του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου το οποίο αλιεύσαμε από το gpapaso.blogspot.com. Έχει γραφτεί τον Οκτώβριο του 2010, πριν δηλαδή 10 χρόνια, την περίοδο δηλαδή που ο Βρετανο-Κύπριος Χριστόφορος Πισσαρίδης ετοιμαζόταν να πάρει το Νόμπελ και 1 εκατ. ευρώ για τη μελέτη του για την ανεργία και την εργασία.

Αξίζει να διαβαστεί:

Νόμπελ και ανεργία

Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται κάθε βράδυ χωρίς να έχουν φάει. Ένα εκατομμύριο Έλληνες θα είναι άνεργοι το 2011.

Ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το χρηματικό ποσό του βραβείου Νόμπελ οικονομίας. Τόσα θα λάβουν οι δύο Αμερικανοί Ντάιμοντ και Μόρτενσεν καθώς και ο Βρετανο-Κύπριος Χριστόφορος Πισσαρίδης για τη μελέτη τους σχετικά με την αγορά εργασίας και το φοβερό συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα επιδόματα εργασίας, τόσο μεγαλώνει η ανεργία και επιμηκύνεται η διάρκεια αναζήτησης εργασίας.

Αυτή είναι απάντησή τους στο ερώτημα «γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι χωρίς εργασία, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν πολυάριθμες προσφορές εργασίας;». Οι τρεις νομπελίστες φαίνεται ότι ζουν σ’ έναν φανταστικό κόσμο, όπου η προσφορά εργασίας είναι μεγάλη, αλλά η ανεργία οφείλεται στο γεγονός ότι είναι μεγάλα τα επιδόματα κι έτσι οι κακομαθημένοι εργαζόμενοι προτιμούν να είναι άνεργοι παρά να εργάζονται.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μειωθεί η ανεργία με τη δραστική μείωση των σχετικών επιδομάτων! Αυτό άκουσε η ελληνική κυβέρνηση και προχώρησε τάχιστα στον περιορισμό του αριθμού όσων δικαιούνται επίδομα ανεργίας! Για να αποδειχθεί ότι το κεφάλαιο έχει ακόμα περιθώρια συσσώρευσης κέρδους, όχι από τη φύση(πλουτοπαραγωγικές πηγές) αλλά από τους εργαζόμενους(ανθρώπινοι πόροι).

Διαψεύδεται συνεπώς η άποψη ότι δεν μπορεί μία επιχείρηση να συσσωρεύει κέρδη χωρίς όρια και παράλληλα οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες -η ανεργία και η φτώχεια- να έχουν καταστεί εκρηκτικές. Ήδη, σήμερα, οι ανισότητες αυξάνονται αλλά καμία κοινωνική έκρηξη δεν συμβαίνει. Επιβεβαιώνεται έτσι πολιτικά η νέο-φιλελεύθερη συνταγή σύμφωνα με την οποία οι κανόνες και τα όρια του κέρδους δεν υφίστανται.

Αλλά ποια είναι αυτά τα όρια; Είναι το δημόσιο συμφέρον και η κοινωνική συνοχή. Η οικονομική κρίση και η ανεργία, που υποτίθεται ότι πλήττουν τον κοινωνικό ιστό, αντί να προκαλέσουν άνοδο της πολιτικής συνειδητότητας, αποπολιτικοποιούν τους εργαζόμενους, οι οποίοι απογοητευμένοι από τους συλλογικούς τους φορείς, οι οποίοι είναι εξωνημένοι, προσπαθούν να σωθούν με ατομικό τρόπο, κανιβαλίζοντας ο ένας τον άλλο.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται η πρόκληση των «εμφυλίων των κάτω» και οι αντιπαραθέσεις σε ζητήματα που δεν έχουν σχέση με την οικονομία αλλά με τη διαφθορά ή αν ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου είπαν στον Γιούνκερ «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα». Αποκρύπτοντας ότι η διαφθορά είναι εγγενής στο παρών οικονομικό σύστημα.

Αλλά για πόσο θα ισχύει ο αποπροσανατολισμός των εργαζόμενων; Για πόσο θα εξακολουθεί η πολιτική χειραγώγηση των εργαζομένων; Η ζωή θα δείξει.