Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα γράμμα που στάλθηκε στις εφημερίδες των Ιωαννίνων και αφορούσε μια «εκδήλωση τιμής» που οργάνωσε το Παν/μιο Ιωαννίνων για το Νίκο Ράπτη και την Πόπη Βουτσινά

Δευτέρα, 4 Μαΐου 2015

Ανοιχτό γράμμα για το Νίκο Ράπτη και την Πόπη Βουτσινά

Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι φορείς του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων τίμησαν τελικά σε εκδήλωση τους Νίκο Ράπτη και Πόπη Βουτσινά φοιτητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που χάθηκαν άδικα και πρόωρα. Είναι βεβαίως δικαίωμα κάθε κοινωνικής ομάδας να αναστοχάζεται και να αναπολεί, είναι όμως διπλό δικαίωμα των μαχόμενων ανθρώπων να αντιστέκονται να κριτικάρουν να υποδείχνουν άλλους δρόμους. Η συγκεκριμένη εκδήλωση όπως και πολλές παρόμοιες δεν είναι αθώα ακόμα και όταν προβάλλεται ως τέτοια.

Έρχεται στη νέα πολιτική συγκυρία να υπογραμμίσει ακόμα κι αν προγραμματίστηκε νωρίς ότι οι αγώνες ενάντια στο φασισμό την υποτέλεια και την εκμετάλλευση κινούνται στα πλαίσια της κριτικής του συστήματος και όχι της αμφισβήτησή του. Θα αναφερθεί άραγε ότι ότι η δράση του Ράπτη και της Βουτσινά ήταν σε πολιτική κόντρα στη διάρκεια της φοίτησης τους στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με την επίσημη αριστερά της εποχής, με τη συνδιαχείριση και το «αριστερό» καθηγητικό κατεστημένο.

Θα γίνει μια πραγματική συζήτηση για την ιδεολογικοπολιτική τους συγκρότηση και τις προεκτάσεις της μέχρι το σήμερα. Ο αγώνας των επαναστατών, των αριστερών, των αντιφασιστών δεν είναι αναλώσιμο είδος και ιστορική παγωμένη εικόνα. Η στάση ζωής, το αλύγιστο θάρρος, η αφοβία του Νίκου και της Πόπης ενάντια στη χούντα και την καραμανλική μεταπολίτευση δεν τρέφεται από το παρελθόν και δεν είναι μουσείο όπως θέλουν να καταντήσουν το Πολυτεχνείο οι κυρίαρχοι πολιτικοί κύκλοι.

Ο Ν. Ράπτης και η Π. Βουτσινά με την προσωπική τους στάση αποτελούν μία ανεκτίμητη πολιτική παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση και να βρει ο εργαζόμενος, ο απόκληρος, ο άνεργος, ο μετανάστης το δίκιο του. Άλλωστε ούτε ένας από τους πολιτικούς συντρόφους της Πόπης και του Νίκου δεν είναι στο «πάνθεον» των ομιλητών (μια επικοινωνία προ τετραμήνου που υπήρξε με το Θ. Τσιριγώτη δεν είχε καμία συνέχεια). Κρίμα! Θα μπορούσαμε να σωπάσουμε για το θέμα, όμως το τίμημα της ενοχής μας θάταν βαρύ και η συνείδησή μας που έχει ματώσει από «το δάσος των σκοτωμένων φίλων μας» (Σεφέρης), θα μας τσίγκλαγε. Έτσι προτιμάμε να μιλήσουμε ακόμα κι αν χρειαστεί να χαλάσουμε τις καρδιές μας εκτιμώντας ότι πρέπει νάμαστε χρήσιμοι και λιγότερο αρεστοί.
Απέναντι στη φτώχεια, την φρίκη, την υποτέλεια και την εκμετάλλευση. Πρέπει να προβάλλουμε την οργάνωση, το όραμα, το θάρρος.

Ακριβώς έτσι έκανε ο Νίκος και η Πόπη στην ασφάλεια, στη χούντα στους προσκυνημένους της εποχής. Για να μην κάνουμε τους νεκρούς του αγώνα ακίνδυνα αγάλματα. Γιατί αν οι διανοούμενοι δεν βουτήξουν στο πέλαγος των κοινωνικών αναγκών θα καταντήσουν θεραπαινίδες της εξουσίας.

Ο Νίκος και η Πόπη ζουν στους αγώνες του σήμερα!

Για τους συναγωνιστές τους, Ανοιχτό γράμμα για το Νίκο Ράπτη και την Πόπη Βουτσινά