορισμένο ύφος δημοκρατικής ευαισθησίας. Πιο εγκληματική όμως είναι η συμπεριφορά εκείνων που δήθεν κόπτονται για την αριστερά και που επιχειρούν να χρεώσουν στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ την αποχή σαν εγκληματικό λάθος. Όλοι αυτοί στην πραγματικότητα είχαν υποταχθεί στην άρχουσα τάξη και τα ξένα αφεντικά, είχαν υποστείλει τη σημαία του ταξικού αγώνα και προσπαθούσαν να εμφανίσουν τους εαυτούς τους σαν τους γνήσιους εκφραστές του λαϊκού και ΕΑΜικού κινήματος. Όμως η ιστορική τους διαδρομή απέδειξε ότι το μόνο που επεδίωκαν ήταν να επιβιώσουν πολιτικά και μετατράπηκαν στη χρυσή εφεδρεία της ντόπιας πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. τέλος οι ιδεολογικοί τους απόγονοι συνεχίζουν και σήμερα την ίδια πορεία, παραχαράσσοντας την ιστορική πραγματικότητα και αμαυρώνοντας την επαναστατική πορεία του κομμουνιστικού κινήματος και τους αγώνες που έδωσε.