Δεν έχω ούτε την πρόθεση ούτε τα κότσια να κάνω ανάλυση στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή.
Το κάθε τι είναι τι ξεσηκώνει μέσα μας και τι μας αφήνει μετά.
Μέσα μου ζωντάνεψαν όλες οι μαυροφορεμένες γυναίκες του τόπου μου, που σηκώνουν, βαριά πένθη, καταπιεσμένες λαχτάρες και πόθους, ανομολόγητες σκέψεις εκδίκησης, και πορεύονται αναμαλλιασμένες, από απώλεια σε απώλεια.

Ζωντάνεψαν όλες οι γυναίκες της προσφυγιάς, με μαύρες μαντήλες, βαριές απώλειες σε πεδία μαχών και πνιγμένες αγάπες.
Ζωντάνεψε η τραγωδία του πολέμου που δεν τον κάνει η γυναίκα και όμως τον υφίσταται σε όλη του τη φρίκη.
Γυναίκες, που είναι κόρες, αδερφές, μάνες, νοικοκυρές, ερωμένες, μοιχές, άξιες και ανάξιες και σπάνια ο εαυτός τους.
Γυναίκες που έχουν το ρόλο της τροφού, της υπηρέτριας, της παλλακίδας και της γηροκόμου.
Θέλουν, δεν θέλουν. Μπορούν, δεν μπορούν.
Γυναίκες, “με αδύναμο χέρι” που δεν μπορεί να χτυπήσει αλλά δεν παύει να το συλλογίζεται με ένταση.
Η Ηλέκτρα είναι όλα όσα έχει η ζωή.
Ένταση, απόφαση, μοναξιά, λαχτάρα, εκδίκηση.
Η Χρυσόθεμις είναι συγκατάβαση, θλίψη, υποταγή.
Όλα πάντως είναι γυναίκα.
Αντιγόνη, Μάγδα, Ηλέκτρα, Νασάμπ, Ελένη, Λάβαμπους, Μαρία
Η εκπληκτική παράσταση του Μπινιάρη στο θέατρο Τέχνης είναι μια ροκ Ηλέκτρα, γεμάτη ένταση.
Σε στέλνει στην έξοδο, με το τελευταίο χορικό και μια μικρή υπόσχεση αισιοδοξίας.
” Ίσως κάποτε ν΄ αγκαλιάσουμε γλυκά,
πόθους που βγαίνουν απ’ το ίδιο το κορμί μας
Τρυφερές αναπνοές αιωρούμενων ονείρων
Πόθους μιας νέας ζωής
Πόθους μιας νέας γέννας
Ίσως τότε νικήσουμε τη θλίψη πολεμώντας τη.
Ίσως νικήσουμε των ενοχών μας τις πολυκέφαλες κατάρες και επιστρέψουμε ζωντανοί, από τον ίδιο δρόμο που κάποτε φύγαμε πεθαμένοι.”

Νίνα Γεωργιάδου