Στις 11/03/1956 (πριν από 68 χρόνια) συνέρχεται στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η διαβόητη πραξικοπηματική 6η Πλατιά Ολομέλεια  της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ (11-12/3/1956), που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας) η οποία συγκροτήθηκε στη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Σχετικά με την 6η Ολομέλεια, πολύτιμες πληροφορίες δίνει η συναρπαστική για την αμεσότητά της αφήγηση του παλαίμαχου κομμουνιστή, σ. Κώστα Κουτμάνη (έφυγε από τη ζωή πριν λίγο καιρό σε ηλικία 97 χρονών), από τους πρωτεργάτες της μαρξιστικής – λενινιστικής οργάνωσης των Ελλήνων  πολιτικών προσφύγων στην Πολωνία (όπου ανήκαν επίσης οι Στέφανος Ριζάκης, Θανάσης Βλαχογιώργος, Βασίλης Σταμόπουλος, Αντώνης Αρτέμης, Θανάσης Παπουτσής, Βαγγέλης Χατζημαργιώτης και πολλοί άλλοι όπως ο Άγγελος Καρακαντάς που έφυγαν από τη ζωή τα προηγούμενα χρόνια.)

Κώστας Κουτμάνης

Η 6η ΠΛΑΤΙΑ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΟ 1956
Βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του ένδοξου κόμματος
(Αφηγήσεις και εκτιμήσεις με σύμβουλο τις σημειώσεις μου)

Λίγες μέρες πριν το ξέσπασμα των τραγικών γεγονότων στην Τασκένδη, είχα εκλεγεί σε Συνδιάσκεψη, με πρόταση των δύο κομμάτων (Πολωνικού και ΚΚΕ) πρόεδρος της Ένωσης Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδας στην Πολωνία.

Απ’ την πρώτη στιγμή που μάθαμε για τα γεγονότα, επανειλημμένα και επίμονα προσπαθήσαμε να έχουμε σαν οργάνωση μια υπεύθυνη ενημέρωση γι’ αυτά και τις μετέπειτα εξελίξεις, τόσο απ’ το Πολωνικό Κόμμα, πολύ δε περισσότερο απ’ την ΚΕ του ΚΚΕ, να μάθουμε τέλος πάντων ποια είναι η εκτίμησή τους και η θέση τους. Το Πολωνικό Κόμμα, στο οποίο είχαν ενταχθεί οργανικά τα μέλη του ΚΚΕ, περιοριζόταν στο να μας καθησυχάζει επιμένοντας να κοιτάξουμε την μορφωτική – εκπολιτιστική δουλειά της Ένωσης, με βάση το καταστατικό και τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης, να αποφύγουμε την όξυνση στις συζητήσεις και να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση στις προκλήσεις.

Με την ΚΕ του ΚΚΕ όλους αυτούς του μήνες δεν έχουμε καμιά επαφή. Η επικοινωνία μας γινόταν όπως πάντα με αλληλογραφία μέσω του Πολωνικού κόμματος χωρίς ποτέ να έχουμε κάποια ενημέρωση. Κατά τη γνώμη μου η αλληλογραφία μας με την ΚΕ του ΚΚΕ ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό της, μα ούτε και από κει προς εμάς, Την ευθύνη γι’ αυτό έχει το Πολωνικό και το Ρουμανικό Κόμμα, και η παρέμβαση του Κ.Κ.Σ. Ένωσης.
Όπως ήταν φυσικό τα γεγονότα της Τασκένδης, είχαν την αρνητική τους επίδραση και στην οργάνωσή μας στην Πολωνία. Με την παντελή έλλειψη υπεύθυνης ενημέρωσης, δημιουργήθηκε κλίμα σύγχυσης και όξυνσης που οδηγούσε στην διάσπαση της οργάνωσης, ακόμα και σε προστριβές και προκλήσεις από ορισμένους θερμοκέφαλους. Ευτυχώς χάρις στην αυτοσυγκράτηση, την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου και στελεχών της Ένωσης αποφεύχθηκαν έκτροπα και συγκρούσεις τύπου Τασκένδης. Σ’ αυτό συνετέλεσε σοβαρά και η κατευναστική παρουσία του Πολωνικού Κόμματος.

Μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά φορτισμένο κλίμα, έτρεξα αμέσως στην Κομματική Επιτροπή του Πολωνικού Κόμματος του Βρότσλαβ, με την αγωνία και την ελπίδα, πως θα είχαν κάτι να μας πουν, κάτι υπεύθυνα να μάθουμε για την κατάσταση στην Τασκένδη και το κόμμα μας, το ΚΚΕ. Ας σημειωθεί πως κάθε φορά μετά από οποιαδήποτε ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, ερχόταν ένα μέλος και μας ενημέρωνε. Τούτη τη φορά παρ’ ότι είχε συγκληθεί η 5η ολομέλεια δε φάνηκε κανείς.
Τα μεσάνυχτα συναντήθηκα με το μέλος του Γραφείου (ΕΕΚΠ) (ΚΜΙΕ -ΤΣΑΚ) και μου λέει τα εξής: «Δεν ξέρω, ούτε έχω να σου πω τίποτε για το τι συμβαίνει στο Κόμμα σας. Έχω εντολή της ΚΕ (του Πολωνικού Κόμματος) αύριο το πρωί, ώρα 8 να βρίσκεσαι μαζί με άλλους 4 συντρόφους που καθόρισε η Κ.Ε του Ε.Ε.Κ.Π. στα γραφεία της στη Βαρσοβία. Αν δεν προλάβεις την ταχεία που φεύγει στη 1.30 τη νύχτα έχω κρατήσει τρεις θέσεις στο αεροπλάνο που πετάει στις 7 το πρωί για Βαρσοβία.»

Με τους Βασίλη Σαμάνη και Κώστα Νοβάτση φύγαμε με την ταχεία για τη Βαρσοβία. Οι άλλοι δυο σύντροφοι ήταν οι μακαρίτες τώρα Γιώργος Ραφτόπουλος και Νίκος Καμτζέλης που έμεναν στη Βαρσοβία. Η πολιτική κατάσταση είναι τεταμένη και ανησυχαστική και στην Πολωνία, υστέρα απ’ τους ασκούς του Αιόλου που άνοιξε ο Χρουστσώφ στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ. Μάλιστα την ώρα που πηγαίναμε για το τραίνο πέσαμε επάνω σε μια λυσσαλέα αντιδραστική, αντισοβιετική διαδήλωση Πολωνών που έκαιγε σοβιετικές σημαίες κοντά στο Σταθμό.
Στις 8 το πρωί 7/3 παρουσιαστήκαμε, και οι 5 στην ΚΕ που ανέβαλε τη συνάντησή μας για τις 3 το απόγευμα, όπως και έγινε. Η αγωνία μας κορυφώνεται. Στη Μόσχα διεξάγονται οι εργασίες του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Η συνάντησή μας έγινε με το αναπληρωματικό μέλος και διευθυντή του τμήματος Διεθνών σχέσεων της ΚΕ και τα στελέχη του τμήματος σ. Μρουζ και συντρόφισσα Πτασέφσκα. Μίλησε μόνον ο πρώτος και σε συντομία μας είπε: «Στο Κόμμα σας το ΚΚΕ έχει ξεσπάσει σοβαρή κρίση καθοδήγησης στην ΚΕ, ότι οι Ζαχαριάδης, Μπαρτζώτας, Γκρόζος, παραιτήθηκαν (ήταν και οι τρεις αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ) και ότι τα γεγονότα στην Τασκένδη είναι αποτέλεσμα αυτής της κρίσης, και σοβαρών λαθών της καθοδήγησης. Γι’ αυτούς τους σοβαρούς λόγους θα συγκληθεί πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, θα πάρετε μέρος και σεις, και ελπίζουμε ότι θα κρίνετε την κατάσταση, και ανάλογα θα τοποθετηθείτε για το καλό του κόμματός σας». Αυτά ήξερε ο άνθρωπος αυτά είπε ή του είπαν να πει. Οι ερωτήσεις μας, να βγάλουμε κάτι περισσότερο δεν απέδωσαν. Πρέπει να πω όμως, πως ήταν αρκετά συγκρατημένος και δεν έκανε καμιά προσπάθεια να μας επηρεάσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Τήρησε κάποια ουδετερότητα. Μας είπε πως «απόψε θα μείνετε σε κάποιο σπίτι και οι 5 μαζί, και το πρωί θα περάσει το αυτοκίνητο να σας πάρει για το αεροδρόμιο, οπότε θα αναχωρήσετε για το μέρος που θα γίνει η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ». Όλη τη νύχτα δεν κοιμηθήκαμε συζητώντας και κάνοντας διάφορες σκέψεις για την περίφημη επικείμενη Ολομέλεια, για την κατάσταση στο Κόμμα μας.

ΙΙ. 8 Μάρτη 1956. Παγκόσμια γιορτή της Γυναίκας. Ξημερώσαμε με πολύ χιόνι και κρύο. Όλα είναι κάτασπρα. Επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο και στις 7 το πρωί, φθάνουμε στο αεροδρόμιο. Με μια σχετική καθυστέρηση κατά τις 8.30 απογειωνόμαστε με ένα μικρό αεροπλάνο 22 θέσεων. Στο αεροπλάνο εκτός από μας τους 5 είναι η συντρόφισσα Πτασέφσκα που μας συνοδεύει, 2 κοπέλες αεροσυνοδοί και το πλήρωμα του αεροπλάνου. Κάπου – κάπου ξάνοιγαν τα σύννεφα και από τα παραθυράκια, διακρίνουμε ότι πηγαίνουμε προς Νότο, περνώντας απ’ τα Καρπάθια. Κάποια στιγμή προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης για ανεφοδιασμό σε καύσιμα. Καθίσαμε περίπου μια ώρα στην αίθουσα αναμονής, και μας προσφέρονται τσάι και μπισκότα από κάποιον εκπρόσωπο του Ουγγρικού Κόμματος που μας περίμενε. Απογειωνόμαστε και κατά τις 12 το μεσημέρι φτάνουμε στο πολύ χιονισμένο Βουκουρέστι. Οι οικογένειες μας, δεν ξέραν που βρισκόμαστε. Βλέπεις το Κόμμα παράνομο. Δεν πρέπει να ξέρει κανείς τις κινήσεις μας, αν και ήταν κοινό μυστικό ότι η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ είναι στη Ρουμανία.

Μόλις σταμάτησε το αεροπλάνο κατέβηκε το πλήρωμα, και η σ. Πτασέφσκα μας λέει ότι «εσείς θα μείνετε για λίγο στο αεροπλάνο, και σε λίγο θάρθουν οι σύντροφοι Ρουμάνοι που θα σας παραλάβουν, όμως το βράδυ θα σας συναντήσω». Πράγματι σε 15 – 20 λεπτά φτάσανε 2 ασφαλίτες Ρουμάνοι, μιλούν ελληνικά και με έναν τρόπο, ανάλογο με το επάγγελμά τους μας λένε να περάσουμε, στην πίσω πόρτα του αεροπλάνου, και κατεβαίνοντας μια σκαλίτσα να περάσουμε αμέσως σ’ ένα ολόκλειστο αμάξι (σαν αυτά που κουβαλάνε τα κρέατα) χωρίς παράθυρα. Κάνοντας μια πολύ κουραστική διαδρομή 1 ώρα περίπου, φτάσαμε σ’ ένα σπίτι διώροφο με γύρω μια ψηλή μάνδρα και μια τεράστια ξύλινη αυλόπορτα. Περιττό να πω πως ταξιδεύαμε χωρίς διαβατήρια.
Άνοιξαν την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και μας οδήγησαν, μέσα στο μεγάλο διώροφο σπίτι. Εκεί ήταν συγκεντρωμένοι σχεδόν όλοι που θα έπαιρναν μέρος στην Ολομέλεια. Πρώην διαγραμμένα μέλη της ΚΕ, 20 αντιπρόσωποι απ’ την Τασκένδη και 5μελείς αντιπροσωπείες απ’ τις άλλες χώρες Βουλγαρία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία. Μας δώσανε και φάγαμε. Οι συζητήσεις έπαιρναν και έδιναν, σε όλους τους τόνους. Εκεί βρήκαμε γνωστούς από το ΔΣΕ. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό. Οι αντεγκλήσεις και οι διαξιφισμοί στο φόρτε. Όλοι είχαν δίκιο και όλοι ήταν αδικημένοι. Κανείς δεν ήξερε πότε και πού θα γίνει η Ολομέλεια. Δεν έχουμε στα χέρια μας κάποιο ντοκουμέντο, κάποιες εισηγήσεις, κάποιες γενικές θέσεις, για το τι συγκεκριμένο θα συζητηθεί στην Ολομέλεια. Δεν ξέρουμε τίποτε για την τύχη του Ζαχαριάδη και γενικά της καθοδήγησης. Πραγματικό αλαλούμ.

Το ίδιο βράδυ κατά τις 9, μπαίνει ένας ασφαλίτης Ρουμάνος και ζητάει την αντιπροσωπεία μας, του λέω τι συμβαίνει; και μου απαντά «σας ζητάει η αντιπροσωπεία των αδελφών κομμάτων» και να περάσουμε ξανά στην κλούβα. Πράγματι μας μετέφεραν σε μια βίλα έξω από το Βουκουρέστι δεν ξέρω που ακριβώς. Μπήκαμε στην αίθουσα αναμονής, και σε λίγο μας είπαν να περάσουμε στο γραφείο που ήταν η Διεθνής Επιτροπή. Εκείνη τη στιγμή προέδρευε ο Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Γιούγκωφ. Ήταν κατά τη γνώμη μου συνάντηση βολιδοσκόπησης και σ’ ένα βαθμό ψησίματος των συντρόφων που καλούσαν για συζήτηση. Εκεί συναντήσαμε και τη συντρόφισσα Πτασέφσκα. Ο προεδρεύων μας είπε σε συντομία αυτά που καταμαρτύρησαν στην Καθοδήγηση του ΚΚΕ και ειδικά στο Ζαχαριάδη, κατά τη διεξαγωγή της Ολομέλειας και για τα οποία, θα αναφερθώ παρακάτω. Εμείς του απαντήσαμε ότι οπωσδήποτε υπάρχουν λάθη καθοδήγησης, κι αυτό το επιβεβαιώνει η ήττα μας και οι τραγικές συνέπειες της για το λαό μας, τόσο το 1941-1945 όσο και το 1946-1949. Θα προσπαθήσουμε, να κρίνουμε αντικειμενικά όσο αυτό είναι δυνατόν, αλλά στις παρούσες συνθήκες δεν έχουμε στα χέρια μας ντοκουμέντα, και άλλα βοηθητικά υλικά, επεξηγηματικά γι’ αυτά που μας λέτε. Δώστε μας να μελετήσουμε τις καινούργιες θέσεις και εκτιμήσεις, και ό,τι άλλα υλικά έχετε. Επιφυλάχτηκαν λέγοντάς μας ότι θα τα έχετε πριν την Ολομέλεια. Ακόμα τα περιμένουμε.

Κατά τη συζήτηση ο Γιούγκωφ και η Διεθνής Επιτροπή στην Ολομέλεια, συχνά ποντάριζαν στην πιο λεπτή χορδή της κομμουνιστικής και διεθνιστικής μας συνείδησης, όπως αυτή δυνατά είχε διαμορφωθεί και διαπλαστεί στο αγωνιστικό μας ήθος, απ’ το Κόμμα μας και το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα. Εκμεταλλεύτηκαν τον άκριτο σεβασμό μας, τη βαθειά μας πίστη και αφοσίωσή μας στο Μπολσεβίκικο και τ’ άλλα κόμματα, όπως χρόνια είχαμε γαλουχηθεί, για να αιτιολογήσουν, και αναγάγουν την επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ σε «βοήθεια» των αδελφών Κομμάτων.

Η Πτασέφσκα μέλος της ΚΕ (Ε.Ε.Κ.Π.) στη συνάντηση αυτή δε μίλησε, μόνο ενδιαφέρθηκε να μάθει πως τακτοποιηθήκαμε. Επιστρέφουμε στο διώροφο με τον ψηλό μαντρότοιχο σπίτι, που συνεχιζόταν το κομφούζιο των συζητήσεων. Στις 10 του Μάρτη κοντά στις 10 η ώρα φέρανε 3 μικρά λεωφορεία με κουρτίνες τραβηγμένες, να μη βλέπουμε απ’ έξω και μας μετέφεραν όλους μακριά από το Βουκουρέστι σε μια έπαυλη του Βασιλιά Μιχαήλ, σε κάτι λίμνες και γύρω μια τεράστια δασική έκταση με ελάφια, ζαρκάδια κλπ. Εδώ βρήκαμε ανθρώπινες συνθήκες διαμονής. Καθένας στο κρεβάτι του με καθαρά σεντόνια και κουβέρτες και η κάθε αντιπροσωπεία σε ξεχωριστό δωμάτιο. Καλό φαγητό, σε εστιατόριο, μπουφές, καφέδες κλπ.

Όμως περνάει και η τρίτη μέρα και η Ολομέλεια δεν αρχίζει. Τι συμβαίνει; Η απορία μας λύθηκε όταν μετά τα μεσάνυχτα χτυπάει η πόρτα του δωματίου μας, και ξαφνικά βλέπουμε τον Γκρόζο να μπαίνει μέσα. Σηκωθήκαμε τον χαιρετήσαμε και τον βάλαμε να καθίσει και να μας πει ό,τι ξέρει. Τον γνωρίζαμε και είχαμε μια οικειότητα μαζί του, από παλιότερα που ερχόταν στην Πολωνία. Του λέμε: «Παππού – (έτσι τον λέγαμε) μολόγα». «Τι να σας πω βρε παιδιά, αυτό που έγινε, ούτε και που κατάλαβα, σαν βόμβα έσκασε πάνω από το κεφάλι μου (κάνοντας και την ανάλογη χειρονομία)». Τον ρωτήσαμε για το Ζαχαριάδη και μας λέει πως δεν θάρθει στην Ολομέλεια, γιατί δεν συμφωνεί με τις εκτιμήσεις και θέσεις της επιτροπής, η οποία του επιβάλλει να κάνει αυτοκριτική όπως τη θέλει αυτή. Τους είπε «Εγώ θα πάω στην Ολομέλεια, και θα πω αυτά, που νομίζω ότι πρέπει να πω». Τότε του λένε: «να μην πας». Άρα αυτό που μας είπαν ότι ο Ζαχαριάδης αρνείται να έρθει στην Ολομέλεια ήταν ψέμα.

Αυτά γίνονται στη Μόσχα και η καθυστέρηση της Ολομέλειας οφειλόταν στην επίμονη προσπάθεια της Επιτροπής και ειδικά των Σοβιετικών, να σπάσει ο Ζαχαριάδης και να παραδεχτεί τις εκτιμήσεις της Επιτροπής. Πράγμα που δεν το πέτυχαν. Το κατάφεραν με τον Μπαρτζώτα και τον Γκρόζο, που συμφώνησαν και τους έφεραν στην Ολομέλεια. Την επόμενη 11/3 το μεσημέρι άρχισαν οι εργασίες της Ολομέλειας.

ΙΙΙ. Το άνοιγμα της ανιστόρητης αυτής Ολομέλειας κάνει ο Γκρόζος (γηραιότερος)

Προεδρείο: Γκρόζος Απ., Ρούσος Π., Κολιγιάννης Κ., Βλαντάς Δ., Κασιμάτης Στ. (Σταθάς), και οι της Διεθνούς Επιτροπής Κοουσίνεν ΚΚΣΕ, Ντεζ Ρουμανίας, Γιουγκώφ Βουλγαρίας, Μπαρόκ Τσεχοσλοβακίας, Κόβαντς Ουγγαρίας. Ο Μαζούρ της Πολωνίας δεν εμφανίστηκε καθόλου αλλά έστειλε ένα στέλεχος του κόμματος σαν παρατηρητή χωρίς να μιλήσει.

Εισηγητές είναι ο Ντεζ γενικός γραμματέας του Ρουμάνικου Κόμματος. Μιλάει στα Ρουμάνικα και στην εισήγησή του κάνει κριτική, διαπιστώσεις – εκτιμήσεις γεγονότων και καθορίζει καθήκοντα για το δικό μας κόμμα, το  ΚΚΕ. Η εισήγηση και οι ομιλίες των μελών της διεθνούς επιτροπής μεταφράζονται ταυτόχρονα στα ελληνικά. Η ολομέλεια διήρκησε μέχρι πολύ αργά στις 12/3. Μάλιστα κατά το μεσημέρι της 12/3 τηρήσαμε ενός λεπτού σιγή για το θάνατο του σ. Μπιερούτ γενικού γραμματέα του Πολωνικού Κόμματος, που «ξαφνικά» πέθανε στη Μόσχα, προς το τέλος των εργασιών του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Σε λίγες μέρες το ίδιο τέλος είχε στη Μόσχα ο γενικός Γραμματέας του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας σ. Γκόντβαλτ.
Στην Ολομέλεια συμμετείχαν τα μέλη της ΚΕ και της Κ.Ε ελέγχου, και άλλα στελέχη που είχαν διαγραφεί ή καθαιρεθεί μετά από το 7ο Συνέδριο καθώς και προσκεκλημένοι όπως ήμασταν εμείς χωρίς ψήφο. Πήραν το λόγο εκτός απ’ τους 5 της Διεθνούς Επιτροπής και 35 ομιλητές Έλληνες μέλη της ΚΕ και άλλα στελέχη.

Η κριτική τόσο από την εισήγηση, όσο και απ’ τους άλλους ομιλητές, για τα λάθη της Καθοδήγησης Ζαχαριάδη εντοπίστηκε στα εξής βασικά θέματα: Προσωπολατρία, ωμή παραβίαση των λενινιστικών κανόνων στη λειτουργία της ΚΕ και του Κόμματος. Λανθασμένη σεχταριστική πολιτική γραμμή και έλλειψη προγράμματος. Αλλαγή του χαρακτήρα της Επανάστασης από δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική σε σοσιαλιστική. Δεκαπεντάμηνη καθυστέρηση και κακή προετοιμασία του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ. Εγκληματική αδιαφορία, έλλειψη συνωμοτικών μέτρων για τα στελέχη που στέλνονταν στην Ελλάδα. Στη φόρα τους να θάψουν το Ζαχαριάδη χαρακτήρισαν λάθη ακόμα και το ιστορικό γράμμα του, για τον πόλεμο του Μουσολίνι το 1940. Επίσης του επέρριψαν ευθύνες, για το ότι δεν καταδίκασε τη Βάρκιζα όταν ήρθε στην Ελλάδα από το Νταχάου, για την αποχή απ’ τις εκλογές του 1946, για τους δύο πόλους, την απόφαση για το Μακεδονικό του 1949 (σοβαρότατο λάθος) για το Βορειοηπειρωτικό και την κύρια ευθύνη του για τα τραγικά γεγονότα στην Τασκένδη.

Ελεεινή εντύπωση προξένησαν οι ομιλίες και η στάση των άμεσα συνεργατών του Ζαχαριάδη, του Μπαρτζώτα, Βλαντά, Σταθά, Υφαντή κ.ά. Έκδηλη ήταν η ευθυνοφοβία τους, η έλλειψη ειλικρινούς αυτοκριτικής, παρουσιαζόμενοι μερικοί απ’ αυτούς σαν θύματα εκβιασμού, δίωξης και κατατρεγμού. Προσπάθειά τους να δείξουν άγνοια και να ρίξουν και τις δικές τους ευθύνες στον Ζαχαριάδη, να βγουν αγγελούδια για να ξαναβγούν στην ηγεσία όπως ο Σταθάς και ο Υφαντής. Το ρητό «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό όμως έδειχνε ταυτόχρονα το σοβαρό λάθος και την ευθύνη του Ζαχαριάδη στην επιλογή των άμεσα συνεργατών του στο Πολιτικό Γραφείο και της Γραμματείας της ΚΕ π.χ. Ρούσος «… κι εγώ κι όλη η ΚΕ δεν μπορέσαμε μέχρι χθες να συλλάβουμε το νόημα…, είχαμε αυταπάτες,..», Γκρόζος «… Εγώ δεν ήξερα τι γινόταν… αντισοβιετική προπαγάνδα έκανε ο Ζαχαριάδης…», Μπαρτζώτας «… Δεν μπόρεσα να δω το ρόλο του Ζαχαριάδη στο κόμμα… είναι ο κύριος υπεύθυνος… ανέχτηκα το Ζαχαριάδη… Ήμουν ο μόνος που δεν είδα όλο αυτό το ζήτημα…», Σταθάς «Τον Ζαχαριάδη δεν τον καταλάβαινα…», Ζωγράφος «… Το ιδεολογικό μας επίπεδο χαμηλό…», Ιωαννίδης «… Τυχοδιώκτης ο Ζαχαριάδης… έχω υποστεί εκβιασμούς…» (Κουβέντα για τις τρομερές ευθύνες του το 1941- 1945). Ακριτίδης «… Τσακώθηκα με το Γούσια, το 1953 στην Ελλάδα… μας έριχνε τη ρετσινιά του χαφιέ… κάθε συνάντηση με το Γούσια και καυγάς…». Βλαντάς «…Υπήρχε φραξιονιστική κλίκα στην καθοδήγηση του κόμματος … ο Ζαχαριάδης οργάνωσε τα γεγονότα στην Τασκένδη…», Υφαντής «…Για πρώτη φορά στην κομμουνιστική μας ζωή μπορούμε να πούμε τη γνώμη μας… Υπήρχαν στοιχεία υποψίας για τον Ζαχαριάδη… Κριτική εξόντωσης είχαμε στο κόμμα…» (αν και ήταν το πρώτο βιολί σ’ αυτά σαν τσιράκι του Γoύσια). Παρτσαλίδης: «… ο Ζαχαριάδης κατηγόρησε την εθνική αντίσταση λέγοντας ότι παραδώσαμε τα όπλα, ενώ εμείς κρατήσαμε τα μισά… (θυμηδία στην αίθουσα) και ο Κοουσίνεν απαντά στην ομιλία του ρίχνοντας το βλέμμα του προς τον Παρτσαλίδη: «Βάρκιζα ίσον συνθηκολόγηση – χοντρό πολιτικό λάθος… πήρατε κούφιες υποσχέσεις και δώσατε τα όπλα… ποτέ δεν πρέπει να παραδίνουμε τα όπλα… ο κομμουνιστής δεν παραδίδει ποτέ το όπλο του…».

Οι ομιλίες των εκπροσώπων των άλλων κομμάτων ήταν κριτική επανάληψη των θέσεων και εκτιμήσεων της εισήγησης Ντεζ. Η Ολομέλεια καθόρισε 7μελή επιτροπή που θα επεξεργαζόταν τα υλικά της και θα έφερνε σχέδιο απόφασης για ψήφιση, πράγμα που δεν έκαναν. Δεν υπήρχε ούτε σχέδιο απόφασης και είναι η μοναδική φορά που η Ολομέλεια της ΚΕ δεν βγάζει απόφαση. Αντί γι’ αυτό, αργότερα κυκλοφόρησαν μετά την Ολομέλεια ένα είδος θέσεων και καθηκόντων με βάση τις εκτιμήσεις της Επιτροπής. Εκλέχτηκε επίσης ένα γραφείο (έτσι το ονόμασαν) απ’ τους Γκρόζο – Θέο – Στρίγγο – Κασιμάτη (Σταθά) Κολιγιάννη – Ρούσο – Υφαντή που θα καθοδηγούσε το κόμμα ως την επόμενη 7η ολομέλεια. Ο Κοουσίνεν υπόδειξε να μελετήσουμε σοβαρά και σε βάθος τα υλικά και την απόφαση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, να σφυρηλατήσουμε την ενότητα του Κόμματος και Καθοδήγησης, κόμματος και λαού, να αξιοποιήσουμε τη βοήθεια που μας παρέχει το ΚΚΣΕ και τα άλλα κόμματα και να προσέξουμε το δυνάμωμα της συνεργασίας του κόμματος με άλλες δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.
Σε μας, τις αντιπροσωπείες των πολιτικών προσφύγων που θα επιστρέφαμε στις χώρες μας, τονίστηκε με έμφαση πως δεν θα προβούμε σε καμιά ανακοίνωση ούτε ενημέρωση για τις εργασίες της Ολομέλειας, αλλά θα περιμένουμε μέλος του Γραφείου, που σε συνεργασία με το κόμμα της κάθε χώρας, θα κάνουν την ανάλυση και θα ενημερώσουν τους πολιτικούς πρόσφυγες για την αλλαγή της Καθοδήγησης και την «ανανέωση» της πολιτικής γραμμής. Καθυστέρησε η αναχώρηση μας απ’ το Βουκουρέστι επί διήμερο, λόγω χιονοθύελλας που ξέσπασε.
Επιστρέψαμε στην Πολωνία στις 15 του Μάρτη, αφού μας βάλανε σ’ ένα μικρό, παλιό, φορτηγό αεροπλάνο, φορτωμένο εφημερίδες. Ήταν η τελευταία, έκδοση της εφημερίδας «Για σταθερή ειρήνη – για Λαϊκή Δημοκρατία» όργανο του γραφείου πληροφοριών των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που με το 20ο Συνέδριο την έκλεισε κι αυτή ο Χρουστσώφ για πάντοτε, όπως τώρα την Πράβντα ο Γιέλτσιν.

IV. Φύγαμε απ’ την Ολομέλεια με σφιγμένη την καρδιά. Πολλές σκέψεις, ερωτηματικά και αμφιβολίες, μας βασάνιζαν, ως προς τον τρόπο διεξαγωγής της Ολομέλειας, για την σύνθεση του λεγόμενου γραφείου και την ικανότητά του, για τις προθέσεις της Διεθνούς Επιτροπής, ακόμα για το μέλλον του κόμματος. Γιατί εμείς σαν κατώτερα στελέχη του ΚΚΕ, που πρώτη φορά παίρναμε μέρος στις εργασίες επιπέδου ΚΕ και μάλιστα με παρουσία Κομμουνιστικών προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν είδαμε τη στάση και την κατάντια των καθοδηγητών μας που χρόνια τώρα μας καθοδηγούσαν. Ο τρόπος σύγκλησης της Ολομέλειας περιέκλεινε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, μαγειρεύτηκε στη Μόσχα, από έξωκουκουέδικους παράγοντες και με όμηρο το Ζαχαριάδη, άσχετα, απ’ τις ευθύνες που του καταλογίζονται.
Χαρακτηριστικό ήταν το ότι δεν βρέθηκε ένα μέλος της ΚΕ να κάνει την εισήγηση στα ελληνικά. Η τέτοια μεταχείριση και ο χειρισμός του προβλήματος ΚΚΕ είχε τα χαρακτηριστικά της επέμβασης στα εσωτερικά του ΚΚΕ. Έπρεπε να έχεις μειωμένη αγωνιστική ακόμα και εθνική συνείδηση για να τα ανεχτείς. Δεν μπορέσαμε από την αρχή να βαθύνουμε στην ουσία αυτής της ριζικής αλλαγής, της ανατροπής. Δεν είχαμε διαβάσει ούτε τα υλικά του 20ου Συνεδρίου ακόμα.

Πιεζόταν η αγωνιστική μας συνείδηση, όπως ανέφερα και παραπάνω, απ’ την πίστη και αφοσίωσή μας στο αλάθητο του Μπολσεβίκικου Κόμματος, γιατί έτσι χρόνια τώρα, είχαμε διαπαιδαγωγηθεί και γαλουχηθεί. Άλλωστε το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα που δέχτηκε τη Χρουστσωφική ρεβιζιονιστική επέμβαση. Από πολιτική άποψη ήμασταν σώγαμπροι στην εμιγκράτσια και διευκόλυνε τους επεμβασίες στο σκοπό τους. Κι αυτό όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια δεν έγινε τόσο για σοβαρά λάθη της καθοδήγησης Ζαχαριάδη και την διόρθωση τους, αλλά, κυρίως με πρόσχημα αυτό και την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, να περάσουν στο ΚΚΕ οι οππορτουνιστικές λιγκβινταριστικές θέσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, και μαζί μ’ αυτές να διοριστούν και οι υποτακτικοί τους (το νέο Γραφείο) που θα τις εφάρμοζαν κατά γράμμα. Να περάσει η κατάργηση της πάλης των τάξεων, το χρουστσωφικό ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, το παλλαϊκό κράτος, η κατάλυση και καταστρατήγηση όλων των Μαρξιστικών -Λενινιστικών και οργανωτικών αρχών (Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, εσωκομματική δημοκρατία, πειθαρχία κλπ), η εξαγωγή της επανάστασης (Αφγανιστάν – Αιθιοπία) η σκανδαλώδης άνιση κατανομή του εθνικού εισοδήματος, ο οικονομισμός και η δημιουργία της «κόκκινης» μπουρζουαζίας, η παραπέρα διαστρέβλωση του προλεταριακού διεθνισμού, η διαφθορά της νομενκλατούρας, ο ευδαιμονισμός και η στασιμότητα στην παραγωγή, η κατάργηση της άμιλλας και του Σταχανοβισμού, η εθνική κατάρρευση και ο αμοραλισμός κυρίως επί δυναστείας Μπρέζνιεφ κ. ά.

Η ζωή απέδειξε πειστικότατα πως η κρίση ήθους, είναι η χειρότερη κρίση και μάλιστα πολύ χειρότερη από την οικονομική, είναι καταστροφή. Χωρίς ήθος δεν θεραπεύεις καμιά κρίση. Οι κομμουνιστές όταν ήταν μια χούφτα μόνον, και στα προπολεμικά χρόνια, βάθρο για την πραγμάτωση των ιδεών τους και όπλο τους στους δύσκολους αγώνες τους, είχαν μόνον το αγωνιστικό τους ήθος. Και με την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία τους έκαναν το μεγαλείο της Εθνικής μας Αντίστασης.

V. Όλα αυτά όμως τα διαπιστώνουμε αργότερα και κυρίως στην εφαρμογή των αισχρών διαδικασιών που ακολούθησε η νέα καθοδήγηση του ΚΚΕ. Τα συνειδητοποιούμε όταν ξέσπασε η ρεβιζιονιστική λαίλαπα των αναθεωρητών του Μαρξισμού – Λενινισμού, σάρωνε ό,τι σωστό, λογικό και αγωνιστικό έβρισκε μπροστά της. Καθαιρέσεις με διαπόμπευση και διασυρμό, ύβρεις σε βάρος όλων σχεδόν των μέχρι τότε στελεχών, που αποτελούσαν τον κορμό του Κόμματος. Στηλίτευση και σπίλωση πανάξιων συντρόφων με την ετικέτα του Ζαχαριαδικού και Σταλινικού. Ομαδικές διαγραφές με αποκορύφωμα τη διαγραφή 7000 αφοσιωμένων συντρόφων ακόμα και αναπήρων του ΔΣΕ στην Τασκένδη. Φυλακίσεις και εξορίες στην Τασκένδη αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ και μαζί μ’ αυτούς και τον Ζαχαριάδη που τον εξόντωσαν. Εξορίες στη Βουλγαρία, δίκες στην Ουγγαρία, διαγραφές και διώξεις στην Τσεχοσλοβακία. Ο πικρόχολος Πάνος Δημητρίου, που είναι ένας απ’ τους κύριους υπεύθυνους για την εξόντωση του Ζαχαριάδη και τα τραγικά γεγονότα στην Τασκένδη, με το πρώτο πέρασμά του στην Πολωνία έδωσε στην ΚΕ του Πολωνικού κόμματος μια κατάσταση 17 συντρόφων για να σταλούν εξορία, με δεύτερο στη σειρά τον υποφαινόμενο. Την κατάσταση αυτή μας την εμπιστεύθηκε ο σ. Μρουζ της ΚΕ όταν πενταμελής επιτροπή τον επισκέφθηκε για να του επιδώσει υπόμνημα και να διαμαρτυρηθεί έντονα, για τα συμβαίνοντα στο Κόμμα μας και την προσφυγική οικογένεια.

Πρέπει όμως να υπογραμμίσω πως οι Πολωνοί ποτέ δε θέλησαν και απέφυγαν να υιοθετήσουν τέτοια ακραία μέτρα καταστολής εναντίον μας, παρά τις υποδείξεις και την επιμονή των Δημητρίου -Χουλιάρα – Παρίση. Περιορίστηκαν κυρίως σε απειλές, εκφοβισμό, τράβηγμα κάπου – κάπου στην ασφάλεια, άρνηση περιπτώσεων χορήγησης της λεγόμενης κομματικής σύνταξης σε συντρόφους που διαφωνούσαν με την 6η Ολομέλεια και το ρεβιζιονισμό, εφαρμογή του περίφημου άρθρου 4 που απαγόρευε την μετακίνησή μας σε άλλες χώρες. Ήταν ένα άρθρο της νομοθεσίας τους με το οποίο δινόταν το δικαίωμα στην υπηρεσία διαβατηρίων, να μην επιτρέπει τις μετακινήσεις σε κακοποιούς, παλιούς συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή, σε ανθρώπους του περιθωρίου, σε πόρνες κλπ. Σ’ αυτή την κατηγορία είχαν εντάξει 280 περίπου πολιτικούς πρόσφυγες, στελέχη του ΚΚΕ ύστερα από υπόδειξη της «νέας με ανθρώπινο πρόσωπο» ηγεσίας του ΚΚΕ και των εκπροσώπων της στο όνομα της …«επαναφοράς των λενινιστικών αρχών και κανόνων και της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος».

Κι όλα αυτά, και άλλα ακόμα, για να επιβάλουν με τη φωτιά και το σίδερο μια λαθεμένη οππορτουνιστική, ρεβιζιονιστική πολιτική γραμμή στο Κόμμα στην Ελλάδα και την προσφυγιά. Αυτή τη γραμμή της υποταγής και του εξωραϊσμού της Ελληνικής αντίδρασης, που έφτανε στο σημείο να μας βάζουν το καθήκον (Δημητρίου) να εκλιπαρούμε τον επαναπατρισμό μας στέλνοντας γράμματα στο παπά και τον πρόεδρο του χωριού, τη στιγμή που χιλιάδες συναγωνιστές μας στην Ελλάδα, αρνούνταν να υπογράψουν τις εξευτελιστικές δηλώσεις μετάνοιας.

Στην Ελλάδα η ΕΔΑ που οι εκλογές του 1956 την έφεραν στην αξιωματική αντιπολίτευση, μετά την 6η Ολομέλεια και τις αρνητικές επιδράσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, είδε τη δύναμή της να συρρικνώνεται και από τότε πήρε τον κατήφορο. Οι συλλήψεις των παρανόμων συντρόφων στην Ελλάδα συνεχίζονται και αυξάνονται ύστερα από τη σύγχυση και το χάος που επικρατεί στις γραμμές των κομμουνιστών. Φτάσανε σε σημείο να καταγγέλλουν από τον ραδιοσταθμό της Ελεύθερης Ελλάδος, παράνομες οργανώσεις όπως του Ηρακλείου, γιατί διαφωνούσαν με την πολιτική γραμμή. Με τον αποπροσ­ανατολισμό, τον εξευμενισμό και την ωραιοποίηση της δεξιάς, επέφεραν στις γραμμές των κομμουνιστών, τον ευδαιμονισμό, και την εφησύχαση σε τέτοιο βαθμό, που με το χουντικό πραξικόπημα να πιαστούν χιλιάδες αγωνιστές με τις πιζάμες τους.

Ακριβώς τότε που έσπασε τα μούτρα της η ανανεωτική ρεβιζιονιστική τους γραμμή και ζητήθηκαν ευθύνες, έγινε και η διάσπαση του 1968 στην 12η Ολομέλεια, σε ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού. Αν και οι ιδεολογικές τους διαφορές δεν ήταν ουσίας, γιατί και οι δυο θεό τους είχανε την αναθεώρηση του Μαρξισμού – Λενινισμού και την πολιτική κατεύθυνση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Και όταν επήλθε η ρήξη μεταξύ τους, οι μεν τρέξανε και βρήκανε στήριγμα στο ΚΚΣΕ στο Μπρέζνιεφ που επιβάλετο και στα άλλα κόμματα, οι δε στον Τσαουσέσκου. Και ούτε μπορούσε να κρατηθεί άλλο η ενότητα στην ΚΕ..

Η σύνθεση της ήταν απ’ την αρχή ένα μωσαϊκό μια συγκόλληση ετεροκλήτων και ετερογενών στοιχείων χωρίς αρχές. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς που ξέραμε έξω, βαρύνονταν με ευθύνες στο παρελθόν, είχαν αλληλοκατηγορηθεί και αλληλοδιαγραφεί και ο καθένας κρατούσε και έναν άσσο στο μανίκι για τον άλλο.

Μάλιστα όταν τα ξαναβρήκαν στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, και μάθαμε ότι κάνανε την «Ενωμένη Αριστερά», αμέσως είπαμε, πως τη Δευτέρα το πρωί θα χώριζαν όπως και έγινε, για να ξαναφιληθούν με τη δημιουργία του Συνασπισμού, φτάνοντας, αγκαλιασμένοι στον Τζαννετάκη, για να τα ξανασπάσουν άγρια στο 13ο συνέδριό τους, παρά την παρουσία του Σωτήρχου και του Μητσοτάκη.
Με τη διάσπαση του 1968 το ΚΚΕ στέλνει στην Πολωνία το μακαρίτη το Στάθη Καραγιώργη για να οργανώσει συνδιάσκεψη και με την επέμβαση του Πολωνικού κόμματος να εκλεγεί καινούργια καθοδήγηση της Ένωσης Πολιτικών Προσφύγων, προσκείμενη στο ΚΚΕ. Τα πράγματα, είναι δύσκολα γιατί οι λεγόμενοι Παρτσαλιδικοί, έχουν ακόμα το συμβούλιο, και μια σχετική πλειοψηφία, ακόμα και σε αντιπροσώπους.

Κι αφού είχε αποφασιστεί να γίνει Συνδιάσκεψη στη λέσχη της Ένωσης και κατέφθασαν όλοι οι αντιπρόσωποι, ξαφνικά επεμβαίνει το Πολωνικό Κόμμα και με την ασφάλεια οδηγεί τους αντιπροσώπους με λεωφορεία σε μια μικρή πόλη έξω από το Βρότσλαβ στην Σομπούτκα. Κι αυτό γιατί φοβόταν αναταραχή, αν γινόταν στην πόλη του Βρότσλαβ όπου υπήρχαν 1500 περίπου πολιτικοί πρόσφυγες. Παρά τη σχετική πλειοψηφία των Παρτσαλιδικών η Συνδιάσκεψη εξέλεξε Κεντρικό Συμβούλιο προσκείμενο στο ΚΚΕ.

VI. Στην πολυτάραχη ζωή του ΚΚΕ, κυρίως στα χρόνια του 1941 – 1949, αναμφισβήτητα υπήρξαν σοβαρά πολιτικά λάθη και χειρισμοί, τόσο της καθοδήγησης Σιάντου κ.ά. στο 1941 – 1945 όσο και μετά επί καθοδήγησης Ζαχαριάδη. Πολλά απ’ αυτά, αν εξαιρέσεις τις υπερβολές ήταν γνωστά, τα ζήσαμε στο πετσί μας, ξανατονίστηκαν στην 6η Ολομέλεια, και επιβεβαιώνονται απ’ τις ήττες μας, που στοίχισαν στο Λαό και στο Κόμμα, πολύ αίμα, θυσίες και δάκρυα. Οπωσδήποτε στο διάστημα αυτό 1941 – 1949 έχουν γίνει και ακρότητες, που στοίχισαν ακόμα και ζωές επίλεκτων στελεχών, όπως του Άρη Βελουχιώτη, του Γιαννούλη, του Πλουμίδη, του Καραγιώργη κ.ά., που έπρεπε να αποκατασταθούν, εφόσον οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν και η ζωή τους δικαίωσε και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Κυρίως όμως έπρεπε να τοποθετηθεί απ’ την καθοδήγηση, μια οργανωτικοπολιτικη ασφαλιστική δικλείδα που δεν θα επέτρεπε στο μέλλον την επανάληψή τους.

Αυτά όμως και όλα τα κακώς κείμενα δεν διορθώνονται με την επαναφορά και εφαρμογή των ίδιων και χειρότερων μεθόδων, ούτε με την πτωματολογία και την τυμβωρυχία, μα ούτε με τις επεμβάσεις ξένων, που δεν πείθουν για τις καλές τους προθέσεις. Δεν διορθώνεται μεταφορικά η πορεία ενός κομμουνιστικού κινήματος όταν μια οποιαδήποτε καθοδήγηση χωρίς καμιά προεργασία και με αιφνιδιασμό προσπαθεί να περάσει μια ξενόφερτη οππορτουνιστική πολιτική γραμμή, με έναν εισηγητή που δεν έχει γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, μια γραμμή που αναθεωρεί το Μαρξισμό -Λενινισμό και επιβάλλει το ρεβιζιονισμό – λιγκβινταρισμό στο κόμμα. Πολύ περισσότερο όταν εσύ που θέλεις να λέγεσαι νέα καθοδήγηση, προκειμένου να επιβληθείς δεν στηρίζεσαι μόνον σε ξένα δεκανίκια, αλλά προτιμάς να συντρίψεις τα μεσαία και κατώτερα στελέχη, τον κορμό του κόμματος, επειδή δεν αποδέχονται αυτή τη χυδαία μεταχείριση και πολύ περισσότερο δεν αποδέχονται μια πολιτική γραμμή που οδήγησε σε απανωτές διασπάσεις στη διάλυση του κόμματος και στην πολυδιάσπαση της αριστεράς.
Σ’ αυτές τις κρίσιμες καταστάσεις, λειτουργεί μόνο μια νηφάλια Μαρξιστική Λενινιστική καθοδήγηση. Δυστυχώς μας έλειψε. Αντί για τα παραπάνω το Γραφείο της ΚΕ επέλεξε τότε μια άλλη τακτική, που μοιάζει με αυτό που άκουσα κάποτε να το λέει κάποιος: Η μετά την 6η Ολομέλεια Καθοδήγηση του ΚΚΕ πήρε το παιδί (το κόμμα) να του κάνει μπάνιο, να του πλύνει τις πληγές, να χύσει τα βρώμικα νερά του μπάνιου απ’ τη λεκάνη και να ξαναζωντανέψει το παιδί (το κόμμα). Αλλά αυτοί όπως ο Χρουτστσώφ στο Σοβιετικό κόμμα πέταξαν το παιδί (το κόμμα) μαζί με τα βρώμικα νερά.

Γιατί, αυτούς όπως και το Χρουστσώφ, αργότερα το Μπρέζνιεφ και τελευταία τον Γκορμπατσώφ τους ενδιέφερε να πετάξουν, να διαλύσουν το κόμμα. Να βρωμίσουν τον Μαρξισμό – Λενινισμό και να στεριώσουν το ρεβιζιονισμό και την αντεπανάσταση. Πρώτη φορά γεν. γραμματέας κόμματος (και ποιου κόμματος!) βγάζει το κόμμα του εκτός νόμου, επαναφέρει με το Γιέλτσιν τον Τσαρισμό, διαλύει τη Σοβιετική Ένωση και πετάνε στο βούρκο την ένδοξη κόκκινη σημαία, το λάβαρο και την ελπίδα όλων των εργαζομένων και καταπιεσμένων του κόσμου. Αυτή την τιμημένη νικηφόρα σημαία που τη μετέφεραν οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού απ’ τη Μόσχα, μαχόμενοι και την κάρφωσαν στην καρδιά του Χιτλερισμού στο Βερολίνο το 1945.

Η βραδυφλεγής βόμβα του Χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού τέθηκε στα θεμέλια του ΚΚΣΕ με τις αποφάσεις του ανιστόρητου 20ου Συνεδρίου του, και σιγά – σιγά έφερε τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα για τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη απ’ τις κεφαλές αυτής της βόμβας τέθηκε στα θεμέλια του ΚΚΕ με την επέμβαση στην 6η Ολομέλεια του 1956 και έφερε τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα στο ένδοξο ΚΚΕ.

Παρ’ όλα αυτά, καμιά απογοήτευση δεν επιτρέπεται. Ας βγάλουμε τα διδάγματα κι ας προχωρήσουμε για το ξαναστήσιμο ενός Μαρξιστικού – Λενινιστικού ΚΚΕ. Στη σημερινή πολυτάραχη και αβέβαιη διεθνή πραγματικότητα καμιά δύναμη, κανένας Γιέλτσιν και καμιά νέα τάξη πραγμάτων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν θα δαμάσει τους καινούργιους εθνικούς και ταξικούς αγώνες του λαού και των εργαζομένων, δεν μπορεί να σταματήσει τη νομοτελειακή προοδευτική, δημοκρατική, σοσιαλιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας και του αγώνα τους για την Ειρήνη. Ο Μαρξισμός -Λενινισμός θα θριαμβεύσει και θα συντρίψει το ρεβιζιονισμό και την αντεπανάσταση των Γκορμπατσώφ – Γιέλτσιν. Ας ξανασηκώσουμε τη σημαία του Ψηλά. Ο νέοι σύντροφοι έχουν τη σειρά τους.

Ας διδαχθούν απ’ τα λάθη της δικής μας ηγεσίας.

Πηγή: Εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ