Διαβάζω τόσα πλουμιστά για την πολιτική λύση της τηλ”επικοινωνίας” που δεν την κάνουμε γιατί δεν έχουμε τα μέσα! Όχι! Δεν είναι ότι δεν την κάνουμε απλά γιατί δεν έχουμε τα μέσα. Αυτά last year!! Όταν οι μαθητές μας κι εμείς ήμασταν κλειδαμπαρωμένοι μέσα στα σπίτια χωρίς χρόνο και χώρο και παλεύαμε να έχουμε μια επαφή μαζί τους.

Όποιος τολμά να πει πως όλο αυτό που κάναμε οι εκπαιδευτικοί με δικά μας μέσα δύο χρόνια ήταν εκπαίδευση είναι επικίνδυνος! Είναι επικίνδυνος όχι μόνο για τους μαθητές που δεν έχουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, αλλά κυρίως για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, τους πρόσφυγες και ρομά, που παλεύουμε να τους προσφέρουμε με ή χωρίς βοήθεια εξατομικευμένη γνώση και συμπερίληψη. Αυτό που έγινε τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν μια ψυχολογική στήριξη όσων μπόρεσαν να ανταποκριθούν. Το να λες ότι έβγαλες την ύλη χωρίς να υπολογίζεις τι γίνεται πίσω από την οθόνη είναι απαράδεκτο και πρέπει να το καταδικάσουμε όλοι!

Και τώρα που έγινε πραγματικότητα αυτό που φοβόμασταν, πως δηλαδή θα συνυπολογίζεται σαν εκπαιδευτική διαδικασία ελαφρά τη καρδία, για πάσαν νόσο, τι κάνουμε; Ζητάμε τα μέσα για μια ιδανική τηλεκπαίδευση; Λυπάμαι αλλά όχι! Καταλάβατε λάθος! Δε θέλω τα μέσα για την τηλε..επικοινωνία!

Θέλω τους ανθρώπους που θα απαρτίσουν το δημόσιο σχολείο από τη 1η Σεπτέμβρη και μόνιμα. Ζωντανούς δασκάλους για τα παιδιά μας. Ζωντανούς ειδικούς παιδαγωγούς παράλληλης στήριξης και τμημάτων ένταξης. Ψυχολόγους. Νοσηλευτές. Και μαζί τις εγκαταστάσεις και όλα τα τεχνολογικά μέσα που θα βοηθήσουν διά ζώσης τα παιδιά! Την μόνη και πραγματική εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτή που αφορά όλα τα παιδιά. Όχι όσα μπορούν…

Πηγή Σεμιτέκολου, δασκάλα στο 4ο ΔΣ Νέας Αλικαρνασσού Ηρακλείου