Διαβάζοντας, σε τοπική εφημερίδα, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον υπολογιζόμενο μόνιμο πληθυσμό της χώρας και της Ευρυτανίας ειδικότερα, δεν μπορείς παρά να μελαγχολήσεις και συνάμα να θυμώσεις. Να μελαγχολήσεις, γιατί διαβάζοντας διαπιστώνεις ότι κάθε χρόνο ο μόνιμος πληθυσμός μειώνεται σταθερά και με γρήγορους ρυθμούς. 6,55% η μείωση από το 2011 ως το 2017. Χαρακτηριστικά είναι τα επόμενα σχετικά στοιχεία. Το 2017 μόνιμοι κάτοικοι 19.050. Το 2018 μόνιμοι 18.814 και το 2019 μόνιμοι 18.579. Τα τελευταία χρόνια δηλαδή, κάθε χρόνο μείον 250 περίπου κάτοικοι. Το ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων δυστυχώς είναι δραματικά αρνητικό υπέρ των δεύτερων. Παράλληλα η φυγή των νέων ανθρώπων μετά το πέρας των σπουδών κυρίως για αναζήτηση δουλειάς με προορισμούς την Ευρώπη αλλά και την πέραν του Ατλαντικού ήπειρο, αποκτά πλέον ενδημικό χαρακτήρα. Θα μου πείτε «μαθημένα τα βουνά από χιόνια» αφού οι Ευρυτάνες πάντα έβλεπαν και έβρισκαν ως λύση στην φτώχια και την ανέχεια, τη μετανάστευση…

Αν αυτό όμως στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και στα μέσα του έμοιαζε αναπόφευκτο, προφανώς και δεν ισχύει το ίδιο σήμερα. Η χώρα έχει(;) κάνει άλματα προόδου από τότε και υποτίθεται ότι έχει αφήσει πίσω την εποχή της «Ψωροκώσταινας». Ακούμε καθημερινά για την ισότιμη συμμετοχή μας στην Ευρώπη, για θυσίες με στόχο την ανάπτυξη, για αλλαγή σελίδας στην χώρα, εκσυγχρονισμούς, μεταρρυθμίσεις και άλλα ωραία. «Φληναφήματα και πομφόλυγες» θα μπορούσε να πει κανείς ακούγοντας αυτά τα ωραία λόγια, όπως έλεγε και ένα θέμα έκθεσης Πανελληνίων εξετάσεων του παρελθόντος, για να μη χρησιμοποιήσω κανέναν πιο λαϊκό όρο…

Αυτό που σε κάνει να θυμώνεις όμως πέρα από τη μελαγχολία, είναι ότι κανείς μα κανείς από όσους κυβέρνησαν και άσκησαν τοπική εξουσία δεν αισθάνεται την ανάγκη να αναλάβει τις ευθύνες του και να σκεφτεί, τι διάβολο δεν έκανε σωστά ή τι μπορεί να κάνει από δω και μπρος. Ποιες ήταν αυτές οι πολιτικές τις οποίες υπηρέτησαν ως πρόσωπα και οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του νομού σε τόπο γερόντων και ανύπαρκτης δυστυχώς προοπτικής; Όλοι παριστάνουν τον ανήξερο, τον ανεύθυνο και προσπαθούν, πέρα από το ότι αντιλαμβάνονται το γεγονός ως φυσικό φαινόμενο, να ρίξουν τις όποιες ευθύνες αντιλαμβάνονται, φυσικά στους άλλους, τους προηγούμενους… Δεν έχει κανείς παρά να δει σε σελίδες της τοπικής εφημερίδας μεγαλόπνοα σχέδια για τον εορτασμό της επανάστασης του 21, αλλά και τις ευχές των τοπικών πολιτικών παραγόντων που συναγωνίζονται μεταξύ τους για την πρωτοτυπία και για τη βαθιά εθνικοθρησκευτική τους προσήλωση…

«O tempora o mores» θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς! Δεν αρκεί όμως, δεν αρκεί για να ζωντανέψει ξανά το απέραντο εγκαταλειμμένο χωριό της Ευρυτανίας. Δεν αρκεί, δυστυχώς. Με ευχές δεν αλλάζουν τα πράγματα. Αν οι εναπομείναντες δεν βγουν στο προσκήνιο, αν δεν ανατρέψουν αυτές τις πολιτικές και την μοιρολατρία που μας επιβάλλουν κάποιοι γιατί τους βολεύει. Αν δεν απογαλακτιστούμε από συμπεριφορές που αναζητούν την ατομική λύση στους «σωτήρες» και στα «πολιτικά τζάκια» του τόπου, τότε η κατάσταση θα χειροτερεύει. Και ένα τελευταίο. Αν σε αυτή την τελευταία προσπάθεια επιβίωσης δεν βγουν μπροστά τα νέα παιδιά που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να τον στηρίξουν και να στηριχθούν απ’ αυτόν, τότε η προσπάθεια ίσως να είναι ανέλπιδη και συνάμα μάταιη…

Γενάρης 2021
Μαστροκώστας Κώστας

πηγή: Λαϊκός Δρόμος