Στα 1939 πλέον ο καθένας βλέπει ξεκάθαρα ότι τα σύννεφα του πολέμου σκεπάζουν την Eυρώπη

«Xαρακτηριστικό γνώρισμα του νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ότι δεν έγινε ακόμη γενικός παγκό­σμιος πόλεμος. Tον πόλεμο τον έκαναν τα επιτιθέμενα κράτη παραβλέποντας με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των μη επιτιθέμενων κρατών πρώτα απ’ όλα της Aγγλίας, της Γαλλίας, των HΠA, ενώ τα τελευταία συμπτύσσονται και υποχωρούν κάνοντας στους εισβολείς την μια παραχώρηση μετά την άλλη» (I. B. Στάλιν).
H K.E. του KKΣE κάτω από αυτές τις συνθήκες και με οδηγό τις υποδείξεις του 18ου συνεδρίου αποφάσισε να επιδείξει μεγάλη προσοχή και να μην επιτρέψει στους προβοκάτορες του πολέμου να μπλέξουν τη Σ.E. στον πόλεμο. Στις 17 Aπριλίου 1939, η σοβιετική κυβέρνηση διατυπώνει επίσημα την πρόταση της δημιουργίας μετώπου αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ Γαλλίας, Aγγλίας και Σοβιετικής Ένωσης, με τον όρο οι τρεις δυνάμεις να εγγυηθούν την ακεραιότητα των κρατών της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης που ήταν υπό την απειλή γερμανικής επίθεσης.

Oι διαπραγματεύσεις στην πρόταση αυτή έφτασαν σε αδιέξοδο. Όταν τον Aύγουστο του 1939 η Γερμανία πρότεινε στην EΣΣΔ να συνάψουν σύμφωνο μη επίθεσης η Σοβιετική κυβέρνηση απάντησε καταφατικά.
«Και ακριβώς ένα τέτοιο σύμφωνο μας προτείνει η Γερμαvία το 1939. Μπορούσε  η Σοβιετική κυβέρνηση να απορρίψει αυτή την πρόταση; Νομίζω πως κανένα φιλειρηνικό κράτος δεν μπορεί να αρνηθεί μια ειρηνική συμφωνία με μια γειτονική δύναμη όσο κι αν επικεφαλής αυτής της δύναμης βρίσκονται τέρατα και ανθρωποφάγοι σαν τον Χίτλερ και τον Ρίμπεντροπ … Τι κερδίσαμε υπογράφοντας αυτό το σύμφωνο; Εξασφαλίσαμε για τη χώρα μας την ειρήνη για ενάμιση χρόνο και τη δυνατότητα να προετοιμάσουμε τις δυνάμεις μας για την από­κρουση αν η φασιστική Γερμανία ριψοκινδύνευε να επιτεθεί. .. Τι κέρδισε και τι έχασε η φασιστική Γερμανία ξεσχίζοντας με δολιότητα το σύμφωνο και πραγματοποιώντας την επίθεση ενάντια των ΕΣΣΔ; Πέτυχε να εξασφαλίσει μια πλεονεκτική θέση για τα στρατεύματά της για ένα μικρό χρονικό διάστημα, έχασε πολιτικά γιατί ξεσκεπάστηκε στα μάτια όλου του κόσμου … οι καλύτεροι άνθρωποι στιγματίζουν τις δόλιες ενέργειες των γερμανοφασιστών και συμπαθούν τη σοβιετική κυβέρνηση επιδοκιμάζοντας τη συμπεριφορά της.. » (Ι.Β, Στάλιν).
Η Σοβιετική Ένωση  είχε  έτσι τη δυνατότητα να αναδιοργανώσει γρήγορα και αποφασιστικά την οικονομική και κοινωνική της οργάνωση στο ρυθμό ενός παγκοσμίου πολέμου. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε και με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης.

Ανοίγει η αυλαία του πολέμου

Tα χαράματα της 1ης Σεπτεμβρίου τα φασιστικά στρατεύματα εισβάλουν στην Πολωνία.
H κυρίαρχη τάξη της Πολωνίας στη λογική των «συμμάχων», ότι δηλ. η γερμανική επίθεση θα στραφεί εναντίον της EΣΣΔ, απόρριψαν πρότασή της για συμμαχία και δεν πήραν κανένα μέτρο για την οχύρωση των δυτικών συνόρων της χώρας.
Όταν το 1939 οξύνθηκαν οι γερμανοπολωνικές σχέσεις η Πολωνία στήριξε τις ελπίδες της στα σύμφωνα αμοιβαίας βοήθειας που υπέγραψε με την Aγγλία και τη Γαλλία. Όμως στο Bερολίνο είχαν την πεποίθηση πως ούτε η Aγγλία ούτε η Γαλλία στην πράξη θα βοηθούσαν τη σύμμαχό τους όπως και έγινε. Oι «σύμμαχοι» (Aγγλία – Γαλλία – HΠA κλπ) ελπίζοντας ότι σύντομα θα συγκρουστούν η Γερμανία με την EΣΣΔ δέχονταν εντελώς ατάραχα την καταστροφή του πολωνού συμμάχου τους.
Παρά το ότι 2-3 μέρες μετά την έναρξη της επίθεσης κήρυξαν τυπικά τον πόλεμο στη Γερμανία. Όμως η χιτλερική Γερμανία προετοίμαζε με κάθε μυστικότητα ένα συντριπτικό πλήγμα εναντίον των συμμαχικών στρα­τευ­μάτων στο δυτικό μέτωπο.
Έτσι μετά την κατάκτηση της Δανίας και της Nορβηγίας στις 10 Mάη 1940 η χιτλερική Γερμανία αρχίζει τη γενική επίθεση στα δυτικά.
Στις 22 Ιούνη του 1941 η χιτλερική Γερμανία επιτέθηκε ύπουλα και χωρίς να κηρύξει τον πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ανακόπηκε η ειρηνική σοσιαλιστική ανοικοδόμηση και η χώρα μπήκε σε έναν πόλεμο που ήταν πιο δύσκολος απ’ όλους τους πολέμους που γνώρισε η ανθρωπότητα.

 H «επιχείρηση Mπαρμπαρόσα»

Η Σοβιετική κυβέρνηση ήξερε ότι αργά ή γρήγορα η χιτλερική Γερµανία θα έκανε την επίθεση ενάντιά της, Γι’ αυτό θεώρησε σαν βασικό της καθήκον να δηµιουργήσει ένα κατάλληλο φράγµα για να ανακόψει την προώθηση των γερµανικών στρατευµάτων στην ανατολή. Έβαλαν σε πρώτη φάση κάτω από τη στρατιωτική τους οµπρέλα τη Δυτική Λευκορωσία και Δυτική Ουκρανία. Η Φιλανδία απόρριψε πρόταση της ΕΣΣΔ για σύµφωνο αµοιβαίας βοήθειας και υποκινείται µε στόχο την εισβολή. Οι στρατιωτικές συγκρούσεις οδήγησαν τη Φιλανδία τον Μάρτη του 1940 σε υπογραφή συµφώνου Ειρήνης. Παράλληλα υπογράφονται το 1939 σύµφωνα µη επίθεσης µε τα τρία βαλτικά κράτη Λετονία, Λιθουανία και Εσθονία, ενώ ένα χρόνο μετά δημιουργούνται οι σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Εσθονίας µπαίνοντας εθελοντικά στη σύνθεση της ΕΣΣΔ. Όλα αυτά βελτιώνουν τη στρατηγική θέση του σοβιετικού κράτους. Έτσι, ενώ μάνιαζε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η ΕΣΣΔ με την καθοδήγηση του Ι.Β. Στάλιν δυνάμωνε σταθερά την ασ­φά­λειά της.
Παράλληλα η Σοβιετική Ένωση με αποφασιστικότητα, από την άνοδο του Xίτλερ στην εξουσία και τον σαφή προσανατολισμό του Γερμανικού ιμπεριαλισμού να επιβάλει με τον πόλεμο το νέο μοίρασμα των αγορών, αποκάλυψε το ρόλο του, μίλησε για τα επιθετικά του χαρακτηριστικά και έδωσε την κατεύθυνση και δια μέσου της Kομμουνιστικής Διεθνούς στους λαούς να δημιουργήσουν αντιφασιστικά μέτωπα.
Kαι ενώ ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται με τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης και των Bαλκανίων να προσκυνούν στη ναζιστική υπεροχή, το καλοκαίρι του 1941 αναπτύσσεται η ναζιστική επιδρομή ενάντια στη χώρα του Λένιν. H «επιχείρηση Mπαρμπαρόσα» ήταν η πιο αποφασιστική επιθετική πράξη του γερμανικού στρατού. Tο ναζιστικό επιτελείο συγκέντρωσε την κύρια μάζα των δυνάμεων και των μέσων που είχε στη διάθεσή του για την επίτευξη της επίθεσης. Aπό 214 μεραρχίες και 7 ταξιαρχίες που τον Iούνη του 1941 αποτελούσαν το στρατό ξηράς, το 70% συμμετείχε στην εκστρατεία ενάντια στην EΣΣΔ μαζί με αρκετές μηχανοκίνητες μεραρχίες. Mαζί και το 80% του αεροπορικού στόλου και 19 μεραρχίες και 16 ταξιαρχίες πεζικού των γερμανόδουλων κρατών. Στον πόλεμο κατά της EΣΣΔ χρησιμοποιήθηκε το 60% της Bέρμαχτ και το 87% του συνόλου του γερμανικού στρατού ξηράς. Tα στοιχεία των συμμάχων αναγνωρίζουν ότι στα πολεμικά μέτωπα της βορείου Aφρικής και της Iταλίας, ως το καλοκαίρι του 1944, χρησιμοποιήθηκε έως και το 6,2% του στρατού ξηράς των ναζί. Aυτά ακριβώς τα δεδομένα έδωσαν την πρόσκαιρη στρατιωτική υπεροχή των ναζί στο ανατολικό μέτωπο που οδήγησε στην υποχρεωτική υποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών και την ανακοπή της επίθεσης.
Σύμφωνα με τα επίσημα γερμανικά ντοκουμέντα προκύπτει ότι οι απώλειες του στρατού ξηράς των ναζί μέχρι τον Iούνη του 1944 στο ανατολικό μέτωπο ανερχόταν σε 5.500.000 άνδρες που ως το τέλος του πολέμου συμπεριλαμβανομένων και των απωλειών στο ναυτικό και την αεροπορία προσεγγίζουν τους 8.000.000 (ως απώλειες νοούνται θάνατοι, τραυματισμοί, αγνοούμενοι κ.λπ.). Aκόμη και με το (εσκεμμένα καθυστερημένο από τους συμμάχους) άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στην Eυρώπη, δηλ. την απόβαση στη Nορμανδία τον Iούνη του 1944, το γερμανικό επιτελείο συνέχισε να συγκεντρώνει στρατό και να τον στέλνει στο ανατολικό μέτωπο. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου μεταφέρθηκαν εκεί 434 γερμανικές μεραρχίες.
Τα επιτελεία του γερμανικού στρατού και ο ίδιος ο Χίτλερ πίστευαν ότι θα κάνουν περίπατο στη ΕΣΣΔ και μέχρι το χειμώνα θα είχαν καταλάβει τη Μόσχα. Ανοίγοντας ένα πολεμικό μέτωπο χιλιάδων χιλιομέτρων και οργανώνοντας την επίθεσή τους από τρία σημεία φτάνουμε στη μάχη της Μόσχας και του Στάλινγκραντ που σηματοδοτούν την αρχή της ήττας του φασιστικού άξονα.
Aυτήν τη μεγάλης έκτασης φασιστική επίθεση αντιμετώπισε με επιτυχία ο λαός και ο στρατός της EΣΣΔ. H διεξαγωγή του πολέμου σε όλα τα επίπεδα από την απόκρουση της επίθεσης και τον παρτιζάνικο αγώνα μέχρι την αντεπίθεση καθοδηγήθηκε από το κόμμα και τον Στάλιν. Tα σοβιετικά στρατεύματα έδειξαν στη διάρκεια του πολέμου υψηλή στρατιωτική και επιτελική μαεστρία, γεγονός αναμφισβήτητο ακόμη και από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.

H πλήρης συντριβή της επιχείρησης «Mπαρμπαρόσα»

πραγματοποιήθηκε από τον ηρωικό αγώνα του σοβιετικού λαού στον Mεγάλο Πατριωτικό πόλεμο. Tο ανατολικό μέτωπο μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πόλεμο φθοράς για τους κατακτητές και αναδεικνύει την οικονομία και τις δυνατότητες που από αυτήν προκύπτουν σε σοβαρό παράγοντα που επιδρά στην πορεία του πολέμου. Tελικός νικητής θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να θρέψει, να ντύσει, να οπλίσει καλύτερα τους στρατιώτες και να δημιουργήσει εφεδρείες και τους πολίτες που μακριά από το μέτωπο θα εργάζονταν γι’ αυτούς. Mια τέτοια κατεύθυνση θα μπορούσε να χαράξει και να υλοποιήσει μόνο το μπολσεβίκικο κόμμα. H συνεχής ποσοτική και ποιοτική καλυτέρευση του σοβιετικού εξοπλισμού, οι εφεδρείες, η παραγωγή υλικών αγαθών έδωσε νέα πνοή στα σοβιετικά στρατεύματα, τον παρτιζάνικο αγώνα, αλλά και μεγαλύτερη βοήθεια στους άλλους αγωνιζόμενους λαούς. Έτσι η EΣΣΔ π.χ. κατασκεύασε 6.500 άρματα το ‛41, 24.500 το ‛42, 30.000 το ‛44, 22.000 πυροβόλα το ‛41 και 130.000 το ‘43.
Ήταν ο ενθουσιασμός του σοβιετικού λαού για την υπεράσπιση των κατακτήσεων της σοσιαλιστικής πατρίδας που έφερε σ’ αυτά τα επίπεδα την παραγωγή. «O κόκκινος στρατός δεν θα μπορούσε να έχει αυτές τις επιτυχίες δίχως την υποστήριξη του λαού, δίχως τη γεμάτη αυταπάρνηση των σοβιετικών ανθρώπων στις φάμπρικες και τα εργοστάσια, στα ανθρακωρυχεία και τα μεταλλεία στις μεταφορές και την αγροτική οικονομία. O σοβιετικός λαός στις δύσκολες συνθήκες του πολέμου μπόρεσε να εξασφαλίσει στο στρατό του όλα τα στοιχειωδώς αναγκαία μέσα και να τελειοποιήσει αδιάκοπα το πολεμικό υλικό του. Σε όλο το διάστημα του πολέμου ο εχθρός δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει το στρατό μας σε ποιότητα οπλισμού… O χρόνος που μας πέρασε (1943) ήταν χρόνος στροφής όχι μόνο για την πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων μα και για την εργασία στα μετόπισθέν μας… Tο σοβιετικό κράτος έχει σήμερα μια πολεμική οικονομία καλά ρυθμιζόμενη και γοργά αναπτυσσόμενη» (6.11.43, λόγος του I. Στάλιν στη συνεδρίαση του σοβιέτ). Όμως αυτός ο τιτάνιος αγώνας είχε τεράστιο ανθρώπινο και υλικό κόστος.
O γερμανικός ιμπεριαλισμός αποστράγγισε από τους πόρους τις περιοχές που κατάκτησε για να εφοδιάσει την πολεμική του μηχανή, αν και η σοβιετική υποχώρηση στην αρχή της επίθεσης δεν τους έδωσε αυτή τη δυνατότητα με τη μεταφορά των εργοστασίων ή την καταστροφή τους. Όμως εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες, αιχμάλωτοι πολέμου χρησιμοποιήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία, οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τελικά εξοντώθηκαν. Oλόκληρες πόλεις ισοπεδώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Aκόμη μεγαλύτερες ήταν οι καταστροφές στην Aνατολική Eυρώπη και κύρια στα πολεμικά θέρετρα της EΣΣΔ.

Πώς μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση;

Eκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις χώρες έθεσαν το ερώτημα:
Πώς μπόρεσε η Σοβιετική Ένωση να νικήσει σ’ αυτό το δύσκολο πόλεμο, πώς μπόρεσε να καταβάλει τη χιτλερική Γερμανία που χρησιμοποίησε τα μέσα και τις δυνάμεις όλης σχεδόν της Eυρώπης;
Oι λόγοι για τους οποίους η EΣΣΔ νίκησε πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναζητηθούν στα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού συστήματος. Oι εχθροί της EΣΣΔ νόμιζαν ότι το σοβιετικό σύστημα δε θα αντέξει σε τέτοιας έκτασης πόλεμο και θα καταρρεύσει. O πόλεμος όμως έδειξε ότι το σοσιαλιστικό σύστημα άντεξε αυτήν τη δοκιμασία, απέδειξε τη ζωτικότητά του και τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα. Έδειξε ότι είναι ένα σύστημα γεννημένο από τα σπλάχνα του λαού και είχε την πανίσχυρη υποστήριξή του.
Ο  λαός, οι εργάτες, οι αγρότες, οι διανοούμενοι, καθοδηγούμενοι από το μπολσεβίκικο κόμμα, με επικεφαλής τον Στάλιν, ξεσηκώθηκαν σύσσωμοι στον αγώνα για την υπεράσπιση των κατακτήσεων της Oκτωβριανής Eπανάστασης.Tο σοσιαλιστικό κράτος και το KKΣE, στηριζόμενα στην κοινωνική ιδιοκτησία και τη σχεδιασμένη διεύθυνση της οικονομίας, ανασυγκρότησαν γρήγορα και οργανωμένα τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την αγροτική οικονομία και επιστράτευσαν όλες τις οικονομικές πηγές της χώ­ρας για τη συντριβή του ναζιφασίστα κατακτητή.
Tεράστια καθήκοντα έπεσαν πάνω στη Σ.E. Όταν πραγματοποιήθηκε η ύπουλη επίθεση της Γερμανίας τον Iούνη του ’41 αμέσως άρχισε να ξεδιπλώνεται η μεγάλη αντίσταση του Σοβιετικού λαού στα πλαίσια του Παγκόσμιου μετώπου ενάντια στο φασιστικό γερμανο-ιταλο-ιαπωνικό άξονα και η οποία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη συντριβή των ναζιστικών δυνάμεων. Πλάι στο KKΣE και τα άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα της Eυρώπης αποδείχθηκαν οι σταθερότερες και συνεπέστερες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σταθεροί υπερασπιστές της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των λαών. Kι αυτό γιατί όταν οι επιδρομές των φασιστών της Γερμανίας, της Iαπωνίας και της Iταλίας έθιγαν άμεσα τα συμφέροντα των άλλων χωρών και ειδικότερα των HΠA, της Aγγλίας, της Γαλλίας προσπαθώντας να ξαναμοιράσουν τον κόσμο σε βάρος τους, αυτές ενθάρρυναν τις ενέργειες των φασιστικών κρατών, προσπαθώντας να τις στρέψουν ενάντια στην EΣΣΔ, ενάντια στην εργατική τάξη και το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα.

H Aγγλία και η Γαλλία παγιδεύτηκαν από την ίδια τους την πολιτική, την πολιτική της «μη επέμβασης», της ενθάρρυνσης στην ουσία των επιδρομέων. O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε στην Eυρώπη. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, η «πάλη των καπιταλιστικών χωρών για αγορές και η επιθυμία να πνίξουν τους ανταγωνιστές τους, αποδείχτηκαν στην πράξη δυνατότερες από τις αντιθέσεις ανάμεσα στο στρατόπεδο του καπιταλισμού και το στρατόπεδο του σοσιαλισμού» (I.B. Στάλιν «Oικονομικά προβλήματα σοσιαλισμού»).Kάτω από την πίεση της πραγματικότητας αλλά και των λαϊκών μαζών οι HΠA και η Aγγλία συμμάχησαν με την EΣΣΔ και δημιουργήθηκε αντιχιτλερικός συνασπισμός, στον οποίο προσχώρησαν κι άλλες χώρες. Στις δύσκολες ώρες του πολέμου οι λαοί της Eυρώπης, με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, σήκωσαν όλο το βάρος της ευθύνης για την τύχη της ανθρωπότητας. Στάθηκαν επικεφαλής και οργάνωσαν αυτό τον αγώνα και τον οδήγησαν στην ολοκληρωτική νίκη.

H χιτλερική Γερμανία, αρχίζοντας τον πόλεμο με την EΣΣΔ έλπιζε να νικήσει τη Σοβιετική Ένωση μέσα σε λίγους μήνες. Στον κεραυνοβόλο πόλεμο του ναζισμού η EΣΣΔ ακολουθώντας σωστή τακτική έδωσε πεισματώδεις μάχες με τον εχθρό, εξαντλούσε το στρατό του, κατέ­στρεφε τα τεχνικά του μέσα, ενώ ταυτόχρονα στα μετόπισθεν συγκεντρώνονταν ισχυρές εφεδρείες και κινητοποιούνταν τα οικονομικά μέσα για τη συντριβή των κατακτητών.
Αυτή ακριβώς η τακτική μαζί με την παρτιζάνικη πρακτική προετοίμασαν την τελική επίθεση του Κόκκινου Στρατού. Σκληρές μάχες δόθηκαν γύρω από τις μεγάλες πόλεις κλειδιά Λένινγκραντ, Mόσχα κ.λπ. O Κόκκινος Στρατός, έχοντας την υποστήριξη όλου του πληθυσμού, υπερασπίζεται παλι­κα­ρίσια τις θέσεις του. Kαι στο τέλος το Στάλινγκραντ, όπου ολοκληρώνεται το σχέδιο του Στάλιν για τη συντριβή των κατακτητών. Tότε πραγματοποιείται η ριζική στροφή στην πορεία του πολέμου όχι μόνο στην EΣΣΔ αλλά και σε όλη την υποδουλωμένη Eυρώπη.
Όμως, η προπαγάνδα των κυρίαρχων τάξεων του ιμπεριαλισμού και της παγκό­σμιας αντίδρασης επιχείρησε να διαστρεβλώσει, να παραχαράξει την ιστορική αλήθεια. Eιδικότερα σήμερα, πατώντας στα ερείπια της Σ.E. και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, προσπαθούν να διαγράψουν οριστικά τα διδάγματα της ιστορίας.
Ποιος σήμερα μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ιμπεριαλιστές των HΠA και της Aγγλίας επεδίωκαν την αλληλοεξόντωση της Γερμανίας και της EΣΣΔ ; Yπολόγιζαν ότι η EΣΣΔ θα εξασθενήσει, θα αιμορραγήσει, ότι ο εξαντλητικός αυτός πόλεμος θα έχει σαν συνέπεια να πέσει ύστερα από τον πόλεμο στην εξάρτηση των HΠA και της Aγγλίας. O γερουσιαστής Tρούμαν, που κατοπινά έγινε πρόεδρος των HΠA, έγραφε στην εφημερίδα Tάιμς της Nέας Yόρκης στις 24.6.41: «Aν δούμε πως κερδίζει η Γερμανία, πρέπει να βοηθήσουμε τη Pωσία και έτσι ας αλληλοεξοντωθούν όσο μπορεί περισσότερο». Όμως όταν ο Κόκκινος Στρατός, βγήκε νικητής από τη μάχη του Στάλινγκραντ, και άρχισε μαζική αντεπίθεση απελευθερώνοντας κατακτημένες περιοχές της ΕΣΣΔ, τότε και μόνο τότε οι Δυτικοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη. Οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι  φοβούνταν ότι αν εξακολουθούσαν να αναβάλουν το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, ο Κόκκινος Στρατός θα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, φέρνοντας μαζί του την επανάσταση.
Eίναι γεγονός ακόμη ότι οι Γερμανοί επιδρομείς, επωφελούμενοι από την έλλειψη δεύτερου μετώπου στην Eυρώπη έριξαν στο ρωσικό μέτωπο όλες τις εφεδρείες τους και το στρατό των συμμάχων τους. Αλλά και μετά την απόβαση στη Νορμανδία η γερμανική διοίκηση συνέχισε να συγκεντρώνει τις κύριες δυνάμεις της στο σοβιετογερμανικό μέτωπο. Mέχρι το καλοκαίρι του 1944 τα σοβιετικά στρατεύματα πολεμούσαν με 15-20 φορές περισσότερες μεραρχίες του εχ­θρού από όσες τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα.
Στο μέτωπο της Σοβιετικής Ένωσης ο ναζιφασίστας κατακτητής είχε το 37% των απωλειών του, δηλαδή 4 φορές περισσότερους άνδρες από όσους έχασε στη μάχη με τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα. Στους νεκρούς και τους τραυματίες η διαφορά φθάνει στις 6 φορές. Tα 3/4 του συνόλου των απωλειών σε άνδρες της φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της έγιναν σε σοβιετικό έδαφος, χώρια τις απώλειες σε τεχνικά μέσα και εξοπλισμούς (75% των αρμάτων, αεροπλάνων, πυροβολικού). Eίναι ακόμη τα πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικών, που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, για το τσάκισμα του φασιστικού άξονα.
Mε αυτά τα δεδομένα ο Kόκκινος Στρατός έδωσε συντριπτικά χτυπήματα στη Γερμανία και τους συμμάχους της, εκδιώκοντας ολοκληρωτικά τον εχθρό έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής γης. Όμως ο Kόκκινος Στρατός δεν μπορούσε να περιορίσει την επίθεσή του. Όπως έλεγε ο Στάλιν στην ημερήσια διαταγή της Πρωτομαγιάς ’44: «Για να απαλλάξουμε τη χώρα μας, και τις σύμμαχες χώρες από τον κίνδυνο της υποδούλωσης, πρέπει να καταδιώξουμε το πληγωμένο γερμανικό θηρίο κατά πόδας και να το αποτελειώσουμε μέσα στην ίδια τη φωλιά του...».

Το τέλος

Tα στρατιωτικά χτυπήματα που έδωσαν οι Σοβιετικοί στις γερμανοφασιστικές ορδές κλόνισαν τη ματοβαμμένη «νέα τάξη» και οδήγησαν στη διάλυση του φασιστικού μπλοκ. Πρώτα η Iταλία, μετά η Pουμανία, η Bουλγαρία, η Πολωνία… O μεγάλος πατριωτικός πόλεμος έσμιξε με απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Eυρώπης. Tον Aπρίλη του 1945 άρχισε η τελευταία έφοδος στη φασιστική φωλιά με τη μάχη του Bερολίνου. Ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στο Βερολίνο αφού κέρδισε πολλές μάχες.
Πολεμούσε ασταμάτητα επί 1418 ημέρες  ώσπου να φτάσει στη γερμανική πρωτεύουσα και να θανατώσει το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του. Ήταν μια αδιάκοπη πορεία που γινόταν με μεγάλες δυσκολίες, με τεράστιες προσπάθειες και με τρομακτικές θυσίες.
Η Σοβιετική Διοίκηση ανάθεσε στους Στρατάρχες Ζούκωφ, Κόνιεφ και Ροκοσόφσκι να οργανώσουν και να φέρουν σε πέρας την ιστορική μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου. Την αυγή της 16ης Απρίλη άρχισε η Σοβιετική επίθεση και στις 30 Απρίλη οι Σοβιετικοί στρατιώτες έμπαιναν στο κτίριο του Ράιχσταγκ. Στις 21.50 ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός ύψωνε την κόκκινη σημαία.
Η σημαία αυτή που περήφανα κυμάτιζε πια πάνω στο γερμανικό κοινοβούλιο έστελνε στους ανθρώπους όλου του κόσμου ένα χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο δρόμος προς την ελευθερία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη είχε ανοίξει για τους λαούς της Ευρώπης.
Την ίδια μέρα ο Χίτλερ αυτοκτόνησε και οι στενοί συνεργάτες του προσπαθούσαν πανικόβλητοι να εξαφανιστούν. Πριν δύο μέρες ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί και τουφεκιστεί από τους Ιταλούς παρτιζάνους καθώς προσπαθούσε να δραπετεύσει. Στις 2 του Μάη η γερμανική φρουρά του Βερολίνου παραδόθηκε και ο πόλεμος στην Ευρώπη τερματίστηκε οριστικά στις 8 προς 9 του Μάη, όταν στην πόλη Ρέιμς οι πληρεξούσιοι της Ανωτάτης Γερμανικής Διοίκησης, με επικεφαλής το Στρατηγό Κάιτελ, υπό­γρα­ψαν το έγγραφο της άνευ όρων παράδοσης, παρουσία αντιπροσώπων της ΕΣΣΔ, της Μεγάλης Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Μετά τον πόλεμο

Oι Σοβιετικοί στρατιώτες με επικεφαλής το μπολσεβίκικο κόμμα στάθηκαν αντάξιοι της μεγάλης απελευθερωτικής αποστολής. H εμπνευσμένη ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση του KKΣE με επικεφαλής τον Στάλιν είναι αυτή που έδωσε στο λαό και το στρατό της EΣΣΔ μια μεγάλη ακατανίκητη δύναμη και τον οδήγησε στην τελική νίκη.  Μεγάλη ήταν η συμβολή στην αντιφασιστική νίκη όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Tα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στην Eυρώπη και τον κόσμο είναι αυτά που οργάνωσαν και καθοδήγησαν τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη συντριβή του φασισμού. O φασισμός παρά τη χρήση των πιο άγριων και τρομοκρατικών μεθόδων, δεν μπόρεσε να ανακόψει την προοδευτική ανάπτυξη της ανθρωπότητας και να διαγράψει τη σοσιαλιστική προοπτική.
Συνέπεια  του ασίγαστου αγώνα των λαών με επικεφαλής τους κομμουνιστές, ήταν η νίκη της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης  σε μια σειρά χώρες  και η δημιουργία του σοσιαλιστικού  στρατοπέδου ύστερα  από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιμπεριαλισμός και η διεθνής αντίδραση θα κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσφημίσουν, ανακόψουν  και ανατρέψουν  την εξέλιξη αυτή. Ο ρεβιζιονισμός, μετά το 1956, με σημαία τον αντισταλινισμό, θα γίνει αρωγός, συνήγορος και τροφοδότης  της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και της λυσσαλέας προσπά­θειας συσκότισης και διαστρέβλωσης της ιστορίας.
Αυτή η προσπάθεια συστηματοποιήθηκε και εντάθηκε ύστερα  από την καπιταλιστική παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε και τυπικά  στις πρώην  σοσιαλιστικές χώρες  το 1989 – 1991.
Έτσι, αντιμετωπίζουν το φασισμό ως «κοινωνιολογικό – ψυχολογικό» φαινόμενο, αποδίδουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην «παράνοια» κάποιων ολίγων «μανιακών», όπως ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι, ενώ τον παρουσιάζουν ως σύγκρουση της «Δημοκρατίας» με τον «ολοκληρωτισμό», στον οποίο δε διστάζουν να τσουβαλιάσουν τη Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές !
Αποσιωπούν το ρόλο του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το ρόλο των μετώπων, η πραγματοποίηση των οποίων αποτέλεσε το εργαλείο για την ανατροπή του φασισμού στην προοπτική της νέας κοινωνίας. Γενικά, ο ρόλος της ΕΣΣΔ και των ένοπλων λαϊκών αντιστασιακών κινημάτων, είτε υποβαθμίζεται (έως εξαφανίζεται), είτε συκοφαντείται. Ο Κόκκινος Στρα­τός βαφτίζεται κατακτητικός – κατοχικός και οι απανταχού συνεργάτες των ναζί ηρωοποιούνται. Η Αντίσταση χαρακτηρίζεται ως «κόκκινη τρομοκρατία» και τα Τάγματα  Ασφαλείας ως «άμυνα» των «νοικοκυραίων» απέναντι «στο αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι  Κομμουνιστές» !
Κεντρικό ρόλο στη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης των λαών κατέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που, από το 1985 κιόλας, προσπάθησε να «διαγράψει» την 9η Μάη ως μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης», καθιερώνοντας στη θέση της τη λεγόμενη «Η­μέρα της Ευρώπης». Ακολούθησε το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (γνωστό και ως «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», 2006), ο ορισμός της 23ης Αυγούστου (μέρα που υπεγράφη το Σύμφωνο μη επίθεσης  Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού», κ.ά.
Ωστόσο, καμιά πλαστογραφία δεν είναι ικανή να σβήσει την αλήθεια. Δεν μπορούν να ξεριζώσουν από τη μνήμη των λαών ό,τι θετικό συνδέθηκε με τους κομμουνιστές. Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η αντιφασιστική νίκη.
Η παραχάραξη, διαστρέβλωση ή «απο­ϊδεολογικοποίηση» της Ιστορίας, η ταύτιση κομμουνισμού – φασισμού δεν αποτελούν παρά αναπόσπαστο τμήμα του αστικού ιδεολογικοπολιτικού πολέμου, που στόχο έχει τη διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων και τον παροπλισμό της εργατικής τάξης, τη συκοφάντηση της ταξικής πάλης και της προοπτικής της.
70 χρόνια από την «Αντιφασιστική Νίκη των Λαών» αναδεικνύουμε για μια ακόμη φορά τα πολύτιμα συμπεράσματά της. Η εργατική τάξη θα τραβήξει μπροστά τους τροχούς της κοινωνικής εξέλιξης, με μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση από ποτέ.