Το φριχτό βράδυ της 30ης Νοέμβρη 1943

Μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες κατά αμάχων την περίοδο της Κατοχής σημειώθηκε το βράδυ της 30ης Νοεμβρίου από τα Ες-Ες και, κυρίως, από τα Τάγματα Ασφαλείας που μόλις πριν λίγο καιρό είχαν συγκροτηθεί και εξοπλιστεί για να συνδράμουν τις δυνάμεις κατοχής. 

Στο στόχαστρο και στο έλεός τους βρέθηκα πρώτοι από όλους οι ανάπηροι, ήρωες πολέμου από το μέτωπο της Αλβανίας. Λίγους μήνες νωρίτερα, οι ανάπηροι συμμετείχαν στις μεγάλες διαδηλώσεις του Μαρτίου του 1943 κατά της γενικής επιστράτευσης, με τίμημα 46 νεκρούς διαδηλωτές. Άλλωστε, οι ανάπηροι πολέμου ήταν αρκετά δραστήριοι, συμμετέχοντας και στις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου μαζί με φοιτητές και εργαζόμενους, όπως επίσης και στις διαδηλώσεις κατά της στρατιωτικής κατοχής και του λιμού.

Τη νύχτα της 30ης Νοεμβρίου κλιμακώθηκε η επίθεση κατά των ανάπηρων, όταν υπό την επίβλεψη των Ες-Ες οι «γερμανοτσολιάδες», όπως ιστορικά χαρακτηρίστηκαν, του Ράλλη περικύκλωσαν με καμιόνια τα 19 νοσοκομεία της Αθήνας και ξέσπασαν πάνω στους ανάπηρους του πολέμου της Αλβανίας. Η φρίκη, η βαναυσότητα και το μένος των ταγματασφαλιτών ήταν πρωτόγνωρο ακόμη και για τα δικά τους, απάνθρωπα, δεδομένα. 

Οι ανάπηροι στοιβάχτηκαν σαν σακιά, χωρίς τις πατερίτσες τους ή τα ξύλινα προσθετικά μέλη, στα καμιόνια και οδηγήθηκαν άρον άρον στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Έγιναν 283 εκτελέσεις.

Παραθέτουμε δύο σχετικά άρθρα:

Το πογκρόμ ενάντια στους ανάπηρους πολέμου της Αλβανίας

«Έγινε μπλόκο στα νοσοκομεία που μένουν οι ανάπηροι πολέμου της Αλβανίας 1940 – 41», «οι ταγματασφαλίτες άρπαξαν τους ανάπηρους».
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 65 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, με ένα άγνωστο μέχρι τότε πογκρόμ ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 – 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Άρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Άγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Ραχοκοκαλιά το ΚΚΕ

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.
Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη, στις εθνικές διαδηλώσεις στις 24 Φλεβάρη, 5 και 25 του Μάρτη, 25 Ιούνη και 22 Ιούλη του 1943, προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους καροτσάκια – «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός – με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια, να υποβαστάζουν τους κουτσούς ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό – Τουρκοβούνια – Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων. Πυρήνας και ραχοκοκαλιά του αγώνα σε όλα τα νοσοκομεία ήταν το ΚΚΕ και η Αχτίδα Αναπήρων. Ο γραμματέας της Αχτίδας Μπάμπης Παναγόπουλος και πολλά στελέχη της, και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετέπειτα, δολοφονήθηκαν και ακολούθησαν το δρόμο των άλλων αγωνιστών στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στις εξορίες.

Ματαίωσαν τα σχέδια εξόντωσης

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Έγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Όμως, ούτε ένας Έλληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.
Στις 22 Ιούλη 1943, νέα διαδήλωση με εθνικά και άλλα αιτήματα. Οι κατακτητές σκόπευαν να κατεβάσουν στην Αθήνα τους Βούλγαρους φασίστες. Μπροστάρηδες πάλι οι ανάπηροι με τα καροτσάκια τους και οι όρθιοι με τις πατερίτσες τους. Το Σεπτέμβρη του 1943, συνθηκολόγησε η Ιταλία. Στα νοσοκομεία μαζεύονται όπλα των Ιταλών που πηγαίνουν στην Αντίσταση.

Για τους κατακτητές όμως και τη δοσίλογη κυβέρνηση, το ποτήρι ξεχείλισε. Το αντιστασιακό κίνημα φουντώνει. Η μόνη αντιμετώπισή του από τις φασιστικές αρχές είναι η τρομοκρατία, οι εκτελέσεις. Τα νοσοκομεία τούς μπαίνουν εμπόδιο στα αντεθνικά σχέδιά τους. Πρέπει να τα διαλύσουν και να παραδώσουν τους ανάπηρους στους Γερμανούς. Αφού η στάση των αναπήρων του πολέμου ενέπνεε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στο να πάρουν την απόφαση της αντίστασης, της αντιπαράθεσης, της σύγκρουσης. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά την επίσημη απαγόρευση της δράσης του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» ακολούθησε απόφαση για τη διάλυση του Συνδέσμου των Αναπήρων Πολέμου.

Νύχτα φρίκης

Στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι σαν αστακοί με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με γερμανικά καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ που στεκόταν αδυσώπητος και κτηνώδης πάνω σ’ ένα αυτοκίνητο, περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Ήταν τρεις η ώρα το πρωί. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο. Το σκοτάδι της νύχτας και η παγωνιά της βραδιάς μεγάλωνε τη φρίκη.

Τετράγωνα ολόκληρα γύρω από τα νοσοκομεία είχαν κυκλωθεί. Τα καμιόνια, αφού γέμιζαν με ανάπηρους, χωρίς τα ξύλινα μέλη τους, χωρίς τα γυάλινα μάτια τους, έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα και άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Έγιναν 283 εκτελέσεις

(Ριζοσπάστης, 19/10/2008)

Η δολοφονία των 257 αναπήρων του αλβανικού πολέμου από τα Τάγματα Ασφαλείας

Τα «Τάγματα Ασφαλείας» κατά τον Θ. Τσάτσο μάρτυρα «κατηγορίας» δεν συγκροτήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τους Γερμανούς. Απεναντίας πρόσφεραν τις υπηρεσίες στην πατρίδα. Η σκόπιμη αυτή διαστρέβλωση της αλήθειας μας φέρνει στη μνήμη τις ζοφερές μέρες της 27,28, 29 και 30 Νοέμβρη 1943, μέρες που άρχισαν τις καριέρες τους οι «εθνικοί ήρωες» του Θ. Τσάτσου, με στόχο τους αναπήρους του αλβανικού πολέμου. 

Τελευταίες μέρες του σαράντα τρία. Μόλις είχαν συγκροτηθεί τα τάγματα. Έπρεπε να δώσουν στους αφέντες τους, τους Γερμανούς, εξετάσεις χιτλερικής δράσης. Στις 26 του Νοέμβρη πιάνουν τους επικεφαλής των αναπηρικών οργανώσεων Γονατά και Τζαμουράνη. 

Ήταν και οι δυο ήρωες του αλβανικού πολέμου 

Ο πρώτος είχε γενική παράλυση. Ο δεύτερος κομμένα και τα δυο πόδια. Αναπηρία 75%. Μαζί με άλλους 17 αγωνιστές της Αθήνας οδηγούνται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Για πρώτη φορά στον καιρό της σκλαβιάς, το απόσπασμα είναι «ελληνικό». Και οι «Έλληνες» που το αποτελούν, οι νεοντυμένοι τσολιάδες. Τρεις αξιωματικοί. «Έλληνες» και αυτοί διευθύνουν το απόσπασμα. Υπάρχει και ο Γερμανός επόπτης. 

Οι μελλοθάνατοι τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο. Οι δολοφόνοι εκστομίζουν χυδαίες βρισιές. Πώς όμως θα τουφεκιστούν οι δυο ανάπηροι που δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι; Ο ένας από τους αξιωματικούς βρίσκει τη λύση: Διατάσσει και φέρνουν δυο καρέκλες και ο Γονατάς με τον Τζαμουράνη τοποθετούνται απάνω. Αλλά ούτε και στην καρέκλα μπορούν να σταθούν. Δυο τσολιάδες βγάζουν τους ζωστήρες τους και με αυτούς δένουν τα κορμιά των τραγικών θυμάτων τους απάνω στις καρέκλες…Πυρ! διατάσσει ο επικεφαλής και οι 19 αγωνιστές είναι νεκροί…

Αυτός ήταν ο πρόλογος. Η παγερή νύχτα της 29 προς την 30 Νοέμβρη ορίστηκε για τη γενική εξόντωση των αναπήρων. Πραγματική νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου. Από το βράδυ όλη η δύναμη της ασφάλειας και των Ες – Ες κύκλωσαν τα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονταν οι ανάπηροι.Τα ξημερώματα άρχισαν πυρ με αυτόματα όπλα και πολυβόλα και όρμησαν μέσα. Τα όργια που διαπράχθηκαν είναι απερίγραπτα. Χτυπώντας δεξιά και αριστερά, στα κρεβάτια τους νοσοκόμους, τους γιατρούς, τις αδελφές, χωρίς καμία διάκριση, μετέβαλαν τους θαλάμους σε σφαγεία. Μετά την «ανίχνευση» του εδάφους, ξεχείλισε όλη η κανιβαλική μανία των ελληνόμορφων θηρίων.

Έσυραν από τα κρεβάτια ανάπηρους με κομμένα χέρια, πόδια, τυφλούς, παράλυτους με ανοιχτές πληγές. Τους τράβηξαν γυμνούς χτυπώντας τους αλύπητα. Σε άλλους έδιναν κλωτσιές και τους κατρακυλούσαν στο δρόμο και άλλους τους πετούσαν σαν σακιά μέσα στα αυτοκίνητα. Το προσωπικό δεν έτυχε καλύτερης μεταχείρισης. Στοιβαγμένοι στις κλούβες, πενήντα – πενήντα ανάπηροι, νοσοκόμοι, αδελφές, γιατροί και καθαρίστριες, όλοι τραυματισμένοι ή νεκροί οδηγήθηκαν και κλείστηκαν στις φυλακές Χατζηκώστα.Επακολούθησε πρωτοφανής λεηλασία. Τα «παιδιά» δεν κουράστηκαν τζάμπα. 

Μέσα σε λίγες ώρες τα νοσοκομεία ξεγυμνώθηκαν κυριολεκτικά. 

Το φρικιαστικό αυτό έγκλημα είναι επινόηση του Ράλλη και σχεδιάστηκε μαζί με το «μαύρο» άνθρωπο, τον Στυλιανό Γονατά. Όταν λίγες μέρες πριν παρουσιάστηκε μια επιτροπή αναπήρων, ο Γονατάς δήλωσε κυνικά: «Θα σας εξοντώσουμε όλους γιατί είστε εαμίτες». Ακολούθησαν ξετσίπωτες δηλώσεις του Ράλλη με τις οποίες αποκαλούσε τους ανάπηρους – τη ζωντανή αυτή δόξα της Ελλάδας – «αναρχικούς κηφήνας»

Αλλά την καλύτερη μαρτυρία για αυτή την τρομερή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και τα όσα έγιναν μετά αποτελεί έγγραφη διαμαρτυρία του αντιπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού προς τον Ράλλη, στην οποία αναφέρονται επιλέξει και τα εξής; «Οι όροι που κρατούνται οι 1700 τραυματίες, ανάπηροι πολέμου και το προσωπικό των νοσοκομείων είναι απάνθρωποι, ζουν γυμνοί με ανοιχτές πληγές… Επικρατεί ακαθαρσία απερίγραπτη… Είναι αναγκασμένοι ν΄αποπατούν εντός των θαλάμων». 

Και καταλήγει: «Μου προκάλεσε φρίκη η κατάσταση αυτή, διότι παρομοίαν εικόνα δεν είχα αντικρίσει». Αυτή η «κόλαση» ήταν η αποθήκη του ανθρώπινου υλικού που τροφοδοτούσε τη δίψα του κατακτητή για αίμα. Διακόσιους πενήντα επτά ανάπηρους κλεισμένους μέσα εκεί παράδωσε και εκτελέστηκαν από τους γενίτσαρους ο Ράλλης.

Πηγή: Οι δοσίλογοι της Κατοχής – δίκες παρωδία, Νίκου Καρκάνη,σελ. 64-66