Φαινομενικά τα πράγματα είναι έτσι. Λίγα δείχνουν να κινούνται και ακόμα λιγότερα να αλλάζουν. Μια νεκρική ακινησία σκεπάζει ως φαίνεται τη χώρα και τον πλανήτη. Οι κυρίαρχοι παραμένουν κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι πάντα τέτοιοι. Η άρχουσα ιδεολογία και οι πολιτικοί της έχει δεκάδες λόγους να τρίβει τα χέρια της. Ο Μπάιντεν στη θέση του Τραμπ και ο Βορίδης στη θέση του Θεοδωρικάκου. Ο Μακρόν και η Μέρκελ μοιάζουν ακλόνητοι και οι άνθρωποι του λαού τρέχουν σαν κυνηγημένοι λαγοί, αφού δε βλέπουν πουθενά απαντοχή. Μάλιστα οι άρχοντες φροντίζουν να επενδύουν στη φαινομενική ακινησία, χρησιμοποιώντας ακόμα και τον πολιτισμό. Να στρέφουν το φακό στα σώψυχά μας και εκεί να αναζητούμε τη σωτηρία της ψυχής. Λες κι όλος ο κόσμος χωράει στον μικρόκοσμο.

Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό με την πανδημία, κρώζουν σαν αρπακτικά και πάνε να μετασχηματίσουν την ανημπόρια του κόσμου σε διαρκή φόβο. Αυτοί άλλωστε είναι οι αρμοί του μηχανισμού τους. Τρομάζουν το πλήθος γιγαντώνοντας τον θάνατο, τον ιό και τις συνέπειές του κι ύστερα εμφανίζονται σαν αρχάγγελοι του καλού μοιράζοντας εμβόλια κι ανακούφιση. Οι θύτες μετατρέπονται σε σωτήρες και οι σφαγείς σε λυτρωτές. Όμως η ιδεολογική ακινησία είναι η αλυσίδα των φτωχών. Γιατί δεσμεύει το μυαλό, θολώνει την κρίση και μετατρέπει τους εργαζόμενους, όπως τη γυναίκα του Λοτ, σε στήλη άλατος. Εμείς όμως ξέρουμε πως η ακινησία ή δεν υπάρχει ή θα είναι προσωρινή. Μπορεί για ελάχιστο χρονικό διάστημα τα πολιτικά πράγματα να βρίσκονται σε ισορροπία, αλλά η παντελής ακινησία βρίσκεται μόνο στα μυαλά των ανοήτων.

Καταλαβαίνουμε γιατί οι κρατούντες θεωρούν πως η βασιλεία τους θα είναι παντοτινή, επειδή αυτό βολεύει την προσωρινή εξουσία τους. Αλλά κάτω από την άσφαλτο υπάρχει νερό. Κάτω από την ερημία της θάλασσας υπάρχει ένας ολόκληρος παλλόμενος κόσμος. Μέσα στο ακίνητο δέντρο ανεβοκατεβαίνουν χυμοί, στη φύση χιλιάδες δυνάμεις αγωνίζονται κι ανταγωνίζονται. Τι γίνεται λοιπόν στην κοινωνία; Ιδού.

Στη Γαλλία χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο αμφισβητώντας τον Μακρόν. Στην Αμερική, το σύστημα λόγω της δολοφονίας του Φλόιντ αισθάνθηκε τα χνώτα φτωχών και άνεργων Αφροαμερικάνων στην πλάτη του. Στην Ινδία, δεύτερη πληθυσμιακά χώρα του κόσμου, εκατομμύρια εργαζόμενοι απεργούν δυναμικά. Αυτά είναι μόνο λίγα δείγματα από την αργή ή γοργή κίνηση των μαζών σε όλο τον κόσμο.

Μπορεί οι ανθρώπινες μάζες να μην έχουν καθαρή σημαία αλλά ψαχουλεύουν, ψάχνονται και δημιουργούν νέες συνθήκες.
Εμείς ως υλιστές έχουμε κάθε λόγο να βλέπουμε πίσω από τα επιφαινόμενα και να σκάβουμε βαθύτερα από την επιφάνεια. Να βρίσκουμε αιτίες και να συνδέουμε τα πράγματα μεταξύ τους ακόμα κι όταν φαίνονται αδιάφορα ή ασύνδετα. Άλλωστε η θεωρία μας διδάσκει πως παντού και πάντοτε συνέβαιναν υπόγειες διεργασίες που υπέσκαπταν τα θεμέλια της κοινωνικής αταραξίας. Έτσι έγινε στην Κίνα, στην Ινδία, στην Αίγυπτο, την Ελλάδα, τη Ρώμη, όπου οι συμπαγείς αυτοκρατορίες θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια ενός νέου κόσμου που ερχόταν αλαλάζοντας. Υπάρχουν αλλαγές στη φύση και στην κοινωνία. Αρκεί να έχουμε εξασκημένο αυτί και μάτι για να τις αφουγκραστούμε και να τις δούμε.

Αλλά όχι μόνον αυτό. Αξίζει να εργαζόμαστε γι’ αυτές τις αλλαγές, να στήνουμε οδοφράγματα στην επέλαση των ισχυρών και να ισχυροποιούμε το όραμα για μια καλύτερη ζωή. Να δυναμώνουμε τα ιδανικά μας, να δίνουμε το χέρι σε όσους σκόνταψαν και σ’ όσους γονάτισαν από τις δυσκολίες κι από την απελπισία της ακινησίας. Αυτός που πιστεύει πως δε γίνεται τίποτα είναι εύκολο θύμα των εκμεταλλευτών, αναλώσιμο είδος και βάρος της γης.

Άλλωστε καμία αλλαγή δεν έγινε από παρθενογένεση και από κρίνους. Η επώαση του καινούριου είναι μία ολό­κληρη διαδικασία, πολλές φορές αφανής. Η ίδια η επανάσταση είναι μία διαρκής κοινωνική διεργασία, με μια μακρά πορεία με στάσεις και άλματα. Για να φτάσει ο κόσμος της εργασίας να αρνηθεί το παλιό και να παντρευτεί το καινούριο χρειάζεται κόπος, χρόνος, αγώνας, αντοχή, άρνηση και οραματισμός. Αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αρνηθούμε την ιδεολογία και την πολιτική του μηδέν. Και σαν τον Γαλιλαίο να φωνάξουμε ή να μουρμουρίσουμε «Κι όμως κινείται».

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος