Γιάννης Μελιόπουλος*

Έχει μια ησυχία όταν πέφτει χιόνι που μπορείς να την ακούσεις! Ξύπνησα αξημερωτα από την απουσία οποιουδήποτε ήχου. Μόνο ένα μικρό βούισμα. Πάντα μου συνέβαινε αυτό. Ετσι , από μικρό παιδί, όταν περίμενα με αγωνία τις άσπρες νιφάδες να χορέψουν στον αιθέρα τον μακρύ τους χορό από τον ασπρισμενο ουρανό μέχρι το έδαφος, να ακουμπήσουν απαλά κι αθόρυβα κατω.

Κι ο ουρανός σήμερα, ο νυχτερινός, προμηνούσε τον όμορφο χορό, ασπροκόκκινος και κάπως φωτεινός. Είχα πάντοτε την αγωνία…μη λιώσει, ας είναι ευνοϊκές οι συνθήκες και να το στρώσει. Δε μου άρεσε ποτέ η πιθανότητα του χιονιού που δεν έπιασε παντού, σε κάθε πιθανό σημείο. Πάντοτε όμως λάτρευα την ησυχία του χιονιού, αυτή που μπορεί κανείς να την ακούσει ξεκάθαρα, όσο βουβή κι αν είναι. Όσο πιο βουβή μάλιστα τόσο πιο πολύ μπορούσα να την ακούσω και να τη νιώσω. Έτσι είναι, θα μου πείτε, όταν είσαι μικρός και μάλλον θα ‘χετε δίκιο. Που εμείς τώρα οι μεγάλοι , βουτηγμένοι στις ζωές μας , τις χαρές και τις λύπες μας, τις αγωνίες και τις στεναχώριες μας, να στήσουμε αυτί για να ακούσουμε το βουβό θόρυβο του χιονιού; Πώς μπορούμε να ξαναγίνουμε παιδιά που περιμένουν τη χιονόπτωση αγνά, με παιδική χαρά, αγωνία και προσμονή; Δύσκολα πράγματα ζητάω.

Μέσα στην ησυχία του χιονιού φιγούρες ανθρώπων, σφιχτοντυμένες και σκυφτές, βουτηγμένες στις σκέψεις και τα προβλήματα ξεκινούν τον καθημερινό τους μόχθο. Μέσα στην απόλυτη ησυχία του χιονιού… που ωστόσο την ακούς!

*Ο Γιάννης Μελιόπουλος είναι δάσκαλος, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης