Ένα από τα προσφιλή θέματα των αστών δημοσιολόγων είναι η ανοησία πως ο κα­πιταλισμός εξυψώνει το άτομο και την ξεχωριστή προσωπικότητα, ενώ ο σοσιαλισμός το ισοπεδώνει! Πρόκειται για μια εκτεταμέ­νη προπαγάνδα η οποία ασκείται σ’ όλες τις μορφές της αστικής τέχνης και πολιτικής. Ποιος/α δε θυμάται σ’ όλες τις εκφάνσεις του δυτικού κινηματογράφου τον ήρωα να είναι ξεχωριστός, σχεδόν ημιθεϊκός, να αναπτύσσει υπεράνθρωπες, μεταφυσικές, εξωκόσμιες ιδιότητες (π.χ. να πετάει) για να σώσει τον κόσμο, ενώ ο άνθρωπος στο σοσια­λιστικό περιβάλλον (και βεβαίως δε μιλάμε για το γκρίζο τοπίο του παλινορθωμένου χρουστσω­φικομπρεζνιεφικού καπιταλισμού) είναι υπο­­­ταγμένος, απρόσωπος, επίπεδος. Οι αστοί θεωρητικοί στην πραγματικότητα προτείνουν δύο ιστορικούς δρόμους. Ή το άτομο να υψώσει στα ουράνια τον “ηγέτη”, τον θεό, τον μεσσία, είτε να πέσει στα γόνατα με μοιρολα­τρεία (φαταλισμό) περιμένοντας βοήθεια από το πουθενά. Αντίθετα ο ιστορικός υλισμός παραδέχεται ότι οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία τους με την ταξική πάλη. Όχι με την αφηρημένη ανυπα­κοή, όπως αντιεπιστημονικά υποστηρίζουν ή πα­παγαλίζουν οι αυθορμησίες, αλλά αναγνωρίζοντας τους αντικειμενικούς νόμους, βαθαίνοντας στην επιστήμη, ακριβώς για να καταργήσουν όλα τα κοινωνικά δεσμά.

Δεν μπορείς ν’ απελευθερωθείς από τα δεσμά του αστικού συστήματος αν δε μάθεις, δεν οργανωθείς και δεν παλέψεις.
Ο Λένιν έλεγε “δώστε μου μια μαζική οργάνωση επαναστατών και θ’ αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία”. Το άτομο, το ξεχωριστό άτομο συντρίβεται, ισοπεδώνεται και “λιώνει” μέσα σ’ ένα καθεστώς που περιφρονεί όχι μόνο το άτομο, αλλά και τις μάζες, που θεοποιεί την κατανάλωση και τρέφει το περιθώριο. Αντίθετα, υποστηρίζουμε, η προσωπικότητα αναδεικνύεται μέσα στη διαδικασία της επανάστασης, μέσα στις μάζες με ανιδιοτέλεια, πείσμα, ενόραση, οργάνωση.
Προσοχή όμως! Όχι λατρεύοντας το άτομο, αλ­λά τοποθετώντας το στο “κάδρο της α­νάγ­κης”, δηλαδή στην ιστορικότητα και την τα­ξική πά­λη.
Ο Μαρξ έγραφε τούτο: “Επειδή εχθρεύομαι κάθε είδος λατρείας του ατόμου, ποτέ μου δεν επέτρεψα να δημοσιευτούν τα γράμματα που έπαιρνα από διάφορες χώρες (…) Όταν ο Ένγκελς κι εγώ προσχωρούσαμε στη μυστική οργάνωση των κομμουνιστών, το κάναμε με τον όρο να απαλειφθεί από το καταστατικό κάθε τι που θα μπορούσε να συμβάλλει στη λατρεία των προσωπικοτήτων.”
Η μεγάλη αξία του ιστορικού υλισμού είναι ότι αποδίδει στο άτομο την αξία του μέσα στο σύνολο. Δε μηδενίζει τον άνθρωπο, ούτε τον κολακεύει, αλλά τοποθετεί τη δράση του στην πορεία για την ταξική απελευθέρωση. Στις συνθήκες της χώρας μας για την εθνικοταξική ελευθερία, όποιος οργανώνεται σε πραγματικά κομ­μουνιστική οργάνωση μαθαίνει να ερευνά, να δρα, να συναισθάνεται τον σύντροφο ως σύντροφο. Αντίθετα, αυτός που είναι “φτερό στον άνεμο” είτε θα βουλιάξει στο πέλαγος της απελπισίας είτε θα προσκυνήσει τον επόμενο μεσσία, όπως κι αν ονομάζεται. Η προσωπικότητα, για να φανεί σαν τέτοια, να πάρει πραγματική σάρκα και οστά πρέπει να βαφτιστεί στην κολυμπήθρα του “εμείς”. Και αυτό, το αστικό καθεστώς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το κάνει.

Πηγή: poreia.net