«Καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται» κραυγάζουν σ’ όλους τους τόνους δημοκράτες του καναπέ, φιλελεύθεροι, Μαυρογιαλούροι, άσκεφτοι ειρηνιστές, άσπρα κολάρα των επιχειρήσεων, σκοπιμότητες της πολιτικής, καφενόβιοι τηλεορασόπληκτοι.

Για σκέψου! Καταδικάζουν τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη, τον Μεγαλέξανδρο, τον Άρη Βελουχιώτη, τον αντιφασίστα διωκόμενο, τον Δημοκρατικό Στρατό; Καταδικάζουν τις επαναστάσεις, αστικές, σοσιαλιστικές, εθνικοαπελευθερωτικές; Καταδικάζουν τα μουγκρητά των σεισμών, της λάβας το πύρωμα, της βροχής τις παραξενιές; Καταδικάζουν τη δίκαιη βία, την αναγκαία αντίσταση, την οργή των πολλών, την αγανάκτηση των δρόμων, τις πορείες και τα συλλαλητήρια;

Ωραία κουταμάρα, ωραία καραμέλα, ωραίο νανούρισμα, για να στρογγυλεύει τις γωνίες και ν’ αρέσει στο γούστο του κοινού.

Λοιπόν η βία είναι δίκαιη ή άδικη.

Είναι βία των πολλών ή των λίγων.

Είναι βία που κυλάει την ιστορία ή την φρενάρει.

Είναι τυχοδιωκτική ή αναγκαία.

Είναι εγωιστική ή λαϊκή.

Γιατί όπως θάλεγε και ο εθνικός Σολωμός

«Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή

σε γνωρίζω από την όψη

που με βια μετράει τη γη».

                                                                                                                                                   Νικηφόρος Ζερβός