Ξέρετε ποια είναι η πιο πολυσυζητημένη λέξη, αυτή που «χτυπιέται» ποιο πολύ τις τελευταίες μέρες στους Η/Υ δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών; Η μαγική λεξούλα που παρουσιάζεται άλλοτε σαν φορέας σωτηρίας και άλλοτε σαν φορέας απώλειας; Το Ο.Π.ΣΥ.Δ κατά την καθομιλουμένη Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα Διαχείρισης Προσωπικού Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαιίδευσης (ΟΠΣΥΔ).

Τελευταίο περιστατικό η «εμπλοκή» 14.000 αναπληρωτών (πριν λίγες μέρες άλλων 14.000 αναπληρωτών και 10.000 νεοδιόριστων εκπαιδευτικών) που ξεροστάλιαζαν όλη τη νύκτα της Δευτέρας και τα ξημερώματα της Τρίτης μπροστά στον υπολογιστή ψάχνοντας μάταια να υποβάλλουν Αίτηση-Δήλωση προτιμήσεων στο ΟΠΣΥΔ για τοποθέτηση σε σχολικές μονάδες.

Προσπαθούσαν αλλά το ΟΠΣΥΔ είτε δεν άνοιγε είτε όταν άνοιγε δεν είχε τα σχολεία που όφειλε να έχει ανά περιοχή.

Αυτό είχε ανακοινώσει το υπουργείο Παιδείας και οι αναπληρωτές προσπαθούσαν από τα ξημερώματα να δουν τα κενά των σχολείων για να κάνουν τις επιλογές τους καθώς η προθεσμία ήταν μόλις 24 ώρες!

Μετά από αρκετές ώρες άνοιξε επιτέλους αλλά τότε έμεναν λιγότερο από 18 ώρες προθεσμία για να επιλέξουν σχολεία (και περιοχές) στο νομό που έχουν προσληφθεί και λιγότερο από 48 ώρες από την ώρα που θα ειδοποιηθούν για τη σχολική μονάδα ανάληψης υπηρεσίας να παρουσιαστούν!

Ούτε ελικόπτερα να ήταν!

Για να δούμε όμως τι σημαίνει για τους χιλιάδες αναπληρωτές αυτή η διαδικασία, για τους χιλιάδες αναπληρωτές που δεν είναι ούτε ελικόπτερα ούτε αριθμοί.

Το παρακάτω ξέσπασμα στο διαδίκτυο από αναπληρωτή  σίγουρα παρουσιάζει την πραγματικότητα και εκφράζει κάθε έναν από τους χιλιάδες αναπληρωτές.

Α.Κ. (αναπληρωτής): Το υπουργείο μας εκπαιδεύει στο διακτινισμό!

«Πολίτες τελευταίας κατηγορίας αποδεικνύονται ακόμα μια φορά οι αναπληρωτές. Τόσες οι απαιτήσεις τους από εμάς κι εκείνοι να μην σέβονται ούτε το ελάχιστο χρονικό περιθώριο που δικαιούμαστε για να αποφασίσουμε το μέλλον μας. Ο οποιοσδήποτε θα προτιμούσε να ξενυχτήσει ένα ολόκληρο βράδυ να μελετήσει τα κενά, τους συνδυασμούς των σχολείων, τις επιλογές του, τις περιοχές, το πιθανό σπίτι. Και όμως ακόμα μία φορά στην πίεση. Να έχουμε ελάχιστες ώρες να πάρουμε απόφαση για μια ολόκληρη χρονιά από τη ζωή μας. Και όχι μόνο αυτό. Να βγουν τα αποτελέσματα Τετάρτη και ακόμα μία χρονιά να πρέπει να διακτινιστούμε μέσα σε μία μέρα στον τόπο που τελικά προσληφθήκαμε. Να κανονίσουμε σπίτι, πράγματα, εισιτήριο και μετακόμιση, σε μία μόλις μέρα. Και αν προκύψει να έχεις προσληφθεί στη Δ’ Δωδεκανήσου, που κάποια νησιά είναι 2 μέρες ταξίδι από Πειραιά, τρέχα γύρευε. Και αν δεν προλαβαίνεις ακτοπλοϊκώς, μπορείς να χρυσοπληρώσεις ένα αεροπορικό εισιτήριο. Χωρίς πράγματα βέβαια, αυτά θα μεταφερθούν με το μαγικό ραβδί σου. Και αν δεν έχεις ξενοδοχείο να κοιμηθείς, διότι είναι πάμφθηνα τα δωμάτια στα νησιά και δεν έχει και πληρότητα, δεν πειράζει κοιμάσαι στο αμάξι σου. Α ξέχασα, ταξίδεψες αεροπορικώς δεν έχεις ούτε αμάξι…»

Β. Δ. (αναπληρωτής εκπαιδευτικός): Όταν μέσα στα βαριά μεσάνυκτα ήρθε το μήνυμα της πρόσληψής μου

Το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε την Παρασκευή που μας πέρασε στις 12 τα μεσάνυχτα να ειδοποιήσει για τις προσλήψεις χιλιάδων αναπληρωτών.

Περιμένοντας ατελείωτες ώρες (έβγαλε κάλο το χέρι μου από τα πατήματα στον υπολογιστή) έμαθα στα 44 μου χρόνια ότι προσλήφθηκα για 6η χρονιά ως αναπληρωτής, αυτή τη φορά στο νομό Κυκλάδων, αλλά μέχρι την Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου, δεν θα ξέρω αν θα δουλέψω στην Πάρο ή στη Σύρο ή στην Τήνο ή στην Κύθνο ή στην Άνδρο, ή στην Κίμωλο ή στη Μήλο.

Την Τετάρτη θα μάθω σε ποιο νησί θα πάω και τότε θα πρέπει να παρουσιαστώ την Πέμπτη  Αυγούστου ή την Παρασκευή 6 Αυγούστου.

Να βρω χρήματα, πολλά χρήματα, 2.000 ευρώ για τα πρώτα έξοδα, τα ξενοδοχεία, το πλοίο, τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητο, για ξενοδοχείο, σπίτι φαγητό και ενώ είμαι με ταμείο ανεργίας 2 μήνες τώρα…

Να κλείσω εισιτήρια, να μετακομίσω ο,τι προλαβαίνω να μετακομίσω. Α, και να βρω σπίτι φυσικά.

Αυτό το να βρω σπίτι στις Κυκλάδες τέτοιο καιρό όταν το είπα σε φίλο μου απάντησε: “Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;”

Και όλα αυτά στο υπουργείο Παιδείας που γίνονται όλα πλέον ψηφιακά και γρήγορα.

“Ευχαριστώ ω υπουργείο για τα καλά που μας προσφέρεις”, που οι διαδικασίες γίνονται πλέον με τάχιστους ρυθμούς και με την ψηφιοποίηση των πάντων.

Σήμερα σε σχολείο σε στεριά, αύριο σε σχολείο σε νησί!

Θα πει κανείς «τι πιο συνηθισμένο», δηλαδή να βλέπεις εκπαιδευτικούς να πετάγονται «μπαλάκι» από σχολείο σε σχολείο για να καλύψουν κενά ακόμα και μίας ή δύο ωρών, με μοναδικό χρόνο μετακίνησης ένα δεκάλεπτο διάλειμμα…! Εκπαιδευτικούς να υπηρετούν μέχρι και σε πέντε σχολεία, χωρίς οδοιπορικά και χωρίς να θεωρείται ο χρόνος μετακίνησης ως εργάσιμος…

Όσο περνάει ο καιρός έχουμε και άλλα και χειρότερα. Σε ποια χώρα της Αφρικής καθηγητές αναγκάζονται να εργάζονται κάποιες μέρες στη στεριά και κάποιες σε νησί; Δεν ξέρουμε για χώρα της Αφρικής αλλά στην Ελλάδα γίνεται. Για παράδειγμα πρόσφατα δύο αναπληρώτριες  μαθηματικοί που υπηρετούν σε Μέθανα και Γαλατά, κλήθηκαν να συμπληρώσουν τις λιγοστές ώρες που απομένουν από το ωράριό τους στην Ύδρα, για να αναπληρώσουν το κενό που αφήνει άλλη αναπληρώτρια   εκπαιδευτικός που έφυγε με άδεια που σχετίζεται με την εγκυμοσύνη της.

Μετά από  εξι – επτά φάσεις προσλήψεων αναπληρωτών στη φετινή χρονιά, εκπαιδευτικών δηλαδή που κάθε χρόνο αναπληρώνουν τον εαυτό τους, το υπουργείο Παιδείας δεν καλύπτει με πρόσληψη μια πραγματική ανάγκη που υπάρχει για αναπλήρωση στην Ύδρα και δυο αναπληρώτριες υποχρεώνονται να μετακινούνται από τη στεριά σε νησί και πάλι πίσω για να λύσουν ένα πρόβλημα για το οποίο δεν έχουν καμία ευθύνη!

Φυσικά, δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, διότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που δουλεύουν π.χ. σε σχολείο του Πειραιά, αλλά συμπληρώνουν το ωράριό τους … σε σχολείο της Σαλαμίνας!

Ε, δάσκαλε «τέλη Μαϊου μαζεύεις και φεύγεις»!

Ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων, Χρήστος Μπέλμπας παρουσιάζει εξωφρενικές καταστάσεις που βιώνουν αναπληρωτές και νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί  οι οποίοι κάνουν  άτυπες συμφωνίες με ιδιοκτήτες για να μένουν σε διαμερίσματα τους χειμερινούς μήνες ενώ στη συνέχεια τους ανακοινώνεται αιφνιδιαστικά μέσα στον Απρίλιο και τον Μάιο ότι «τα μαζεύεις και φεύγεις με την πρώτη κράτηση».

Χρήστος Κάτσικας