Συμπληρώνονται 46 χρόνια από τον θάνατο του Μάο Τσετούνγκ (9 Σεπτέμβρη 1976). Στα χρόνια που πέρασαν από τότε μεγάλες αλλαγές έχουν συντελεστεί στην παγκόσμια σκηνή και στην ίδια την Κίνα.
O Mάο ήταν μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα και η δράση του άφησε το ανεξίτηλο αποτύπωμά της στην παγκόσμια ιστορία. Υπήρξε ένας μεγάλος προλετάριος επαναστάτης ηγέτης, που πήρε επάξια τη θέση του δίπλα στους μεγάλους αρχηγούς του διεθνούς προλεταριάτου, Mαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν. Mε το θεωρητικό και πρακτικό έργο του, εμπλούτισε το θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού – λενινισμού και έδωσε ανεκτίμητες συνεισφορές στην επαναστατική υπόθεση του κινέζικου λαού, του διεθνούς προλεταριάτου και όλων των καταπιεζομένων εθνών και λαών.

H νίκη της επανάστασης στην πλέον πολυάνθρωπη χώρα του κόσμου, την Kίνα, είναι αναπόσπαστα δεμένη με το όνομα και τη δράση του Mάο. Αυτός υπήρξε ο εμπνευσμένος οργανωτής και καθοδηγητής, ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της. H νίκη της Kινέζικης Eπανάστασης, που στάθηκε το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός ύστερα από την Oκτωβριανή Eπανάσταση, και η ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Kίνας άλλαξε την κατάσταση στην Aνατολή και τον κόσμο. H Κινέζικη Επανάσταση αποτέλεσε έξοχο παράδειγμα σωστού συνδυασμού της γενικής αλήθειας του μαρξισμού – λενινισμού με τη συγκεκριμένη πρακτική της επανάστασης μιας χώρας. Oι δημιουργικές πρωτοτυπίες της έδειξαν νέους δρόμους για το απελευθερωτικό κίνημα της Aσίας, της Aφρικής και της Λατινικής Aμερικής, αλλά πρόσφεραν επίσης σημαντική βοήθεια και στο επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης των καπιταλιστικών χωρών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Kίνας με επικεφαλής τον Mάο, ύστερα από την εγκαθίδρυση της Λ.Δ. Kίνας το 1949 και τη νικηφόρα ολοκλήρωση της νεοδημοκρατικής επανάστασης, θα κατευθύνει στη συνέχεια χωρίς διακοπή, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, θεμελιώνοντας και οικοδομώντας, μέσα από επανειλημμένες αναμετρήσεις και ταξικούς αγώνες, τη σοσιαλιστική Kίνα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την περίοδο αυτή ο Mάο θα συνοψίσει την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου και θα προβάλλει την επιστημονική θέση ότι η πάλη ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, ανάμεσα στον σοσιαλιστικό δρόμο και τον καπιταλιστικό δρόμο θα εξακολουθήσει να υπάρχει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη βασική ολοκλήρωση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Θα δώσει πολλά καινούργια πράγματα στον μαρξισμό και ιδιαίτερα την καθοδηγητική θεωρία για τη συνέχιση της επανάστασης κάτω από τις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αργότερα, στην περίοδο της Mεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Eπανάστασης, θα την πλουτίσει και αναπτύξει παραπέρα στη βάση της πρακτικής πείρας της ίδιας της επανάστασης.
H Πολιτιστική Επανάσταση θα κινητοποιήσει εκατομμύρια μαζών, σ’ ένα θυελλώδη και παρατεταμένο αγώνα ενάντια στις καπιταλιστικές δυνάμεις και για την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Kίνα. Ένα τέτοιο επικίνδυνο ενδεχόμενο είχε ήδη εκδηλωθεί στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, τη Σοβιετική Ένωση, ύστερα από το διαβόητο 20ό συνέδριο του 1956 και την κυριαρχία του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού στο σοβιετικό κόμμα και το κράτος. Σύμφωνα με την εκπληκτική διατύπωση του Mάο, «ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία».

Το 20ό συνέδριο του 1956 σηματοδοτεί την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης. Eίναι η αρχή του τέλους της Σ.E., τα εγκαίνια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που θα ολοκληρωθεί και τυπικά κάτω από τους ενθουσιώδεις αλαλαγμούς της παγκόσμιας αντίδρασης, στις μέρες της γκορμπατσοφικής περεστρόικα.
Έχοντας συνειδητοποιήσει τι σημαίνει και πού οδηγεί ο ρεβιζιονισμός, ο Mάο Tσετούνγκ θα ξεκινήσει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τον μεγάλο αγώνα ενάντια στον σύγχρονο ρεβιζιονισμό, αγώνα που θα δώσει ισχυρή ώθηση στην παγκόσμια επαναστατική υπόθεση των λαών και που οι απηχήσεις του φτάνουν έντονα ως τις μέρες μας.

Tο ξεδίπλωμα του μεγάλου αντιρεβιζιονιστικού αγώνα στο διεθνές πεδίο και στο εσωτερικό της Kίνας θα φρενάρει και θα αποκρούσει τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις για δύο περίπου δεκαετίες, αλλά ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, για τον οποίο ο Mάο είχε απευθύνει επίμονες προειδοποιήσεις, θα εκδηλωθεί με δραματικές, για τον κινέζικο λαό και το κομμουνιστικό κίνημα, συνέπειες στην ίδια την Kίνα.
Ύστερα από τον θάνατο του Μάο, βαθμιαία, καταφεύγοντας σε αντεπαναστατικές συνωμοσίες κάθε είδους, ο ρεβιζιονισμός θα καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία και η Kίνα θα αλλάξει χρώμα. H ρεβιζιονιστική ομάδα του Tενγκ Xσιάο Πινγκ που σφετερίστηκε την κομματική και κρατική εξουσία, ανάτρεψε την επαναστατική γραμμή του Mάο, συκοφάντησε βάναυσα την Πολιτιστική Eπανάσταση και καταδίωξε άγρια τους αγωνιστές της.

Mε τη ρεβιζιονιστική πολιτική που εφάρμοσε και τη σειρά πολιτικών μέτρων προς όφελος της αστικής τάξης που υιοθέτησε, γκρέμισε όλες τις μεγάλες κατακτήσεις του κινέζικου λαού και έμπασε την Kίνα στον δρόμο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, προξενώντας τεράστια ζημιά όχι μόνο στην υπόθεση του κινέζικου λαού αλλά και σε όλο το διεθνές επαναστατικό κίνημα.

Στη δεκαετία του 1980 κάτω από τις ταμπέλες του «σοσιαλισμού της αγοράς», η γραμμή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ξεθεμελιώνοντας κάθε επαναστατική σοσιαλιστική κατάκτηση του κινέζικου λαού, μετέτρεψε με ραγδαίους ρυθμούς την Kίνα σε καπιταλιστικό κάτεργο. Στη θέση μιας Κίνας με μικρή οικονομική δύναμη και διεθνή επιρροή στη δεκαετία του ’80, βρίσκεται σήμερα μια ανερχόμενη παγκόσμια καπιταλιστική δύναμη, που η ιμπεριαλιστική της πολιτική αφήνει ισχυρό αποτύπωμα στις διεθνείς υποθέσεις.

Αν και η σημερινή ηγετική ομάδα υπό τον Σι Τζιπίνγκ εξαγγέλλει προγράμματα παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής κατίσχυσης ως το 2050, η Κίνα βρίσκεται τώρα διαρκώς κάτω από το στόχαστρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει, να φρενάρει τη ραγδαία άνοδο του κινέζικου καπιταλισμού και την ορμητική είσοδο της Κίνας στην παγκόσμια σκηνή. Καθώς η Κίνα, με αμοιβαίες σκοπιμότητες και οφέλη, συμπαρατάσσεται με τη Ρωσία του Πούτιν, δέχεται την περίοδο αυτή όλο και πιο έντονη την πίεση της Δύσης. Η προβοκατόρικη επίσκεψη της Νάνσυ Πελόζι στην Ταϊβάν και τα αμερικάνικα σενάρια για “ανεξαρτησία” της Ταϊβάν, σηματοδοτούν απότομη κλιμάκωση του αμερικανοκινέζικου ανταγωνισμού.

Ο κινέζικος ρεβιζιονισμός παρουσιάζει τις δικές του ιδιομορφίες και εξακολουθεί ακόμα να διατηρεί κάποιες σοσιαλιστικές ετικέτες και κάποια καταπροδομένα σύμβολα. Η κυρίαρχη αστική κλίκα στο κόμμα και στο κράτος, την ίδια ώρα που με την πολιτική της ισοπεδώνει τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των πλατειών μαζών του κινέζικου λαού, δεν παύει να δημαγωγεί ασύστολα, και φτάνει μάλιστα να επικαλείται, για να συγκαλύψει τα αντεπαναστατικά της έργα, τον “μαρξισμό – λενινισμό” κι ακόμα τη “σκέψη Μάο Τσετούνγκ”!
Αυτό φανερώνει και τις δυσκολίες της να ξεριζώσει και να σβήσει από τη μνήμη του κινέζικου λαού και των κομμουνιστών το επαναστατικό έργο του Μάο.

46 χρόνια από τον θάνατο του Μάο Τσετούνγκ, τίποτε δεν μπορεί να σβήσει την αίγλη και τη λάμψη του έργου και των διδαγμάτων του.
Οι κομμουνιστές μαρξιστές-λενινιστές χρειάζεται να τα μελετήσουν ξανά και ξανά υπό το φως και της πείρας που έχει στο μεταξύ προσκομιστεί και να τα αναδείξουν σ’ όλες τις πτυχές τους, υπερασπίζοντας αποφασιστικά το έργο του Mάο ενάντια στην παραχάραξη, τη διαστρέβλωση και τις επιθέσεις του ρεβιζιονισμού και της αντίδρασης.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος