ΛΑΧΤΑΡΗΣΑ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Ξύπνησα με τη γεύση που αφήνουν τα όμορφα όνειρα.
Όπως αυτά που νικάμε τη βαρύτητα και πετάμε ή που ανοίγουμε την πόρτα του ακάλυπτου κι έξω απλώνεται η θάλασσα, που τρώμε γλυκό του κουταλιού και μετά φιλιόμαστε.
Τις νύχτες κάνω τέτοιες αποδράσεις, σαν το Μπεζεντάκο, σκάβοντας μ’ εργαλείο τα ενύπνια.
Σήμερα ονειρεύτηκα πως περπατούσα ξυπόλητη μέσα σ’ ένα πλήθος, χωρίς να βιάζομαι κι ούτε που μ’ ένοιαζε που κάποιοι μ’ έσπρωχναν ή άλλοι έδειχναν, κρυφογελώντας, την ανυποδησιά μου.
Όταν άνοιξα τα μάτια, ήταν τόσο ζωντανή η χαρά του πλήθους, που ήθελα να ξανακοιμηθώ το γιατρευτικό ύπνο, για να συνεχίσω το όνειρο.
Σηκώθηκα όμως με την πεθυμιά του καϊμακλίδικου καφέ και της διάρκειας του ονείρου σα μια λαχτάρα.
Λαχτάρησα να βρεθώ στη σκάλα του σχολείου, την ώρα του διαλείμματος, που τα λεφούσια των απείθαρχων τρέχουν κατά την έξοδο, “σιγά, παλαβιάρηδες, θα σκοτωθούμε” και μετά να στρίβω τσιγάρο με το απομεινάρι του καφέ.
Να βρεθώ στην παραλιακή πλατεία της Καλύμνου, απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, με εκατοντάδες ζευγάρια γόβες και σκαρπίνια να κάνουν περίπατο δίπλα στις εσπαντρίγιες μου, τριγύρω μυρωδιά ψητού λιασμένου χταποδιού και φρέσκου γαλακτομπούρεκου και από τις αμφίπλευρες πλαγιές να μπουμπουνίζουν δυναμίτες.
Λαχτάρησα να βρεθώ στο κατάμεστο τρένο, Βουδαπέστη – Αθήνα, γεμάτο ανάσες, φωνές, μυρωδιές ταγγισμένων φαγητών, το σφύριγμα έξω απ’ τους σταθμούς και το συριστικό φρενάρισμα στις ράγες.
Να βρεθώ σε μια πυκνή διαδήλωση, κι ούτε που θα μ’ ένοιαζε για κείνες οι μαύρες φιγούρες που είχαν ακροβολιστεί το Νοέμβρη στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Εμείς θα ήμασταν οι πολλοί και το σύνθημα, “Δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες”
Ας βρισκόμουν, λέει, στο κατάστρωμα του καραβιού με προορισμό την Αιγιάλη, ελάχιστος χώρος ανάμεσα στους υπνόσακους, να πατήσω και να πάω στην πρύμνη, ανατριχιάζοντας στην πρωινή ψύχρα του καλοκαιριού, για να χαζέψω το ξημέρωμα, τα αφρισμένα νερά της προπέλας και τους άγρυπνους συνακόλουθους γλάρους.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
