Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του υπουργείου Παιδείας, το οποίο είναι αρμόδιο για την έγκριση εφαρμογής προγραμμάτων στα σχολεία, φαίνεται να έχει εγκρίνει από το σχολ. έτος 2020 – 2021 και πολλά προγράμματα της «Ελληνικής Αγωγής» του Άδωνι Γεωργιάδη. Αυτό αποκαλύπτει με άρθρο του ο εκπαιδευτικός Δ. Πολυχρονιάδης. 

Αναλυτικά το άρθρο του Δ. Πολυχρονιάδη*:

Τα «εκπαιδευτικά» προγράμματα που εγκρίνει το Ι. Ε. Π. και η επιδρομή της ιδεολογικής κυριαρχίας της δήθεν «αριστείας» στο σώμα & το περιεχόμενο της Δημόσιας Εκπαίδευσης

Αυτά είναι μερικά από τα προγράμματα του εν λόγω ΟΙΚΟΥ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ) που, τυχαίο!!!, εγκρίνονται δια χειρός Ι.Ε.Π., από το 2020 – 2021:
1. «ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ», 2. «Ο ΟΙΚΟΣ», 3. «ΠΑΙΖΩΜΕΝ ΠΑΙΔΙΑΝ», 4.«ΜΥΘΟΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ», 5. «ΘΗΣΕΥΣ, Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ», 6. «ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ», 7. «ΤΟ ΣΩΜΑ», 8. «Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ», 9. «Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ», 10. « Η ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ», 11. «ΑΓΩΝΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ», 12. «Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ», 13. «ΗΡΑΚΛΗΣ, Ο ΡΩΜΑΛΕΟΣ ΗΡΩΣ», 14. «ΟΔΥΣΣΕΥΣ, Ο ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ ΗΡΩΣ»

Δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο, μοιάζουν να είναι πολλά για να αποτελούν μέρος μίας διεκπεραιωτικής διαδικασίας, μάλλον πρόκειται για μία σκόπιμη και μεθοδική διαδικασία κοινωνικού σωφρονισμού. Είναι ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!

Εδώ μιλάμε για πρόγραμμα (ή παραπρόγραμμα;) σπουδών, καθ’ όλα συνειδητή προσπάθεια διαμόρφωσης ιδεολογικής ταυτότητας και συνείδησης. Και φυσικά δεν είναι δωρεάν, το κόστος είναι 5 ευρώ το δίωρο για κάθε μαθητή/μαθήτρια. Τόσο πάει το κόστος παρακολούθησης κάθε προγράμματος, γιατί μιλάμε για σχολή που δίνει πτυχία εθνικοφροσύνης! Μα είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι και εδώ είναι η αβλεψία ενός Συμβούλου – εισηγητή που δεν κατάλαβε τι ενέκρινε και μάλιστα επί δύο συναπτά έτη;

Αναρωτιόμαστε ποια είναι η προστιθέμενη αξία όλης αυτής της παλέτας «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων στην ήδη υπάρχουσα δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση προκειμένου να χρήζουν έγκρισης από το Ι.Ε.Π.

Ως γνωστό, στοιχεία της μυθολογίας και της αρχαίας ιστορίας, διδάσκονται έτσι κι αλλιώς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και εν πάση περιπτώσει εδώ δεν υπάρχουν ούτε μουσειακά εκθέματα, ούτε «θόλος» παραστατικών απεικονίσεων με νέες τεχνολογίες, τίποτε άλλο εκτός από τη χρήση διαδραστικού πίνακα για συζήτηση, την έρευνα και την δραματοποίηση των αρχαίων κειμένων. Τα περισσότερα εξ αυτών των προγραμμάτων αποσκοπούν: «…στην επαφή των παιδιών με την μητρική τους γλώσσα (sic) και στη δημιουργική καλλιέργεια των τρόπων κατάκτησης γνώσης με συμμετοχικές και βιωματικές διαδικασίες».

Και ποια είναι η μητρική γλώσσα των παιδιών μας; Βασικός στόχος κάθε προγράμματος είναι οι μαθητές (της πρωτοβάθμιας φυσικά, γιατί «έχουν γνώση οι φύλακες», οι συντελεστές των προγραμμάτων ξέρουν πολύ καλά ότι αυτά δεν μπορούν να απευθύνονται σε μαθητές δευτεροβάθμιας, άλλωστε η διαπαιδαγώγηση πρέπει να ξεκινάει από τα γεννοφάσκια) να έρθουν σε επαφή με την αρχαιότερη μορφή της γλώσσας μας για να συνειδητοποιήσουν τα κοινά στοιχεία με την νεότερη μορφή της. Σκοπός όλων των προγραμμάτων είναι να συμβάλλουν στη διαμόρφωση πολιτών με συγκροτημένη ατομική και κοινωνική ταυτότητα, με δημοκρατικό ήθος αλλά και με κριτική σκέψη και ηθική και γνωστική αυτονομία.

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ μεγάλο σκοπό, μία συγκεκριμένου τύπου πολιτειότητα που εδρεύει στην αρχαιοελληνική μας προέλευση και στην αρχαία ελληνική, μητρική μας γλώσσα, σκοπός για τον οποίο φυσικά το δημόσιο σχολείο κρίνεται ανεπαρκές και φτηνό σύμφωνα πάντα με τις ευλογίες και τη νομιμοποίηση του ΙΕΠ.

Σύμφωνα με τον Βολταίρο: ο Διαφωτισμός έπρεπε να αρχίσει από τους «μεγάλους». Μόνο αφού θα είχε κατακτήσει τις καρδιές και τα μυαλά των υψηλών ηγετών της κοινωνίας, θα μπορούσε να ασχοληθεί με τις κατώτερες μάζες. Αλλά για τον Βολταίρο και πολλούς από τους οπαδούς του, υπήρχε ένας κίνδυνος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πολλή προσοχή. Κάποιος έπρεπε να φροντίσει να αποτρέψει τις μάζες από το να μάθουν να διαβάζουν…

Σήμερα για το ΙΕΠ «…το να διδάσκουν τις μάζες να διαβάζουν, θα μπορούσε να έχει μια πιο ευεργετική επίδραση. Δίνει τη δυνατότητα για μια διαδικασία εκπολιτισμού, κατά την οποία οι κυριαρχούμενες ομάδες θα γίνονταν περισσότερο ηθικές, πιο υπάκουες, περισσότερο επηρεασμένες από την πραγματική κουλτούρα». [1]

Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα επιδρομή της «αριστείας» του νεοφιλελευθερισμού – νεοσυντηρητισμού και των εκπροσώπων της στο σώμα και στο περιεχόμενο της Δημόσιας Εκπαίδευσης με ξεκάθαρες πολιτικές στοχεύσεις που δεν είναι άλλες από:

► τη διάχυση «καλών πρακτικών» (sic) σε ό, τι αφορά την εδραίωση της λογικής της επί πληρωμή αγοράς εκπαιδευτικών προϊόντων από την πρώιμη ακόμα παιδική ηλικία,
► την αποψίλωση του Δημόσιου Σχολείου από τη βασική του αποστολή της μετάδοσης ολόπλευρης και στέρεας γνώσης και όχι πληροφοριών, με δωρεάν χαρακτήρα προς όλους,
► τη διάδοση νεοσυντηρητικών – παρωχημένων αντιλήψεων στους μαθητές με χαρακτηριστικά προγονοπληξίας – αρχαιολατρίας και εθνικισμού αντίστοιχων με αυτές που επικρατούσαν και διαδίδονταν στους μαθητές των Δημόσιων & Ιδιωτικών Σχολείων της χώρας μας κατά την μετεμφυλιακή περίοδο (1949 – 1963) αλλά και την περίοδο της φασιστικής δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967 – 1974).

Με την πρακτική και τις τακτικές αυτές του Ι. Ε. Π. και του ΥΠΑΙΘ, σε ό, τι αφορά την έγκριση τέτοιου είδους «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων, ίσως να μην είναι μακριά και η επαναφορά των εορτών για την «πολεμική αρετή» των Ελλήνων ή ακόμα χειρότερα, για τους θιασώτες του «μαθήματος» των εργαστηρίων δεξιοτήτων, η ένταξη ανάλογων «εκπαιδευτικών» θεματικών αξόνων στο πλαίσιο της διδασκαλίας δεξιοτήτων που θα τονώνουν την «εθνική ταυτότητα» των μαθητών και το αντίστοιχο φρόνιμα των μαθητών/μαθητριών.

Φαίνεται ότι κάποιοι/κάποιες στο Ι. Ε. Π. και στο ΥΠΑΙΘ της κυβέρνησης της Ν. Δ. ταυτίζουν την έγκριση «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων με τις μαζικές τηλεπωλήσεις βιβλίων αρχαιολατρικού – εθνικιστικού χαρακτήρα αμφιβόλου επιστημονικής και παιδαγωγικής αξίας, ευτελίζοντας έως εξευτελισμού την έννοια της «αριστείας» την οποία τόσο σφοδρά έχουν καπηλευτεί σε επίπεδο πολιτικής συνθηματολογίας. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο γεγονός που ενδέχεται να επιφέρει ζοφερές καταστάσεις και αποτελέσματα για τους μετέχοντες της Δημόσιας Εκπαίδευσης οι οποίοι είναι οι μαθητές/μαθήτριές μας, τα παιδιά όλων μας.

Για να αποτρέψουμε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις για τους μαθητές/μαθήτριές μας, για τα παιδιά μας, ως αποτέλεσμα όσων αφήνουμε να διδάσκονται, οφείλουμε να αντιδράσουμε άμεσα κι όχι όταν θα είναι πια αργά.

1. Michael Apple, Επίσημη Γνώση, εκδόσεις Επίκεντρο, Αθήνα 2008, σελ. 157.

*Ο Δ. Πολυχρονιάδης είναι εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Δάσκαλος), Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών & Κοινωνικών Επιστημών (Ιστορικός της Εκπ/σης), Πρόεδρος του Δ. Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου, πρώην μέλος του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.