Όπως σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός, έτσι και στα πολιτικά χρονικά του ΚΚΕ, υπάρχει μία ημερομηνία – σταθμός. Η στροφή και η μετάλλαξή του σε ένα ρεβιζιονιστικό κόμμα ξεκινά με την αντικομματική εξέγερση και το πογκρόμ της Τασκένδης που οργάνωσαν και καθοδήγησαν οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, τον Σεπτέμβρη 1955, και ολοκληρώνεται με την «6η πλατιά ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ». Λίγο μετά το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, πραγματοποιείται, στις αρχές του Μάρτη 1956, μια πραξικοπηματική επέμβαση στο εσωτερικό του ΚΚΕ, που εκφράστηκε με την καθαίρεση της νόμιμης ηγεσίας του, και την οργάνωση μιας παρασυναγωγής, της διαβόητης 6ης ολομέλειας, κάτω από την υψηλή εποπτεία του εκπροσώπου του ΚΚΣΕ, Κουουζίνεν. Σκοπός της ήταν να επιβληθεί στο ΚΚΕ η «στροφή» και το «νέο πνεύμα», δηλαδή η ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου και να επιβληθεί μια καθοδήγηση υπάκουη στη χρουστσωφική κλίκα. Αυτό και έγινε. Έτσι η διορισμένη καθοδηγητική κλίκα των Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη με τη ρεβιζιονιστική γραμμή που επεξεργάστηκε και την πλατφόρμα που πρόβαλε, προσπάθησε να μετατρέψει το ΚΚΕ από κόμμα της προλεταριακής επανάστασης σε κόμμα της «εθνικοδημοκρατικής αλλαγής» και ύστερα, μέσα από διάφορες θεωρίες για «βαθμιαίο ξήλωμα της αμερικανοκρατίας», έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντιαμερικάνικου – αντινατοϊκού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και προσανατόλισε το λαϊκό κίνημα στην επιδίωξη μιας «δημοκρατικο­ποίησης» του συστήματος της υποτέλειας.
Οι ρεβιζιονιστές πρόβαλαν τη θεωρία του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού περάσματος», που σκόρπιζε αυταπάτες, αφόπλιζε τις λαϊκές δυνάμεις, έσπερνε τον λεγκαλισμό και το πνεύμα της προσαρμογής στην αστική νομιμότητα.
Οι ρεβιζιονιστές συντονίστηκαν με την αντισταλινική – αντισοσιαλιστική εκστρατεία της κλίκας του Χρουστσώφ. Υιοθέτησαν τις πιο ποταπές συκοφαντίες της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και θέλησαν να εμφανίσουν το παρελθόν της ΕΣΣΔ σα μια σκοτεινή περίοδο, γεμάτη λάθη, παραβιάσεις αρχών και τρομερά μαζικά εγκλήματα. Με τον ίδιο τρόπο επεχείρησαν να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας. Καταδίκασαν τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και ξεσήκωσαν μια μανιασμένη καμπάνια για τα «λάθη» του ΚΚΕ.
Χιλιάδες κομμουνιστές πολιτικοί πρόσφυγες που ζούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι πιο μεγάλες οργανώσεις του ΚΚΕ, όπως της Τασκένδης στη Σοβιετική Ένωση και της Τσεχοσλοβακίας, αρνήθηκαν να υποταχθούν στις «αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας», ενώ μαζική και ενεργητική ήταν η αντίσταση των κομμουνιστών, μελών του ΚΚΕ και σε άλλες χώρες, όπως η Πολωνία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία. Παράλληλα στην Ελλάδα, σʼ όλους τους χώρους όπου δρούσαν κομμουνιστές, στην εξορία, στις φυλακές και την ΕΔΑ, υψώθηκε ένα κύμα πολιτικής διαμαρτυρίας ενάντια στο «νέο πνεύμα» που ξερίζωνε την επαναστατική καρδιά του ΚΚΕ, και βαθμιαία ξεδιπλώθηκε ένας οξύς και παρατεταμένος ιδεολογικός αγώνας, που κάλυψε τα πιο βασικά προβλήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος.
Την ίδια ώρα που μιλούσαν οι ρεβιζιονιστές για το «νέο», δημοκρατικό υποτίθεται πνεύμα, διέγραφαν παράνομα χιλιάδες κομμουνιστές στην προσφυγιά επειδή αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα και σε συνεργασία με τις κρατικές αρχές των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης εξαπέλυσαν κάθε είδους διώξεις ενάντια στους κομμουνιστές που παρέμειναν πιστοί στην επαναστατική κατεύθυνση.
Ύστερα από το πραξικόπημα της 6ης Ολομέλειας οι ρεβιζιονιστές εξαπέλυσαν μια συκοφαντική επίθεση ενάντια στον Ν. Ζαχαριάδη. Στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν η «αποκάλυψη και διόρθωση των λαθών», όπως υποκριτικά υποστήριζαν, αλλά το χτύπημα του επαναστατικού πνεύματος, που εξακολουθούσε να εκφράζει το ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη, ως τον Μάρτη του 1956.
Παρά τα σοβαρά λάθη που διέπραξε ο Ν. Ζαχαριάδης, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στην προετοιμασία, οργάνωση και διεξαγωγή του ένοπλου αγώνα 1946-1949, δεν έπαψε να είναι ένας επαναστάτης ηγέτης. Και γιʼ αυτό, έγινε στόχος των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, που πραξικοπηματικά τον ανέτρεψαν και τον διέγραψαν από την ηγεσία του ΚΚΕ, και με μέτρα κατασταλτικά τον απομόνωσαν από το κόμμα του και από τους κομμουνιστές της Ελλάδας, τον υπέβαλαν σε διωγμούς και τελικά, για να τον εξοντώσουν, τον εξόρισαν στα βάθη της Σιβηρίας, όπου και πέθανε κάτω από αφάνταστες στερήσεις και κακουχίες. Δώδεκα χρόνια μετά την «6η Ολομέλεια» του ʼ56, η κλίκα των Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη διασπάται σε δύο κόμματα (12η Ολομέλεια του 1968) που απηχούν το Μπρεζνιεφικό και το Ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, αφού είχαν επιτελέσει τη «βρόμικη δουλειά», δηλαδή την καταστροφή και τη μετάλλαξη του επαναστατικού ΚΚΕ σʼ έναν σαπισμένο οργανισμό, ανίκανο να εμπνεύσει και να οργανώσει τη λαϊκή πάλη.
Το ένα ρεύμα του ρεβιζιονισμού, αφού μεταλλάχθηκε πλήρως σε ένα αποκομμουνιστικοποιημένο, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε επί τεσσερισήμισι χρόνια κυβέρνηση, υπηρετώντας πιστά τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία.
Το άλλο ρεύμα, κράτησε από το επαναστατικό ΚΚΕ τις σημαίες και τα σύμβολα, χωρίς ίχνος όμως κομμουνιστικής πολιτικής. Η ιδεολογικοπολιτική γραμμή που τώρα προβάλλει αναπτύχθηκε σταδιακά στη δεκαετία του ʼ90, ύστερα από την παταγώδη χρεωκοπία του ρεβιζιονισμού και της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, που τόσο εξύμνησαν, και πήρε την πιο ολοκληρωμένη της μορφή στα τελευταία συνέδρια του ΚΚΕ από το 18ο ως το 21ο. Μια πλατφόρμα που σηματοδοτεί το πέρασμα του ΚΚΕ από τον δεξιό στον «αριστερό» οππορτουνισμό – ρεβιζιονισμό.
Μη μπορώντας και μη θέλοντας να δώσουν απαντήσεις στο κεφαλαιώδες για το κίνημα ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η γραμμή που τώρα προβάλλουν αποτελεί νεκρανάσταση των τροτσκιστικών αντιλήψεων σε σύμπλεξη με παγιωμένα σχήματα του ρεφορμισμού και με διάφορες άλλες ιδέες παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων.
Διαστρεβλώνουν κατάφωρα τη θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, ενώ, στο ίδιο πλαίσιο που όψιμα κατασκεύασαν, θεωρούν την Ελλάδα «ιμπεριαλισμό», και αρνούνται και αποδοκιμάζουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Αρνούνται και απορρίπτουν από αντιλενινιστικές θέσεις το πρόγραμμα του 6ου συνεδρίου της ΚΔ το 1928, και διατείνονται ότι «κόστισε πολύ» γιατί, κατά τη γνώμη των καθοδηγητών του ΚΚΕ, ήταν σε ασυμφωνία με τον «χαρακτήρα της εποχής». Επειδή, όπως λένε, δεν επεξεργάστηκε μια και μοναδική «στρατηγική» (δηλ. άμεσα, σοσιαλιστική επανάσταση παντού, σʼ οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη είτε πρόκειται για καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες είτε για αποικίες, μισοαποικίες ή εξαρτημένες χώρες), αλλά επεξεργάστηκε «διαφορετικές στρατηγικές ανά­λογα με τον βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα».
Αρνούνται και απορρίπτουν σαν λαθεμένες τις Αποφάσεις του 7ου συνεδρίου της Κ.Δ. το 1935 και τη γραμμή για τα λαϊκά και αντιφασιστικά μέτωπα. Θεωρούν την αυτοδιάλυση της Κ.Δ. ως έναν «βασικό παράγοντα» που συνέτεινε «στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη». Απορρίπτουν τις θέσεις του Στάλιν για τον χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν από καθαρά τροτσκιστικές θέσεις ακόμα και το ιστορικό ανοιχτό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό, της 31ης Οκτωβρίου 1940.
Με δύο λόγια απορρίπτουν αναδρομικά, όλη την κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης. Αναθεωρούν, παραποιούν και αποδοκιμάζουν σαν λάθος όλη τη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από γεννήσεώς του και αποκηρύσσουν τα συνθήματα και την πάλη των κομμουνιστών για Ειρήνη, Δημοκρατία και Εθνική Ανεξαρτησία, γιατί μια τέτοια πάλη θεωρούν ότι έθετε και θέτει την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία»! Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να άλλαξε τώρα προβιά και να πέρασε από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του «αριστερού» οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Αλλά αν και προβάλλει πλέον απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, δεν εννοεί με τίποτε να σηκωθεί πάνω απʼ το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο εκτράφηκε και γαλουχήθηκε μετά το ʼ56. Μη μπορώντας να εξαφανίσουν τα βουερά τεκμήρια της ιστορίας, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έχουν κάνει κάθε τι για να συσκοτίσουν και υποβαθμίσουν την πραγματική σημασία της αναρρίχησης και κυριαρχίας του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ (με το 20ό συνέδριο) και στο ελληνικό κίνημα (με την «6η Ολομέλεια»), εντάσσοντας για το σκοπό αυτό την τωρινή κριτική τους για την «οππορτουνιστική στροφή» του 20ού συνεδρίου, σʼ ένα προκατασκευασμένο πλαίσιο εξωφρενικής λαθολογίας για όλο το παρελθόν, διαστρέβλωσης και αναθεώρησης όλης της επαναστατικής ιστορίας από καταβολής του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Όμοια εξωραΐζουν προκλητικά και παρουσιάζουν λίγο – πολύ σαν φυσιολογικό γεγονός τη διεθνή «παρέμβαση» (και όχι … επέμβαση όπως οι ίδιοι σπεύδουν να διευκρινίσουν) που οργάνωσε την πραξικοπηματική «6η Ολομέλεια», καλύπτοντας και φροντίζοντας να πέσουν στα μαλακά οι υπεύθυνοι και να σκεπαστούν τα πραγματικά έργα τους εναντίον του κινήματος.
Ενώ αμετανόητα, εξακολουθούν να αναμασούν το χρουστσωφικό και μπρεζνιεφικό κατηγορητήριο εναντίον του Μάο Τσετούνγκ, κριτικάροντας τώρα (απʼ τα «αριστερά») σαν μικροαστική και εθνικιστική παρέκκλιση τη γραμμή του Μάο και του «μαοϊκού ρεύματος».

πηγή: Λαϊκός Δρόμος