γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Στην καρδιά  είχε φτιάξει ράφια.

Πάνω-πάνω τα παιδιά, μετά οι κοντινοί αγαπημένοι,  

οι φίλοι,  όσοι θέλουν να ζήσουν και τους στερούνε τη ζωή, 

σε μια γωνιά αθέατη στην αδιακρισία, στοίβαξε τις φωτογραφίες των απόντων, 

κι από κάτω έβαλε τη γυάλα με τα όνειρα.

Ένα καλοδεμένο γλυκό του  κουταλιού, απ’ αυτά που το σιρόπι στάζει κόμπο στο πιατάκι του καφέ και δε ζαχαρώνει με το χρόνο.

Τα υλικά έπρεπε να δένουν μεταξύ τους και να γίνονται χαρμάνι. 

Να μην ξεχωρίζουν, όπως το λάδι απ’ το νερό.

Μια μεγάλη δόση ελευθερίας, όχι αυτή που χαρίζεται, μα εκείνη που κερδίζεται. 

Να περπατάς, ας πούμε με μεγάλες δρασκελιές, την ώρα που κάποιοι καραδοκούν να σε δουν να σέρνεσαι, να μιλάς όταν οι άλλοι καταπίνουν τη γλώσσα τους και να διώχνεις το φόβο, βάζοντας στη θέση του την εικόνα της θάλασσας.

Έβαλε και μια γερή δόση ευγνωμοσύνης για όλα τα όμορφα του κόσμου,  τους γλάρους, τα κύματα, τις θολές βουνοκορφές την ώρα που ο ήλιος δεν έχει ακόμη ανέβει στο στερέωμα, το μινόρε της αυγής και το μινόρε της αγάπης, ένα φλιτζάνι καφέ με μπόλικο καϊμάκι κι ένα κομμάτι κιμωλία, μη βρεθεί κάπου ένας πίνακας και δεν έχει πώς να γράψει μια λέξη ευανάγνωστη.

Δεν παρέλειψε να βάλει και μια σπίθα, μη χαθεί το δώρο του Προμηθέα και χρειαστεί κάποτε ν’ ανάψει μια μεγάλη φωτιά και πρόσθεσε  μια πρέζα ελπίδα, όχι πολλή, για να μη γίνεται αυταπάτη, τόση που να νοστιμίζει τις άγευστες μέρες.

Στη γυάλα χώρεσαν και όλα τα ταξίδια του νου,  από τους χρωματισμένους με αυγό τρούλους του Ουζμπεκιστάν, ως τους αυτόχθονες της Παταγονίας, λίγος κουρκουμάς που κάνει τις πετούνιες ν’ αντέχουν τα ζιζάνια και ξελαμπικάρει τα φύλλα και τ’ αρώματα των βασιλικών.

Το μυστικό δεν ήταν μόνο στο κλαδί της αρμπαρόριζας και το ξύλο της κανέλας, μα πως το γλυκό  δεν έβραζε πάνω στη φωτιά, να ζεματίζονται οι χυμοί και να τσουρουφλίζονται τα αιθέρια, σιγοψηνόταν στον ήλιο. 

Η  γυάλα με τα όνειρα ίδρωνε και θόλωνε και το τούλι κρατούσε μακριά τις σφήκες, άφηνε όμως να εξατμίζεται το μερίδιο των αγγέλων,  και να λιγώνονται οι μέλισσες.

Τι νόημα έχει τ’ όνειρο, χωρίς μικρές νοθείες