Γράφει η Όλγα Τσιλιμπάρη

Σεισμοί, λιμοί και λοιμοί, καταποντισμοί, φόνοι επί σιδηροτροχιών και καταπελτών πλοίων, επιδρομές κεφαλαιοκρατών και των μαντροσκύλων αυτών, φασιστών της σβάστικας αλλά και της γραβάτας.
Όλα τα ΄χουμε, οι Μαριορές, ο φερετζές της ιδιώτευσης μάς έλειπε. Διόλου πυκνοϋφασμένος και αρκούντως χαλαρός, επιτρέπει την επιλεκτική θέαση και μπαινοβγαίνει κατά βούληση, άμα τη εμφανίσει έστω και φαντασιωτικής απειλής για το έμφοβο, ζαρωμένο εγώ μας και το μίζερο, κοντόθωρο μικροσυμφέρον μας. Ούτε τ΄ άντερά σου, δηλαδή, να μην αγαπάς πια και να το βαφτίζεις αυτό σύνεση, κι από πάνω να ντρέπεσαι να πεις τα πράματα με τ΄ όνομά τους, μη σε κράξουνε και παλιομοδίτη οι νεοφιλελεύθεροι χλεχλέδες και οι μεταμοντέρνοι φελλοί…
Μήπως να το δούμε λίγο αλλιώς και, ρίχνοντας στο προσωπικό και τα πολύ κοντινά μας σαρκία κι από καμία αγκωνιά, να αδειάσουμε τη σαβούρα της παραίτησης και των ψευδαισθήσεων; Και μη μου ξινίζετε τα μούτρα σας, πού το θυμήθηκα τώρα το 114 και το Ο λαός σώζει το λαό. Είναι πιο πραγματικά ακόμα κι απ΄ το χάλι μας. Εντελώς από την ανάποδη, βέβαια, για να αποκτήσουν πολιτικοκοινωνικό έρμα και ερείσματα, τα εργαλειοποιούν και οι φασίστες, με τα γεροντάκια στα ΑΤΜ, τα εμβόλια και τις περιπολίες στα καμμένα.
Εάν πολύ σύντομα (μην πω καλύτερα χτες) δε χτίσουμε αυτοοργανωμένες δομές εργατικής και λαϊκής αλληλεγγύης, μαζικά όμως και όχι σε απομονωμένες νησίδες, απ΄ το κακό στο χειρότερο θα βρισκόμαστε. Έτσι κι αλλιώς, τους παίρνει και τα κάνουν και σαραντακατούν* οι κρατούντες, ασελγώντας επί σωμάτων, πτωμάτων, συνειδήσεων και ψυχών καθημερινά.
Και, εννοείται,μιλάμε για την αλληλεγγύη της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς και του αγώνα, όχι της ζητιανιάς, της χειραγώγησης, των κουπονιών. Όχι να τσουβαλιάζουμε θύματα και θύτες και να βγάζουμε τους ενόχους, κατά το κερκυραϊστί λεγόμενο, λάδι λαμπάντε…

*σαραντακατώ: αυθαιρετώ
Πρόσφατος νεολογισμός, από το «40%» των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών,
βλέπε και https://www.efsyn.gr/nisides/399170_ti-simainei-sarantakato#: