ΟΙ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ, φεύγουν κι αφήνουν να χάσκει μέσα μας, μια βαθιά τρύπα, σαν κρατήρας ηφαιστείου.

Πήγε κιόλας 11 του σκληρού Απρίλη, αυτής της σκληρής άνοιξης.Κάθε μήνας μεγάλων αποχωρισμών είναι σκληρός. Για κάποιους είναι ο Απρίλης. Για να υπογραμμίσει ίσως την αντίφαση της ζωής.

Τα μνημόσυνα είναι ευκαιρία για το κλάμα που χρωστάμε στους άλλους και στους δικούς μας κρατήρες. «Στις μέρες μας, σιωπηλοί, οικειοθελώς εξαφανισμενοι, δεν είναι αυτοί που δεν έχουν τίποτα να πουν. Είναι όσοι έχουν κάθε λόγο να σιωπούν. Η εποχή δεν πάσχει μόνο από αφωνία, πάσχει από ακατάσχετη φλυαρία και ακατάσχετους ήχους».

Αυτά είπε η Μαλβίνα Κάραλη καλωσορίζοντας το Δημήτρη Λάγιο, σ’ ένα αφιέρωμα στην ΕΡΤ, την εποχή που η κρατική τηλεόραση αντιστεκόταν στη χυδαιότητα.

Δυο χρόνια μετά, στις 11 του Απρίλη, ο Δημήτρης Λάγιος έφυγε στα 38 του χρόνια. Στο λίγο που έζησε, ήταν από τους «οικειοθελώς εξαφανισμένους». Ένα από «τα παιδιά με τις χαμηλωμένες φωνές, που κατάφερναν να καλύπτουν τους θορύβους».

Είχε στην όψη, την αντίφαση βυζαντινής αγιογραφίας με παιδικό χαμόγελο. Τη ζεστή, σιγανή φωνή, όσων μιλάνε μόνο όταν έχουν κάτι να πουν, χωρίς ήχους παράταιρους.

Αποχαιρετώντας τον, ο Μίκης Θεοδωράκης είπε, «ο λίγος χρόνος δημιουργίας και οι θάλασσες όπου σκορπίστηκε με ευλάβεια, δεν του στερούν την αθανασία»

Περαστικός κι αμίλητος

κι απ’ τη ζωή φευγάτος.

Ή ο θεός θα ν’ άδικος

Ή θα ‘ναι ο κόσμος σκάρτος

Λείπει ο Δημήτρης Λάγιος, Λείπει η Μαλβίνα Κάραλη. Λείπουν όσοι μας άφησαν με ενεργούς κρατήρες.

Νίνα Γεωργιάδου