Από τον Ζακ Κωστόπουλο ως τον Τζορτζ Φλόιντ, από το «κύριε, δεν μπορώ να αναπνεύσω» στο «πονάω» του φοιτητή στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, από το φρικτό θάνατο της Αμπερτίνας στη Χιλή, ως την Σάρα στο Λονδίνο και την Έφη στη ΓΑΔΑ, παντού η ίδια βία. Σε όλο τον κόσμο το κράτος στρέφεται εναντίον του «μη-κράτους», εναντίον της ανθρωπότητας. Παντού το δόγμα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είναι επιβολή του «νόμου και της τάξης», παντού το μήνυμα στις κρατικές δυνάμεις καταστολής είναι το ίδιο: «Χτυπήστε. Εμείς θα σας καλύψουμε». Τα ξεγυμνώματα, η βία, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο εξευτελισμός, η τρομοκρατία κι ο φασισμός καλλιεργούνται σε όλο το θεσμικό και παραθεσμικό πλαίσιο του κρατικού μηχανισμού καταστολής.

Γι’ αυτό το σύνθημα των Γάλλων διαδηλωτών «Όλος ο κόσμος μισεί την αστυνομία» έχει καθολική ισχύ. Αλλά πίσω από τα ΜΑΤ και την αγριότητά τους βρίσκεται η πολιτική ηγεσία, οι κυβερνήσεις.

Όπως έγραφε ο Χόμπς, που είναι εσχάτως στην επικαιρότητα, «η εξουσία του πολιτικού καθεστώτος είναι να έχει τη δύναμη ζωής και θανάτου πάνω στους πολίτες. Ο μόνος λόγος που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε κάποιον αυτή την εξουσία είναι επειδή πιστεύουμε ότι είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τη συλλογική μας ασφάλεια. Αλλά σημαίνει επίσης ότι αναθέτουμε αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατο σε ανθρώπους που τελικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε.». Αυτό ακριβώς είναι το βασικό πολιτικό πρόβλημα σήμερα, η αδυναμία δημοκρατικού ελέγχου της πολιτικής ηγεσίας και η ατιμωρησία των αστυνομικών οργάνων που ελέγχονται για κακουργήματα και αυθαιρεσίες.

Eίμαστε στο έλεος των εθνικών ηγετών μας, σημειώνει ο καθηγητής David Runciman*. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία αιώρηση της εξουσίας μεταξύ της δημοκρατικής προσαρμοστικότητας και της αυταρχικής σκληρότητας. Βέβαια, είμαστε πολύ μακριά από τον τρομακτικό και βίαιο κόσμο του Χομπς σχεδόν πριν από 400 χρόνια. Αλλά ο πολιτικός μας κόσμος είναι ακόμα αυτός που Χομπς θα αναγνώριζε, σημειώνει ο Runciman.

Και σήμερα, εν μέσω της ανθρωπιστικής κρίσης, υπάρχει ο ίδιος άγριος ανταγωνισμός για το κέρδος(ακόμα και στα εμβόλια). Κάποιοι επενδύουν οικονομικά αλλά και πολιτικά στην κρίση με προοπτική την μετα-κορονοϊό εποχή. Μετά την υγειονομική κρίση έρχεται η οικονομική κρίση. Θα χρειαστούν νέα σκληρά μέτρα λιτότητας που θα ντυθούν το ένδυμα της «οικονομικής επιβίωσης», ή της «μη χρεοκοπίας». Θα έχουμε πιθανόν εκλογές νομιμοποίησης με αυτά τα «διλλήματα». Ή ακόμα κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και μεγάλων συνασπισμών με αιχμή τους “τεχνοκράτες”. Για μία ακόμα φορά η τύχη μας και οι επιλογές θα βασίζονται σε δήθεν αντικειμενικές τεχνικές εκτιμήσεις σχετικά με το πώς θα τρέξουν τεράστια, σύνθετα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα. Με άλλα λόγια, θα ανατεθούν οι αποφάσεις για τη ζωή και το θάνατό μας σε ανθρώπους που τελικά δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε και οι οποίοι θα εργάζονται για τα κέρδη των “από πάνω”…

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

πηγή: artinews.gr